Czy wszystko z tobą w porządku? W Królestwie panuje ogromna radość. Wielu z was odeszło stąd na dłuższy czas, podróżowaliście we wszechświecie i obiecaliście stawić się na umówione spotkanie. Zamierzacie teraz dotrzymać tej obietnicy poprzez naturalny proces posługiwania się światłem, ponieważ na chwilę musieliście się pojawić w tym cielesnym sformułowaniu. Oto jestem. Będę nauczał przez chwilę o uzdrowieniu, ponieważ w momencie, w którym powróciłeś, wydaje się, jakbyś był ciałem. Wydaje się, jakby odzwierciedlenie światła, które otrzymujesz, nie było częścią naturalnego procesu przemiany twojego umysłu i rozpoznawania mocy światła.

Posłuchaj mnie. Posłuchaj o tym, czego za chwilę razem dokonamy.

Wszystkie wspomnienia jaźni polegającej na koncepcjach są odizolowaną masą ulotnych form nietwórczej energii światła. Choć wciąż wymyślasz sobie obiektywne związki w czasoprzestrzeni, to świat ten skończył się dawno temu. Spójrz na to ze mną. Ty jednak nie przestajesz wypełniać swojego miejsca odosobnienia obrazami choroby, bólu, samotności, cielesnego sformułowania. Te obrazy są tylko wciąż trwającymi starymi projekcjami wspomnień o dramacie twojej bezsensownej egzystencji w czasoprzestrzeni. Spójrz na to.Zgodziliśmy się już, że w każdej chwili mogą one po prostu zniknąć w nicości wielkiej amnezji – utracie pamięci – czyli w tym strukturalnym kontinuum, które wydajesz się zamieszkiwać w swoim umyśle. Oto masz.

Gdy odwieczna miłość Boga zagraża twojej potrzebie egzystencji, prosisz te postacie konfliktu, by potwierdziły konieczność twej wypełnionej strachem obrony. Lecz ciało, które sądzisz, że masz, jest – w tej właśnie chwili – jedynie chromosomalnym sformułowaniem twojej pamięci i w każdym pojedynczym momencie zupełnie nie istnieje oraz pozbawione jest jakiejkolwiek realności. I to właśnie jest punkt, w którym się znajdujesz, przerabiając lekcję 73. To kontinuum czasoprzestrzeni, w którym znajduje się ciało, jest tylko chwilową strukturą nagromadzonych schematów myślowych będących twoją projekcją.

I oto one. Oto one. Te nagromadzone schematy myślowe… Mogę się do ciebie dołączyć? Te nagromadzone schematy myślowe, które uważasz za swoją tożsamość w odbitym świetle swojego cielesnego sformułowania, przynajmniej doświadczają – jak zaczynasz potwierdzać to wraz ze mną – naturalnego procesu przemiany twojego cielesnego sformułowania. A jest to związane z pewnością co do tego, że choć pojawiłeś się tu ponownie, nie chcesz więcej zamieszkiwać czasoprzestrzeni, do której chwilowo wróciłeś.

Wróciłem wraz z tobą do czasowego układu odniesienia i zamierzam całkowicie przemienić pojęcie, które masz na swój temat. [Zdejmuje sweter] Czy mogę? Spójrz! Czy to jest w porządku? Oto jestem. Oto wróciłem do sekwencji czasu. A ty powiedz do mnie: „Jesteś tylko człowiekiem”. A czym myślałeś, że jestem? No daj spokój! Czy myślałeś, że będę jakimś tajemniczym, dziwnie wyglądającym stworem we wszechświecie? To niemożliwe. Czy potrafisz to zrozumieć? Daj spokój, będę nauczał przez chwilę, posługując się moim oświeconym umysłem.

Nie mogę być niczym więcej niż – jak myślę – jestem w czasoprzestrzeni, którą zdaję się zajmować w oparciu o względną ideę cząsteczkowego utożsamienia cielesnej formy, za pomocą której identyfikuję moją zdolność tworzenia komórek. Użyjmy tu na chwilę określenia: „komórka macierzysta”, ponieważ uwielbiam nauczać idei, że mogę przemienić twoją cielesną formę. Mam ci powiedzieć dlaczego? Twoja cielesna forma i tak już jest przemieniana. Jednak ty, trzymając się jej, upierasz się, że możesz formułować sekwencję czasową, tak jak odkryłeś, że ja to robię. Wiem, że sprawdziłeś mój życiorys. Oto osiemdziesięciolatek będący dowodem przestrzennej sekwencji, w której się znajdujesz w związku ze swoją względną ideą czasu. Jakąż mogłoby to mieć w ogóle wartość?

Skoro jestem odzwierciedleniem twojego światła, to możesz mnie postrzegać jedynie tak, jak sam definiujesz siebie w cielesnej formie, ale to co chwila się zmienia. Nie ma w tym żadnej tajemnicy. Przeczytamy jeszcze trochę na ten temat? Chcę ci jeszcze poczytać, ponieważ niemożliwe jest – spójrz na to ze mną – aby w twojej własnej pamięci obejmującej światło i moc decyzji, która należała do ciebie od początku czasu aż do jego końca, był zawarty pobyt w czasoprzestrzeni, trwający, jak mówi mi nauka, czternaście miliardów lat. Kogo to obchodzi? Twoja obserwacja tego może być jedynie ideą, że tam, gdzie ustanowiłeś siebie, jesteś jakąś cielesną formą.

Poprzez wzrost częstotliwości mocy światła ofiaruję ci tak naprawdę lepszą ideę postrzeganego przez ciebie odzwierciedlenia – proszę bardzo – odzwierciedlenia siebie w cielesnej tożsamości, w tej osiemdziesięcioletniej cielesnej tożsamości… Spójrz na to ze mną. Nie odbieram ci twojej cielesnej tożsamości. Ale mówię ci, że wiesz doskonale, iż faktyczna moc decyzji nie zawiera się w twoim ciele. Daj spokój! Przecież wiesz doskonale, że posługujesz się swoim umysłem, aby określić, jak się czujesz w swoim względnym utożsamieniu z twą cielesną formą. Ależ się cieszę!

Cieszę się, ponieważ to widzisz. Wystarczy, że powiedziałbyś tak: „Nie chcę się starzeć, nie chcę chorować, jestem tym zmęczony. Jestem zmęczony wszystkimi rzeczami, które się dzieją w związku z tą ideą – tą cząsteczkową ideą wodoru i tlenu i mojej ciągłej potrzeby rozmnażania się w napięciu, jakie czuję w czasoprzestrzeni, gdzie zużywam swe siły witalne, by pogrążyć się w kolejnej tożsamości śmierci. I powtarzam to wciąż na nowo i na nowo”.

A teraz przyspieszyłem ideę czasoprzestrzeni tak, że nie ma potrzeby, abyś udawał się gdzieś w dal, aby uzyskać pewnego rodzaju odzwierciedlenie podróży. Wielu z was, tak zwanych duchowych nauczycieli, proponuje mi odbywanie długich podróży poprzez przemianę mojego cielesnego sformułowania, w którym po setkach tysięcy pokoleń, czyli tego, co nazywasz reinkarnacją… Reinkarnacją czego? Jedynym czasem, w którym mógłbyś być pełnią swojego cielesnego sformułowania, jest tu i teraz, i widzę, że to zobaczyłeś. Widzę, że to zobaczyłeś w lekcji, która mówi, że nadszedł czas, abyśmy dzięki mocy naszego umysłu przemienili moc naszego umysłu.

Chcę ci przeczytać jeszcze odrobinę o utożsamieniu nauki głoszącej ideę konfliktu choroby i lekarstwa. Odczuwając ten konflikt, wciąż uzasadniasz ideę, że faktycznie jesteś ciałem. Ale skłoniłem cię, żebyś przyznał, że to się zmienia. I gdy nie upierasz się, aby było to czasem twojej przeszłości w oparciu o twoją przyszłą tożsamość, to co takiego robisz? Pozwalasz, aby się zmieniło. Uznałeś w tej lekcji, że istnieje nowa moc, która da ci inne odzwierciedlenie ciebie samego dzięki procesowi uzdrowienia, za pomocą którego rozpoznasz, co tak naprawdę wiąże się z naturalnym procesem uzdrowienia. Posłuchaj tego ze mną. Posłuchaj o tym nowym ciele, które właśnie się pojawiło, aby być z tobą w trakcie twojej przemiany. Posłuchaj.

To kontinuum czasoprzestrzeni, w którym się znajdujesz, jest tylko chwilową strukturą nagromadzonych schematów myślowych będących twoją projekcją. Zadziwiający jest fakt, że ciało nie istnieje w żadnej chwili. No daj spokój, ty to wiesz, ja tylko ci przypominam. Nie ma w nim nic stałego. Rok temu twoje ciało nie miało dziewięćdziesięciu ośmiu procent atomów znajdujących się w nim teraz. Trzy miesiące temu nie istniał szkielet, który wydaje ci się tak stały. Konfiguracja komórek kości tylko pozornie jest stała; różnego rodzaju atomy poruszają się swobodnie, w tę i z powrotem, przez ścianki komórek, i co trzy miesiące masz nowy szkielet.

Czy widzisz, co ci właśnie zaofiarowałem w pełni mojego umysłu? Czy widzisz, dlaczego to osiemdziesięcioletnie utożsamienie cielesne pozwala sobie – w swoim pojęciu o własnym umyśle – na przemianę tego, jak chce siebie postrzegać? Właśnie dlatego odczuwam szczęście, którym się dzielę w związku z ideą, że jeśli miałbyś zbadać ideę mojego szkieletu, to zobaczyłbyś, że komórki, które utrzymuję w moim cielesnym sformułowaniu, tak naprawdę nieustannie się regenerują. Czy mam ci powiedzieć, w czym tak naprawdę tkwi problem? Gdy twoje cielesne sformułowanie regeneruje się na poziomie komórkowym, ty posługujesz się specjalizacją tego, jak się utożsamiasz w strukturze cielesnej formy. Powiedzmy, że będę tą strukturą cielesnej formy osiemdziesięciolatka. Jeśli to prawda, to choć regeneruję idee komórek zawartych w moim ciele, używam struktury mojej cielesnej tożsamości po to, aby uzasadnić odległość początku i końca tego, co wydaje się stanowić moje cielesne sformułowanie w strukturze długości czasu. Mam wówczas nadzieję, że będę zamieszkiwał w tym czasie określoną wersję komórkowego podziału w moim umyśle, co, jak za chwilę przeczytamy, nie pozwoli mi zobaczyć, że faktycznym źródłem mojej pełni jest pojedyncza rzeczywistość mocy wszechświata. I choć mogę się rozdzielić na niezliczone cielesne formy – teraz dochodzimy do cudu – to najprostszym sposobem na pozwolenie sobie na uzdrowienie – dzięki mocy mojego umysłu – jest w pierwszym rzędzie bycie pewnym, że moc pochodzi z mego umysłu. No dalej!

O czymkolwiek jeszcze mógłbym pomyśleć – łącznie z tym, co nazywasz tym osiemdziesięcioletnim ciałem, którym, jak upierasz się, jestem w moim odzwierciedleniu twojego światła, w tej idei utożsamienia odległości między tobą a mną – jest nieprawdą, po prostu dlatego, że dzisiejsza lekcja wskazuje – dzięki mocy światła – że, powiedz do mnie: „Nie jestem ciałem”. I oto jesteś! A więc jeśli mam się pojawić w odzwierciedleniu tej idei, czemu by nie użyć regeneracyjnej mocy komórki macierzystej – nie przeszkadza mi ta idea – czyli jedności sformułowania mojego ciała w nowym układzie odniesienia, który pokaże mi moją jaźń – to, kim naprawdę jestem, ponieważ nastał wreszcie czas światła. Dziękuję…

To, jak mnie teraz postrzegasz… Spójrz na to ze mną. Nie przejmuj się tym. To nie będzie miało żadnego znaczenia. Jestem pewny, że w hologramie światła, w którym prezentujemy naszą jaźń, będziesz wierzył, że jesteś jakimś ciałem stałym. W czym jednak wyćwiczyłem twój umysł? W tym, by się tego nie trzymać. Pamięć, którą przyniosłeś ze sobą, wskazuje na rozpiętość czasu reprezentowaną przez tę dziewięćdziesięcioletnią, stuletnią, czy mającą osiem tysięcy lat cielesną tożsamość, i wiąże się ona z próbą przeobrażenia odzwierciedlenia światła w związku z tym, jak chcę wyglądać w opartym na komórkach macierzystych ożywieniu mojej jaźni – powiedz do mnie: „DNA”. DNA, które reprezentuje to, czym – jak wierzę – jestem w mojej cielesnej postaci. Dlatego też nic we wszechświecie nie może mnie nigdy powstrzymać przed posłużeniem się mocą jedności – bez żadnych odniesień poza chwilowym związkiem z czasoprzestrzenią – nie w ramach czternastu miliardów lat, z pewnością nie w ramach reprezentowanych przez osiem tysięcy lat, lecz w tym momencie, tu i teraz, bo to tu wydarzyło się uzdrowienie.

I oto nagle jesteś całkowity, uzdrowiony i doskonały – powiedz do mnie: „bez żadnego powodu”. Czy słuchasz, co mówię o cudzie? Nie było żadnego powodu. Bo zawsze byłeś całkowity i doskonały w swoim umyśle. Gdy teraz robisz tę lekcję, nie broniąc idei konfliktu w swoim cielesnym sformułowaniu, które uważałeś za niezbędne, po to aby zachować konflikt, to zaczynasz wokół siebie widzieć inne urojone postacie, które znajdują się – powiedz do mnie: „w swoim własnym odzwierciedleniu”. Tak, odzwierciedlenie, które właśnie otrzymałeś ode mnie, miejmy nadzieję, przyniosło ci radość. A przyniosłoby ci ono szczególną radość, jeśli byś na to pozwolił, właśnie dlatego, że umysł, którym się posługujesz, by podróżować we wszechświecie – spójrz na to ze mną – tak naprawdę w ogóle nie jest związany z ciałem. A gdy nie próbujesz już trzymać swego ciała w ryzach początku i końca, czyli tego, co nazywamy sekwencją śmierci, czy też sekwencją czasoprzestrzeni, to nieustannie jest ci ofiarowane prawdopodobieństwo ciągłego przeobrażania swojego cielesnego utożsamienia. A dzieje się tak dlatego, że w procesie DNA galaktycznej tożsamości powiodła się przemiana ciała w czasoprzestrzeni oraz ucieczka do wszechświata.

Używamy na to oczywiście określenia: „Jezus z Nazaretu”. Cały proces, za pomocą którego on ci się prezentuje, wyraża pewność, że nie przynależysz do czasu i miejsca, w których się znajdujesz w swoim cielesnym sformułowaniu. Mimo to używasz środków obrony swojego ciała, aby identyfikować inne ciała na zewnątrz siebie, one zaś jedynie reprezentują to, o czym myślisz, że jest inne niż ty. Posłuchaj tego. I one się starzeją, chorują i umierają, i ty również starzejesz się, chorujesz i umierasz. I żyjesz w miejscu, które już się skończyło. Żyjesz w miejscu, które już przeminęło. Żyjesz ideą zawartą w dzisiejszej lekcji, która mówi, że moc światła wreszcie wstawiła się za tobą w idei twojego odzwierciedlenia i że zobaczysz siebie inaczej.

Posłuchaj jeszcze trochę na temat wspomnienia tej przemiany, wspomnienia o tobie. Chcesz się czymś ze mną podzielić? Masz w swoim umyśle wyraźne wspomnienie – a wiąże się ono z naszym dzisiejszym filmem – o tej chwili, zanim się pojawiłeś w tej sekwencji i potem, jak z niej wyszedłeś. Widzisz to wraz ze mną? Posłuchaj przez jedną chwilę. Chcę, żebyś zobaczył, że ten trening umysłu potwierdza, że gdy wróciłeś do tej sekwencji – pamiętasz, miałem na sobie wtedy ten sweter tożsamości? – to już minęło. A więc gdzie będę w tym momencie? Powiedz do mnie: „tu i teraz”. Tak, oto jestem. I doświadczam cudu, podczas gdy przemieniam to, co chcę, żeby było we mnie prawdziwe, gdyż uświadamiam sobie, że cud tak naprawdę reprezentuje jedynie pełnię tego, czym jestem. W tym sensie cud niczego nie czyni. Co więc się stało? Powstrzymywałem wydarzenie się cudu wynikającego z mocy Miłości Boga, ponieważ wciąż kochałem konflikt mojej cielesnej tożsamości. Ale nagle to przestaje mieć jakikolwiek sens.

Dlaczego miałbym cierpieć? Dlaczego miałbym się starzeć i odczuwać konsekwencje tego, skoro szukam alternatywy, która gdzieś w czasoprzestrzeni musi być zawarta w idei innej niż to? W tym sensie ofiaruję ci jedynie – poprzez moc mojego umysłu – inną ideę o twojej stąd ucieczce. Posłuchaj. Czy posłuchasz wraz ze mną o nowej komórkowej idei, którą masz na temat swojego cielesnego sformułowania w związku z pamięcią tej miłości wyrażającej twoje rozpoznanie siebie? Czy nagle przypomnę sobie ciebie w czasoprzestrzeni? Według lekcji, które zaraz przerobię – lekcji 74 i 75 – pojawię się tu nagle, a ty mi powiesz – mógłbyś mi powiedzieć cokolwiek, np.: „gdzie się podziewałeś?” A ja na to: „No cóż, pojawiłem się, by zabrać cię do nowego miejsca w czasoprzestrzeni”. Wówczas mógłbyś mi jedynie odpowiedzieć: „Więc chodźmy”, ponieważ uznałbyś, że twoja przemiana dokonuje się nieustannie w idei twojego cielesnego sformułowania.

Posłuchasz wraz ze mną o komórkowym przeobrażeniu twojego ciała? Posłuchaj.

Wszystkie komórki twojego ciała nieustannie demonstrują uniwersalne właściwości odmładzające, lecz ty wolisz funkcjonować jako statyczna nietwórcza pamięć, którą nazywasz swoim ciałem – pamięć obiektywnego nagromadzenia mechanicznej specjalizacji. Posłuchaj.

Dopóki będziesz uporczywie bronił własnych praw historii i genetyki, nie zobaczysz nowego promienistego świata, który cię otacza. Co więc się stało? Podtrzymywanie tych praw doprowadziło – w kategoriach przestrzennych – do przytłaczającego ograniczenia oraz maksymalnego zagęszczenia potencjalnej energii światła. To zdarzenie nazywasz w czasoprzestrzeni czarną dziurą. Aha, lecz w tym momencie pojawia się również kwazar twojego ponownego zjednoczenia, w którym będziemy wspólnie uczestniczyć poprzez przemianę twojej cielesnej formy.

Posłuchaj tego ze mną.

Pamiętaj, że każda komórka twojego ciała zawiera w sobie uniwersalną rzeczywistość całego wszechświata. Co więcej, ciągłość czasu, w której znajduje się ciało, nie jest liniowa. Widzisz? To dzieje się teraz. Dlatego też ciało nie musi odczuwać konfliktu wynikającego z liniowej pamięci, którą podtrzymujesz w swoim umyśle, gdy skupiasz się na oddzieleniu. Ciało doświadczy konfliktu tylko wtedy, gdy ty się tego domagasz. Dlaczego? Tak naprawdę każdy jego organ, wytworzony i zaszufladkowany w ściśle wyodrębnionym, wyspecjalizowanym oraz najzupełniej zbędnym procesie genetycznej powtarzalności, tęskni za wolnością najwyższego doświadczenia, które zaraz będziemy mieli.

Nieprzerwane zmartwychwstanie twojego ciała dokonuje się w bardzo prosty sposób. Wystarczy, że będziesz nieustannie przeżywał ten moment ponownego zjednoczenia z wiecznie stwarzającym Umysłem Boga. Co takiego? Dzieje się to spontanicznie w każdej chwili. Jest to jedyny sposób, w jaki możesz uzdrawiać i być uzdrowionym. Spójrz na to ze mną.

Wszystkie koncepcyjne wspomnienia wytworzonej przez ciebie fizycznej tożsamości umysłu-ciała, a także otaczające ją chaotyczne projekcje iluzorycznych form, zareagują z miłością na ten cudowny proces uzdrowienia. Jest on bowiem emanacją twojego nowo oświeconego umysłu.

…twojego nowo oświeconego umysłu, w tej pewności, że zacząłeś z powodzeniem ćwiczyć wraz ze mną ideę swojego przeobrażenia, wraz z pewnością co do tego, że nadszedł na to czas w twojej tożsamości.

Oto jesteśmy. Wyjdziemy z założenia, że funkcjonujesz w cielesnej formie. A jakże! Muszę przecież założyć, że skoro kultywujesz ideę, iż jesteś cielesnym sformułowaniem, iż jesteś czynnikiem w tożsamości swego umysłu, to jest możliwe, abyś doświadczył gęstości w przemianie ciemnej formy, która wcześniej trzymała cię w twoim złudzeniu.

Bardzo cieszymy się z tego, że postanowiłeś zająć się ze mną tym procesem, bo działanie, którego źródło jest oczywiście poza czasem i przestrzenią, objawia się tym, że zaczynamy systematycznie powtarzać: „Nie, mam inną ideę na swój temat, nie wiem, co to za idea, ale wiem jedno: przyjąłem odpowiedzialność za cierpienie, ból i śmierć wyrażane w mojej cielesnej postaci, i dzieliłem się z innymi tą ideą, że musi istnieć coś innego w mocy światła, które nas otacza, co da nam – przynajmniej na chwilę – lepsze odzwierciedlenie tego, jak siebie postrzegamy w tej tożsamości”.

I w ten sposób odnieśliśmy w tym sukces, i właśnie dlatego opuścimy cię podczas tej krótkiej przerwy. Chcę, żebyś posłuchał radości emanującej z tej piosenki oraz słów, które będą twoimi słowami świadczącymi o tym, że on powrócił na chwilę, by podzielić się z tobą doskonałością swego cielesnego sformułowania, tak abyś mógł sobie uświadomić doskonałość własnego cielesnego sformułowania. Bóg towarzyszy nam, dokądkolwiek idziemy, a my postanowiliśmy: „Niech Bóg nas błogosławi, każdego z nas”. I nagle ujrzałem twoje uzdrowione ciało, i ty również nagle spojrzałeś i ujrzałeś tamtą cielesną tożsamość. W ten właśnie sposób opuszczamy to kontinuum. I znikniemy z tego światła, a światło nadal świeci w naszym umyśle, w naszym umyśle, w naszym umyśle, w naszym wspólnym umyśle…

Wracam do domu (tekst piosenki)

Wracam do domu, wracam do domu,
Panie mój, wracam do domu.
Wracam do domu, wracam do domu,
Panie mój, wracam do domu.
Udręki odchodzą, troski znikają,
smutku nie trzeba już nikomu.
Wszyscy, których znaliśmy,
czekają na nas w domu.
Pójdziemy w światłość,
gdzie cisza jest i spokój.
Wracam do domu, wracam do domu,
Panie mój, wracam do domu.

Panie mój, wracamy do domu.

Posłuchaj lekcji 75:

Spójrz. Zwróciliśmy już wcześniej uwagę na to, jak wiele bezsensownych rzeczy myliłeś ze zbawieniem. Każda z nich narzucała ci prawa tak bezsensowne jak ty sam. Prawa te wcale cię nie wiążą. Lecz aby to zrozumieć, musisz najpierw uświadomić sobie, że nie ma w nich zbawienia. Dopóki szukasz go w tym, co nie ma znaczenia, ograniczasz się prawami, które nie mają sensu. W ten sposób usiłujesz udowodnić, że zbawienie jest tam, gdzie go nie ma.

Cieszmy się dzisiaj, że nie możesz tego udowodnić. Gdybyś bowiem mógł, szukałbyś wiecznie zbawienia tam, gdzie go nie ma, nigdy go nie znajdując. Dzisiejsza myśl mówi ci jeszcze raz, jak proste jest zbawienie. Szukaj go w miejscu, w którym na ciebie czeka, bo właśnie tam go odnajdziesz. Nie szukaj nigdzie indziej, bo nie ma go nigdzie indziej.

Posłuchaj. Pomyśl o wolności płynącej z rozpoznania, że nie jesteś ograniczony wszystkimi tymi dziwnymi i wypaczonymi prawami, które ustanowiłeś dla zbawienia twojej cielesnej formy. Ty naprawdę myślisz, że umarłbyś z głodu, gdybyś nie posiadał sterty papierowych świstków oraz stosu metalowych krążków. Naprawdę sądzisz, że mała okrągła tabletka albo trochę płynu wepchniętego w żyły za pomocą zaostrzonej igły odpędzi chorobę i śmierć. Naprawdę myślisz, że jesteś sam, gdy nie ma z tobą innego ciała.

Spójrz na to ze mną. Wszystkie te myśli są obłąkane. Ty jednak nazywasz je prawami i przyczepiasz im różne etykietki, tworząc długi katalog bezużytecznych i bezcelowych rytuałów. Myślisz, że musisz przestrzegać praw medycyny, ekonomii i zdrowia. Chroń ciało, a będziesz zbawiony.

Spójrz na to ze mną. To nie są prawa, lecz szaleństwo twojej tożsamości w czasie i przestrzeni. Spójrz. Ciału zagraża jedynie umysł, który rani sam siebie. Ciało cierpi po to, aby umysł nie dostrzegł, że jest ofiarą samego siebie. Umysł używa ciała jako maski zasłaniającej to, co naprawdę cierpi. Nie chce on zrozumieć, że jest swym własnym wrogiem; że atakuje sam siebie i pragnie śmierci; że jest w pułapce czasoprzestrzeni z własnej woli.

Spójrz na to ze mną. Nie ma żadnych praw poza prawami Boga. Ty zaś masz „prawa” odżywiania, szczepień ochronnych, leczenia oraz niezliczonych sposobów ochrony ciała.

Pomyśl dalej.Masz prawa przyjaźni związane z ideą samotności, bólu i śmierci. Być może myślisz nawet, że istnieją prawa mówiące o tym, czego Bóg będzie od ciebie wymagał w twoje własne imię. Wiele religii opiera się właśnie na tym. To kompletna bzdura! Będziesz całkowity i doskonały w swoim umyśle, czy ci się to podoba, czy nie, ponieważ nie ma żadnych praw poza prawami Boga. I pozwolisz Mu, aby do ciebie przemówił i oto, co ci powie. Będziesz słuchał Tego, który ci powie, że podlegając Bożym prawom, nie zaznasz straty, nie będziesz przyjmował zapłaty ani za nic płacił, nie będziesz niczego wymieniał ani zastępował jednej rzeczy drugą, bowiem nie ma tu żadnych materiałów zastępczych. Boże prawa nigdy nie zabierają, lecz wiecznie dają.

Posłuchaj siebie. On powie ci o Miłości Ojca, o nieskończonej radości, którą cię obdarza, o Jego tęsknocie za jedynym Synem, którego stworzył jako kanał ekspresji stworzenia. Kanał ten pozostaje zamknięty na Boga, gdy Jego Syn wierzy, że jest oddzielony od Boga w swoim wyobrażeniu o sobie.

O mój Boże! Oto jasne odzwierciedlenie idei tej nowej cielesnej postaci, w której to nowe kontinuum czasu stało się dla ciebie dostępne. Zauważyłeś to? Dawne prawa przeminęły. Odtąd jesteś już świadomy przemiany cielesnej tożsamości, w której pojawiasz się tu ze mną na chwilę spoza czasu i natychmiast zaczynasz przemieniać wszystkie idee o tym, że byłem tą cielesną postacią. I mogę sobie uświadomić radość, której doświadczam, spełniwszy misję, o tak – misję, którą przyjąłem. Polega ona na tym, że przyszedłem spoza tego układu odniesienia do miejsca i czasu, w których broniłeś się w ciemnej energii, i zaofiarowałem ci przemianę, którą oczywiście teraz zamierzasz przyjąć. Gdy to robisz, znikasz z idei czasoprzestrzeni i rozpoznajesz wszechświat światła, który cię otacza intensywną miłością. Czuję tę miłość do ciebie podczas naszej praktyki tej myśli, że czegokolwiek byśmy nie pomyśleli, nie podlegamy innym prawom niż prawa Boże, zaś moc światła, będąca tą samą mocą, której używaliśmy, by ograniczać się do idei konieczności wymiany, stała się obecnie mocą wzrastania naszej jaźni. Jest to możliwe dzięki mojemu rozpoznaniu ciebie i twojemu rozpoznaniu mnie, podczas gdy mówimy razem w tym jasnym świetle: „Niech Bóg nas błogosławi, każdego z nas” w tej nowej cielesnej postaci. I teraz widzimy, jak światło to rozszerza się na zewnątrz i włącza wszystkich tych, którzy dopiero zaczynają przyglądać się idei, że ta przemiana tak szybko zachodzi w naszych umysłach, w naszych umysłach, w szczęściu, które czuję, ponieważ uciekamy z czasoprzestrzeni; ponieważ udajemy się razem do wszechświata i uciekamy z niewoli naszej jaźni dzięki naszej miłości do życia wiecznego, którym jesteśmy razem, jesteśmy razem… Dziękuję.