1. Nie ma hierarchii trudności w cudach. Jeden nie jest „trudniejszy” czy „większy” niż inny. Wszystkie są takie same. Wszystkie przejawy miłości są maksymalne.
2. Cuda jako takie nie mają znaczenia. Jedyne, co ma znaczenie, to ich Źródło, które jest daleko ponad wszelką oceną.
3. Cuda dzieją się w sposób naturalny jako przejawy miłości. Rzeczywistym cudem jest miłość, która je inspiruje. W tym sensie wszystko, co pochodzi z miłości, jest cudem.
4. Wszelkie cuda oznaczają życie, a Dawcą życia jest Bóg. Jego Głos pokieruje tobą bardzo szczegółowo. Będzie ci powiedziane wszystko, co potrzebujesz wiedzieć.
5. Cuda są nawykiem i powinny być mimowolne. Nie powinny być świadomie kontrolowane. Świadomie wybrane cuda mogą być źle ukierunkowane.
6. Cuda są czymś naturalnym. Gdy nie występują, to coś jest nie w porządku.
7. Cuda są prawem każdego, lecz najpierw konieczne jest oczyszczenie.
8. Cuda uzdrawiają, ponieważ uzupełniają braki; dokonują ich ci, którzy chwilowo mają więcej, dla tych, którzy chwilowo mają mniej.
9. Cuda są rodzajem wymiany. Podobnie jak wszystkie przejawy miłości, które są zawsze cudowne w prawdziwym tego słowa znaczeniu, wymiana ta odwraca prawa fizyczne. Cuda przysparzają więcej miłości zarówno dającemu, jak i biorącemu.
10. Wykorzystanie cudów jako widowiska w celu wzbudzenia wiary to niezrozumienie ich celu.
11. Modlitwa jest nośnikiem cudów. Jest ona środkiem porozumiewania się stworzenia ze Stwórcą. Poprzez modlitwę miłość jest otrzymywana, zaś poprzez cuda miłość jest wyrażana.
12. Cuda są myślami. Myśli mogą reprezentować niższy, czyli cielesny poziom doświadczenia, albo wyższy, czyli duchowy poziom doświadczenia. Pierwszy wytwarza to, co fizyczne, a drugi stwarza to, co duchowe.
13. Cuda są zarówno początkiem, jak i końcem, a więc odwracają one porządek czasowy. Są one zawsze afirmacjami odrodzenia, które wydają się sięgać wstecz, lecz w rzeczywistości wiodą naprzód. Cuda niweczą przeszłość w teraźniejszości i w ten sposób wyzwalają przyszłość.
14. Cuda dają świadectwo prawdzie. Są przekonujące, ponieważ powstają z przekonania. Bez przekonania wyrodnieją do magii, która jest bezrozumna i dlatego destrukcyjna, a ściślej mówiąc, jest nietwórczym użyciem umysłu.
15. Każdy dzień powinien być poświęcony cudom. Celem czasu jest umożliwić ci nauczenie się, jak używać czasu w sposób konstruktywny. Jest on zatem narzędziem nauczania oraz środkiem do celu. Czas ustanie, gdy nie będzie więcej użyteczny w ułatwianiu nauki.
16. Cuda są narzędziem nauczania mającym zademonstrować, że dawanie jest tak samo błogosławione jak otrzymywanie. Zwiększają one jednocześnie siłę dającego, jak i dostarczają siły biorącemu.
17. Cuda wykraczają poza ciało. Są one nagłymi przeskokami w niewidzialność, z dala od poziomu cielesnego. Dlatego właśnie uzdrawiają.
18. Cud jest służbą. Jest on maksymalną przysługą, jaką możesz wyświadczyć komuś innemu. Jest on sposobem kochania bliźniego swego jak siebie samego. Rozpoznajesz wartość swoją i swego bliźniego równocześnie.
19. Cuda jednoczą umysły w Bogu. Zależą one od współpracy, ponieważ Synostwo jest sumą wszystkiego, co Bóg stworzył. Cuda są zatem odzwierciedleniem praw wieczności, a nie czasu.
20. Cuda budzą na nowo świadomość, że to duch, a nie ciało, jest ołtarzem prawdy. Jest to rozpoznanie, które prowadzi do uzdrawiającej mocy cudu.
21. Cuda są naturalnymi oznakami przebaczenia. Dzięki cudom akceptujesz Boże przebaczenie poprzez rozszerzanie go na innych.
22. Cuda są kojarzone z lękiem tylko z powodu wiary, że ciemność może coś ukryć. Wierzysz, że nie istnieje to, czego twoje fizyczne oczy nie mogą zobaczyć. To prowadzi do zaprzeczenia istnieniu duchowego widzenia.
23. Cuda porządkują na nowo postrzeganie i ustawiają wszystkie poziomy w prawdziwej perspektywie. To uzdrawia, ponieważ choroba powstaje z pomieszania poziomów.
24. Cuda umożliwiają ci uzdrawianie chorych i wskrzeszanie umarłych, ponieważ to ty sam wytworzyłeś chorobę i śmierć, a zatem możesz zlikwidować je obie. Ty jesteś cudem zdolnym do stwarzania na podobieństwo swego Stwórcy. Wszystko inne jest tylko twoim własnym koszmarem sennym i nie istnieje. Tylko stworzenia światła są rzeczywiste.
25. Cuda są częścią sprzężonego łańcucha przebaczenia, które dopełniwszy się, jest Pojednaniem. Pojednanie działa przez cały czas i we wszystkich wymiarach czasu.
26. Cuda reprezentują wolność od lęku. „Pojednać” oznacza „wymazać”. Zasadnicza wartość cudów w Pojednaniu polega na wymazaniu lęku.
27. Cud jest uniwersalnym błogosławieństwem od Boga przeze mnie dla wszystkich moich braci. Przebaczać jest przywilejem tego, komu zostało przebaczone.
28. Cuda są sposobem osiągnięcia uwolnienia od lęku. Objawienie wywołuje stan, w którym lęk został już zlikwidowany. Cuda są więc środkiem, a objawienie celem.
29. Cuda wychwalają Boga poprzez ciebie. Wychwalają Go przez oddawanie czci Jego stworzeniom, potwierdzając ich doskonałość. Uzdrawiają, ponieważ zaprzeczają utożsamieniu z ciałem, a potwierdzają utożsamienie z duchem.
30. Dzięki uznaniu istnienia ducha cuda regulują poziomy postrzegania i pokazują je we właściwym uszeregowaniu. Umieszcza to ducha w centrum, gdzie może on komunikować się bezpośrednio.
31. Cuda powinny pobudzać do wdzięczności, a nie respektu. Powinieneś dziękować Bogu za to, czym naprawdę jesteś. Boże dzieci są święte, a cud oddaje cześć ich świętości, która może zostać ukryta, ale nigdy utracona.
32. Ja inspiruję wszystkie cuda, które są tak naprawdę wstawiennictwem. Wstawiają się one za twoją świętością i czynią świętym to, co postrzegasz. Umieszczając cię ponad prawami fizycznymi, wznoszą cię do sfery porządku niebieskiego. W tym porządku jesteś doskonały.
33. Cuda oddają ci cześć, ponieważ jesteś godny miłości. Rozpraszają one złudzenia o tobie i postrzegają w tobie światło. W ten sposób wymazują twoje błędy przez uwolnienie cię od twoich koszmarów. Poprzez wyzwolenie twojego umysłu z więzienia twoich złudzeń przywracają cię do zdrowia.
34. Cuda przywracają umysłowi jego pełnię. Wymazując wszelkie braki, ustanawiają doskonałą ochronę. Siła ducha nie pozostawia miejsca na nieproszone ingerencje.
35. Cuda są przejawami miłości, ale mogą nie zawsze mieć zauważalne skutki.
36. Cuda są przykładami właściwego myślenia synchronizując to, co postrzegasz, z prawdą taką, jak ją stworzył Bóg.
37. Cud jest korektą wprowadzoną przeze mnie do fałszywego myślenia. Działa jako katalizator, przerywając błędne postrzeganie i porządkując je na nowo we właściwy sposób. To poddaje cię działaniu zasady Pojednania, gdzie postrzeganie zostaje uzdrowione. Dopóki zaś to nie nastąpi, wiedza o Boskim Porządku jest rzeczą niemożliwą.
38. Mechanizmem cudów jest Duch Święty. Rozpoznaje On zarówno Boże stworzenia, jak i twoje złudzenia. Oddziela On prawdę od fałszu dzięki swej zdolności, by postrzegać w sposób całościowy, a nie selektywny.
39. Cud rozwiewa błąd, ponieważ Duch Święty uznaje błąd za fałszywy, czyli nierzeczywisty. Jest to identyczne z powiedzeniem, że poprzez postrzeganie światła ciemność znika automatycznie.
40. Cud uznaje każdego za brata twojego oraz mojego. Jest to sposób postrzegania uniwersalnego piętna Boga.
41. Pełnia jest percepcyjną treścią cudów. Tak więc korygują one, czyli usuwają błędność postrzegania braku.
42. Poważną zasługą cudów jest ich siła w uwalnianiu ciebie od twojego fałszywego poczucia izolacji, pozbawienia czegoś oraz braku.
43. Cuda powstają z cudownego stanu umysłu, czyli ze stanu gotowości na cuda.
44. Cud jest przejawem wewnętrznej świadomości Chrystusa i akceptacją Jego Pojednania.
45. Cud nigdy nie jest stracony. Może on dotknąć wielu ludzi, których nawet nie spotkałeś, oraz wywołać nieprawdopodobne zmiany w sytuacjach, których nie jesteś nawet świadomy.
46. Duch Święty jest najwyższym pośrednikiem w porozumiewaniu się. Cuda nie wymagają tego typu porozumiewania się, ponieważ są tymczasowymi środkami porozumiewania. Kiedy powracasz do swej pierwotnej formy porozumiewania się z Bogiem poprzez bezpośrednie objawienie, potrzeba cudów przemija.
47. Cud jest narzędziem uczenia się, które zmniejsza potrzebę czasu. Ustanawia on ponadwzorcowy odstęp w czasie, który nie podlega zwykłym prawom czasu. W tym sensie jest on bezczasowy.
48. Cud jest jedynym środkiem kontrolowania czasu do twojej natychmiastowej dyspozycji. Tylko objawienie wykracza poza czas, nie mając w ogóle nic wspólnego z czasem.
49. Cud nie czyni żadnej różnicy między stopniami niewłaściwego postrzegania. Jest on narzędziem do korekty postrzegania, skutecznym całkiem niezależnie od stopnia, jak i od kierunku błędu. Na tym polega jego prawdziwa niewybiórczość.
50. Cud porównuje to, co ty wytworzyłeś, ze stwarzaniem, uznając za prawdziwe to, co jest z nim zgodne, a odrzucając jako fałszywe to, co jest z nim niezgodne.

Objawienie ma głęboko osobisty charakter i nie da się go sensownie wytłumaczyć. Właśnie dlatego jakakolwiek próba opisania go słowami jest niemożliwa. Objawienie daje impuls jedynie do doświadczenia. Cuda natomiast dają impuls do działania. Są one teraz bardziej użyteczne ze względu na swą interpersonalną naturę. W tej fazie nauki dokonywanie cudów jest ważne, ponieważ wolności od lęku nie można ci narzucić. Objawienie jest dosłownie niewysłowione, ponieważ jest to doświadczenie niewysłowionej miłości.

Respekt powinien być zarezerwowany dla objawienia, do którego daje się doskonale i we właściwy sposób zastosować. Nie jest on odpowiedni w odniesieniu do cudów, ponieważ respekt jest stanem wielbienia nasuwającym skojarzenie, że ktoś niższego rzędu staje przed obliczem swego Stwórcy. Jesteś stworzeniem doskonałym i powinieneś czuć respekt tylko w obecności Stwórcy doskonałości. Cud jest zatem oznaką miłości między równymi sobie. Równi sobie nie powinni darzyć respektem siebie nawzajem, ponieważ respekt zawiera w sobie pojęcie nierówności. Dlatego jest on niewłaściwą reakcją w stosunku do mnie. Starszemu bratu należy się szacunek z racji jego większego doświadczenia oraz posłuszeństwo z racji jego większej mądrości. Należy mu się także miłość, ponieważ jest bratem, a także oddanie, jeżeli sam jest oddany. To właśnie moje oddanie uprawnia mnie do twojego. Nie ma we mnie niczego, czego ty nie możesz osiągnąć. Ja nie mam niczego, co nie pochodzi od Boga. Różnica między nami jest teraz taka, że ja nie mam niczego innego. Pozostaję wobec tego w stanie, który u ciebie jest dopiero stanem potencjalnym.

„Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze mnie” nie oznacza, abym był w jakikolwiek sposób oddzielony czy inny od ciebie, chyba że jedynie w czasie, a czas tak naprawdę nie istnieje. To stwierdzenie jest bardziej znaczące w kategoriach osi pionowej niż osi poziomej. Ty znajdujesz się poniżej mnie, ja zaś znajduję się poniżej Boga. W procesie „wznoszenia się” jestem wyżej, ponieważ beze mnie odległość między Bogiem a człowiekiem byłaby dla ciebie zbyt wielka do ogarnięcia. Ja przerzucam most ponad tą odległością jako twój starszy brat z jednej strony, a Syn Boga z drugiej. Oddanie moim braciom postawiło mnie na czele Synostwa, które dopełniam, ponieważ jestem jego częścią. Może to wydawać się sprzeczne ze stwierdzeniem: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy”, lecz stwierdzenie to składa się z dwóch części w uznaniu faktu, że Ojciec jest większy.

Objawienia są inspirowane pośrednio przeze mnie, ponieważ jestem blisko Ducha Świętego i jestem czujny na gotowość mych braci na objawienie. Tak więc mogę sprowadzić im na dół więcej, niż oni mogą ściągnąć z góry dla siebie. Duch Święty pośredniczy w komunikacji z poziomu wyższego na niższy, utrzymując bezpośredni kanał przekazu od Boga do ciebie otwarty na objawienie. Objawienie nie jest obustronne. Płynie ono od Boga ku tobie, ale nie od ciebie ku Bogu.

Cud minimalizuje potrzebę czasu. W płaszczyźnie podłużnej, czyli horyzontalnej rozpoznanie równości członków Synostwa zdaje się wymagać niemal nieskończenie dużo czasu. Cud jednakże pociąga za sobą nagłe przesunięcie z percepcji horyzontalnej na wertykalną. To wprowadza przerwę w czasie, z której dający i biorący wyłaniają się razem dużo dalej w czasie, niż byliby w przeciwnym razie. Tak więc cud ma wyjątkową właściwość znoszenia czasu w takim stopniu, że czyni zbędnym ten okres, który obejmuje. Nie ma żadnego związku między czasem trwania cudu, a czasem, do którego on się odnosi. Cud zastępuje uczenie się, które mogłoby zająć tysiące lat. Czyni on to dzięki leżącemu u podstaw rozpoznaniu doskonałej równości dającego i biorącego, na której opiera się cud. Cud skraca czas przez zburzenie go, eliminując w ten sposób niektóre przedziały czasowe. Dokonuje on tego jednak w obrębie dłuższej sekwencji czasu.

Ja jestem odpowiedzialny za proces Pojednania, który podjąłem się zapoczątkować. Gdy ofiarujesz cud któremuś z moich braci, ofiarujesz go sobie oraz mnie. Występujesz tu przede mną z tego powodu, że ja nie potrzebuję cudów dla własnego Pojednania, lecz pozostaję na końcu na wypadek tego, gdyby tobie się chwilowo nie powiodło. Moją rolą w Pojednaniu jest skasowanie wszystkich błędów, których nie mógłbyś inaczej naprawić. Kiedy już zostało ci przywrócone rozpoznanie twojego pierwotnego stanu, sam w naturalny sposób stajesz się częścią Pojednania. Skoro podzielasz moją niechęć do akceptowania błędu u siebie i innych, musisz przyłączyć się do wielkiej krucjaty, aby go naprawić: słuchaj mego głosu, ucz się usuwać błąd i działaj tak, aby go naprawić. Moc czynienia cudów należy do ciebie. Ja dostarczę okazji do ich dokonania, ty jednak musisz być chętny i gotowy. Czynienie ich przyniesie przekonanie o zdolności, ponieważ przekonanie przychodzi dzięki dokonaniu. Zdolność to potencjał, osiągnięcie to jej wyraz, a Pojednanie, które jest naturalnym zajęciem dzieci Bożych, jest celem.

„Niebo i ziemia przeminą” oznacza, że nie będą one dłużej istniały jako oddzielne stany. Moje słowo, które jest zmartwychwstaniem i życiem, nie przeminie, ponieważ życie jest wieczne. Jesteś dziełem Boga, a Jego dzieło jest całkowicie godne miłości i w pełni miłujące. Tak właśnie człowiek ma myśleć o sobie w swym sercu, ponieważ tym właśnie jest.

Ci, którym zostało przebaczone, stają się środkami Pojednania. Będąc napełnieni duchem, odwzajemniają się przebaczając. Ci, którzy zostają wyzwoleni, muszą połączyć się w wyzwalaniu swoich braci, albowiem taki jest plan Pojednania. Cuda stanowią sposób, w jaki umysły, które służą Duchowi Świętemu, jednoczą się ze mną dla zbawienia, czyli wyzwolenia wszystkich stworzeń Bożych.

Ja jestem jedynym, który może dokonywać cudów bez żadnych rozróżnień, ponieważ ja jestem Pojednaniem. Ty masz w Pojednaniu rolę, jaką ci podyktuję. Pytaj mnie, jakich cudów powinieneś dokonywać. To zaoszczędzi ci zbędnego wysiłku, ponieważ będziesz działał pod wpływem bezpośredniego porozumiewania. Bezosobowa natura cudu jest jego zasadniczym składnikiem, ponieważ umożliwia mi pokierowanie jego zastosowaniem, a pod moim przewodnictwem cuda prowadzą do nader osobistego doświadczenia objawienia. Przewodnik nie kontroluje, lecz właśnie kieruje, zostawiając tobie wybór podążania za nim. „Nie wódź nas na pokuszenie” oznacza: „Rozpoznajcie swe błędy i postanówcie je odrzucić, idąc za moim przewodnictwem”.

Błąd nie może w rzeczywistości zagrozić prawdzie, która zawsze potrafi mu się oprzeć. Tylko błąd jest faktycznie podatny na zagrożenia. Możesz ustanowić swoje królestwo tam, gdzie ci to odpowiada, lecz właściwy wybór jest nieunikniony, jeżeli pamiętasz o tym:

Duch jest w stanie łaski na wieki.
Twoją rzeczywistością jest tylko duch.
Dlatego jesteś w stanie łaski na wieki.

Pojednanie usuwa wszystkie błędy w tym względzie i wykorzenia w ten sposób źródło lęku. Ilekroć doświadczasz zapewnień Boga jako zagrożenia, jest tak zawsze dlatego, że bronisz błędnie ulokowanej lub ukierunkowanej lojalności. Kiedy rzutujesz to na innych, więzisz ich, ale tylko w zakresie wzmacniania błędów, które już popełnili. To czyni ich podatnymi na wypaczenia innych, skoro wypaczone jest ich własne postrzeganie samych siebie. Cudotwórca może ich jedynie pobłogosławić, a to usunie ich wypaczenia i uwolni z więzienia.

Reagujesz na to, co postrzegasz, a jak postrzegasz, tak i się zachowasz. „Złota zasada” wymaga od ciebie, abyś czynił innym to, co chciałbyś, aby tobie czynili. To oznacza, że postrzeganie obu stron musi być dokładne. „Złota zasada” to zasada właściwego postępowania. Nie potrafisz postępować właściwie, jeżeli nie postrzegasz w poprawny sposób. Skoro ty i twój bliźni jesteście równymi członkami jednej rodziny, będziesz czynił wam obu tak, jak was obu postrzegasz. Z perspektywy postrzegania własnej świętości powinieneś patrzeć na świętość innych.

Cuda pochodzą z umysłu, który jest na nie gotowy. Będąc zjednoczonym, taki umysł sięga ku każdemu, nawet bez świadomości o tym samego cudotwórcy. Bezosobowa natura cudów wynika z tego, że samo Pojednanie jest stanem jedności, czyli zjednoczenia wszystkich stworzeń z ich Stwórcą. Jako wyraz tego, czym naprawdę jesteś, cud przenosi umysł do stanu łaski. Umysł wita wtedy w naturalny sposób Gospodarza wewnątrz oraz obcego z zewnątrz. Kiedy wprowadzasz obcego do środka, staje się on twoim bratem.

A że cud może wywrzeć na twoich braciach skutki, których możesz nie rozpoznać, to nie twoja sprawa. Cud będzie zawsze błogosławił ciebie. Cuda, o których dokonanie nie jesteś proszony, nie utraciły swej wartości. Są one wciąż wyrazami twojego własnego stanu łaski, lecz aspekt działania cudu powinien być kontrolowany przeze mnie ze względu na moją pełną świadomość całego planu. Bezosobowa natura umysłu polegającego na cudach zapewnia ci łaskę, lecz tylko ja jestem w stanie wiedzieć, gdzie cuda mogą być podarowane.

Cuda są wybiórcze tylko w takim sensie, że są skierowane ku tym, którzy potrafią je dla siebie spożytkować. Skoro dzięki temu staje się nieuchronne, że obejmą nimi innych, zawiązuje się mocny łańcuch Pojednania. Jednakże owa wybiórczość nie uwzględnia wielkości samego cudu, ponieważ koncepcja rozmiaru istnieje na płaszczyźnie, która sama jest nieprawdziwa. Skoro cud zmierza do przywrócenia świadomości rzeczywistości, to nie byłby on użyteczny, gdyby wiązały go prawa rządzące błędem, który ma na celu naprawić.

Świętości nigdy nie da się naprawdę ukryć w ciemności, lecz możesz oszukiwać się co do tego. To oszustwo napawa cię lękiem, ponieważ uświadamiasz sobie w swym sercu, że to jest oszustwo, ale dokładasz ogromnych starań, aby dowieść jego realności. Cud umieszcza rzeczywistość tam, gdzie ona przynależy. Rzeczywistość przynależy tylko duchowi, a cud potwierdza tylko prawdę. W ten sposób rozwiewa złudzenia o tobie i pozostawia cię w komunii ze sobą i z Bogiem. Cud włącza się w Pojednanie przez oddanie umysłu w służbę Duchowi Świętemu. To ustanawia właściwą funkcję umysłu i naprawia jego błędy, które są zaledwie brakiem miłości. Twój umysł może być opętany złudzeniami, lecz duch jest wiecznie wolny. Jeżeli umysł postrzega bez miłości, postrzega on pustą skorupę i jest nieświadomy ducha istniejącego wewnątrz. Pojednanie jednak przywraca duchowi właściwe mu miejsce. Umysłu, który służy duchowi, nie da się zranić.

Ciemność to brak światła, tak jak grzech to brak miłości. Ciemność sama w sobie nie ma żadnych wyjątkowych właściwości. Jest przykładem wiary w „niedostatek”, z której może wyniknąć tylko błąd. Prawdę zawsze cechuje obfitość. Ci, którzy postrzegają i przyznają, że mają wszystko, nie mają żadnego rodzaju potrzeb. Celem Pojednania jest przywrócić ci wszystko, a raczej przywrócić to do twojej świadomości. Wszystko zostało ci dane, gdy zostałeś stworzony, tak samo jak każdemu innemu.

Pustkę zrodzoną z lęku musi zastąpić przebaczenie. To właśnie oznacza biblijne stwierdzenie: „Nie ma śmierci”, i to dlatego mogłem zademonstrować, że śmierć nie istnieje. Przyszedłem, aby wypełnić prawo interpretując je na nowo. Samo prawo, jeżeli będzie właściwie zrozumiane, oferuje jedynie ochronę. Pojęcie „ognia piekielnego” wprowadzili do niego ci, którzy jeszcze nie przemienili swoich umysłów. Zapewniam cię, że będę świadczył na rzecz każdego, kto mi na to pozwoli, i to w zakresie, w jakim sam zezwoli. Twoje świadectwo demonstruje twoją wiarę i w ten sposób ją wzmacnia. Ci, którzy świadczą za mną, wyrażają poprzez swe cuda to, że odrzucili wiarę w pozbawienie czegoś na rzecz obfitości, która, jak poznali, im przynależy.

Cud ma naturę bardzo podobną do ciała w tym sensie, że oba są narzędziami uczenia się dla ułatwienia osiągnięcia stanu, w którym stają się niepotrzebne. Gdy zostaje osiągnięty pierwotny stan ducha, stan bezpośredniej komunikacji, ani ciało, ani cud nie służą już żadnemu celowi. Dopóki jednak wierzysz, że jesteś w ciele, możesz wybierać między pozbawionym miłości a cudownym kanałem samoekspresji. Możesz wytworzyć pustą skorupę, lecz nie możesz niczego w ogóle twórczo wyrazić. Możesz czekać, zwlekać, paraliżować siebie czy redukować prawie do zera swoją twórczość. Lecz nie możesz jej zlikwidować. Możesz zniszczyć swoje narzędzie komunikacji, ale nie swój potencjał. Nie stworzyłeś sam siebie.

Podstawową decyzją umysłu polegającego na cudach jest nie być w służbie czasu dłużej, niż jest to konieczne. Czas może marnować coś, jak również być marnowany. Dlatego cudotwórca przyjmuje z chęcią czynnik kontroli czasu. Rozpoznaje, że każde zburzenie czasu przybliża wszystkich do ostatecznego uwolnienia od czasu, gdzie Syn i Ojciec stanowią jedno. Równość nie oznacza równości obecnie. Gdy każdy rozpozna, że ma wszystko, indywidualne wkłady w Synostwo nie będą już potrzebne.

Gdy już dopełniło się Pojednanie, wszystkie talenty będą współdzielone przez wszystkich Synów Boga. Bóg nie jest stronniczy. Wszystkie Jego dzieci mają całą Jego Miłość, a wszystkie Jego dary są hojnie rozdawane wszystkim jednakowo. „Jeśli nie staniecie się jak dzieci” oznacza, że jeżeli nie uznasz w pełni faktu swego całkowitego polegania na Bogu, nie możesz poznać rzeczywistej mocy Syna w jego prawdziwym związku z Ojcem. Wyjątkowość Synów Bożych wypływa nie z wykluczenia, lecz z włączenia. Wszyscy moi bracia są wyjątkowi. Jeżeli wierzą, że są czegokolwiek pozbawieni, ich postrzeganie staje się wypaczone. Gdy to się dzieje, cała rodzina Boża, czyli Synostwo, jest nadwerężone w swych związkach.

Ostatecznie każdy członek rodziny Bożej musi do niej powrócić. Cud wzywa go do powrotu, ponieważ błogosławi go i honoruje, choćby nawet był on nieobecny duchem. „Bóg nie pozwoli z siebie szydzić” to nie ostrzeżenie, lecz zapewnienie. Bóg pozwoliłby z siebie szydzić, gdyby któremuś z Jego stworzeń brakowało świętości. Stworzenie jest pełne, a oznaką pełni jest świętość. Cuda są afirmacjami Synostwa, które jest stanem spełnienia i obfitości.

Cokolwiek jest prawdziwe, jest wieczne i nie może się zmienić czy zostać zmienione. Duch jest dlatego niezmienny, ponieważ jest już doskonały, lecz umysł może wybrać, czemu woli służyć. Jedynym ograniczeniem nałożonym na jego wybór jest to, że nie może służyć dwóm panom. Jeżeli wybiera zgodnie z tym, umysł może stać się pośrednikiem, za pomocą którego duch stwarza według tego, jak sam został stworzony. Jeżeli dobrowolnie nie dokona tego wyboru, zachowuje swój potencjał twórczy, lecz poddaje się zwierzchnictwu tyrańskiemu zamiast Autorytatywnemu. W rezultacie tego więzi, ponieważ takie są dyktaty tyranów. Przemienić własny umysł oznacza oddać go do dyspozycji prawdziwego Autorytetu.

Cud jest oznaką tego, że umysł wybrał, abym go poprowadził w służbie Chrystusa. Obfitość Chrystusowa jest naturalnym rezultatem wyboru, aby za Nim podążać. Wszystkie płytkie korzenie muszą zostać wyrwane, ponieważ nie sięgają wystarczająco głęboko, aby cię utrzymały. Złudzenie, że płytkie korzenie można głębiej zapuścić i sprawić, aby trzymały, jest jednym z wypaczeń, na którym opiera się odwrotność „złotej zasady”. Gdy odrzuca się te fałszywe podpory, doznaje się chwilowo zachwiania równowagi. Jednakże nic nie jest mniej stabilne niż orientacja odwrócona do góry nogami. Bo też nic, co utrzymuje ją odwróconą, nie może sprzyjać zwiększeniu stabilności.

VI. Złudzenie potrzeb

Ty, który chcesz pokoju, możesz go znaleźć tylko dzięki całkowitemu przebaczeniu. Nikt nie przyswoi sobie żadnej nauki, chyba że chce się jej nauczyć i wierzy w jakiś sposób, że jej potrzebuje. Podczas gdy nie ma braku w stworzeniu Boga, to jest on bardzo oczywisty w tym, co ty wytworzyłeś. Jest to w istocie zasadnicza różnica między jednym a drugim. Brak sugeruje, że powodziłoby ci się lepiej w stanie w jakiś sposób różnym od tego, w którym jesteś. Do czasu „oddzielenia”, które jest terminem na określenie [biblijnego] „upadku”, niczego nie brakowało. Nie było w ogóle żadnych potrzeb. Potrzeby powstają jedynie wtedy, gdy się czegoś pozbawiasz. Działasz zgodnie z określoną hierarchią potrzeb, którą ustanawiasz. Ta z kolei zależy od twojego postrzegania tego, czym jesteś.

Poczucie oddzielenia od Boga jest jedynym brakiem, jaki w rzeczywistości potrzebujesz skorygować. To poczucie oddzielenia nigdy by nie powstało, gdybyś nie wypaczył swojego postrzegania prawdy i nie zaczął w ten sposób postrzegać siebie jako odczuwającego brak. Idea hierarchii potrzeb powstała dlatego, że popełniwszy ten zasadniczy błąd, rozczłonkowałeś siebie wtedy na poziomy o różnych potrzebach. W miarę jak się integrujesz, stajesz się jednym i stosownie do tego twoje potrzeby stają się jednolite. Ujednolicone potrzeby prowadzą do ujednoliconego działania, ponieważ oferują brak konfliktu.

Idea hierarchii potrzeb, która wynika z pierwotnego błędu myślenia, że można być oddzielonym od Boga, wymaga korekty na poziomie samej idei, zanim będzie można naprawić błąd postrzegania jakichkolwiek poziomów. Nie możesz skutecznie działać, dopóki funkcjonujesz na różnych poziomach. Jednakże dopóki tak funkcjonujesz, korektę należy wprowadzić wertykalnie od dołu do góry. Jest tak dlatego, ponieważ myślisz, że żyjesz w przestrzeni, gdzie takie koncepcje, jak „góra” czy „dół” są znaczące. Ostatecznie przestrzeń jest tak samo bez znaczenia, jak i czas. Jedno i drugie to jedynie kwestia wiary.

Rzeczywistym celem tego świata jest zastosowanie go do korekty twojej niewiary. Sam nigdy nie zdołasz zapanować nad konsekwencjami lęku, ponieważ wytworzyłeś lęk i wierzysz w to, co wytworzyłeś. A zatem pod względem nastawienia, chociaż nie treści, przypominasz swego Stwórcę, który ma całkowite zaufanie do swoich stworzeń, ponieważ On je stworzył. Wiara przynosi akceptację istnienia. Dlatego właśnie możesz wierzyć w to, czego nikt inny nie uważa za prawdziwe. Jest to prawdziwe dla ciebie, ponieważ zostało przez ciebie wytworzone.

Wszelkie aspekty lęku są nieprawdziwe, ponieważ nie istnieją na poziomie twórczym, a zatem nie istnieją w ogóle. Twoje postrzeganie zostaje skorygowane w stopniu, w jakim jesteś gotów poddać swe wierzenia następującemu testowi. W oddzielaniu fałszu od prawdy cud trzyma się takiej zasady:

Doskonała miłość wypędza lęk.
Jeżeli istnieje lęk,
to nie ma doskonałej miłości.

Lecz:

Istnieje tylko doskonała miłość.
Jeżeli występuje lęk,
to wywołuje on stan, który nie istnieje.

Uwierz w to, a będziesz wolny. Tylko Bóg może ustanowić takie rozwiązanie i ta wiara jest Jego darem.

Twoje wypaczone spostrzeżenia wytwarzają gęstą osłonę nad impulsami cudów, utrudniając im dojście do twojej świadomości. Pomylenie impulsów cudów z impulsami fizycznymi jest poważnym wypaczeniem postrzegania. Impulsy fizyczne to błędnie ukierunkowane impulsy cudów. Wszelka prawdziwa przyjemność pochodzi z wypełniania Woli Boga. Jest tak dlatego, że nie wypełnianie jej jest zaprzeczeniem Jaźni. Zaprzeczenie Jaźni daje w rezultacie złudzenia, podczas gdy naprawa błędu przynosi uwolnienie od niego. Nie oszukuj się wierząc, że możesz przy pomocy czegoś zewnętrznego kontaktować się w pokoju z Bogiem lub ze swymi braćmi.

O dziecię Boże, zostałeś stworzony, aby stwarzać to, co dobre, piękne i święte. Nie zapominaj o tym. Miłość Boga przez krótką chwilę musi być jeszcze wyrażana jednemu ciału przez drugie ciało, ponieważ widzenie jest jeszcze tak zamglone. Możesz użyć swojego ciała najlepiej do tego, aby pomogło ci rozszerzyć własne postrzeganie tak, abyś mógł osiągnąć prawdziwe widzenie, do którego niezdolne jest oko fizyczne. Uczenie się tego jest jedynym prawdziwym pożytkiem z ciała.

Fantazja to wypaczona forma widzenia. Fantazje jakiegokolwiek rodzaju są wypaczeniami, ponieważ zawsze wiążą się z wykrzywieniem postrzegania w stronę iluzoryczności. Działania, które wypływają z wypaczeń, są dosłownie reakcjami tych, którzy nie wiedzą, co czynią. Fantazja to próba kontrolowania rzeczywistości stosownie do fałszywych potrzeb. Wykrzyw rzeczywistość w jakikolwiek sposób, a będziesz postrzegał destrukcyjnie. Fantazje są środkiem do tego, aby tworzyć fałszywe skojarzenia i usiłować czerpać z nich przyjemność. Lecz chociaż możesz postrzegać fałszywe skojarzenia, to nigdy nie możesz ich urzeczywistnić, chyba że dla samego siebie. Wierzysz w to, co tworzysz. Jeżeli ofiarujesz cuda, twoja wiara w nie będzie równie silna. Siła twego przekonania będzie wtedy podtrzymywała wiarę tego, który cud przyjmuje. Fantazje stają się najzupełniej zbędne, gdy całkowicie satysfakcjonująca natura rzeczywistości staje się oczywista zarówno dla dającego, jak i przyjmującego. Rzeczywistość zostaje „utracona” wskutek jej uzurpacji, co rodzi tyranię. Jak długo pozostaje choć jeden „niewolnik”, który stąpa po ziemi, twoje uwolnienie nie jest całkowite. Całkowita odbudowa pełni Synostwa jest jedynym celem umysłu polegającego na cudach.

Jest to kurs treningu umysłu. Każde uczenie się wymaga uwagi oraz studiowania na pewnym poziomie. Niektóre z dalszych części tego kursu opierają się na tych początkowych partiach zbyt mocno, aby nie wymagało to ich starannego przestudiowania. Będziesz ich także potrzebował do przygotowania się. Bez tego możesz stać się zbyt wylękniony przed tym, co ma nastąpić, aby to konstruktywnie wykorzystać. Jednakże w miarę studiowania tych początkowych partii zaczniesz dostrzegać niektóre z ich implikacji, które zostaną później wzmocnione.

(Jezus Chrystus, Kurs Cudów, Tekst, rozdział 1)

Posłuchaj nagrania, na którym czytamy cały rozdział pierwszy Tekstu Kursu Cudów.

Jesli chcesz uzyskać więcej informacji o Kursie Cudów jako książce, kliknij TUTAJ.