Program Dwunastu Kroków
a Kurs Cudów

Sposób i metoda przywrócenia komunikacji
z Wieczną Rzeczywistością

W których to ów niezbędny proces przebudzenia ze snu o bólu i śmierci, reżyserowanego przez ciebie samego, zostanie pobudzony i przyspieszony.

Oto kuracja, prowadząca do wyzdrowienia z obłąkańczo racjonalnej, samonapędzającej się, zobiektywizowanej w czasie egzystencji w lochu śmierci, błędnie objaśnianej jako forma Prawdziwej Rzeczywistości, czyli Życia Wiecznego.

Wszystkim wychodzącym z nałogu oraz nauczycielom Kursu Cudów dziękuję, że mnie słuchacie. Możliwe, że jesteście w tej chwili dalej w waszej podróży do domu, niż wskazywałby na to ów „scenariusz egzystencji”, który obwoływaliście dotąd mianem „swojego życia” w tym mrocznym kontinuum pełnej strachu egzystencji. Być może oto właśnie czas, by postanowić, że „dość już tego”. Zacznijmy od początku i przekonajmy się, czy możemy rozświetlić wspólnie niektóre zakamarki jaskiń:

Program Dwunastu Kroków jest pochodzącą z boskiej inspiracji metodą wyleczenia tragicznej choroby polegającej na uzależnieniu od alkoholu, zwanej alkoholizmem.

Kurs Cudów jest pochodzącą z boskiej inspiracji metodą wyleczenia twego uzależnienia od opętanej koncepcyjnej egzystencji, egoistycznie utrzymywanej w wyniku zaprzeczenia i odrzucenia wiecznej miłości Boga. Jest to uzależnienie od twej doczesnej egzystencji oraz śmierci, co nazywać będziemy śmiercioholizmem.

Program Dwunastu Kroków i Kurs Cudów są identyczne. Są identyczne nie tylko pod względem uznania pełni Boga czy jedności umysłu, ale i w technice, dzięki której twój świadomy kontakt z Bogiem może zostać wzmocniony i ostatecznie w pełni urzeczywistniony.

Wielu z nas pamięta początkowe uczucie ukojenia, pojawiające się w miarę doświadczania spokoju umysłu, którym jak odkryliśmy mogliśmy się dzielić w czasie mitingów Dwunastu Kroków. Współudział w kompletnej bezradności i poddaniu, które dla wielu sprowadziło dramatyczną duchową interwencję, gdy powierzyliśmy naszą wolę i nasze życie opiece Boga. W Kursie Cudów jest to doświadczenie Świętej chwili, będące nieustającym w działaniu mechanizmem samorealizacji poprzez poddanie swej koncepcyjnej tożsamości. Dla tych z was, którzy pragną przyjrzeć się temu z bliska, odtwarzanie tej Świętej chwili, czyli czasu poddania się, jest wyłącznym celem grup Dwunastu Kroków oraz Nauczyciela Cudów na Bożym Zgromadzeniu. Całkowitą podstawą Programu Dwunastu Kroków i samych kroków jest utrzymanie nieustającego świadomego kontaktu z Bogiem. Jest to oczywiście prawdą, gdy umysł twój staje się w cudowny sposób dojrzały do urzeczywistnienia swej odwiecznej pełni, czym jest Kurs Cudów.

Ci z was, którzy wchodzą w Program Dwunastu Kroków ignorując fakt, że jest to program całkowicie i wyłącznie duchowy, i w jakiś sposób wiążą z nim potrzebę nieustającego terapeutycznego przekształcania ego, gorzko się mylą co do tego, czym jest Program Dwunastu Kroków. Nie ma w Programie Dwunastu Kroków dosłownie żadnej terapii, oprócz wyznania jakichkolwiek podtrzymywanych przez ciebie wciąż żalów, które stają się, w miarę gdy je uwalniasz, częścią mechanizmu, poprzez który wracasz do zdrowia i odkrywasz co? Przebaczenie dla siebie i ludzi wokół! Oto prawdziwe wyjaśnienie „Jak to działa”.

Szperałem dziś rano w szufladzie i znalazłem tam kopię rozdziału „Jak to działa” z „Wielkiej Księgi Anonimowych Alkoholików” oraz wyświechtany, ratujący życie modlitewnik pod tytułem „24 godziny” z codziennymi modlitwami i wskazówkami na cały rok. Do czasu mojego osobistego poddania się z pewnością nie nosiłem się ze świadomym zamiarem, a właściwie też nie myślałem nawet poważnie o podążaniu jakąś duchową ścieżką. Teraz zaś, w sposób niespodziewany i cudowny, został mi dany całkowicie nowy sens i cel w życiu.

Jak więc to zadziałało? Oto jak. Nikomu, kto podąża tą ścieżką, nie może się nie powieść. Sukces odniesie każdy, kto stosuje „Wielką Księgę Anonimowych Alkoholików” lub Podręcznik Kursu Cudów z intencją wyzwolenia czy też poddania się pewności, że istnieje wyjście z tej niemożliwej sytuacji. Jest to pewność, że istnieje transcendentne rozwiązanie, przynoszące pokój i szczęście. Istnieje moc dostępna nam właśnie tu i teraz. Znakomicie! Oto dobry początek! Pozostańmy przy tym.

Musimy teraz powiedzieć, że demonstracją tego jest nasze zgromadzenie się we wspólnym przyznaniu, że nasza bezsilność wywołała zmianę w naszej percepcyjnej tożsamości. Jest to cała podstawa Kursu Cudów i gdy przeczytacie rozdział „Co się tyczy reszty” z Poradnika dla Nauczycieli, odkryjecie, że nauczanie poddania się stanowi całą podstawę konieczności świadomego kontaktu z Bogiem. Tego właśnie chcemy razem doświadczyć teraz, w tej chwili.

Jako ten, który wyszedł z uzależnienia na skutek cudownego wydarzenia, które zaszło w moim umyśle, odkryłem, że istnieje mechanizm działania, aby utrzymać i przekazać pogodę i spokój umysłu, których doświadczyłem. Użyję tu terminu działanie, ponieważ jest on dla ciebie bardzo cenny. Cała podstawa tego nauczania brzmi: „dzisiaj jest ten dzień”, kiedy to przez uwolnienie ukierunkowania czy nieukierunkowania moich koncepcyjnych skojarzeń mogę bezustannie poddawać się doświadczaniu czego? Duchowego przebudzenia!

Krok nr 12: Przebudzeni duchowo w rezultacie tych kroków staraliśmy się nieść posłanie innym alkoholikom i stosować te zasady wybaczania we wszystkich naszych poczynaniach.

Jaki to ma związek z kontynuowaniem terapii albo z koniecznością uzasadnienia naszej niezdolności do efektywnego działania? Absolutnie żaden. Mówi to i Kurs Cudów, i Program Dwunastu Kroków. Ostatecznie nie ma żadnego uzasadnienia dla twej niezdolności do radzenia sobie. A istotą tego przekonania, niezależnie czy odnosi się ono do alkoholu etylowego, czy jakiejkolwiek innej praktyki uzależniającej, jest to, że mam jeden problem i jedno rozwiązanie. To jest sedno tego nauczania, ponieważ jakikolwiek problem widziany w świetle potęgi niemożności znalezienia jego rozwiązania musi uzyskać przyzwolenie na pełnię rozwiązania. To cud! „Jest inny sposób patrzenia na to” – to zdanie jest właśnie tym, czego naucza Kurs Cudów. I naucza on tego jako oświecenia umysłu bezpośrednio poprzez modlitwę i medytację, jak zaleca Program Dwunastu Kroków. Degeneracja w stronę nieustającej potrzeby poddawania zaborczej tożsamości terapii jest bezpośrednią przyczyną nawracającej potrzeby odurzania ego przy pomocy substancji chemicznych. Dzieje się to, gdy ego popada w swoje przyrodzone urażenie, jak określa się to w Programie Dwunastu Kroków, lub żal – słowo, którego przeważnie używa Kurs Cudów.

Łączycie się zawsze w żalu waszego percepcyjnego umysłu. A ci z was, którzy czuli frustrację umysłu alkoholika, a tak się składa, że tkwi ona w każdym z was, są wszyscy częścią tej determinacji, by szukać sprawiedliwości lub też usprawiedliwienia dla waszych indywidualnych tożsamości, które, jak mówi Jezus w Kursie, są z natury pełne urazy. Nie ma to nic wspólnego z natężeniem tej urazy, przy pomocy której żądasz sprawiedliwości w swoich stosunkach z sobą samym. „Wszystko, co robię, robię sam sobie”.

Mówimy więc o przechodzeniu przez Program Dwunastu Kroków oraz o przejściu z niego do Kursu Cudów jako o włączeniu, poprzez bezwarunkowe poddanie twego uzależnienia od ego, twej absolutnej zdolności do zajęcia swego miejsca jako Zbawiciela Świata. Jest to niezwykle istotne i zachodzi w sposób naturalny w określonym kierunku. I mówię tutaj z głębokiego osobistego doświadczenia, że ciągła aktywność przynosi cud wyzwolenia z konieczności, by w dosłownym sensie „uczestniczyć w swoim śnie o śmierci”, by domagać się uznania siebie w korelacji zawierającej uparte dążenie do utwierdzania siebie i zaspokajania wymagań, które zdają się we mnie istnieć. Nie udało mi się to. Nie udało mi się! Całe nauczanie Kursu Cudów polega na doprowadzeniu do fiaska twojego osobistego celu. Czy to jest jasne? Podstawą tego nauczania jest to, że nie może ci się udać. Jakże wstrętne dla wielu z was w waszych manifestacjach ego jest słowo „poddać się”. Oto dokładnie, czym jest Program Dwunastu Kroków. Nie można osiągnąć tego przez samokontrolę czy zdolność panowania nad sytuacją. Musisz zostać zmuszony do wejścia w sytuację poddania się czy lęku, w której zechcesz ujrzeć, że nie ma sposobu na przezwyciężenie twojego problemu. A wtedy zamanifestuje się cud. Jest nim przyznanie, że nie potrafię rozwiązać problemu w żadnych okolicznościach.

To, co próbujemy zrobić w Kursie Cudów, to postawić cię w sytuacji, w której przyznasz, że tkwisz w głębokim lęku i że problem nie może być rozwiązany. Oczywiście umysł alkoholika jest świadomy na bardzo wczesnym etapie swej kariery samoodurzania, że tkwi w wielkim lęku i że jak mu życie miłe (lub śmierć), nie potrafi zrozumieć, dlaczego lub w jaki sposób inne tożsamości radzą sobie wśród jatek i bezcelowości świata, w którym się znalazł. W tym sensie jest inny. Wydaje się, że urodził się w niewłaściwych czasach. Kurs Cudów stosuje wobec niego określenie: „będący później w czasie”. Rozumiecie? Im więcej lęku, tym później w czasie. Im więcej lęku zawiera dana tożsamość, tym silniej postanowiła ona, że problem nie może zostać rozwiązany w okolicznościach, w których pozornie się znajduje. Jest to stwierdzenie faktu.

Tak więc „Jak to działa” jest nieustanną praktyką pierwszego spotkania, w którym poprosiłeś o pomoc i uzyskałeś ją. Poprosiłeś o pomoc Siłę większą niż ty sam, co było transcendentną koniecznością, po tym jak wreszcie odkryłeś, za sprawą bezskutecznego przetrząsania własnych bezrozumnych prób sprzeniewierzania się miłości Boga, że problem nie może być rozwiązany. Tak właśnie brzmi nauczanie Kursu Cudów: nieustająca praktyka doświadczania właśnie tej chwili. Radosną rzeczywistością dla uczestników Programu Dwunastu Kroków i dla tych z was, którzy pracują z programem Kursu Cudów, jest odkrycie, że jeśli pracujesz z tym Programem przy zachowaniu stałej dyscypliny, obudzisz się pewnego ranka i odkryjesz, że to Program pracuje nad tobą.

To przydarzyło się wielu z nas. A jest to praktyka zdyscyplinowanego wstawania rano i siedzenia cicho nad książką „24 Godziny” Anonimowych Alkoholików lub Podręcznikiem Kursu Cudów oraz podejmowania celowej próby nawiązania kontaktu z Bogiem i odczuwania pokoju, który z tego emanuje, oraz w pewnym sensie bycia zdolnym do radzenia sobie z problemami świata, z którymi do tej pory nie potrafiłeś się uporać – a to z pewnością jest postęp. Idea, że świadomy kontakt może trwać i przynieść rezultat, który jest dosłownie w każdej chwili cudowny i który odmieni twe życie i świat, jaki pozornie zamieszkujesz, jest jedynym celem Kursu Cudów. Rzecz jasna, zaczyna się to od jakiegoś rodzaju fundamentalnego przyznania twojej własnej niezdolności do radzenia sobie. Obym pamiętał, że nie stworzyłem sam siebie.

Kto potrafi określić i czy to w ogóle daje się określić, gdy chodzisz na mitingi, na ile jesteś gotowy, by naprawdę usłyszeć, czego naucza Program Dwunastu Kroków? Lub określić twą chęć dzielenia się z tymi osobami waszą wzajemną bezradnością? Wszyscy dobrzy nauczyciele Programu Dwunastu Kroków rozumieją, że gromadzicie się, by dzielić się waszą niezdolnością radzenia sobie w świecie, oraz wychodzeniem z uzależnienia, doświadczanym poprzez ów świadomy kontakt z Bogiem. Tak właśnie powinny wyglądać wszystkie grupy Kursu Cudów. To jest w istocie celem Podręcznika Kursu.

Ci z was, którzy w ubiegłych latach dziwili się, dlaczego wasz Program Dwunastu Kroków prowadzi do kontynuowania nałogu – nazywaliśmy to „zawziętością” w odmowie, by „puścić siebie i wpuścić Boga” – przyznają zazwyczaj, że chodzi tu o waszą niezdolność do przyznania, czym jest Program Dwunastu Kroków. Program Dwunastu Kroków oznacza dosłownie poddanie się Bogu; Bogu takiemu, jakim Go pojmujesz – lub jak zwykliśmy mawiać: „jakim Go nie pojmujesz”. W tym sensie więc Program Dwunastu Kroków nie jest niczym innym jak poddaniem się, tak jak i Podręcznik Kursu. A także uświadomieniem sobie, że istnieje inna droga, nie zawarta w ramach rozwiązań mego własnego skłóconego umysłu, czyli tego, co określa się jako moją percepcyjną rzeczywistość. Widzicie to? Odkrywamy, że nasza słabość jest naszą siłą. „Uprość to, głupku”.

Prostota Programu Dwunastu Kroków oraz Kursu Cudów musi wymykać się percepcyjnemu umysłowi, ponieważ umysł taki jest mechanizmem samokomplikacji. Niezmiernie ważną rzeczą w Programie Dwunastu Kroków jest idea „postawy wdzięczności”. Jest to pewność, że twoja trzeźwość, czyli twe uwolnienie od uzależniającego zniewolenia przez narkotyk, nie miało nic wspólnego z twoją indywidualną wolą, a pochodziło w całości z cudownej interwencji Siły Wyższej. Cud nie jest zatem niczym innym jak całkowitym, natychmiastowym zniweczeniem przywiązania do koncepcji „ja”.

Potęga wdzięczności zawarta w tej cudownej manifestacji wolności wykracza daleko, daleko poza jakiekolwiek koncepcyjne wyjaśnienie. Szczęśliwa realizacja pewności siebie, charakterystycznej dla polegania na Bogu, jest w smutku odrzucana oraz zaprzeczona przez osądzający opór twej bezsensownej osobistej woli.

Rzadko widywaliśmy, by nie powiodło się komuś… jak stwierdza się w „Jak to działa”. Czy jest ktoś, kto chodzi na mitingi i naprawdę zwykł siadać i czytać „Jak to działa”? Jak to działa? Rzadko widywaliśmy, by nie powiodło się komuś, kto z oddaniem podążał naszą ścieżką. Nie mówi się tu o częściowym podążaniu lub o podążaniu z umiarkowanym zaangażowaniem, nie pada też słowo „nigdy”. Na jednej z tych konferencji toczyła się wielka dyskusja – mam wrażenie, że to było dwa tysiące lat temu – o tym, dlaczego mówi się tam rzadko widywaliśmy, zamiast nigdy nie widywaliśmy, by nie powiodło się komuś… Odpowiedź na to jest taka sama jak w odniesieniu do odkrycia samego siebie oraz wyzdrowienia w bezpośrednim kontakcie z wyższą siłą Uniwersalnego Umysłu. Nikt nie jest w stanie określić, jak powinno wyglądać oddanie lub wytrwałość indywidualnej tożsamości. A więc rzadko widywaliśmy, by nie powiodło się komuś, kto z oddaniem podążał naszą ścieżką znaczy tyle, co: „kto może stwierdzić, czym jest podążanie z oddaniem?” Oddanie – czy chodzi tu o poddanie się, czy o oddanie podążaniu ścieżką?

Pamiętam, jak wszedłem raz na miting i przysłuchiwałem się temu, oraz wszedłem w to bez potrzeby, by nawet słyszeć, o czym była mowa. Jest to odkrycie, którego dokonałeś we własnym umyśle, odkrycie twego niezatartego potencjału komunikowania się ze wszechświatem poprzez połączenie się, tak jak to robicie teraz. Nie potrzeba żadnego wyjaśnienia. To jest uświadomienie sobie, że prawdziwa komunikacja pochodzi z odkrycia samego siebie. Ta radosna pewność siebie i łagodna pogoda umysłu są naturalną częścią stanu polegania na Bogu.

Nie udaje się tym, którzy nie potrafią oddać się temu programowi w pełni. Istnieją tacy nieszczęśnicy. Wygląda na to, że takimi już się urodzili. Niezdolni są do rozwinięcia w sobie rygorystycznej potrzeby uczciwości, przy nieustającym przyznaniu, że ja nie potrafię rozwiązać tego problemu. Na tym polega uczciwość. „Nie potrafię rozwiązać problemu. Nie wiem, kim jestem, ani co u diabła tu robię. Potrzebuję pomocy!” Teraz dopiero może zacząć się jakiś prawdziwy duchowy postęp.

Są też ci, którzy cierpią na ciężkie schorzenia emocjonalne i traktujemy ich najłagodniej, jak umiemy, ponieważ rozumiemy, że ich schorzenia emocjonalne sprowadzone zostały przez ich niezdolność radzenia sobie z utożsamieniami tego świata. Jesteśmy świadomi tkwiących w nich uczuć lęku, a także paranoi i schizofrenii, które są bezpośrednim rezultatem ich niezdolności utrzymania się w tym śnie o lęku, którego doświadczają. Oni także mogą wyzdrowieć, jeśli uda im się rozwinąć w sobie zdolność do uczciwości poprzez uświadomienie sobie, że jest dla nich normalne miewać doznania lęku. Usiłowanie przezwyciężenia lęku jest antytezą nauk zawartych w Kursie Cudów i w istocie także Programu Dwunastu Kroków. Chodzi o przyznanie, że nie jesteś w stanie go przezwyciężyć. Jest to jedyna terapia, pozostająca w rzeczywistej zgodności z tym nauczaniem świadomego kontaktu z Bogiem. Czy nie tak?

Nasze historie ujawniają w ogólny sposób to – oto mamy Program Dwunastu Kroków i Kurs Cudów zarazem – jacy kiedyś byliśmy, a to jest ciągłe przypatrywanie się naszym ludzkim poszukiwaniom, prawda? Nie chcę tego. Jacy kiedyś byliśmy, co nam się przytrafiło, gdy odkryliśmy ową cudowną intencję – jacy kiedyś byliśmy, co się nam przytrafiło i jacy jesteśmy teraz. To jest grupa, która potem zbiera się wspólnie i mówi po prostu: „Przydarzyło mi się coś cudownego w moim własnym umyśle i pragnę dzielić się z innymi radością i szczęściem, jakie w tym doświadczeniu odnalazłem”. Nieprawdaż? Bez studiowania mojej relacji z teściową czy byłym mężem po to, by przede wszystkim utrzymać urazę zawartą w moim problemie.

A więc porównujemy fundamentalne zasady powrotu do zdrowia zawarte w Programie Dwunastu Kroków z zasadami Kursu Cudów. Widzimy, że zaczynają się one od przyznania twojej całkowitej niezdolności do rozwiązania problemów twej osobistej tożsamości, a następnie prowadzą cię aż do wszechogarniającej potrzeby transformującego duchowego doświadczenia. Widziałem w jakimś czasopiśmie artykuł o młodym, wychodzącym z nałogu alkoholiku, któremu jego sponsor powiedział, że Program Dwunastu Kroków nie ma absolutnie nic wspólnego z Kursem Cudów! Że Kurs Cudów jest bardzo skomplikowany i tajemniczy i że jest za trudny, by go zrozumieć. Co za nonsens! Bardzo nam tu zależy, abyś zrozumiał pierwotną podstawę obu tych nauk. Nie ugrzęźnij pod prysznicem terapii. To są programy nieustannego świadomego kontaktu z Bogiem, czyli Uniwersalnym Umysłem, uwalniające cię od szaleństwa nieznośnego samookreślenia w świecie, które wymagało stale nasilającego się odurzania! „Jestem wolny od mojej własnej niepohamowanej woli”.

Czy możesz przyjść i nauczać wraz ze mną naszej pewności, że doświadczyliśmy cudu trzeźwości i nieustającego cudu samourzeczywistnienia, które jest ową bezpośrednią metodą komunikacji z Wieczną Rzeczywistością?

Jakże nieunikniony był stan świadomości Billa Wilsona, jednego z założycieli AA, który był typowym beznadziejnym przypadkiem totalnego uzależnienia od „czegokolwiek, co mogło przynieść ulgę” niemożliwej sytuacji tego świata, który ostatecznie przeszedł przerażające doświadczenie ciemnej nocy duszy – od „Ojcze, czemuś mnie opuścił” do „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mego”– fenomenalne, fizyczne, oświecające doświadczenie transformacji. Łóżko Billa w szpitalu na oczach kilku pielęgniarek przebywających w jego pokoju było dosłownie zalane światłem. Gdzie może ci się osobiście przydarzyć niewytłumaczalna transfiguracja tego rodzaju? Nie sposób powiedzieć. Jedyne możliwe określenie jest miarą całkowicie zawartą w twoim własnym osobistym dylemacie, wyrażającym się jako frustracja i bezcelowość, które pojawiają się w twej własnej potrzebie znalezienia prawdziwego znaczenia i celu twej egzystencji w świecie. Bądź pewien jednego: projekt drogi poprawy Programu Dwunastu Kroków oraz Kursu Cudów jest w całości oparty o boskie objawienie, a także interwencję naszego własnego, indywidualnego i uniwersalnego źródła rzeczywistości, którym jest stwarzający na wieki Umysł Boga.

Ważne jest, byś pamiętał, że programy te nie są percepcyjnym uznaniem konieczności osiągnięcia jakiegoś dna. Są one naturalnym, nieuniknionym rezultatem samego poddania się. Są zarówno przyczyną, jak i skutkiem. Słyszycie to? W każdej modlitwie przyczyna i skutek są w istocie jednoczesne. Kurs naucza, że po prostu nie jesteś w stanie otrzymać więcej niż to, o co prosisz, ale że naprawdę otrzymasz to, o co prosisz. Widzisz to? Tak, by wraz z poszerzaniem się zakresu poddania natychmiastowa korygująca odpowiedź Ducha Świętego była wciąż bardziej i bardziej budująca pod względem mentalnym oraz emocjonalnym. Nic nie może zaprzeczyć twym własnym intencjom, ponieważ nic nie istnieje na zewnątrz ciebie. Jeśli prosisz o pokój Boga i szczerze go pragniesz, otrzymasz pokój Boga, ponieważ pokój Boga jest tym, czym jesteś.

A więc za pierwszym razem, gdy słyszysz to przesłanie, i za drugim razem, i za dziesiątym, i za dwudziestym razem, i za setnym razem, i „Jak to działa” na mitingach albo „Jak to działa” w grupach Kursu Cudów będzie dyktować ci warunki, na których gorąco i bezapelacyjnie pragniesz przyznać, że masz bardzo poważny problem z podporządkowaniem się autorytetowi, dotyczący kwestii twego stworzenia, a także potrzebę i determinację, by umrzeć. A ulga, którą czujesz, gdy przychodzisz do tego typu grupy, nie daje się wyrazić, choć ci z was, którzy uczestniczyli w tzw. „dobrych” mitingach, na których nie ma terapii, a jedynie wzajemne uznanie, potrafią wyczuć wrażenie silnej braterskiej więzi, powstałej przez przyznanie się tej tożsamości czy też osoby do bezsilności i daje się to bardzo wyraźnie zauważyć. Terapia w ogóle was nie interesuje.

Będę tu przez chwilę mówił jako członek Programu: Jeśli weźmiemy początkującego, który opowie ci o tym, co nazywamy „zalaniem w trupa”, to jest on zdecydowany, by opowiedzieć historię okoliczności, które wskazywały na to, jak kompletnie był bezsilny. Z pewnością są to potrzebne i ważne wyznania. Podobnie mógłbyś przyjść na zajęcia Kursu i powiedzieć: „Po prostu nie potrafię działać w tym świecie. Wszystko, co robię, jest bezcelowe”. Nie jest to nic innego jak wykazanie się kwalifikacjami do członkostwa. Jakakolwiek specjalistyczna porada nie powinna mieć miejsca. Dana osoba ma jeden problem i przedstawiono jej rozwiązanie. W żadnym wypadku żaden wychodzący z nałogu alkoholik nie angażowałby się w osobisty obrachunek kogoś innego. Rozumiesz? Nie zamierzam wcale robić osobistego obrachunku tamtej osoby. Mam dosyć problemów z moim własnym zaangażowaniem w wychodzenie z nałogu. Terapia, którą mógłbym mu zaoferować, byłaby jedynie oparta o mój własny upór, by samemu nie mieć doświadczenia (a jedynie potwierdzić skojarzenie jego uraz z nim samym), nie zaś o przyznanie, że w istocie mamy tylko jeden problem i że tym problemem jest sam narkotyk.

Wszystkie spotkania Programu i wszystkie grupy Kursu Cudów mówią, że masz jeden problem. Możesz go nazwać alkoholem, możesz go nazwać ego, możesz go nazwać postrzeganiem siebie, możesz go nazwać zawziętością, by obrazić Boga – nie dbam o to, jak go nazwiesz. Zawsze chodzi o ograniczoną tożsamość osobową, czyli nałogowe przywiązanie do potrzeby utwierdzania się w twoim ograniczonym umyśle-świadomości. Czy to ma jakiś sens? Więc spotykamy się tutaj w rozsądnym celu poddania się cudowi lub doświadczeniu, oddani przekonaniu, że problemu nie da się rozwiązać. „Nie analizuj, utylizuj”.

Oto „Jak to działa”. Są też ci, którzy cierpią z powodu ciężkich zakłóceń umysłowych oraz emocjonalnych, ale wielu z nich wraca do zdrowia, jeśli zdolni są do uczciwości. Właśnie tak. Nasze historie ujawniają w ogólny sposób, jacy kiedyś byliśmy i jacy jesteśmy teraz. Jeśli zdecydowaliście indywidualnie w swym umyśle, że chcecie tego, co my mamy, nie przejmujcie się, że potraficie to rozróżnić przy pomocy własnych mechanizmów. Ta decyzja oznacza, że pragniecie stać się Nauczycielami Boga i zadeklarować taką tożsamość siebie, która daje wam radość i szczęście. Patrzycie na inne tożsamości, gotowe zrezygnować ze swego składowiska totalnej śmierci i choroby, i pytacie jak wtedy, gdy wchodziliście w Program: „Jak do tego doszedłeś?”, „Jak się tego dowiedziałeś?” To właśnie jest mechanizm, którego nauczacie jako Programu Dwunastu Kroków lub Kursu Cudów.

Przede wszystkim musisz tego chcieć, prawda? Musisz być w stanie widzieć różnicę pomiędzy bólem, w którym tkwisz, a pozorną radością, której doświadcza dana tożsamość. I pierwsze, co on ci powie w swojej prawdziwej tożsamości, jest co? Że nie miał z tym nic wspólnego! Widzisz? Wszystkie dobre programy powiedzą ci: „Nie miałem z tym nic wspólnego. Poddałem się i przeżyłem cudowne doświadczenie braku potrzeby dalszego odurzania się. To był cud”. Ja chcę mechanizmu, a jest nim Program Dwunastu Kroków, który umożliwia ciągłe doświadczanie tego. Chcę to mieć przez cały czas.

A więc jeśli zdecydujesz, że chcesz mieć to, co my, i jeśli pragniesz trochę się o to zatroszczyć… Och, tu wcale nie jest napisane trochę zatroszczyć. Nie, nie! Tu nie chodzi o kompromis! Tu jest napisane: pragniesz zatroszczyć się o to w pełni. Teraz jasne jest, że facet, który zamierza dalej pić, nawet gdy mu to powiecie, który będzie nadal żądał zwrócenia uwagi na swe uzależnienie, powie: „Nie pragnę wcale się o nic troszczyć. Wciąż potrafię rozwiązać mój problem”. Oto podstawa tego nauczania. Ale jeśli pragniesz zatroszczyć się o to w pełni, to jesteś też gotów przedsięwziąć pewne kroki. Jesteś gotów do zastosowania konieczności cudu w poszczególnych przypadkach w Podręczniku. To są właśnie kroki, prawda? W Podręczniku? Czas powiedzieć, że odmówimy wykonania niektórych z nich. Niektóre z nich przyjdą ci łatwiej niż inne, ponieważ jesteś nieustępliwy w ciągłym uzasadnianiu potrzeby istnienia w czasie i umierania, masz to we krwi. Wszystkie twoje ludzkie wspomnienia uzasadniają twe uzależnienie od samowładczej śmiertelności.

Przy niektórych z tych kroków zawahasz się. Dlaczego? Wciąż jeszcze myślisz, że możesz znaleźć łatwiejszą i przyjemniejszą drogę do tego rozwiązania. Jest mi o wiele łatwiej nie musieć słuchać tego, co powiesz, Jezusie z Nazaretu. Jest mi o wiele łatwiej nie musieć słuchać o nieuniknioności poddania się w celu doświadczenia tego. Wolę już upierać się przy rozwiązaniu kompromisowym dla Twych wskazówek głoszących: „Bądź wola Twoja, jako w Niebie, tak i na ziemi”, tak bym mógł kontynuować prowadzenie mojego własnego programu. Każdy porządny – użyję tu terminu „ozdrowiały” – alkoholik wie doskonale, że im bardziej kieruje swymi własnymi skojarzeniami, tym więcej urazy zgromadzi w potrzebie wyrażania siebie. To fakt. „Puść siebie i wpuść Boga”. „Oddaj Mu ster”. „Idź z Bogiem”. „Gdyby nie łaska Boga”… Co się stało z tymi wszystkimi zwrotami? Są za bardzo duchowe. Nie są w końcu niczym innym jak przyznaniem się do potrzeby Boga.

Wydawało nam się, że będziemy mogli znaleźć łatwiejszą i przyjemniejszą drogę… Ale co? Nie udało się nam. Zauważcie, że jest to powiedziane w czasie przeszłym. Program Dwunastu Kroków jest przyznaniem, że twoja ewolucja zakończyła się i że jesteś w Niebie. Mówi o tym nawet Dwunasty Krok, który oznajmia, że po doświadczeniu duchowego przebudzenia wciąż to robimy, lecz nasz problem został rozwiązany dzięki naszemu nieustającemu kontaktowi. Nie ma potrzeby, by wskazywać inne rozwiązanie. Nasza pewność, że problem nie może być rozwiązany, jest nieustannym przyznawaniem się do kontaktu z Bogiem. Dzisiaj nie będę osądzał niczego, co się zdarzy.

Ale nie udało się nam. Teraz zaś, z całą uczciwością, na jaką nas stać, z całą uczciwością, angażując w to wszystko, co w ogóle możemy ci dać oraz powiedzieć z perspektywy umysłu, który to pojął, błagamy cię, byś był nieustraszony i dokładny już od samego początku. Spójrz na cały ten oparty na koncepcjach świat jak na coś, czego się nie da zrozumieć. Przyznaj natychmiast, że wszystko tu jest jedynie totalnym chaosem. Bądź nieustraszony i dokładny już od samego początku. Dlaczego to konieczne? Niektórzy z was próbowali czepiać się swoich dawnych przekonań i rezultat tego był żaden, dopóki nie puściliśmy całkowicie. Jest to bezpośrednie stwierdzenie z Kursu Cudów. Myślisz, że dostajesz rezultat z własnych pokładów urazy, ale rezultat ten jest w istocie żaden. Nie dostajesz żadnego rezultatu oprócz ciągłego lęku wewnątrz własnego umysłu. Rezultat tego był żaden, dopóki – nie spodoba wam się to zdanie – dopóki nie puściliśmy całkowicie. Zgoda?

Pamiętaj, że masz do czynienia z ego – alkoholikiem – indywidualną tożsamością. Masz do czynienia z koniecznością odurzania się, wyrażania samemu sobie uznania za własne skojarzenia, usprawiedliwiania urazy i lęku, które czujesz w swoim własnym umyśle. Jezus powiedziałby o ego: jest przebiegłe, jest ogłupiające i jest potężne i bez pomocy nigdy w życiu sobie z nim nie poradzisz. Potrzebujesz Ducha Świętego, by zwrócił twoją uwagę na to, że nie jesteś w stanie rozwiązać problemu. Ale jest Ten, do którego należy cała moc – tym Kimś jest Bóg. Obyś Go teraz odnalazł! To potężna modlitwa. Obyś Go odnalazł. Jest to prośba, byś Go znalazł przez swoją determinację, by tego nie rozwiązywać. Obyś Go teraz odnalazł! Pamiętaj, to nie On się zagubił, lecz ty!

Półśrodki nic nam nie dały. Półśrodki nic ci nie dają. Kompromis wynikły z twej determinacji, by skorelować chorobę, ból, śmierć i samotność na ziemi z wiekuistą miłością, radością i szczęściem Nieba, nie będzie działał. Półśrodki nic nam nie dały. Pełny środek to Bóg. Półśrodek to oddzielenie. Ono nic ci nie da. Nie możesz odnosić pożytku ze swego pragnienia śmierci i oczekiwać, że rozwiążesz problem.

Gdzie stanąłeś? W punkcie zwrotnym. Jezus nauczając tego w Kursie, wciąż od nowa i od nowa mówi, że jesteś teraz w punkcie zwrotnym. Czy potrafisz zobaczyć, że jest to punkt zwrotny? Czy pozwolisz swojemu umysłowi, aby osiągnął ten punkt, który ty zawsze dotąd osiągałeś, a następnie postanowił, że wolisz widzieć rezultat tylko częściowo? I od czego to wolisz? To zdanie mówi: Prosiliśmy o Jego ochronę i opiekę z całkowitym oddaniem. To jest samo sedno nauk Kursu Cudów.

Moja radość i szczęście… Ludzie! Ci z was, którzy chcą to usłyszeć; jeśli chcecie, możecie zrobić z tego rozważania akademickie, możecie studiować wszystkie przyczyny i zmieniające się skojarzenia, jakie wam się spodobają; faktem pozostaje, że mój pokój i radość są moim całkowitym poleganiem na Bogu lub Sile wyższej, moją pewnością, że sam w sobie i z siebie jestem niczym. To nie ma nic wspólnego z przedmiotem, na którym polegam. Co to jest? To całkowite oddanie. Zwróć uwagę, że radość leży w oddaniu. Możesz skierować to do Boga, ale tylko jeśli Go w ogóle pojmujesz. Oddanie jest w tym sensie dawaniem, prawda? Zamierzam zrezygnować z własnych potrzeb. Zamierzam tylko dawać. Nie będę we władzy przymusu trzymania i przechowywania. Zrezygnuję z tego i powiem: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mego”.

Oto są kroki, które poczyniliśmy. Czas przeszły – to się sprawdziło, prawda? – jeden dzień na raz. Będąc w programie wyjścia z nałogu, przyznaliśmy – co? Krok nr 1: Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu i że przestaliśmy kierować własnym życiem. Jesteśmy bezsilni. Nie obchodzi mnie, w obliczu czego. Nie potrafię rozwiązać tego problemu. Wiecie w głębi serca, że nie potraficie rozwiązać tego problemu, a więc ukryliście go. Nie obchodzi mnie radość, jaką czerpiecie z przekonania, że potraficie. Zasadniczo wiesz, że nie potrafisz rozwiązać problemu, bo inaczej nie szukałbyś szczęścia. Szukasz szczęścia przyznając, że potrafisz rozwiązać problem, chociaż nie potrafisz. W tym sensie tego problemu nie da się rozwiązać.

Krok nr 2: Uwierzyliśmy, poprzez bezcelowość prób wyrażenia siebie, że Siła większa od nas samych może przywrócić nam zdrowie. Co za piękne zastosowanie słowa „zdrowie” oraz „obłąkanie”. Kurs naucza wprost, że jesteś obłąkany i że wszystkie twe związane z tym wysiłki nie wymagają definicji słowa „obłąkanie”. Znałem swego czasu wielu alkoholików, którzy przyznają, że zachowywali się w sposób obłąkany, gdy prowadzili samochód czy robili te wszystkie szalone rzeczy, które ludzie robią przez swą ciągłą niezdolność do kierowania własnym życiem. Przyznanie, że całe to utożsamienie jest obłąkane i że jedyny sposób, za pomocą którego ich umysły mogą powrócić do zdrowia, przekraczał ich własne możliwości, stanowi drugi krok Programu, który prowadzi do trzeciego, żywcem z Podręcznika Kursu Cudów:

Krok nr 3: Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie opiece Boga, jakkolwiek Go pojmujemy. Postanawiam je powierzyć. Nie jestem w stanie rozwiązać problemu. Zgoda? „To takie słabe. Czy nie jest to przyznanie się do własnej bezsilności?” Tak! Tak, o wszyscy ci, którzy jesteście pewni, że chcecie się rządzić. Możecie to robić, ale wtedy będziecie dalej – co? Obwiniać się za konieczność istnienia waszej indywidualnej tożsamości i brać na siebie ciężar tej winy. Da wam to uczucie urazy, ponieważ będziecie żądać sprawiedliwości w ramach tego osobowego utożsamienia.

Co należy zrobić, gdy zrobisz to wszystko? Krok nr 3. Zrobiłeś to i to działa. Oddałeś swe życie i wolę opiece Boga i doświadczasz (to jest w Podręczniku) wszystkich tych miłych rzeczy, i całe twoje życie się zmienia. Ale teraz jest parę niezbędnych rzeczy do zrobienia. Oto masz Podręcznik wraz z pozostałymi Krokami Programu.

Krok nr 4: Dokonaliśmy gruntownego i odważnego obrachunku moralnego. W porządku, jeśli chcesz zaplątać się w wyjaśnianie znaczenia słowa moralny, proszę bardzo. Pamiętaj, że nacisk pada na bycie odważnym. Nie będzie ci przebaczone, dopóki nie dokonasz zasadniczego przyznania się do winy. Możesz iść i nauczać do woli: „Nie jestem winien” i „Przebaczono mi”. Wskazywane ci jest, że znajdujesz się w stanie winy z powodu bólu, który sam sobie zadałeś, i całkowicie właściwe będzie dla ciebie sporządzenie obrachunku skojarzeń, wśród których się znajdujesz. Zauważ, że nie ma mowy o tym, iż obrachunek ten musi być zawsze poniżający. Będziesz miał pozwolenie, by zatrzymać całą dumę, jakiej pragniesz z racji swej potrzeby porównywania się z tym, co uważasz za otaczającą cię nieprawość. Jednak pamiętaj, że zrezygnowanie z uraz, jakie żywisz do siebie i swego otoczenia (w Kursie Jezus nazywa je żalami), jest absolutnie niezbędne w celu doświadczenia pokoju Boga.

Patrz na ten dzień, bowiem jest on życiem, życiem samego życia.

A teraz jeśli chcesz przejść do Kroku nr 5, istnieje wymóg, byś przyznał się do swej niezdolności radzenia sobie z grzechem, w którym tkwisz, innymi słowy – byś doświadczył przebłagania. Jest to w istocie nieustający proces, który jest cudem. Wobec kogo musisz to przyznać? Wyznaj przed Bogiem, sobą i drugim człowiekiem istotę twych błędów. Czy to konieczne? Wyznanie przed Bogiem jest całkiem łatwe, wyznanie przed sobą jest całkiem łatwe; wyznanie przed innym człowiekiem wiąże się z koniecznością wybaczenia sobie w relacji z nim i może to być dla ciebie bardzo cenne. A więc jest to przyznanie naszej zdolności do współuczestniczenia w związku czy też nowej tożsamości opartej na rezygnacji z naszej osobistej woli. Stajemy się gotowi, by zaakceptować przebaczenie dla nas samych i tych, którzy nas otaczają. Dzień dzisiejszy właściwie przeżyty czyni każde wczoraj snem o szczęściu, a każde jutro wizją nadziei.

Krok nr 6 jest krokiem szczególnym, nauczanym w Kursie Cudów jako nieustające badanie swego utożsamienia. Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg uwolnił nas od wszystkich wad charakteru. W ramach naszych powiązań z Billem Wilsonem mówiliśmy o tym, czy można być kiedykolwiek absolutnie do czegoś gotowym. Ale pamiętaj! Jest tu determinacja, byś oddał swą wolę i życie opiece Boga. Tak byś wciąż nie mogąc określić stopnia swej gotowości, mógł pozostać czujnym w swoim przeświadczeniu, że cud działa w twoim własnym umyśle. Jest to silnie podkreślane w Podręczniku Kursu. Pozostań w jedności umysłu, a nie może ci się nie udać.

Krok nr 7: Zwróciliśmy się do Niego w pokorze, aby usunął nasze braki. Ojcze, pomóż mi widzieć samego siebie takim, jakim Ty mnie widzisz. Nieznacznie tylko chybiłem celu doskonałej miłości i szczęścia, które dla mnie wyznaczyłeś. Nie pozwól, by uraza powstała z racji tego chybienia uczyniła mnie ślepym na światło tego nowego życia.

A teraz przechodzimy do? Kroku nr 8: Zrób listę osób, które skrzywdziłeś, i bądź gotów zadośćuczynić im wszystkim. Przede wszystkim mówi się tu, abyś nie czynił zadośćuczynienia natychmiast, a jedynie stał się gotowy, by je uczynić. To bardzo ciekawa myśl. To, że gotowość pojawia się wcześniej niż działanie. Nie, żeby dało się to zmierzyć, ale gdzieś tam jest dyscyplina, zawarta w twej gotowości, aby przyznać wobec ludzi, których zraniłeś przez własną zawziętość, by pozostać w twym własnym, egoistycznym utożsamieniu z sobą samym, że dzięki duchowemu doświadczeniu odkryłeś nowego ciebie! Że wydarzył się i wciąż wydarza się cud.

I co wtedy? Krok nr 9: Wtedy zadośćuczynisz osobiście – dosłownie – wszystkim, wobec których jest to możliwe, z wyjątkiem przypadków, gdy zraniłoby to ich lub innych. Chcę wam to powiedzieć i chcę, żebyście to usłyszeli – to dotyczy zarówno uczestników Programu Dwunastu Kroków, jak i Miraklistów: rezultat zadośćuczynienia, jakiego pragniecie dokonać, nie ma nic wspólnego z samym zadośćuczynieniem. Niezbędne jest oczyszczenie, które wydarza się dzięki twej zdolności do wyznania błędu lub proszenia o przebaczenie. Prawda jest taka, że nie ma znaczenia to, czy twoje zadośćuczynienie jest przyjęte czy odrzucone. Wielu z was napawa wielkim lękiem rezultat, jaki uzyskacie, prosząc o całkowite wybaczenie. W Kursie Jezus uczy, że ego będzie się czuło przez ciebie znieważone. Obojętnie, jak bardzo żądałbyś, by ci przebaczyło, ono nie przebaczy ci w tym utożsamieniu, a ty jedynie poszukujesz ograniczonego rezultatu oczyszczenia własnego umysłu, rezultatu, który jest twą potrzebą, by przede wszystkim uzasadnić przebaczenie. I dokładnie na tyle, na ile poszukujesz qui pro quo, czyli wymiany, w której uznasz wzajemność waszej winy, nie przejdziesz zadowalająco tego kroku. Oczyszczenie jest zawsze indywidualne i następuje dzięki przebaczeniu, czyli rozpoznaniu, że jesteście tacy, jakimi stworzył was Bóg. I nie ma w tym dosłownie żadnej wzajemności. Wiem, że dla niektórych z was może się to wydawać egoistyczne, ponieważ zamierzacie kontynuować wasze żądania dotyczące konieczności usprawiedliwienia zła, które waszym zdaniem wyrządziliście, po to abyście mogli w dalszym ciągu się nim dzielić. Nie o tym się tu mówi i nie to ostatecznie musicie zrobić. Pamiętaj, że musisz być i zawsze jesteś po prostu doskonały, jakim stworzył cię Bóg.

A teraz Krok nr 10: Prowadziliśmy nadal obrachunek moralny, z miejsca przyznając się do popełnionych błędów. Oto podstawowa część Programu Dwunastu Kroków, a także programu Kursu Cudów. Twoja zdolność do pozostawania w nieustannym stanie przyznawania się, w którym nie gromadzisz zapasów uraz przytrzymujących cię w twojej sytuacji, czyli w uwiązaniu do żalu, jest istotnym kluczem do nauczania płynącego zarówno z Programu Dwunastu Kroków, jak i z Kursu Cudów. „Zrób to teraz…” „Robię to sam sobie”.

Być może w chwili obecnej myślisz, że zastosowanie Kroku nr 10 nie jest takie ważne. Być może wdałeś się we wszystkie te filozofie i koncepcje na temat tego, czym jest Kurs Cudów. Posłuchaj: Kurs Cudów nie jest niczym innym jak psychologią całkowitego wybaczenia. Pokazuje on wartość dokonywania obrachunku wieczorem przed pójściem spać; mówi on o dążeniu do tego, byś nigdy nikogo nie zranił, i dokonywaniu tego zadośćuczynienia natychmiast, a to sprawi, że nie zejdziesz z drogi do zbawienia. I mówię to z mojego głębokiego doświadczenia, ponieważ przerabianie Programu lub dyscyplina dokonywania obrachunku w głowie pod koniec dnia, tak byś nie wnosił w następny dzień żalu, który posiadasz, jest podstawą. Dlaczego? Jeśli go wniesiesz, uzasadnisz go w kategoriach urazy wypływającej z utożsamienia twego dawnego, pozbawionego znaczenia koncepcyjnego umysłu. Nie pozwól, by słońce zaszło wraz z żalem, bo jeśli wciąż możesz to zrobić, potrzeba trzymania się urazy uzasadnia przeszłe działanie i trzyma cię w więzach twojego dawnego osobowego utożsamienia. Nie sprawiaj nikomu bólu. To dopiero! Zajmuj się jednym dniem na raz! Albo jak uczy Kurs – godziną lub minutą, lub Świętą chwilą!

Patrzysz na stan uraz świata w jego zawziętości, by karać i uzasadniać dawne utożsamienie, i możesz dokładnie dojrzeć, czemu powinieneś się przyjrzeć w twoim własnym umyśle. A przeżyć życie po to, by uzasadnić, że ktoś powinien być nieustannie karany, trzymany w więzieniu czy zabijany, jest po prostu zmarnowaniem życia. Jakim strasznym marnotrawstwem jest oglądanie tych programów telewizyjnych, gdzie pojawia się konfrontacja: „Ty mi to zrobiłeś dwadzieścia lat temu, a ja zamierzam trzymać to w pamięci aż do dnia mojej śmierci”. To zmarnowane życie, ludzie. Co za bezużyteczny, pozbawiony znaczenia stan istnienia. Posłuchaj teraz. Zamierzam zaproponować ci małą terapię. Nie obchodzi mnie, w jaki sposób to usłyszysz. Mówię ci, że jakikolwiek żal jest po prostu uwiązaniem do bólu, samotności i śmierci. Jakakolwiek tożsamość w swojej żądzy zemsty zadaje ból sobie samej i tamtemu „ja”. Jaka jest różnica między więźniem a strażnikiem? Żadna. Obaj są skazani na to pełne żalu utożsamienie. Widzisz to? Co za straszliwa rzecz przejść przez życie jako to, czym jest percepcyjny umysł, a mianowicie – ciągłą potrzebą odegrania się; potrzebą ukarania tych innych utożsamień, które nie są w istocie niczym innym jak twoją zawziętością, by trzymać się żalu i cierpieć ból i śmierć.

A więc prowadź nadal obrachunek moralny i z miejsca przyznawaj się do popełnionych błędów. To dokładnie takie samo nauczanie jak „nie gromadźcie skarbów”. Ale bardzo ci trudno to zauważyć. Jakakolwiek własność, której się trzymasz, wiąże cię w retrospekcji z potrzebą uzasadnienia śmierci, ku której zmierzasz. Widzisz, jak to działa?

Każdego dnia całe to nauczanie i sposób, w jaki wielu z was na początku doszło do trzeźwości lub kierunku polegającego na oddaniu swej woli opiece Boga, wypełniały się dzięki przyznaniu, że „dzisiaj jest dzisiaj”. Nie będę zajmował się dniem wczorajszym lub zeszłym tygodniem; te rzeczy minęły i nie ma niczego, co mógłbym w tej sprawie zrobić, jak tylko prosić o uwolnienie od nich. Nie można ich zmienić, ponieważ już minęły. Jak głębokie są urazy umysłu alkoholika lub umysłu percepcyjnego w jego zawziętości, by opierać swą rzeczywistość na urazie, błędnym szacunku lub pomyłce, lub czymś, co nazywa grzechem i co przydarzyło mu się dwadzieścia lat temu; dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści, czterdzieści, pięćdziesiąt lat temu? I nieuniknioność frustracji, którą odczuwa przez własną niezdolność, by to zmienić i jest w efekcie skazany na cierpienie. Dlaczego? Ustawił czas liniowo we własnym umyśle i zawziął się, by opierać swą rzeczywistość na tym poprzednim doświadczeniu. Wszystkie poprzednie doświadczenia to tylko żale. I to była pierwsza rzecz o Programie, jaką powiedział mi mój sponsor. Nie proś o sprawiedliwość, proś o łaskę. Na moich pierwszych mitingach zacząłem mówić coś w rodzaju: „Dobrze, wiem, ale miałem…” On powiedział: „Przestań! Proś o łaskę, palancie!”

Nauczanie brzmi w każdym razie tak: „twój czas płynie na kredyt”. Całe to nauczanie mówi, że pożyczyłeś jedną chwilę od wieczności. Słyszysz to? Teraz, gdy masz tę szansę – nazwij ją Świętą chwilą i użyj jej, by rozpoznać swój powrót do Nieba – widzisz, że istnieje sposób, byś żył, a nie umierał. Pożyczyłeś wieczność i umieściłeś jedną jej chwilę w czasie. To uroczy pomysł, nie? To ten sam pomysł, co nawrócenie i oświecenie twego umysłu. To ten sam pomysł, co przejście doświadczenia śmierci, w którym dociera do ciebie, że żyjesz dzięki łasce, która wykracza poza twoją indywidualną tożsamość, a to uczyni cię bardzo szczęśliwym. Jesteś w stanie łaski. Co? Powierzyłeś swego ducha Bogu. Na tym to wszystko polega. To osobisty obrachunek, prawda? To twoje własne głębokie mroczne tajemnice o tobie samym – te, za które winisz swego bliźniego. Do diabła z tym! Puść siebie i wpuść Boga! Każdy z was trzyma jeden określony, szczególny żal. Wiesz o tym? Nie miałbyś chęci przyjrzeć się temu? Ja mam taki żal. Jest nim cały świat. Przyjąłem odpowiedzialność za moją determinację, by pomóc wyprowadzić cię z tego piekła.

Nauczyciele cudów widzą natychmiast, że Krok nr 11 jest opisem całego programu transformacji, którym jest Podręcznik Kursu Cudów. Posłuchaj! Dążyliśmy poprzez modlitwę i medytację do coraz doskonalszej więzi z Bogiem, jakkolwiek Go nie pojmujemy, wróć – jakkolwiek Go pojmujemy, prosząc jedynie o poznanie Jego woli wobec nas oraz o siłę do jej spełnienia poprzez ducha.

A potem bardzo piękny ostatni Krok nr 12: Przebudzeni duchowo w rezultacie tych kroków – zauważ, że jest to czas przeszły. To się tobie przydarza w tej chwili! Najpierw ty nad tym pracujesz, potem to pracuje nad tobą. Najpierw stosujesz dyscyplinę Podręcznika, potem odkrywasz, że Podręcznik jest prawdziwy. To naprawdę działa! Gdy już odkryjesz, że cud kontaktu z Bogiem jest prawdziwy, dyscyplina staje się prosta. A w końcu nie ma już żadnej dyscypliny, ponieważ naturalne przejawianie się radości oddaje twoją wolę i twoje życie Bogu. Przebudzeni duchowo w rezultacie tych kroków staraliśmy się nieść posłanie innym alkoholikom. Próbowaliśmy nieść je innym ludzkim cierpiętnikom, innym „śmiercioholikom”.

To ty jako Nauczyciel Boga, nieprawdaż? To ty jako Zbawiciel świata. …i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach. To wszystko, o co jesteś proszony. Dyscyplina polega na pozostawaniu w tej ciągłej potrzebie zmiany konfiguracji twego umysłu, przyznając jednocześnie, że cud zawsze działa wszędzie wokół ciebie, jeśli mu na to pozwolisz. Widzisz to? To ci się przydarza non-stop. Wycofaj się – poczuj tę nieopisywalną szczęśliwość twojej prawdziwej rzeczywistości! Opór tkwi zawsze w twym własnym percepcyjnym umyśle. Nie możemy ci powiedzieć, czym są miłość i Bóg, ale możemy ci powiedzieć, czym jest przeszkoda na drodze do miłości. Jest nią twoja zawziętość, by tkwić w tych więzach ego, w tych więzach uzależnienia od konieczności samoidentyfikacji.

„O rany!”, powiedzieli niektórzy z nas. „Nie poradzę sobie z tym. Co za wymagania!” Co za wymagania! Nie będę umiał sobie z tym poradzić. I wiele z tych tożsamości, które zetkną się z nauką Kursu Cudów, powie: „Co za wymagania! Nie będę umiał sobie z tym poradzić”. Nie zniechęcaj się. Nikomu z nas nie udało się idealnie stosować tych zasad. Dlaczego? Nie ma definicji słowa idealny. Nie uczę cię, byś ustanowił metodę, przy pomocy której ja tego dokonałem. Mówię ci, że jest to nieustanna zmiana konfiguracji twego umysłu. Ty jesteś tym, który szuka rezultatu. Ja nie oferuję ci rezultatu. Nie ma metody, przy pomocy której możesz to zrobić. Uznanie naszej bezradności, naszej bezsilności jest tym, w czym leży zbawienie. I o tym w istocie tu mowa: Nie jesteśmy świętymi. Chodzi o to, że pragniemy rozwijać się w kierunku duchowym. W tym sensie chcemy tylko chwilowego duchowego postępu w celu osiągnięcia tej determinacji, ponieważ rezultatu tu nie ma. Ale otwieramy nasze serca i nasze umysły. Mamy doświadczenie cudu utraty konfliktu, jaki zachodził w naszej percepcyjnej tożsamości, i wchodzimy w unię z Bogiem, która jest podstawą wszystkich tych nauk. „Bóg jest Umysłem, którym myślę”. „Bądź wola Twoja, a nie moja”.

Tu jest nasz opis istoty ludzkiej, a tu rozdział dla agnostyków (tych z was, na przykład, którzy są przekonani, że Kurs Cudów napisano używając terminologii chrześcijańskiej i mają przez to tendencję do odrzucania go), a także twoje osobiste przygody, które są częścią twego własnego umysłu, ukazują bardzo wyraźnie trzy rzeczy: to, że nie byliśmy zdolni do efektywnego działania, że byliśmy alkoholikami; że tkwiliśmy w naszym własnym percepcyjnym „ja” i że nie mogliśmy poradzić sobie z własnym życiem, czegokolwiek byśmy nie robili; oraz że żadna ludzka moc nie była w stanie uwolnić nas od alkoholizmu lub naszej pełnej lęku natury ludzkiej, ponieważ tkwiliśmy zamknięci w chorobie śmiercioholizmu. Ale też, że Bóg byłby w stanie to zrobić i zrobiłby to, gdybyśmy Go szukali.„Mój Ojciec daje mi wszelką moc”. Nie pada tu słowo „znaleźli”. Prawda? Jest słowo: „szukali”. To zdanie nie stwierdza, że Bóg byłby w stanie to zrobić i zrobiłby to, gdybyśmy Go znaleźli. Bóg się nie zgubił. Akt szukania Boga jest tym samym, co pokój Boży. Akt uwolnienia jest tym właśnie, czym jest pokój. „Dziękuję Ci”. To modlitwa, czy nie tak?

A więc czy uczestniczymy właśnie w spotkaniu modlitewnym? Czy uczestniczymy w komunii z Bogiem? Czy uzgodniliście między sobą, że nie będziecie dyskutować o swoich osobistych żalach, ponieważ są one bez znaczenia? W którymś miejscu, tak. W którymś miejscu doznaliście przemiany, w związku z którą nie macie zamiaru mieszać do waszej próby zawarcia unii z Bogiem waszych indywidualnych żalów lub waszej tożsamości. Jest to przyznanie, iż nastąpiło nawrócenie, wolność od więzów tego świata śmierci. Spotkanie Anonimowych Śmiercioholików! Jest to cała podstawa i jedyny cel Kursu Cudów. Nie zamierzam przynosić mego żalu na miting i go uzasadniać. Przyjdę na miting AA, przyjdę na spotkanie grupy Kursu i po prostu uznam, że jestem doskonały, jakim stworzył mnie Bóg. A dzięki uwolnieniu konieczności utrzymywania żalu doświadczę radości i szczęścia Boga. „Jestem Światłem świata”.

Jak miło, że nareszcie ten świat ma cel: nauczać i uczyć się wspólnie nieograniczonej mocy całego wszechświata, która należy do nas dzięki twórczej miłości Boga – objawieniu, którego doświadczasz w chwili uwolnienia twej koncepcyjnej tożsamości. Gwóźdź programu polega na tym, że nie czujesz się dłużej odpowiedzialny za chorobę, ból i śmierć, które są naturalną częścią ludzkiego umysłu, i że przechodzisz w istocie oświecenie, czy też doświadczenie, czy też cud oddania swej jednostkowej woli Woli Boga. W porządku. I właśnie sam akt spełnienia tego jest cudem. I zachodzi on nieustannie, zdarza się przez cały czas. Co za niesamowite odkrycie! Podręcznik Kursu Cudów nie jest niczym innym jak praktyką modlitwy. Jest to katechizm uczący, jak się modlić, tylko dlatego, że jest ci potrzebna dyscyplina metody modlitwy. To jest spotkanie modlitewne i odmówimy teraz dla was parę modlitw.

Poczujcie wspaniałą boską prawdę tych modlitw skierowaną do was przez zmartwychwstały umysł Jezusa Chrystusa:

Jakąż głupotą, Ojcze, jest wierzyć, że Twój Syn może sprowadzić na siebie cierpienie! Czy możliwe jest, by przygotował on plan własnego potępienia i był zostawiony bez pewnej drogi do swego uwolnienia? Ty mnie kochasz, Ojcze. Nigdy nie pozostawiłbyś mnie opuszczonym, bym umarł w świecie bólu i okrucieństwa. Jakże mogłem sądzić, że Miłość opuściła Samą Siebie? Nie istnieje żadna wola poza Wolą Miłości. Lęk jest snem i nie posiada woli, która mogłaby kłócić się z Twoją Wolą. Konflikt jest snem, a pokój obudzeniem. Śmierć jest iluzją, życie – wieczną prawdą. Nie ma przeciwieństwa dla Twej Woli. Nie istnieje żaden konflikt, albowiem moja wola jest Twoją Wolą. Przebaczenie pokazuje nam, że Wola Boga jest jedna i że my mamy w niej udział. Spójrzmy na święte wizje, które ukazuje dziś przebaczenie, abyśmy mogli odnaleźć pokój Boga. Amen.(Lekcja 331)

Nie będę czekał ani dnia dłużej, by znaleźć skarby, które ofiarowuje mi mój Ojciec. Płonne są wszystkie złudzenia, sny zaś odeszły, skoro są utkane z myśli opierających się na fałszywych postrzeżeniach. Niechaj nie akceptuję dziś więcej tak skąpych darów. Boży Głos ofiarowuje pokój Boga tym wszystkim, którzy słyszą i postanawiają podążać za Nim. Taki jest dzisiaj mój wybór. Tak więc idę odnaleźć skarby, które dał mi Bóg. Nie zamierzam w tym uczestniczyć, zamierzam odłożyć to brzemię jaźni i odnaleźć skarb mego własnego przebudzenia. Szukam tylko tego, co wieczne. Albowiem Twój Syn nie może poprzestać na niczym mniejszym. Cóż więc może być jego pocieszeniem, jak nie tylko to, co ofiarowujesz jego zdezorientowanemu umysłowi i wylęknionemu sercu po to, by dać mu pewność i przynieść pokój? Chcę dziś ujrzeć mego brata bez grzechu. Taka jest Twoja Wola dla mnie, bowiem w ten sposób ujrzę swoją bezgrzeszność. (Lekcja 334)

Posłuchaj! Oto wszystko, co kiedykolwiek będziesz potrzebował wiedzieć o wyjściu z nałogu swej bezsensownej podróży w lęk, który jest twoją percepcyjną tożsamością:

Nauczyłem się, że pozostaję pod wpływem jedynie własnych myśli, i stanowczo twierdzę, że jestem jedynie Twoją myślą, jakim mnie stworzyłeś. Tylko to wystarczy, by zbawienie przyszło dla całego świata, ponieważ to ja stworzyłem cały świat w moich wylęknionych myślach, ale pozostaję pod wpływem jedynie własnych myśli. Albowiem w tej jednej myśli każdy zostaje wreszcie uwolniony od lęku. Zamierzam wyzwolić mego brata z osądu, którym go obarczyłem w celu utrzymania własnej tożsamości. Nie zamierzam utrzymywać w umyśle urazy po to, aby usprawiedliwić nasze relacje. Teraz bowiem nauczył się, że nikt go nie przeraża i nic nie może mu zagrozić. Nie mam wrogów i jestem bezpieczny wobec wszelkich zewnętrznych rzeczy. Moje myśli mogą mnie przerazić, jednak skoro myśli te należą tylko do mnie, mam moc, by je zmienić i wymienić każdą myśl o lęku na szczęśliwą myśl miłości. Krzyżuję sam siebie. Nie mam zamiaru tego dłużej robić. Bóg ma plan, zgodnie z którym Jego umiłowany Syn zostanie odkupiony i został odkupiony. Twój plan jest pewny, mój Ojcze, tylko Twój. Wszystkie inne plany zawiodą. I będę miał przerażające myśli, dopóki nie nauczę się, że Ty dałeś mi jedyną Myśl, która prowadzi mnie do zbawienia. Moje własne myśli zawiodą i poprowadzą mnie donikąd. Tylko moje własne, tylko moje własne idee. Myśl zaś, którą mi dałeś, obiecuje zaprowadzić mnie do domu, ponieważ zawiera w sobie Twoją obietnicę dla Twego Syna. (Lekcja 338)

To są lekcje-modlitwy z Podręcznika Kursu Cudów. Nasze dzisiejsze spotkanie było próbą wprowadzenia cię w doświadczenie uwolnienia od konieczności kontynuowania twego uzależnienia od bólu, śmierci i czasu. A wszystko to pod patronatem instrukcji pochodzącej z twojego własnego umysłu zawartej w Programie Dwunastu Kroków, który przybył do nas dzięki cudownemu zrządzeniu Boga. A także twego ratującego życie programu Kursu Cudów, który jest zmartwychwstałym umysłem budzącym cię z twego własnego koszmaru. Ty indywidualnie, we własnym śnie o śmierci i bólu, możesz poddać się doświadczeniu cudu. Stopnie do przebudzenia z twego snu o śmierci zaczynają się wraz z uznaniem oraz rozpoznaniem twojej niezdolności do radzenia sobie z tym, a następnie z odkryciem, że istnieje inny sposób życia nie wmontowany w percepcję, z którą się identyfikujesz. Dosłownie to ekspansja twego własnego umysłu. W jakim kierunku? W kierunku komunii i unii z mocą Wszechświata, która jest tym, czym ty jesteś.

Ojcze Niebieski, dziękujemy Ci, że to się w nas wydarzyło i że jesteśmy teraz pewni chwały płynącej z objawienia tych kroków i tego Programu. I jesteśmy szczęśliwi, że odnaleźliśmy siebie w tej spóźnionej wyprawie umysłu pomiędzy tych, którzy pragną wyspowiadać się z bólu i śmierci, a także wyznać swą potrzebę, by nie być obwinianym w swej własnej tożsamości, oraz przyznać, że Bóg jedynie przebacza, ponieważ Bóg jest tym samym, co twój Uniwersalny Umysł. W tym pozostajemy z wdzięcznością. I w tym trwamy. I w tym jest nasza prawda na wieki wieków. Amen.

Chcę, żebyś rozumiał, że gdy o tym mówię, mówię wprost z mego osobistego doświadczenia poddania się, które legło u podstaw mego programu trzeźwienia i uspokojenia, oraz z ciągłej potrzeby, by rozpowszechniać to przesłanie, które przyspieszyło moje przejście do oświecenia. Całkiem możliwe, że w waszym procesie budzenia się będziecie grzebać się w tym, co was do tego przywiodło. A jeśli będzie to wyrazem nieustającej wdzięczności, pełnia mocy Bożej miłości będzie wasza, w miarę jak będziecie ją rozdawać. Jeśli natomiast będzie to wyrazem potrzeby zmiany konfiguracji tożsamości osobowej, domaganiem się uwagi w stosunku do tego, co uważasz za potrzeby swego stanu zawarcia w sobie, swej zawziętości, by utrzymać się przy życiu, wówczas pozostaniesz w opartym na czasie systemie bezcelowej egzystencji, zwanym śmiertelnictwem. Czy nie tak? To jest stwierdzenie faktu. Jakie to w końcu proste!

Mogę jedynie dawać samemu sobie.
Jeśli bronię się, zostanę zaatakowany.

Sam jesteś przyczyną własnego żalu i nie zamierzasz dłużej nią być. To niezwykłe, jak dalece Program Dwunastu Kroków lub to, co nazywasz programem Kursu Cudów, może zboczyć z kursu w porównaniu z tym, co oferuje i zapewnia. Przyczyną zaś tego jest fakt, że jest to zarazem łatwe i trudne. Oba programy deklarują wprost, że pokój i radość pochodzą bezpośrednio z odrzucenia przekonań utworzonych przez ciebie samego. Nie ma innego sposobu, w jaki to może się wydarzyć. Wymaga to doświadczenia dzielenia się radością własnej pewności przyznania się do bezradności oraz doświadczenia całkiem nowej rzeczywistości, nie związanej z egzystencją w czasie, ale stanowiącej część Życia Wiecznego.

Odczuwałem kiedyś ową niewiarygodną potrzebę, by uzasadnić swe życie na tej ziemi, i rozumiem koszmar słów poddać się. Choć byłem pełen najszczerszej chęci, by przyznać w końcu, że cierpię na bezsilność i że bezustannie wychodzę z mego nałogu, to idea całkowitego poddania się, która stanowiła nieustający mechanizm mego oświecenia, była dla mnie trudna. Odkryłem i wielu z was też to odkryje, że moja potrzeba niesienia tego posłania w ramach praktyki dwunastego kroku pozwoliła mi zaobserwować w działaniu cud nagłego wyjścia z nałogu.

To, co się wydarzyło i co wydarza się dla wielu z was, było tym, że twoja objawiona zmiana konfiguracji tożsamości sprawia, iż rozpoznajesz Program Dwunastu Kroków jako mechanizm uzdrawiania, w który wchodzisz natychmiast. To samo stanie się z wieloma świadomościami, które sięgając po Kurs Cudów, przeszły przeobrażenia oparte na objawieniu w szerokim zakresie jaźni. Staną się oni natychmiast zdolni do widzenia i rozróżniania tego na tym poziomie rozpoznawania ich własnego umysłu. Jest to więc tylko ciągła praktyka nowego wizjonerskiego doświadczenia ponownego utożsamienia siebie we własnym umyśle. Ale wartość nie leży nigdy w mechanizmie czy metodzie. Wartość ma jedynie stan nieustającej łaski tej nowo odkrytej rzeczywistości.

Jesteś wreszcie tam, skąd pochodzisz. Gdy odkryjesz grupę, która całkowicie przyznaje się do faktu wspólnego uczestnictwa w doświadczeniu wychodzenia z nałogu, dosłownie natychmiast poczujesz uwolnienie od twej własnej konieczności bronienia i uzasadniania pełnej lęku kolekcji własnych uraz. Zebraliście się, by współuczestniczyć w cudzie pełnego wyzdrowienia ze śmiertelnej choroby umysłu i ciała. Spokojna pewność twego wyzdrowienia jest prywatnie uznawana i chroniona dzięki uznaniu twej indywidualnej anonimowości. Jesteś na tym świecie, ale nie z tego świata.

I to jest właśnie doświadczenie komunikacji. Nie ograniczasz się do dawnego niemożliwego siebie. Uczyniliście fundamentalne wyznanie, że zebraliście się w celu odzyskania trzeźwości, nie zaś, by określać przy pomocy osądu wartość, jaką stanowisz zachowując swą własną tożsamość. Całkiem dosłownie: „Nie potrafię rozwiązać tego problemu”. „Ja też nie”. „Nie da się go rozwiązać”. „Wiem o tym”. „Jak sobie dajesz radę?” „Dopóki wcale sobie nie daję, to świetnie”. Nie: „Jak rozwiązujesz ten problem?”, a raczej: „Jak nie rozwiązujesz tego problemu?” „Ja nie potrafię, On to zrobi, jeśli Mu pozwolę”.

Oba programy nauczania przyznają, że można uwolnić się od urazy natychmiastowo, ponieważ to ty jesteś urazą. A Święta chwila jest nieuchronnie tą chwilą, w której uwalniasz się od urazy, ponieważ twe uzależnienie od własnej samowolnej egzystencji jest właśnie tym, czym był żal. Teraz jesteś całkowity i żywy w najpełniejszym tego znaczeniu, podczas gdy cud polegania na Bogu uwalnia cię z więzów bólu, który sam sobie zadawałeś, z więzów samotności i śmierci tego świata. I teraz wydarza się radosne połączenie naszych umysłów na nowo.

Współuczestniczenie w doświadczeniu cudu jest niezbędną częścią naszego przebudzenia ku rzeczywistości Życia Wiecznego. Oferujemy sobie nawzajem i światu naszą wizję całkowicie nowego znaczenia i celu dla tego pozornego skupiska w czasie i przestrzeni.

Fakt, że byłem obecny, gdy wydarzał się tobie cud, wiązał się z moją pewnością, że mogę dzielić się z tobą moim cudownym doświadczeniem uzdrawiania, zupełnie inaczej, niż go określa sytuacja świata. W dzieleniu się uzdrawiającą łaską miłości i światła Boga nasze umysły komunikują prostą i niewiarygodnie radosną świadomość faktu, że jesteśmy pełni i doskonali, i wiecznie żywi, jakimi stworzył nas Bóg.

Tym jest w istocie cały uzdrawiający proces iluminacji twego umysłu, zawarty w procesie zwanym Kursem Cudów:

Każdego dnia i w każdej minucie każdego dnia, i w każdej chwili, którą zawiera w sobie każda minuta, przeżywasz jedynie na nowo tę pojedynczą chwilę, kiedy czas przerażenia zajął miejsce miłości. I tak umierasz każdego dnia, by znowu żyć, dopóki nie przekroczysz luki pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, która wcale nie jest luką. Takie jest każde życie: pozorny odstęp od narodzin do śmierci i dalej, znowu do życia, powtarzanie chwili dawno minionej, która nie może być przeżyta na nowo. A cały czas jest tylko szalonym przekonaniem, że to, co się skończyło, jest wciąż tu i teraz. Przebacz przeszłości i pozwól jej odejść, bo ona już odeszła. Nie stoisz dłużej na gruncie, który leży pomiędzy światami. Poszedłeś dalej i dotarłeś do świata, który leży u bram Nieba. Nie ma żadnej przeszkody dla Woli Boga ani też potrzeby, byś znów powtarzał podróż, która już dawno się skończyła.

Nie ma takiego światła w Niebie, które nie podążyłoby wraz z tobą. Nie ma ani jednego Promienia świecącego na wieki w Umyśle Boga, który nie świeciłby dla ciebie. Niebo łączy się z tobą na twej drodze do Nieba. Gdy tak wspaniałe światła połączyły się z tobą, by dać małej iskrze twego pragnienia moc Samego Boga, czy możesz pozostawać w ciemności?

Szukaj owych drzwi i znajdź je. Ale zanim spróbujesz je otworzyć, przypomnij sobie, że nie może nie udać się temu, kto usiłuje dotrzeć do prawdy. A taką właśnie prośbę masz dzisiaj.

Wyciągnij dłoń i zobacz, z jaką łatwością drzwi otwierają się na oścież od jednej tylko intencji wyjścia poza nie. Aniołowie rozświetlają drogę tak, że znika wszelka ciemność, a ty stoisz w świetle tak jasnym i wyraźnym, że potrafisz zrozumieć wszystkie rzeczy, które widzisz. Może mała chwila zaskoczenia sprawi, że zatrzymasz się, zanim uświadomisz sobie, że świat, który widzisz przed sobą w świetle, odzwierciedla prawdę, którą znałeś i której całkiem nie zapomniałeś błądząc w snach.

Nie może ci się dziś nie udać. Idzie z tobą Duch, którego wysłało ci Niebo, abyś pewnego dnia mógł zbliżyć się do tych drzwi i dzięki jego pomocy bez wysiłku wemknąć się za nie w światło. Dziś nadszedł ten dzień. Dziś Bóg dotrzymuje swej odwiecznej obietnicy, którą dał Swemu świętemu Synowi, a Jego Syn przypomina sobie obietnicę, jaką dał Bogu. Jest to dzień zadowolenia, bowiem przychodzimy na umówione miejsce w umówionym czasie, tam gdzie odnajdziesz cel całych swoich poszukiwań tutaj i całych poszukiwań świata, które kończą się wszystkie razem, gdy wychodzisz poza drzwi.

Dziękuję, że odpowiedziałeś na wezwanie. Cenię sobie bardzo wysoko ten zdecydowany nakaz twej potrzeby, by dzielić się swym przebudzeniem z nicości tego świata. Kocham cię.

Master Teacher

Jestem Odpowiedzialny

Rzadko widywaliśmy, by nie powiodło się komuś, kto z oddaniem podążał naszą ścieżką. Ci, którzy nie wychodzą z nałogu, to ludzie, którzy nie umieją lub nie chcą oddać się temu programowi kompletnie; zazwyczaj są to mężczyźni i kobiety, fizycznie niezdolni do bycia uczciwymi z samymi sobą. Istnieją tacy nieszczęśnicy. Nie można ich winić – wygląda na to, że takimi się już urodzili. Są z natury niezdolni do zrozumienia oraz rozwinięcia w sobie stylu życia, który wymagałby rygorystycznej uczciwości. Ich szanse są poniżej przeciętnych. Są też ci, którzy cierpią z powodu ciężkich zakłóceń umysłowych i emocjonalnych, ale wielu z nich wychodzi z tego, jeśli zdolni są do uczciwości.

Nasze historie ujawniają w ogólny sposób to, jakimi kiedyś byliśmy, co nam się przytrafiło i jacy jesteśmy teraz. Jeśli postanowiłeś, że chcesz mieć to, co my – jeśli pragniesz zatroszczyć się o to w pełni – to jesteś też gotów przedsięwziąć pewne kroki.

Przy niektórych z nich wahaliśmy się. Wydawało się nam, że będziemy mogli znaleźć łatwiejszą i przyjemniejszą drogę. Ale nie udało się nam. Teraz zaś z całą uczciwością, na jaką nas stać, błagamy cię, byś był nieustraszony i dokładny już od samego początku.

Pamiętaj, że mamy do czynienia z alkoholem – przebiegłym, ogłupiającym, potężnym. I bez pomocy nigdy sobie z nim nie poradzimy. Ale jest ten, do którego należy cała moc – tym Kimś jest Bóg. Obyś Go teraz odnalazł!

Półśrodki nic nam nie dały. Stanęliśmy w punkcie zwrotnym. Prosiliśmy o Jego ochronę i opiekę z całkowitym oddaniem. Oto są kroki, które poczyniliśmy:

1. Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu i że przestaliśmy kierować własnym życiem.

2. Uwierzyliśmy, że Siła większa od nas samych może przywrócić nam zdrowie.

3. Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie opiece Boga, jakkolwiek Go pojmujemy.

4. Dokonaliśmy gruntownego i odważnego obrachunku moralnego.

5. Wyznaliśmy Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi istotę naszych błędów.

6. Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg uwolnił nas od wszystkich wad charakteru.

7. Zwróciliśmy się do Niego w pokorze, aby usunął nasze braki.

8. Zrobiliśmy listę osób, które skrzywdziliśmy, i staliśmy się gotowi zadośćuczynić im wszystkim.

9. Zadośćuczyniliśmy osobiście wszystkim, wobec których było to możliwe, z wyjątkiem przypadków, gdy zraniłoby to ich lub innych.

10. Prowadziliśmy nadal obrachunek moralny, z miejsca przyznając się do popełnionych błędów.

11. Dążyliśmy poprzez modlitwę i medytację do coraz doskonalszej więzi z Bogiem, jakkolwiek Go pojmujemy, prosząc jedynie o poznanie Jego Woli wobec nas oraz o siłę do jej spełnienia.

12. Przebudzeni duchowo w rezultacie tych kroków staraliśmy się nieść posłanie innym alkoholikom i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.

Wielu z nas zawołało: „Co za wymagania! Nie będę umiał sobie z tym poradzić!” Nie zniechęcaj się. Nikomu z nas nie udało się idealne stosowanie tych zasad. Nie jesteśmy świętymi. Chodzi o to, że pragniemy rozwijać się w kierunku duchowym. Zasady, które ustanowiliśmy, są drogowskazami na drodze do postępu. Głosimy postęp duchowy, a nie duchową doskonałość.

Nasz opis alkoholika, rozdział skierowany do agnostyków oraz nasze osobiste przygody przed i po ukazują dobitnie trzy istotne sprawy:

a) To, że byliśmy alkoholikami i nie mogliśmy poradzić sobie z własnym życiem.

b) To, że prawdopodobnie żadna ludzka moc nie byłaby w stanie uwolnić nas od alkoholizmu.

c) To, że Bóg byłby w stanie to zrobić i zrobiłby to, gdybyśmy Go szukali.

MIŁOŚĆ
Pełnia, istota i treść
Wiecznej Rzeczywistości

Jest to tekst zapisanego na taśmie wykładu Mastera Teachera o naukach Jezusa z Nowego Testamentu i Kursu Cudów.

Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą  i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe prawo i Prorocy. (Mt 22, 37-40)

Cud Miłości

1 List do Koryntian, rozdział 13

Zacznijmy od pewnych założeń podstawowych. W tym świecie wydaje się, że jest konieczne demonstrowanie naszych odrębnych rzeczywistości. Odbywa się to zgodnie z pozornymi „życiowymi faktami”, które wiążą nas z doczesnymi realiami. Jedno jest pewne: nie da się wykluczyć idei Miłości z ziemskiej kondycji czasoprzestrzennej, czyli z ludzkiej egzystencji. Więc niech tak będzie. Przyodziałeś się pozornie w ludzką cielesną powłokę. Rzekomo znajdujesz się w związku z formami, ideami, okolicznościami, działaniami, dobrymi i złymi uczynkami, definicjami siebie. Wszystkie one jednak, zgodnie z ludzką naturą, zawsze w jakiś sposób dotyczą Miłości.

Każdy ma jakieś pojęcie o Miłości. Policzę do trzech i chcę, żebyście wszyscy – każdy ze swego miejsca – powiedzieli, co wam w tej chwili przychodzi na myśl w związku z ideą Miłości. Wielu z was powie: Miłość jest puszczeniem lęku.

Jeśli to prawda, to dlaczego go nie puścisz? Nie obchodzi mnie, co w tej chwili robisz. Chcę to tylko usłyszeć. Szybko, pomyśl o czymś! Nikt cię nie usłyszy, ponieważ wszyscy będą mówić jednocześnie. Nie obchodzi mnie, czym to będzie.

Miłość to moja babcia… Lub spanie w… Lub moja karta VISA. Miłość to cokolwiek. Miłość to śliwki na śniadanie. Miłość to… Widzisz? Teraz zaczynasz myśleć. Zaraz powiem: Miłość to… i chcę, żeby każdy z was coś powiedział. Miłość to… ?

Wszyscy: 🙂 😉 * $ # ! :>

Wydaje się, że w najbardziej podstawowej formie Miłość to używanie czegoś. Zdajemy się przecież używać Miłości. Tak czy nie? Tak! Tak często słyszymy słowa: Świat się kręci wokół Miłości. Czy to prawda? Chwileczkę. Gdy ci zadaję pytanie, wydajesz się mieć różne piękne definicje Miłości. Lecz gdy tylko pytam, czy to prawda, to zaczynasz je analizować. Czyż to nie zadziwiające? Zaczynasz to analizować! Właśnie dlatego tu jesteś. Będziemy więc analizować Miłość. Spróbujmy jeszcze raz: Bóg jest Miłością.

– Lecz co przez to rozumiesz? – natychmiast się pytasz.

A ja ci odpowiadam:

– Bóg jest Miłością.

– Czy chodzi ci o to, że Miłość i Bóg są tym samym?

– Tak!

– OK. Miłość i Bóg są tym samym. A czym jest Bóg?

– Bóg jest Miłością!

– Czy to wszystko? Wydaje mi się, że jest w tym zbyt mało nauczania. Wydaje mi się, że coś jeszcze wiąże się z tą definicją i dotyczy to mnie. Wydaje mi się, że jeśli zapytam się o to, czym jest Miłość, to ta mała książeczka Wszystko o Bogu (z Książki Ćwiczeń Kursu Cudów) powie, że Bóg jest Światłem. Powie, że Bóg jest Mocą, że jest Dawaniem. Powie ona, że Bóg jest całkowitym uwolnieniem mojej tożsamości.

A więc zdaje się, że przyglądając się definicji Miłości, natkniemy się na inne słowo. I prawdopodobnie będzie nim, co? Doświadczenie? Tak! Miłości przecież doświadczasz. Ciekawi mnie, czy jest tu ktoś, kto się nigdy nie zakochał. Podnieście ręce! Czy kiedykolwiek byłeś zakochany?

– Tak mi się wydaje – odpowiadasz.

Czy każdy z was kiedyś się zakochał? Oczywiście, że byliście zakochani! Tak mi się wydaje… – cóż to za odpowiedź? A więc co robisz? Czy analizujesz Miłość, a przez to natychmiast ją tracisz? No, daj spokój! Czy każdy, kto był zakochany, utracił to uczucie, gdy zaczął je analizować? Tak! Myślę, że zaczynamy to rozumieć. Czy byliśmy zakochani, dopóki nie zaczęliśmy tego analizować? Tak! Ale musieliśmy to analizować, prawda? Tak, oczywiście! A skąd wiedziałbyś, że to Miłość, gdybyś nie zaczął jej analizować? Skąd wiedziałbyś, czym jest Miłość, jeśli nie byłaby ona czymś, czego mógłbyś się trzymać? Jak mógłbyś poznać Miłość, gdybyś nie mógł na nią spojrzeć, ocenić i porównać jej z tym, czym myślisz, że jesteś i czego ci potrzeba?

A czym by to było, gdybyś nie mógł tego analizować? Byłoby to Miłością! Wciąż nie rozumiesz. Gdybyś tego nie analizował, byłoby to Miłością! W momencie, w którym zacząłeś to analizować, stało się to, czym? LĘKIEM! Ktoś tutaj powinien to w końcu usłyszeć.

Gdy tylko zaczynasz analizować Miłość, staje się ona lękiem! Gdy tylko coś posiądziesz, czyli dokonasz analizy skojarzeń w swoim umyśle, staje się to lękiem. Dlaczego? Bo to jest lęk! Dlaczego? Bo czujesz, że to utracisz! Oczywiście! To podstawa! Czy chciałbyś to zobaczyć? Czy wiesz, dlaczego boisz się tu kochać? Boisz się, że to utracisz! Przyjrzyj się temu przez chwilę w swoim umyśle, a zobaczysz, że to prawda. Nie kochałeś niczego całkowicie jedynie dlatego, że bałeś się, iż to stracisz. Ty naprawdę wierzysz, że gdy ofiarujesz Miłość, to coś stracisz. Taka jest natura twojego polegającego na koncepcjach umysłu. On wierzy, że jeśli da coś, co nazywa Miłością, to nic mu nie pozostanie. To nie Miłość. To lęk. Lęk jest obawą przed stratą. Lęk jest posiadaniem. Lęk jest stawianiem warunków. Komu? Bogu! A czym jest Bóg? MIŁOŚCIĄ!

Miłość jest wieczna… Czy Miłość jest wieczna? Tak! Czy Bóg jest wieczny? Tak! A zatem Miłość i Bóg są wieczni. Dla tych z was, którzy rzekomo znajdują się w doczesności, w czasie i przestrzeni, Miłość oznaczałaby zastosowanie wieczności. Miłość jest istotą stwarzania, szerzenia Miłości Boga. W czasie pokazujemy to wtedy, gdy używamy Mocy. Och, użyłem okropnego słowa! Lepiej go nie używać! Cóż takiego powiedziałem? MOC! Teraz poruszam się po niebezpiecznym gruncie. Rozumiesz? A więc, o czym mówimy? Powiedziałeś mi:

– Bóg jest Miłością, Bóg jest Wszechmocą.

Czy chcesz mi powiedzieć, że Miłość i Moc są tym samym? To ciekawe. Bóg jest Mocą Miłości. Co za niesamowita myśl! A jednak całkowicie i na zawsze prawdziwa.

Przyjrzyjmy się teraz twojej obecnej sytuacji. Bóg jest Wszechmocą. Moc się nie przeciwstawia. A ponieważ ty wszystko opierasz na wymianie, definiujesz Moc jako konflikt, czyli oddzielenie w twoim umyśle. Jeżeli wszelka Moc pochodzi od Boga, a ty boisz się Mocy, bo ją rzekomo od ciebie oddzielono, to będziesz również bał się Boga. Czy to prawda? Tak! A więc boisz się Mocy Boga. Jeśli to prawda, a Bóg jest twoim Stwórcą, który obdarzył cię całą Swoją Mocą, to boisz się swojej własnej Mocy!

Jeśli boisz się własnej Mocy, to będziesz również bał się Mocy swojej Miłości. Będziesz dosłownie bał się namiętności swojego związku z Bożą Miłością, ponieważ według ciebie jest ona jakąś formą przeciwieństwa. Innymi słowy, Moc Boga dosłownie powali cię trupem, zamiast wiecznie cię kochać. Oto czwarta przeszkoda dla Pokoju, o której mówi Boski przekaz zwany Kursem Cudów (to tak na wszelki wypadek, jeśli go jeszcze nie odkryłeś). Boisz się Mocy! A całkowita Moc przeraża cię całkowicie.

A zatem boisz się całkowitej Mocy Miłości. Rozumiesz? Skoro się jej boisz, to zachowujesz lęk. Dzielisz się nim i ograniczasz Moc. Można by powiedzieć, że świat jest jedynie próbą ograniczenia Miłości. Cała ludzka kondycja usiłuje ograniczyć i posiadać Miłość Boga, ponieważ boi się Miłości. Dosłownie obawia się namiętności własnego umysłu i jego związku z twórczym celem, który mu wyznaczono. Jest śmiertelnie przerażona swą własną Miłością. Niesamowite! Oto, jak wyraża swoją obawę:

– Jeśli oddam się Miłości, to nic nie będę miał. Boję się Miłości, ponieważ zostanę zraniony.

Czy zdajesz sobie sprawę, jak wszechogarniająca jest kondycja ludzka? Ona boi się całkowicie kochać, ponieważ zostanie zraniona. Jeśli całkowicie się odda, to musi doświadczyć zranienia. Musi stracić. Jej intencje zostaną niezrozumiane. Gdy da, nie może liczyć na wzajemność. Jest gotowa porzucić i poświęcić swą ograniczoną definicję siebie, i doświadczy zranienia, ponieważ oddała Miłość, czyli Boga. A więc dosłownie boi się dawania siebie. Stała się osądem lęku. Czyż nie tak?

Pamiętaj, że Bóg jedynie daje! Życie jest jedynie wiecznym dawaniem. Akt niekontrolowanego uznania Boga to Miłość. Twój mały móżdżek zaś boi się jedynie utraty kontroli. Najbardziej lękasz się tego, że Miłości nie da się kontrolować. Miłości nie da się kontrolować! Jakże okropne są te słowa dla tego świata!

– Och, chyba opętała mnie niekontrolowana Miłość – powiadasz.

Jeśli ona jest niekontrolowana, to nie możesz być nią opętany. Jak można kogoś opętać, jak można posiąść miłość, jeśli wymyka się spod kontroli? Wszystkie twoje próby kontrolowania Miłości są lękiem! Próbujesz ją kontrolować, regulujesz ją i rozregulowujesz, dajesz ją, zabierasz i wymieniasz. Ale jednej rzeczy nie chcesz zrobić: nigdy nie chcesz całkowicie pozbyć się kontroli. Gdybyś się jej pozbył, znalazłbyś się w Niebie! Gdy usiłujesz ograniczyć Boga, nie widzisz, że Bóg jest Miłością. To proste. Powieszą mnie za to, ponieważ nie ma to nic wspólnego z żadnego rodzaju etyką. Nie ma nic wspólnego z takimi rzeczami, jak: muszę kochać, dbać o honor i troszczyć się o moje dzieci. Tak naprawdę to dotyczy ich całkowicie, ponieważ są one wytworami twego umysłu, a w twoim wybaczeniu sobie zawiera się ich zbawienie. A więc nie pozwól, aby były one jedynie formami posiadania. Nie tym jest Miłość, jeżeli Bóg jest tylko Miłością. Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mego (Łk 23, 46) – to deklaracja, której nie zamierzasz wprowadzić w życie. A jednak, jeśli tego nie zrobisz, nie możesz poznać, że jesteś Miłością. A jesteś Miłością!

Oto na czym polega problem: ponieważ zajmujesz się kojarzeniem form w swoim umyśle, to żądasz – w swoim koncepcyjnym ja – świadectwa Miłości, czyli potrzebujesz uzasadnienia Miłości Boga. W przeciwnym razie nie byłbyś tutaj!

Będę musiał ci w końcu dać to przykazanie:

Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem (Mt 22, 37). 

Czym są te trzy elementy? Serce, umysł, duch – akt połączenia serca i umysłu. Zauważ, że nie wyłączyliśmy z tego procesu twego umysłu. Kochanie Boga jest rozsądne, ponieważ On jest wszystkim, co istnieje. A zatem mogę na Nim polegać. Rozumowy proces polegania na Bogu jest tym samym, co Miłość. Akt polegania na Bogu jest Miłością!

I oto natychmiast jestem zaangażowany sercem. Będę Go miłował całym sercem, oznacza: Boże, ufam Ci. Gdy będę całkowicie ufał Bogu, stanie się On dla mnie całkowicie rozsądny. Idea całkowicie kochającego Boga jest zupełnie rozsądna. Nie wymaga żadnej definicji poza pewnością dotyczącą dawania. Tym właśnie jest ten duch – całą moją duszą. Będę kochał Boga wszystkim, czym jestem w tym skojarzeniu.

I jeszcze jedno, a jest to dokładnie tym samym: a swego bliźniego jak siebie samego (Mt 22, 39). Nie możesz kochać Boga i nie kochać Jego stworzeń. Jeśli twój bliźni jest stworzeniem Boga, podobnie jak ty, jak mógłbyś nie kochać swego bliźniego? Tak naprawdę Jezus nie mówi tu w ogóle o sercu, duszy czy duchu. Mówi on jedynie: kochaj swego bliźniego, a to jest tym samym. Chodzi mu o to, że gdy dasz siebie całkowicie swemu bliźniemu, to odkryjesz, że twój bliźni jest tobą! Będziesz kochał siebie lub też dawał sobie wszystko. Ty oczywiście wierzysz, że wymiana jest możliwa i że gdy dasz część siebie, to rzeczywiście utracisz Bożą Miłość. A tak naprawdę trzymasz się lęku. Zgodnie z definicją tego świata nie trzymasz się Miłości; trzymasz się lęku. Ty zaś mówisz:

– Tak, ale doświadczam tego jako Miłości.

Tak, rzeczywiście. O mój Boże! W tej jednej chwili zaspokojenia w swoim umyśle doświadczasz, czego? Miłości, która jest wszędzie wokół ciebie. Ach, ale twoja potrzeba definiowania i posiadania skazuje cię ponownie na unicestwienie w czasoprzestrzeni. Widzisz to? Usiłujesz zachować Miłość poprzez jej definiowanie, gdyż boisz się, że w swoim doczesnym związku ją stracisz. Innymi słowy, mówisz:

– Uwielbiam moją egzystencję, uwielbiam śmierć, uwielbiam to, co robię.

I teraz pojawia się konflikt. Ta ziemia nie jest wieczna. Nie rozszerza się ona w nieskończoność, a więc nie jest Miłością. A to, co nie jest Miłością, nie jest Bogiem; a zatem na tej ziemi nie ma ani Miłości, ani Boga. Jeśli zaś nie ma tu Miłości ani Boga, to nie ma tu niczego.

Oto konflikt i przesłanie, które wprowadzasz do tego związku. Inaczej mówiąc, albo jest to całkowicie Bożą Miłością, albo jest czym? Nicością! Ale jeśli rzeczywiście jest nicością, to wszystkie te twoje troski o ból, śmierć, samotność i lęk są absolutnie bez znaczenia, ponieważ nie są częścią Bożej Miłości. Jeśli boisz się, że utracisz Miłość – to nie jest Miłość! To nie oznacza, że nie będziesz doświadczał chwil, w których pomyślisz, że ją odnalazłeś, a potem utraciłeś. Lecz pamiętaj: Miłości Boga nie możesz utracić. To niemożliwe. Natomiast konieczność jej bronienia gwarantuje ci, że ją utracisz. Jeśli bowiem istnieje ta jedna rzecz, której się boisz, to jest nią właśnie pełnia Miłości Bożej. Dla ciebie Miłość jest ograniczeniem. Rozumiesz? Dla ciebie jest ona formą trzymania się czegoś dopóty, dopóki namiętność nie wzrośnie maksymalnie – oczywiście chodzi tu o złość, ponieważ nie potrafisz zdefiniować się w swoim własnym utożsamieniu. Narzucasz sobie ograniczenia i wściekasz się, ponieważ nie potrafisz znaleźć Miłości. Jednak to tylko ty ograniczyłeś ją w swoim umyśle i nie pozwalasz jej być tym, czym jest.

Wydaje się, że wiąże się to z działaniem. Czy mówisz czasami: kocham cię? Dlaczego nie powiesz: kocham siebie?  Nie muszę już tego mówić, bo już to wiem. Bóg jest mną, a ja kocham Boga.

Ale muszę powiedzieć: kocham cię, ponieważ rzekomo znajdujesz się na zewnątrz mnie. Nazywamy to przebaczeniem. Muszę uwolnić moją definicję ciebie, bo wiąże się ona ze mną, a wówczas, dzięki mocy Miłości, doświadczę z tobą Miłości Boga. W tym sensie stosuję w swoim umyśle Miłość Boga. Tym jest uzdrowienie. Zastosowanie Bożej Miłości w moim umyśle (to pełnia Ducha Świętego) naprawia mój obraz oddzielenia od brata.

W tej małej książeczce (Wszystko o Bogu) powiedziano, że Bóg jest Światłem, że Bóg jest Umysłem, którym myślę. Znajdziesz też zdanie, że Bóg jest Miłością, ale zawiera ono pewne zastrzeżenie: Bóg jest Miłością, w której przebaczam. Miłość na ziemi wymaga aktu przebaczenia. Jeśli masz jakieś skojarzenia i definicje na swój temat oraz swego brata, to nie możesz kochać. Ograniczasz się bowiem do posiadania zła w swoim umyśle i w ten sposób pokazujesz, że możesz przywłaszczyć sobie wieczny Umysł Boga i odczuwać wynikający z tego konflikt, który jest związany  z tym, co nie jest Miłością, a raczej nienawiścią, morderstwem i śmiercią. To twarde słowa, prawda? Samo sedno nauk Jezusa z Nazaretu! Nie znoszą one sprzeciwu. Jakże są bezkompromisowe! I jakże prawdziwe…

Może powinienem powiedzieć: kocham cię.

– Czy można powiedzieć: kocham cię i nie definiować sposobu, środków, czy też relacji, za pomocą których kochamy razem z Bogiem?

Dlaczego mnie o to pytasz? Dlaczego pytasz się, czy bezwarunkowa Miłość jest możliwa? To oczywiste, że dla ciebie bezwarunkowa Miłość jest niemożliwa. Pytasz się, pod jakim warunkiem możesz kochać swego bliźniego jak siebie samego. Skoro Miłość jest bezwarunkowa, to nie ma żadnych wymagań, poza utratą kontroli. Oczywiście, dla ciebie utrata kontroli wiąże się z lękiem. Lecz Bóg (Jezus, ja, twój obudzony umysł) wie, że gdy utracisz swoje pojęcie o sobie, doświadczysz Miłości Boga. Gdy nie będziesz próbował manipulować, definiować ani kojarzyć czegokolwiek za pomocą swoich myśli, to doświadczysz Miłości, czyli cudu, którym jest wstąpienie do Królestwa Niebieskiego.

Gdy Miłość oparta na posiadaniu (czyli nienawiści i lęku) zostaje usunięta, w tym samym momencie doświadczasz Miłości Boga. To musi być prawdą, ponieważ Miłość jest wszystkim. Jeśli Miłość jest wszystkim, to w każdym momencie – w którym nie wchodzę w relację z moją koncepcyjną jaźnią, czyli nie zaprzeczam pełni mojej twórczej mocy związanej z Miłością Boga – doświadczę, czego? Miłości!

Skutkiem tego może być: kocham cię. Dlaczego? Bo razem wychodzicie z oddzielenia. Wyrażenie: kocham cię oznacza, że kocham Boga. Jestem zakochany. Pozornie utraciłem kontrolę, przynajmniej w takim stopniu, że oddam się szukaniu alternatywy. Bracie, od tego trzeba zacząć! Trzeba zacząć od idei, że ten świat nie może być Miłością. Jeśli Bóg jest Miłością, to czym jest to tutaj? To nie może być Miłością!

Rozumiem, że tak jak św. Paweł będziesz odnosił się do wszystkiego, czym Miłość nie jest. Bo gdy tylko pomyślisz, że Miłość jest czymś, będziesz się mylił. W Pierwszym Liście do Koryntian św. Paweł, obudzony umysł, usiłuje utrwalić w formującym się kościele Miłość Chrystusa, objawioną w Jego zmartwychwstaniu. Istnieje wiele słusznych napomnień w Pierwszym Liście do Koryntian. Dotyczą one Miłości, a mówiąc bardziej bezpośrednio, odnoszą się do tego, do czego ewoluujecie jako członkowie Chrystusowego kościoła lub jako członkowie całości. To ładny tekst i przeczytam go wam dzisiaj. Św. Paweł dokłada wszelkich starań, aby wyjaśnić, że moc odrębnych ciał, łączących się w jedno, będzie używała różnych technik ekspresji Miłości.

Proszony tu jesteś o tolerancję, ponieważ wyrażamy pewność co do tego, że jako kościół wszyscy jesteśmy jedynie pojedynczym ciałem Chrystusa. Jeśli ma to dla ciebie wartość, to przeczytaj Pierwszy List do Koryntian. Niektórzy z nas będą mówić językami. Inni będą pokazywać naszą Miłość za pomocą Światła. Jeszcze inni będą w stanie nawiązywać łączność poprzez intelekt.

Zrozum, że stojąc tu z tobą, zupełnie nie troszczę się o to, jak wyrażasz nowy sposób działania swego umysłu oraz pewność co do własnej ekspresji i twórczej mocy. Ponieważ masz odrębne skojarzenia, pewnie będziesz chciał mówić językami. Proszę bardzo. I co z tego? Jeszcze wyjdziesz ponad to! Użyj tego, co dał ci Bóg (czyli wszystkiego), by wyrazić pełnię, którą jesteś. Nie można jednak utożsamiać Miłości z twoją umiejętnością jej wyrażania. Nie chcemy przez to powiedzieć, że moc twojego umysłu, wyrażająca się poprzez przeobrażenie twego własnego utożsamienia, nie stanie się rozszerzeniem stwarzającego Boga. Dlaczego miałaby się nie stać?! Bo to przecież tylko trzymanie się tzw. chwilowego czasoprzestrzennego utożsamienia nie pozwalało ci na pełny dostęp do Miłości Boga. Kto mnie nie zrozumiał? Chrześcijanie?! Jeśli coś cenisz, to rozdawaj to! Jeśli cenisz to, by posiadać, to nie będzie Miłością. Będzie to śmiercią! Akt dawania jest dzieleniem się Miłością Boga.

Wydaje ci się, że stracisz kontrolę nad własnym umysłem, lecz tak naprawdę na nowo odkryjesz, kim jesteś i czym jest świat. Jesteśmy pewni, że nie stracisz kontroli nad swoim umysłem. Daliśmy ci na tyle dużo wskazówek, że gdzieś w czasie uświadamiasz sobie teraz, że przechodzisz proces wracania do Miłości. Stanie się to dla ciebie bardzo ekscytujące, ponieważ Miłość jest ekscytująca. Miłość jest dosłownie utratą lęku, który dotąd wydawał ci się konieczny, aby kochać. Odkrycie tego jest dla wielu z was zadziwiające, ponieważ Miłość stała się teraz, czym? Wolnością! Uwolniłeś się od posiadania, od konieczności straty zawartej w twoich związkach przyczynowo-skutkowych. Dlatego wielu z was się teraz śmieje. Czy dlatego się śmiejecie?

W szczególnym sensie uwolniłeś się chwilowo od utożsamienia z ciałem. Pobawmy się więc trochę. Św. Paweł formułuje to w Liście do Koryntian, mówiąc wpierw o kościele. Włącza więc stwierdzenia typu: – Niech panie pozostawią okrycia na głowach! Oczywiście nikt tego nie rozumie. To właśnie panie powinny pozostawać w okryciach na głowie, ponieważ płeć żeńska to potencjalna niewyrażona energia i gdyby panie zdjęły czapki, to zakłóciłyby utożsamienie, w którym się znajdujemy, wprowadzając nową definicję czasoprzestrzeni. Jakież to prawdziwe! I oto ci wszyscy księża mówią: – Niech panie nie zdejmują okryć z głów! – Tym samym sprowadza się to do stwierdzenia: – Nie wprowadzaj do kościoła swej kobiecej seksualności, bo zakłócisz nasze ograniczenie i zmusisz nas do ekspresji. – Obawiacie się mocy swojego potencjału. Chronicie go. – Nie zdejmuj okrycia z głowy, abyśmy mogli cię chronić i zahamować twoją ekspresję.

I pozwalasz na to, ponieważ jesteś czynnikiem ochronnym we własnej jaźni, wymagającym tego skojarzenia. Oczywiście nie da się tego zdefiniować. Równie oczywiste jest to, że ci, którzy boją się Miłości, ją zdefiniują. Rozumiesz? Będą mówić i pisać do ciebie listy na temat twojego wyglądu:

– Przynajmniej mógłbyś zachować przyzwoitość. Cokolwiek robisz, nie puszczaj i nie ufaj Bogu. Możesz bowiem to wszystko stracić! Nie będziesz już w stanie trzymać się posiadania ani nawet umierać razem z nami.

Śmiejesz się z tego, lecz zapewniam cię, że jeszcze wczoraj nie było to dla ciebie takie śmieszne, gdyż był to bezpośredni atak na twoją kondycję. Dla twojej egzystencji konieczna była miłość warunkowa. Do tej pory nigdy nie zdawałeś sobie sprawy z ogromu zagrożenia, jakim jest Miłość dla tego świata. Miłość jest totalnym zagrożeniem dla tożsamości oddzielenia. Podobnie wieczność, nieustannie się rozszerzająca, jest jedynym zagrożeniem dla tej czasoprzestrzeni. Czasoprzestrzeń jest twoim zaprzeczeniem wieczności. Odczuwa ona stałe zagrożenie wiecznością. A więc eliminuje siebie (co jest niedorzeczne, jeśli na to spojrzysz) i nazywa to śmiercią. Czasoprzestrzeń w ten sposób pokazuje, że może umrzeć, ponieważ traci to, co posiada, i co nazywa miłością. Wszystko, co nazywa miłością (lub posiadaniem), jest związane ze stratą. Nie lekceważ obłąkania ludzkiej kondycji.

Czy właśnie tego naucza Jezus lub jakikolwiek obudzony umysł? Nie ma czegoś takiego jak strata! Gdy usiłujesz kontrolować, pokazujesz jedynie, że jesteś władny umrzeć. Wstydź się! Nie powiedzie ci się to. Mówię wprost do ciebie. Nie może ci się to powieść, ponieważ nie możesz uciec przed Miłością Boga. Jako człowiek robisz wszystko, co w twojej mocy, aby definiować Miłość w ograniczeniu, tak abyś mógł odczuwać stratę, poświęcać się i zabijać, oddając w ten sposób cześć panu śmierci, który się do ciebie podkradnie i wywoła chorobę, samotność i śmierć. Jesteś obłąkany. Po prostu śnisz sen oddzielenia. To miejsce jest niedorzeczne. Nauczam Kursu Cudów. Uwielbiam Kurs Cudów, ponieważ to jest twój kurs do Nieba, a ty jesteś cudem. Kurs mówi jedynie o tym. I właśnie temu zawsze zaprzeczałeś. Zaprzeczałeś Miłości Boga.

Pozorna utrata kontroli oznacza jedynie chwilowe wstąpienie w nowe kontinuum czasoprzestrzeni, rozszerzenie pojedynczego celu, dla którego tu jesteśmy. Nie możesz przyjść do Boga, jeśli na chwilę nie utracisz kontroli nad sobą. Wiem, że ty za każdym razem będziesz określał nowy rodzaj kontroli i będziesz ją sprawował po to, aby uzasadniać swoją potrzebę tego doświadczenia. Z pewnością jest to częścią twego pełnego umysłu. A ja mówię ci jedynie, że nie możesz uciec od Miłości Boga. Ty zaś powiadasz:

– Nie próbuję od niej uciec.

Wtedy ja się pytam, dlaczego jesteś na tym świecie? Dlaczego tu jesteś i cierpisz w tym ciele? A ty odpowiadasz:

– Przecież muszę tu być.

A ja ci mówię, że nie musisz!

Nauczę cię teraz, w jaki sposób możesz rozpoznać, że jesteś Miłością Boga. Dzieje się to wtedy, gdy odrzucasz tolerancyjność swego minionego już dawno temu indywidualnego skojarzenia bólu i śmierci, które wcześniej całkowicie pochłaniały twój oparty na historii umysł. Okłamywałeś się od samego początku. Nie ma takiej części w tobie, która nie byłaby całkowita i doskonała. Tak mówi św. Paweł. Chwilę później opisuje on Miłość i deklaruje, że jest tylko jeden Bóg. Nie możesz uciec od podstawowej zasady Uniwersalnego Umysłu.

A zatem ty, indywidualnie, znajdujesz się w ciele, doświadczając Miłości Boga, ale czujesz potrzebę ograniczania jej jako formy wyrazu siebie; czujesz potrzebę śmierci. To zadziwiające! Czego naprawdę potrzebujesz? Cudu! Potrzebujesz cudu Miłości, która jest wszędzie wokół ciebie. Tylko nie decyduj z góry, że będziesz egzystował w tej ciągłej halucynacji oddzielenia. Rozumiesz? Jezus naucza cię w Kursie, że masz jeden problem i jest nim pozorne oddzielenie od Miłości Boga – od Życia!

Oddzielenie od Miłości to lęk. Przestań szukać w swoim umyśle definicji Miłości. Przecież Bóg jest jedynie pełnią twojego stwarzania. Wielu z was odkrywa, ku swojemu zadziwieniu, że Bóg istnieje. W tej książeczce Wszystko o Bogu oraz jak Go odnaleźć jest zawarte rozsądne stwierdzenie, że Bóg jest moją siłą, której ufam; Bóg jest moim widzeniem; Nie ma się czego bać. Jest tu również powiedziane, że Bóg jest Miłością, w której wybaczam. Lecz Bóg nic o tym nie wie. Bóg jedynie kocha. Jest tu powiedziane, że Miłość Boga pozwala ci użyć mocy Jego Umysłu po to, byś zrezygnował z konieczności bronienia i potępiania swego brata. Rozumiesz? Bóg nie wybacza. Ty jednak mówisz:

– Bóg mi wybaczy.

Bóg nie wybacza, Bóg kocha! Lecz ty mówisz:

– On wybacza.

Nie, On kocha! Bóg nic nie wie o wybaczeniu. On jedynie kocha.

Bóg nie wybacza, ponieważ nigdy nie potępił. A do potępienia musi dojść najpierw, zanim wybaczenie stanie się konieczne. Wybaczenie jest wielką potrzebą tego świata, ale tylko dlatego, że jest to świat złudzeń. W ten sposób wybaczający uwalniają się od złudzeń, podczas gdy ci, którzy odmawiają wybaczenia, wiążą się z nimi. Tak jak potępiasz tylko siebie, tak i wybaczasz tylko sobie. (Wszystko o Bogu oraz jak Go odnaleźć, lekcja 46 z Książki Ćwiczeń).

– No cóż, ja mu wybaczę, jeśli on mi wybaczy.

Bracie, to musi się zacząć od ciebie, ponieważ ten człowiek jest projekcją twojego niewybaczającego umysłu. Gdy prosisz go, aby wybaczał, to tak, jakbyś prosił lęk, aby kochał. Jeszcze raz powtarzam: gdy prosisz go, aby wybaczał, to tak, jakbyś prosił lęk – który jest wytworem twojego umysłu – aby kochał. Nie możesz zmienić skutków swojego myślenia. On nie może kochać, ponieważ ty nie kochasz.

…a bliźniego swego jak siebie samego. To właśnie jest tu powiedziane: …a bliźniego swego jak siebie samego. Wybaczasz jedynie sobie. Posłuchaj:

Choć Bóg nie wybacza, to jednak Jego Miłość jest podstawą wybaczenia, ponieważ Jego Miłość jest wszystkim! Lęk potępia, a miłość wybacza. W ten sposób wybaczenie niweczy wytwory lęku, przywracając umysłowi świadomość Boga. Z tej przyczyny wybaczenie można naprawdę nazwać zbawieniem.  (cd. Lekcji 46)

Dopóki przechowujesz ból i lęk w swoim umyśle, dopóty nie możesz wstąpić do Królestwa Niebieskiego. To nie podlega dyskusji. To po prostu fakt. Tylko twój umysł zawiera odpowiedź na oddzielenie od Boga. Niesamowite! Wybaczenie jest środkiem, za pomocą którego iluzje znikają. I oto ćwiczenie: Bóg jest Miłością, w której wybaczam sobie.

Teraz już rozumiemy, że Bóg jest Miłością. Rozumiemy również, że Bóg jest wszechmocny. Rozumiemy zatem również, że Miłość jest Mocą. A cała Moc jest ci dana w Niebie i na ziemi. A zatem doświadczasz teraz nowej Mocy Boga, która, tak naprawdę, jest Miłością. Proszę, nie próbuj definiować odrębnie Mocy i Miłości. Jeśli to zrobisz, to ograniczysz się do spłyconej mocy, czyli zdolności wyrażania bólu i śmierci, co oznacza, że będziesz używał jedynie ograniczonej mocy swojego umysłu. Dlaczego tak się dzieje? Bo boisz się Mocy. Jesteś tu jedynie dlatego, że boisz się Boga. Nie tylko boisz się Boga, ale nawet mówisz, że musisz zacząć od stwierdzenia: „bój się Boga”. To prawda, ponieważ rzeczywiście się Go boisz. Gdy przyznasz, że boisz się Boga, będziesz w stanie zbadać, dlaczego się Go boisz. Dopóki to się nie wydarzy, twoja sytuacja jest beznadziejna. Nie ma wątpliwości co do tego, że boisz się Miłości, czyli Boga.

Ale nie możesz utracić Miłości, prawda? Cały twój ziemski stan posiadania, jak również wszystkie twe szczególne związki, są formą trzymania się choroby i śmierci, a nie Miłości. Jesteś zdolny do dwóch emocji: jedną jest Miłość, a drugą – lęk. Ta ziemia jest lękiem. Miłością jest Niebo. Między jednym a drugim nie ma porównania. Lęk jest zaprzeczeniem Miłości. Tak bardzo to komplikujesz, a to takie proste.

– Nie wiem, co robić – mówisz.

– Nie rób niczego! To jest usuwaniem.

– Nie potrafię tego zrozumieć.

To dobrze! Przestanę próbować to zrozumieć i użyję tej osoby, aby doświadczyć Miłości, którą ona rozszerza ze mnie i do mnie. Wcześniej definiowałem tego człowieka w związku z naszym ograniczeniem i kochałem go, ponieważ był kimś odrębnym, skojarzonym ze mną, a robiłem to po to, bym mógł definiować siebie w oparciu o ego, ponieważ i jego tak definiowałem. Teraz zaś będę go kochał, gdyż wyzwolę się od konieczności identyfikowania go z jedynym żyjącym Synem Boga. Dlaczego? Bo on jest jedynym żyjącym Synem Boga. Lecz z pewnością nie dlatego, że go tak zidentyfikowałeś. Powiadasz:

– No cóż… Czy ja również jestem jedynym żyjącym Synem Boga?

– Nie, tylko on. Użyłeś słowa: również. Rozumiesz?

On jest jedynym żyjącym Synem Boga. To się nazywa wybaczeniem swemu bratu. A zatem nie definiuję siebie, tylko wyrażam pewność co do tego, kim on jest. Jestem pewny co do niego, ponieważ, choć był on wcześniej projekcją mojego umysłu, to mój nowo oświecony umysł – dostępny dla mnie w całej pełni – używa struktury Ducha Świętego, zwanej Związkiem Jednoczącej Energii Miłości. Jest ona zawsze dla mnie dostępna i mam już dość ograniczeń i restrykcji, które nakładam na tę Moc Woli Boga, a czynię to zawsze wtedy, gdy działam według swojej woli – w ograniczeniach mej pozornej doczesnej tożsamości. Nie będę tego więcej robił. Czy jesteś na to gotów? Ja tego nie robię. Nauczam cię, abyś i ty tego nie robił. Cuda są wszędzie wokół ciebie. Przestań definiować siebie jako ciało w nicości dawnej pamięci. Tu chodzi o całkowite usunięcie całej wyobrażonej przez ciebie nicości.

Mówię ci: nie zajmuj się wymianą! Nie wyrażaj potrzeby wymieniania się Miłością, bo byłoby to tym samym, co „oko za oko”. No przecież! Jeśli będziesz to robił, nie będzie to Miłością. Będzie to lękiem, ponieważ twoja potrzeba wymieniania się Miłością jest lękiem. Rozumiesz? Twoja potrzeba wymiany jest pełna lęku. Jakże mogłoby być inaczej? Wzajemność, idea osądu, wszystko to, co robisz – jest pewną formą lęku. Ty na to odpowiadasz:

– No cóż, ja to wiem, ale w jaki sposób ktokolwiek tutaj mógłby się dowiedzieć, jak bardzo kocham Boga?

Nie mógłby.

Przytoczę słowa św. Pawła. Tak naprawdę nauczam Pierwszego Listu do Koryntian. W jaki sposób ktokolwiek może wiedzieć? Oni nie mogą tego wiedzieć. Są przecież zaprzeczeniem Miłości, której ty doświadczasz. Twoja potrzeba skłonienia ich, aby rozpoznali tę Miłość, nie pozwala ci na twój własny pełny dostęp do Boga. Oczywiście, że tak! To właśnie będzie tu powiedziane. Miłość tym nie jest! Wszyscy uwielbiają fragmenty mówiące o tym, że Miłość nie jest chełpliwa, że nie jest tym lub tamtym, że nie ma nic wspólnego z ludzkimi sprawami i formami wyrazu. W tym sensie mowa tu o świadectwie Bożej Miłości, a nie o twojej własnej. Twoja definicja nie jest prawdziwa. Miłość to nie wymiana. Miłość to nie idea trzymania się braku.

Biblia w wersji Króla Jakuba używa w Liście do Koryntian słowa miłosierdzie. Być może w twoim tłumaczeniu Biblii jest napisane tak: Największą z nich jest Miłość. W tej Biblii jest napisane: największą z nich jest Miłosierdzie. To właśnie miłosierdzie jest sposobem, w jaki ludzka natura może najbardziej zbliżyć się do dawania Miłości Boga. Całkiem dosłownie oznacza ono dawanie tym, którzy mają mniej niż ty. Rozumiesz? A więc istotą Miłości jest dawanie, czyli miłosierdzie, a to oznacza, że kochanie bliźniego jak siebie samego to dawanie siebie bliźniemu. Rozumiesz? Pamiętaj, że miłosierdzie jest czynem. Jeśli dajesz ubogim, to sama czynność dawania jest Miłością; nie jest nią wymiana, czy odwzajemnianie jej. Poprzez czynność dawania wstępujesz w istotę Bożego rozszerzania, czyli po prostu dającego Umysłu Boga. Boże pełne dawanie tobie jest Jego istotą, i ty również tym jesteś.

Dając, rozpoznajesz, że Bóg daje. Tym właśnie jest Miłość. Miłość jest tym. Może się ona wydawać czymś innym. Mogę więc posługiwać się umysłem, sercem lub duchem, lecz Miłość jedynie daje. Jakże bardzo się tego boisz! Jakże bardzo obawiasz się straty – tego, że rzeczywiście znikną z twego umysłu wszystkie związki, które cię opętały, i których bałeś się utracić. Gdy je tracisz, doświadczasz ogromnego lęku. Dlaczego? Bo Miłość wkracza do twego związku. Lecz w momencie, gdy to czyni, nie wydaje się Miłością. Wydaje się lękiem, ponieważ wszystko, co robisz, jest dokładnym przeciwieństwem tego, czym to coś jest. Kochasz lęk, a boisz się Miłości.

Św. Paweł mówi, że niezależnie od tego, co robię, największe jest Miłosierdzie czy też Miłość, a wszystko inne nic nie znaczy, jeśli nie ma w sobie Miłości. Wszelkie próby zdefiniowania Miłości byłyby jej spłyceniem. Na tę właśnie przypadłość cierpi świat. Jeśli stoję teraz przed zgromadzeniem i przejawiam zdolność do prawienia kazań lub zdolności uzdrawiające, lub ty nagle podskakujesz ogarnięty duchem i poskramiasz węże, i robisz wszystkie te rzeczy, które robisz, to jest całkowicie w porządku, ponieważ – jak powiedzieliśmy wcześniej – może to być przejawem łączenia się członków kościoła we wspólnej świadomości końca tego kontinuum. Lecz posłuchaj mnie: bez Miłości będziesz niczym! Rozumiesz? Będziesz przenosił najróżniejsze góry, lecz cóż to znaczy, do diabła? Oznacza to jedynie uzasadnianie tymczasowego oddzielenia. I używasz do tego mocy Miłości.

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. (1 Kor, 13,1)

Oznacza to, że jeśli spłycisz formę swojej ekspresji pasji, to prawdziwe złoto szczęścia i radości, które jest Bogiem, obróci się w miedź ograniczenia, wyrażającego się w trwożliwym wytwarzaniu bożków z pasji własnej ekspresji siebie. Wszystkie twoje definicje siebie, bez wyjątku, są ograniczeniem twojej pasji i twórczych możliwości. Zawsze spłycasz je do ścierających się cymbałów. I słyszysz, jakby tłukło się szkło i wszystko, co się z tym wiąże. Dlaczego? Bo ograniczyłeś rzeczywistość swojego twórczego umysłu.

Stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. (1 Kor, 13,2)

Nie chodzi o to, że byłbym czymś, co nie ma Miłości – lecz, że byłbym niczym. Chodzi tu o to, że jeśli nie jestem Miłością Boga, to jestem niczym. Nie przejmuj się tym, jak ją przejawiać. Przenoszenie gór jest niczym. Co to miałoby wspólnego z prawdziwą mocą Boga? Dlaczego Bóg miałby przenosić góry? Gdzie miałby je przenosić? To przecież absurd! Jakże jesteś ograniczony w swojej definicji siebie. To niezwykłe! Spójrz na to:

I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie (ofiarę), lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał. (1 Kor, 13,3)

Nie ma żadnego zysku w wymianie. Zyskiem jest dawanie pełni istoty Boga. Zobaczmy, czy mogę ci to pokazać. Jeśli istnieje zysk z Miłości, to można go zgromadzić w skarbcach świętych chwil, lecz nie poprzez uzasadnienie użycia Miłości do przenoszenia gór. Jezus nazywa to magią. On mówi: nie używaj mocy swego umysłu, by przenosić góry. Jesteś tak bardzo zawarty w swojej małej nicości, że będziesz się jedynie kręcił wokół swoich koncepcyjnych skojarzeń. A nie chcesz tego robić.

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. (1 Kor, 13,4)

Nie zajmuje się ona zupełnie swoim związkiem ze sobą. Czy ja jestem cierpliwy – czy wiele wycierpieć mogę? Pewnie, że tak! A ty od razu mówisz:

– Ale powiedziałeś mi, że nie cierpisz.

– Nie powiedziałem! Skąd wiedziałbym, że jestem prawdziwy i że jestem tutaj, gdybym nie cierpiał? Włączyłem moje cierpienie w to, czym jestem. Jeśli włączam cierpienie w to, czym jestem, to nie mogę cierpieć, ponieważ jestem, czym? Miłością!

– Chcesz powiedzieć, że Miłość jest cierpieniem? – nie dajesz za wygraną.

– Oczywiście! Co ci, do diabła, przeszkadza w tym, że Miłość jest cierpieniem, jeśli Miłość jest wszystkim? Jeśli chcesz definiować Miłość jako ograniczenie, którym jest cierpienie, to proszę bardzo. Chcesz stracić Miłość? Proszę bardzo. Ale po co? Tylko w piekle mógłbyś użyć mocy swego umysłu, aby cierpieć.

– No cóż, powiedziałeś mi, że cierpienie nie jest Miłością.

– Nie, nie powiedziałem. Powiedziałem ci, że jesteś Miłością. Jeśli cierpisz, to będziesz Miłością cierpiącą! Powiedziałem ci, że nie ma Boga bez ciebie. Oczywiście, że Bóg, twój Stwórca, nie cierpi!  Ale ty, oczywiście, cierpisz, więc coś jest nie w porządku. Ty zaś mówisz:

– Będę musiał włączyć swoje cierpienie.

– Chciałbym zobaczyć, jak to robisz… Gdybyś włączył swoje cierpienie, ono by zniknęło. A co ty robisz zamiast tego? Zmuszasz swego brata, aby cierpiał! Zmuszając swego brata, aby cierpiał, uciekasz od własnego cierpienia. Kto z was to widzi? Powiedz: Kocham cię!

–  Kocham cię!

– Być może to lepsze niż Amen! 

Czy wiesz dlaczego żaden tak zwany ziemianin w swej doczesnej egzystencji nie doświadcza stale swojej twórczej rzeczywistości (jedności z Bogiem)? Mam ci odpowiedzieć? Bo gdy tego doświadcza, nie znajduje się już dłużej na ziemi! No dalej, głuptasy! To jest doświadczenie Miłości Boga! Gdy doświadczasz Miłości Boga, nie jesteś już na ziemi! Przestań szukać Miłości tam, gdzie jej nie ma. Jej tu nie ma!

– Jak mam wyjaśniać to doświadczenie? – pytasz się.

Nie możesz go wyjaśnić. Możesz jednak porozsiewać trochę swojej Miłości, opuszczając tę ziemię. Nie modlę się za ziemię, lecz za was, bo to wy mnie słyszycie. Nie modlę się o wyzwolenie choroby, bólu i śmierci, które składają się na ten świat. Tego świata nie da się naprawić, ponieważ on nie jest prawdziwy. To nie ma nic wspólnego ze mną. Modlę się za ciebie, bo wychodzisz ze swego lęku do swojej Miłości. Twój umysł jest rozdwojony, lecz szybko staje się pełnią. Znalazłeś się w pułapce między lękiem a Miłością. Nie możesz bać się całkowicie. To niemożliwe. Ale możesz całkowicie kochać, ponieważ tym właśnie jest wszystko. Nie uda ci się pogrążyć całkowicie w lęku, bo to byłoby śmiercią, a przecież nie możesz umrzeć. Usłyszałeś swoje wołanie – a ja ci je tylko nieustannie przypominam. Już czas wracać do domu.

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość/miłosierdzie nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą. (1 Kor, 13,4).

Tłumaczenie słowa „pycha” to zawarcie w swej tożsamości, opartej na kwalifikacjach, to umieszczanie różnych tytułów przed własnym nazwiskiem. To unoszenie się pychą, ponieważ posiadłeś wiedzę w ograniczeniu tego małego królestwa, którym władasz i które obraca się w proch, a więc wszystkie twe kwalifikacje są całkowicie bez znaczenia. I właśnie dlatego nie chcesz usłyszeć tego przesłania. Tak bardzo unosisz się pychą swojego skomputeryzowania Miłości, że w swoim umyśle przywiązujesz się do tej relacji. W umyśle, który się otwiera, ta znikoma pyszałkowatość budzi śmiech. Człowiek ogranicza się i unosi pychą, prezentując ci wszystkie te egotyczne definicje. Człowiek to egomaniak. On będzie ci prezentował wszystkie te definicje siebie, a one przecież nie mają żadnego znaczenia. Wiem, że będziesz to nazywał Miłością, i wiem, że będziesz mówił, iż musisz się tego trzymać, aby kochać. Dopóki się tego trzymasz, wypierasz się i atakujesz Boga. Nie ma niczego pomiędzy.

Wiem, że nie lubisz tych zdań, ale tak właśnie jest. Planowanie przyszłości jest atakiem na Boga. Ty zaś mówisz:

– Och, nie to masz na myśli.

O tak! Dokładnie to mam na myśli. A ty na to:

– Jak mogę nie planować przyszłości?

Po prostu nie planuj. Nie trzymaj się starych minionych myśli w swoim umyśle. Oczywiście, będzie musiało to oznaczać pewnego rodzaju działanie. Lecz chcę ci pokazać, że musi się ono zacząć od bezkompromisowego stwierdzenia, że Bóg jest Miłością, a to nie. Dopóki to nie nastąpi, nie zaznasz ukojenia. Jeśli pozwolisz mi zaofiarować ci Królestwo i nie zabijesz mnie natychmiast jako jednej ze swoich dawnych projekcji, to zaczniesz doświadczać Miłości Boga.

Wielu z was nie rozumie, co się tu zdarzyło. Błąd tego kontinuum polegał na tym, że pozwolono, aby pojawiła się w nim idea Miłości. Słowa te będą lada chwila transmitowane w świat i wszyscy powstaną, by cię zabić. Potwierdzam jedynie to, co mówił Jezus. Oczywiście, że to zrobią, ponieważ ofiarujesz im bezwarunkową Miłość. Największym i jedynym zagrożeniem, jakiego mogliby doświadczyć, jest pasja twojej niekontrolowanej Miłości do Boga. Ona nie ma zupełnie nic wspólnego ze światem. Dlaczego? Ponieważ Miłość Boga nie ma nic wspólnego z twoimi dawnymi skojarzeniami. Czy nie wiesz, że musisz się powtórnie narodzić? (J 3,3) Nawet jeśli zrodziłeś się z tej ziemi, to gdy wskoczysz do Nieba, ziemia przestanie mieć dla ciebie jakiekolwiek znaczenie. Czy na pewno to rozumiesz?

Miłość nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. (1 Kor, 13,6)

Miłość nie cieszy się, gdy ktoś dostaje za swoje. Bardzo trudno jest powstrzymać się od stwierdzenia: A nie mówiłem? Bardzo trudno jest powstrzymać się od osądu, że gwałciciel zasługuje na karę. Dlaczego? Bo on zasługuje na karę. Ty zaś mówisz:

– No tak, ale co ja z nim pocznę?

– Co mnie obchodzi, co z nim poczniesz?

– Czyż on nie zasługuje na karę?

– Tak, ale ty również. Jeśli on zasługuje na karę, to i ty również. I co ty z tym zrobisz? Zamierzasz stopniować coś, co nie jest Miłością? Czyż samo stopniowanie nie jest brakiem Miłości? Czy twoja determinacja, by grzeszyć i wierzyć, że grzech podlega stopniowaniu, nie jest samoograniczeniem i zaprzeczeniem Bogu?

Nieprawdą byłoby mówienie, że nie będziesz czuł emocji, wynikającej z potrzeby wymierzenia sprawiedliwości w danym skojarzeniu. Musisz doświadczyć tej emocji. Gdybyś jej w danym momencie nie doświadczył, nie byłbyś człowiekiem. Uwolnienie, czyli przebaczenie, jest czynnością, wynikającą z twej pewności, że ty, jako oświecona świadomość, nie jesteś z tego świata. Jeśli spojrzysz na to z tego punktu widzenia, to zobaczysz, że nie ma niczego bardziej nienawistnego, zabójczego i morderczego, niż samica broniąca swych młodych. Chcę jedynie, abyś to zobaczył. Nie będę teraz o tym mówił, lecz każde posiadanie jest nienawiścią.

I oto pojawia się Jezus; i oto ja się pojawiam i mówię, tak jak on, że nie obchodzi mnie gwałciciel, ponieważ gwałciciel może być jedynie myślą w twoim umyśle. I teraz mnie potępisz, czyli mnie zabijesz. A zabijasz mnie zawsze, gdy dokonujesz osądu. Gdybyś tego nie robił, to musiałbyś uznać, że ty jesteś tą myślą o gwałcie i że grzech to konstruowanie własnej tożsamości. Oto Kazanie na Górze.

Nie mogę zaofiarować ci rozwiązania, ponieważ ty trzymasz się go w oddzieleniu i chcesz wiedzieć, dlaczego mówię o gwałcicielach. Nie mówię o nich. Mówię o twoim umyśle, o twoich fałszywych pojęciach o sobie. Mówię o wszystkim, o czym chcesz rozmawiać. Mówię o nowotworach, o zawale serca, o samotności i bólu. Mówię o śmierci i o stracie.

Stoimy tu razem, dzieląc się tą chwilą w czasie, a ja mówię ci, że to miejsce nie jest prawdziwe. To właśnie będzie tu powiedziane. Będzie tu powiedziane, że nie ma czegoś takiego, jak oddzielenie od Boga. A tego nie chciałeś usłyszeć. Lecz nie ma przecież czegoś takiego, jak oddzielenie od Uniwersalnego Umysłu. Wiem zaś, że jest to jedyna rzecz, której nie chcesz usłyszeć, ponieważ ty jesteś jedynym, który tego nie usłyszał. Lecz niemożliwe jest, abyś o tym nie wiedział, ponieważ ci o tym mówię.

To ty mi powiedziałeś, że Bóg jest Miłością. Ja się zgodziłem. To ty mi powiedziałeś, że życie jest wieczne. Ja się zgodziłem. To ty mi powiedziałeś:

– Czuję szczęście, wolność i ekstazę w Miłości Boga.

A ja jedynie się z tobą zgadzam! Jedynym miejscem, w którym mógłbym się z tobą nie zgodzić jest idea „miejsca”. Wierzysz bowiem, że twoje ograniczenie określa rzeczywistość.

Pamiętaj, że: Miłość wszystko znosi. (1 Kor, 13,7)

Gdy pozwolisz, aby to wszystko na ciebie spadło, poczujesz, jak zamieni się to w światło – i zniknie. O mój Boże! Możesz jedynie krzyżować samego siebie. Przestań to analizować. Znoś wszystko z radością. Czemu nie? Ty jesteś wszystkim! Jaka jest różnica między: znosić a nosić? Diametralna różnica! Czy ja to znoszę, czy ja to noszę? Jeśli moje brzemię jest lekkie, to je noszę. A więc będę niósł siebie, ponieważ moje brzemię, które utożsamiałem z moim grzechami, jest tak naprawdę niczym. Wówczas moje brzemię będzie światłem. Jest w tym wszystkość, która oczywiście jest nie do przyjęcia.

Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy… (1 Kor, 13,7)

Będziesz tym, czym jesteś w swoim utożsamieniu. Co to ma wspólnego z Miłością? Miłość wszystkiemu wierzy, ponieważ nie ponosi winy osądu, czy też niewiary w Boga. Bóg jest zaufaniem czy też wiarą w Bożą pełnię. To nie ma nic wspólnego z wymianą dotyczącą tego, czym myślisz, że jestem. To, czym myślisz, że jestem, nie ma nic wspólnego z tym, czym jestem ani z tym, czym ty jesteś. Teraz jestem wolny i mogę być z Bogiem. Dlaczego miałbym tworzyć system obrony przed twymi oskarżeniami? Hej, ludzie, bronienie się przed waszymi oskarżeniami – a mówię tu o sobie jako zbawicielu – nie jest niczym innym jak uznaniem, że mógłbyś mnie zaatakować. A to nieprawda. Lecz równie oczywiste jest, że mnie zaatakujesz i będziesz się upierał, abym zdefiniował cię w tym, co nie jest Miłością. Ja zaś próbuję ci teraz powiedzieć, czym Miłość jest. Ale to jest oczywiście dla ciebie nie do przyjęcia. Oczywiście, że nie. Miłość jest porzuceniem opętanej sobą jaźni. To jest tak bezkompromisowe! Zbawienie nie zna kompromisu.

…wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość/miłosierdzie nigdy nie zawodzi. (1 Kor, 13,7-8)

Dlaczego? Miłość nie zna zawodu. Bóg, który jest Miłością, nie wie, czym jest zawód, bo nie może zawieść samego siebie. Skoro Bóg nie może zawieść siebie, to Miłość nie może zawieść. Posłuchaj mnie uważnie. Wszystko inne, co robisz w związku z Miłością, zawiedzie, ponieważ wszystko, co tu robisz, określa porażkę, a nie Miłość. A to dlatego, że określanie czynności, związanych z przechodzeniem z fałszu do prawdy, nie jest Miłością. Teraz mi powiesz:

– Wszystko to przeminie? Włącznie ze wszystkimi proroctwami?

– Tak, oczywiście! I co z tego? Bóg jest Miłością. Bóg nie jest tym.

Miłość nigdy nie zawodzi, [nie jest] jak proroctwa, które zawiodą… (1 Kor 13,8)

Dlaczego proroctwa zawodzą? Ponieważ idea proroctwa jest ideą możliwości. W idei jakiejkolwiek prognozy zawarta jest idea porażki. Proroctwo niechybnie zawiedzie, ponieważ proroctwo pełni, czy też Miłości, już się spełniło. Gdy przypominasz sobie proroctwo mówiące, że jesteś całkowity, jakim stworzył cię Bóg, to ponosisz porażkę w egzystowaniu tutaj – i właśnie w ten sposób tracisz zdolność ponoszenia porażki. Właśnie dlatego Miłość nigdy nie zawodzi. Prorocy zawiodą. Jan Chrzciciel zawiódł. Herod odciął mu głowę. On obwieszczał nadejście Chrystusa. Chrystus przyszedł i zmartwychwstał. A co ty tutaj robisz? Zabiłeś swego proroka. Nawet nie pozwalasz, aby przyszedł twój prorok. Tak było w przypadku Jana. Jezus powiedział uczniom Jana, aby powtórzyli mu w więzieniu, że on przyszedł. Pójdziesz więc za mnie do więzienia. Będziesz mówił: On nadchodzi, będziesz to wszystko robić w swym prorokowaniu.

Mówię ci, że nadszedł czas, abyś pozwolił, by twoje proroctwo zawiodło. Niech się nie powiedzie, ponieważ pozwolenie, aby twe proroctwo się powiodło, skaże cię na nieustanną myśl, że proroctwa mogą być spełnione. Czy powiedziałem ci to zbyt wcześnie? Ma się rozumieć, że Bóg nie jest proroctwem. On jest rzeczywistością.

Może się wydawać, że to ty zawodzisz. Wielu z was przyszło do mnie i powiedziało:

– Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy i nie mogę sprawić, aby mnie zrozumieli. To porażka!

A ja ci mówię:

– Nie! To działa!

Widziałem wczoraj George’a Burnsa w filmie „O mój Boże!”. Jeśli nie widziałeś filmu „O mój Boże!”, to koniecznie go obejrzyj. Jak wielu z was widziało ten film? Zapomniałeś o nim. Obejrzyj go jeszcze raz. Wyraża on potrzebę wiary i wiele innych pięknych rzeczy. Pewnemu pracownikowi supermarketu ukazuje się Bóg i mówi mu, że jest Bogiem. Daje mu też przesłanie: ludzie powinni kochać jeden drugiego. I on próbuje przekonać innych, że rozmawiał z Bogiem. Ale oczywiście jest to niemożliwe. Na końcu mówi:

– Boże, nikt tego nie słyszy!

A Bóg odpowiada:

– O nie, wszystko idzie dobrze. Idzie doskonale. Nie może ci się nie powieść.

Właśnie to, że nie może ci się nie powieść, jest jedyną rzeczą, która ostatecznie przyniesie ci szczęście. Nie będziesz potrzebował uzasadnienia czynności w swoim umyśle. Nie chodzi o to, że odniesiesz sukces, lecz że poniesiesz porażkę. To w twojej porażce zawiera się świadomość, że niepotrzebne jest dokonywanie czegokolwiek, ponieważ nie jesteś już opętany swoimi pozornymi sukcesami. Jeśli zaś byłbyś wciąż opętany swoimi sukcesami, to będziesz odnosił sukces, ale w zaprzeczaniu i atakowaniu Boga. To niesamowite! Wszystko jest na odwrót.

Chroń wszystko, co cenisz, przez akt rozdawania tego, a odniesiesz nadzwyczajny sukces. Nie może ci się nie powieść, jeśli rozdasz wszystko. Jak mogłoby ci się nie powieść? Nie masz wtedy już niczego, więc co mogłoby się nie powieść! Rozdaj wszystko, a będziesz wolny! Atakowałeś jedynie sam siebie. Jeśli się bronię, jestem atakowany (Lekcja 135). Nie możesz tego poznać, dopóki nie oddasz całego siebie. Oddając całego siebie, stajesz się Synem Bożym, ponieważ Bóg jedynie daje. Gdy dajesz siebie, stwarzasz na podobieństwo swego Stwórcy. Ależ to piękne!

Miłość nie jest jak dar języków, który zniknie… (1 Kor, 13,8)

Przecież obwieszczanie Boga nie jest w istocie prawdziwe. No, daj spokój! Bycie zbawicielem świata nie jest w istocie prawdziwe. Dlaczego miałoby być? Jest jedynie prawdziwe dlatego, że uważasz, iż potrzebujesz zbawienia. Myślisz, że bycie zbawicielem świata to coś wielkiego. A to nic wielkiego.

– Jak śmiesz mówić, że jesteś zbawicielem świata? Że jesteś Bożym Umysłem? Że jesteś rozwiązaniem?

Właśnie tak zachowują się ludzie w filmie „O mój Boże!”. Zadają oni Bogu różnego rodzaju teologiczne pytania, a On daje im doskonałą odpowiedź, lecz oni oczywiście nadal Mu zaprzeczają. Bóg dokonuje różnego rodzaju cudów, a oni wciąż Mu zaprzeczają. Nie ma absolutnie żadnego znaczenia, co Bóg by zrobił lub powiedział. Nadal by Mu zaprzeczano, ponieważ wszystko, czego ludzki umysł się trzyma, jest zaprzeczeniem. Pamiętajcie o tym – jestem tutaj i reprezentuję pełnię umysłu, i wy również tym się stajecie. Mówię wam, że nie ma takiego miejsca jak to. W tym momencie przechodzisz – w swoim umyśle – z czasu do wieczności. Jest to chwila, która musi nastąpić, i już nastąpiła. Pozwól, aby to się wydarzyło. Wiem, że nauczam poddania się. Nie wiem, co innego miałbym robić.

Myślisz, że ja to zrozumiałem poprzez odniesienie sukcesu? Do licha, w czymże mogę odnieść sukces, jak nie w umieraniu? Jedyną rzeczą, w której mógłbym odnieść jakikolwiek sukces, byłoby umieranie, nieprawdaż? Ja przegrałem! Bogu niech będą dzięki! Dzięki Ci, Ojcze, za pokazanie mi, że w mojej porażce była moja radość! Tym właśnie jest Kurs Cudów. Na samym początku Kursu – i wiem, że nie będziesz chciał tego usłyszeć – jest powiedziane, że rywalizujesz z Uniwersalnym Umysłem. To właśnie jest tu powiedziane. Nosisz w sobie urazę, dlatego że Bóg nie uznaje tej rywalizacji. A więc wytwarzasz inne skojarzenia w swym umyśle i one uznają konflikt, który w nim zachodzi. Bóg nic o tym nie wie. Możesz wciąż żyć w tym drobnym ograniczeniu, w którym walczysz z samym sobą, jeśli tak postanowisz. Lecz nowe umysły, reprezentujące Centrum Uzdrawiania Przez Cuda, nigdy nie uznają twego niedorzecznego konfliktu z Bogiem, czy też oddzielenia od Niego.

Miłość nie jest jak percepcyjna wiedza, której zabraknie… (1 Kor, 13,8)

Jej skojarzenie jest ponad wiedzą. Nie wymaga ona zupełnie żadnego skojarzenia. Co za radość, prawda? Czy cieszysz się z tego powodu? Czy czujesz w sobie Miłość? Co zamierzasz z tym zrobić? To przecież twoje obudzenie. Nie da się go kontrolować. Lecz jeśli wpuścisz do swego serca trochę rozsądku oraz Miłości Bożej, to nakieruje cię to natychmiast na cel ducha i pokaże ci sens twojego pobytu tutaj. W rozsądnym widzeniu jest wiele prawdziwej pasji. Zdanie: Gdzie dwóch lub więcej zbiera się w imię moje, jest dla mnie bardzo rozsądne. Uwielbiam to! Uwielbiam tę rozsądną myśl, że wy rzeczywiście możecie tu przyjść i to zrobić.

I oto jesteś! Czy właśnie się tu pojawiłeś? Czy pojawiłeś się za zamkniętymi drzwiami? Rozumiesz? Te drzwi są zamknięte. Nikt tu nie wchodzi.

Oto krąg pojednania. Wy, nowicjusze, jesteście zapraszani do doświadczenia pełni, do doświadczenia Miłości Boga. Tym właśnie jest kościół, w którym zbieracie się oddani temu celowi. Łączycie się tutaj jako część Chrystusowego Umysłu lub Chrystusowego ciała. Lecz wasze ciała, tak naprawdę, również nie są oddzielone. One są jedynie projekcją twojego umysłu. Gdy doskonalisz swe ciało w jego Chrystusowym skojarzeniu, to ciała tych, którzy są skojarzeni z tobą, muszą doznać oświecenia. Możesz poczuć, jak ekscytujące jest dla mnie, że w końcu mnie słyszysz. Ta bardzo prosta deklaracja jest tak pradawna jak umysł człowieka.

Po części bowiem tylko poznajemy (ponieważ poznawanie jest częścią), po części prorokujemy… (1 Kor, 13,9)

Proroctwo bowiem zakłada potrzebę przyszłego odniesienia. Ale proroctwo wciąż nie jest prawdziwe, ponieważ nie ma czegoś takiego jak przyszłe odniesienie. Jeśli przeszłość minęła, to nie ma przyszłości. Nie możesz przepowiedzieć niczego poza chwilą swego powrotu do Boga. Czy Chrystus nadszedł? O tak! Bo z czego tak byście się cieszyli? Co więcej, niemożliwe jest, aby Chrystus nie nadszedł, jeżeli pojawiła się myśl o Jego nadejściu. Oto istota Kursu Cudów i całego nauczania o pojedynczym zmartwychwstaniu. A więc On przyszedł, a ten świat się skończył? TAK! I to właśnie cię uwalnia. Jesteś wolny od świata, który przeminął. A jeśli świat przeminął, to musisz być wolny, ponieważ nie ma cię tutaj!

Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe. (Całość nie jest sumą swych części.) Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem (dorosłem w samorealizacji mojego umysłu), wyzbyłem się tego, co dziecięce. (1 Kor, 13,10-11)

O tym mówi rozdział 18 Kursu Cudów. Nie musiałem już dłużej określać się jako człowiek; jako człowiek wytworzony przez ludzi. Mogłem być pełnią jako człowiek pochodzący od Boga, czy też Bóg-człowiek.

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;  wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz… (1 Kor, 13,12)

Twarzą w twarz z czym? Ze swoim własnym Chrystusostwem. Na co spojrzysz przez chwilę? Na swoją własną doskonałość. Dlaczego? Byłeś swą własną cząsteczką ciemności. Teraz stajesz się swą własną falą Miłości. Gdy przyglądasz się sobie po raz pierwszy w zwierciadle Światłości Życia – a tym zwierciadłem jest prawdziwy świat – gdy po raz pierwszy przyglądasz się sobie w tym zwierciadle, wywołuje to ogromny lęk. Musisz pozwolić, i pozwalasz, aby wszystkie myśli o lęku, które są tak naprawdę częścią twego umysłu, przeobraziły się w tym nowym świetle. Przez jedną chwilę ujrzysz piękną twarz, a potem rozmyje się ona w brzydocie, która jest w twoim własnym umyśle. I tu się pojawia praktyka Kursu Cudów, ponieważ ty rzeczywiście widzisz w zwierciadle niejasno. Jest ono poplamione formą, czyli dawnymi wspomnieniami, które przechowujesz w swoim umyśle i rzutujesz na zewnątrz siebie. I gdy tylko scena twego hologramu przybierze postać doskonałą, pojawia się jakaś obca wola, by ją zaatakować i zniszczyć. Zapomniałeś bowiem, że ta wola jest częścią twego umysłu. Broniłeś się w swoim własnym ciemnym zwierciadle. Nie rób już tego.

Niech twoje zwierciadło będzie promiennym odzwierciedleniem Syna Bożego, który jest Chrystusostwem twojego ciała, przeobrażającego się w pewności twojego powrotu z czasu do wieczności.

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany… (1 Kor 13,12)

Poznam tak, jak i zostałem poznany, ponieważ poznanie i bycie poznanym są tym samym. Jestem jedną Jaźnią. To jest całe nauczanie oświecenia ku rzeczywistości – od oddzielenia do pełnego pojedynczego umysłu. Jestem jedną Jaźnią. Jest tylko jedna Jaźń. Poznaję, ponieważ Bóg jest poznaniem… Nie będę próbował osądzać czy definiować. Uznam, że jest to częścią mojej pewności i wiary w Boga. O co więc jesteś proszony? Abyś pamiętał, że jesteś doskonały, jakim Bóg cię stworzył. Jakie to piękne wskazówki, skoro to ty jesteś przyczyną problemu! Czy mógłbym dać ci lepsze wskazówki niż te, które daje Jezus z Nazaretu? A on mówi, że jesteś przyczyną problemu. Jakże proste okazuje się rozwiązanie, jeśli to prawda, że to ty jesteś przyczyną. Jakże niemożliwe jest rozwiązanie, jeśli Bóg byłby przyczyną lub mógłby być świadomy oddzielenia od siebie. Już czas odłożyć swoje zabawki śmierci.

Tak więc trwają wiara, nadzieja (wyczekiwanie), miłość/miłosierdzie – te trzy: z nich zaś największa jest miłość/miłosierdzie. (1 Kor 13,13)

A więc wyczekujesz Miłości. Pokładasz wiarę w Miłości, ponieważ Bóg jest Miłością, a Moc Bożego Umysłu to Miłość. Twoja wiara w Moc Bożego Umysłu nie może zawieść. Jakże proste jest rozwiązanie! Kiedykolwiek pokładasz ufność w sobie, ponosisz porażkę. Pokładanie ufności w sobie jest porażką. Pokładanie ufności w sobie jest gwarancją porażki, ponieważ twoja rzeczywistość opiera się na twojej potrzebie poniesienia porażki.

Oto więc Pierwszy List do Koryntian. To z pewnością jedno z największych pełnych światła przesłań ludzkiego umysłu, jakie kiedykolwiek istniało. Idea, że łączycie się, będąc częścią Chrystusowego ciała, jest doskonała. Nie wiem i nie obchodzi mnie, jak bardzo człowiek to spłyca do jakiejś opowieści o tym, że jesteśmy odrębnymi ludźmi, łączącymi się po to, by dzielić się Bogiem i Jego Królestwem. Mówię ci, że ty jesteś jedynym człowiekiem, który się łączy, bo jest tylko jedno oddzielenie. A tamto wszystko to jedynie odbicie twojego własnego oddzielenia. Musisz przyjąć pojednanie dla siebie samego, ponieważ ty jesteś oddzieleniem i ty jesteś Królestwem Bożym. Dziękuję, że przyszedłeś dzisiaj do tej szkółki niedzielnej.

Ileż światła jest w tym sanktuarium! Zachodzi tu przemiana. Czy chcesz zobaczyć, jak jest to proste, a zarazem trudne? Mówiłem o Miłości. Podnieś rękę i powtórz to, o czym ci właśnie mówiłem. Doprowadziłem cię do czego? Do Miłości Boga, która jest wszędzie wokół ciebie. Bez twojego Kursu Cudów byłoby to beznadziejne. Bo wciąż byś sobie siedział i definiował się, i bronił.  

Ten świat jest zawsze i w każdym momencie jedynie zaprzeczeniem doświadczenia Bożej Miłości. Ten świat jest zawsze i w każdym momencie zaprzeczeniem twojej doskonałości stworzonej przez Boga. Rozumiesz mnie? Dokonałeś doniosłego odkrycia. Jesteś teraz zdeterminowany. I to jest determinacją, to jest zaangażowaniem i rzeczywiście daje ci to prawdziwy powód, aby tu być – daje ci prawdziwy cel. Dlaczego miałbyś tu być, jeśli nie po to, aby odkryć, kim jesteś? Uznanie, że nie wiesz, kim jesteś, było najszybszym sposobem na odkrycie tego, ponieważ rzeczywiście nie wiedziałeś, kim jesteś. Cierpiałeś na głęboką amnezję oddzielenia. A teraz nareszcie się budzisz!

Śmiejesz się teraz i w ten sposób wyrażasz Miłość. Czy Miłość jest wolnością od śmierci? Wolnością od siebie? Wolnością od bycia człowiekiem? Wolnością od odczuwania konsekwencji swoich nic nieznaczących myśli? Posłuchaj jeszcze czegoś z Pierwszego Listu do Koryntian:

Oto tajemnicę wam objawiam! W jednej chwili będziecie odmienieni. W mgnieniu oka zmartwychwstaniecie. Wszystko się w tym zawiera, prawda? 

Co ty tu widzisz? MIŁOŚĆ.
Czy możesz widzieć Miłość? Tak.
Czy możesz słyszeć Miłość? Tak.
Czy możesz czuć Miłość? Tak.

Czy możesz okazywać Miłość na różne sposoby? Tak. Ale pewne jest jedynie to, że nie możesz nie być Miłością! Możesz ją przejawiać w dowolny sposób. Jak dla mnie, możesz wyrażać Miłość jako zło. Nie wiem tylko, co dobrego ci to przyniesie. To i tak dotyczy wyłącznie ciebie w twoim umyśle. Bez względu na to, co zrobisz, jesteś tylko ty. Jedno jest pewne: jeśli wierzysz, że możesz się rozchorować i umrzeć, i że jesteś ciałem, to rozchorujesz się, umrzesz i będziesz ciałem. Prosisz mnie o ulgę od brzemienia, które sam sobie nałożyłeś. Oczywiście, że nie mogę tego uczynić. Mogę ci ofiarować Miłość Boga, którą jesteśmy. Jeśli jesteś zdecydowany trzymać się skutków swego myślenia, opierając się na historii oddzielenia, to nic na to nie poradzę. Bo i też nikt we wszechświecie nie może nic na to poradzić. Lecz ty, tak naprawdę, nie możesz urzeczywistnić swego snu o śmierci.

Być może będziesz wierzył, że moja Miłość wskazuje na ciebie, i to jest w porządku. Lecz pamiętaj, że dla uzdrowionego umysłu wskazywanie jest wskazywaniem na pełnię. Oczywiście, że wszelka Miłość tutaj będzie się jawić jako chwila wymiany. Tym właśnie jest cud. Cud jest chwilą, w której wymieniasz swą uciążliwą jaźń na Miłość mojego umysłu do ciebie.

Lecz pamiętaj o jednym – nasze Jaźnie są takie same. Używamy jednej mocy – pełnego Umysłu Boga. Gdy mówię: moja Jaźń, mam na myśli moją Jaźń. To jest ta sama Jaźń. Nie obchodzi mnie sposób, w jaki używamy tego w związku z przebaczeniem, ponieważ nie możemy nie używać tej mocy, czyli Miłości.

Powtórzmy: Miłość jest Mocą Bożego Umysłu. Dlaczego boisz się Mocy? Ponieważ ona cię zaatakuje i zabije. Boisz się. Moc jest dla ciebie konfliktem. Moc jest przeciwieństwem. Moc jest obroną i atakiem. Lecz nie w rzeczywistości! Moc jest Miłością!

– Moje ciało może się przecież spalić i zniknąć – mówisz z obawą.

– Bóg jest pochłaniającym wszystko ogniem Miłości! Tym właśnie są Wielkie Promienie. Czym się przejmujesz? Ty jedynie trzymałeś się tego malutkiego miejsca. Nie jesteś tym. Ty zaś mówisz:

– Boję się. Może powinienem pozostać w ultrafiolecie.

To jest dla mnie całkowicie w porządku. Będziesz musiał mi w tym zaufać. Wszechświat nie jest niczym innym, jak Umysłem. Ja tak naprawdę ofiaruję ci jedynie szerokie spektrum skojarzenia energii, czy też Miłości. Ty zawsze zakres swojej relacji zawężasz do lęku przed własną pasją. Dosłownie boisz się swego własnego twórczego umysłu. Czujesz się bezpieczny pod osłoną swojej definicji własnego ograniczenia. To jest dla mnie w porządku. Miej sobie to poczucie bezpieczeństwa. Lecz przyjrzyj się przynajmniej przez chwilę temu całkowicie nowemu obrazowi siebie. Bądź pełną częścią tego w swoim umyśle.

Nigdy nie byłeś proszony o więcej niż o przyjęcie dla siebie pojednania, po prostu dlatego, że ty jesteś całym konfliktem. Nie chciałem tego spłycać, ale chcę pokazać ci, że jesteś czymś dużo więcej, niż chciałbyś przyznać. Twoja chęć uznania tego jest zbawieniem. Jest w tobie zawsze więcej, niż myślisz, nawet wtedy, gdy odkrywasz, czym jest wszystko. Wszystko to nie myślenie, że jesteś wszystkim. Wszystko to bycie wszystkim.

Na ostatniej stronie Listu do Koryntian jest powiedziane, że bardzo różni ludzie połączą się w powrotnej podróży do Nieba. Ptaki o podobnych piórach trzymają się razem (ang. przysł.), problemem jednak są pióra.

Ludzki porządek zaprzecza życiu wiecznemu. W tym zawiera się cała idea, że Chrystus jest zawsze z tobą, ale ty Go odrzucasz, On nie wydaje się pasować do twego pojęcia o sobie. Spójrz na to zgromadzenie. To są bardzo nieprawdopodobne lub niemożliwe skojarzenia. Jeśli jako człowiek spojrzałbyś na tych apostołów i zażądał uznania swoich własnych kwalifikacji, to powiedziałbyś:

– Cóż, do diaska, oni mają ze sobą wspólnego?

A my ci odpowiemy:

– Co oni mają wspólnego? MIŁOŚĆ!

– Jakże możecie sobie rościć do tego prawo?

– To proste – my kochamy wszystko.

Wówczas świat powie:

– Jak śmiesz kochać wszystko bezwarunkowo? Mogę ci udowodnić, że mylisz się co do tego całkowicie.

Jak mogą nam to udowodnić? Po prostu powiedzą:

– Zabijemy cię, a wtedy nie będziesz mógł nas kochać. Zabijając cię, udowodnimy, że nie ma czegoś takiego, jak całkowita Miłość. Zobaczymy, czy nam przebaczysz, gdy cię zabijemy.

Zabiwszy Chrystusa, mogą udawać, że uznają Jezusa za zbawiciela, bo go ukrzyżowali. Czują się całkiem bezpieczni, ponieważ zabili go, gdy zagroził im ich własną doskonałością, a zrobił to używając zbawczej łaski swojej Miłości. Nagle pojawiasz się wraz z Jezusem jako wielkie zagrożenie dla nich, a więc ten świat musi cię ukrzyżować, aby zabezpieczyć się przed Miłością.

Odwagi! Całe to miejsce i wszystko w nim jest jedynie twoim własnym starym znikającym koszmarem. Masz cudowne zadanie do spełnienia: misję niemożliwą! Zadanie to przyjąłeś i stałeś się nim.

Witaj na końcu tego świata – dokładnie w tym miejscu i w chwili, w których opacznie pomyślano, że  to jego początek.

Witaj w Domu.

1 Kor 13

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,

stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką [możliwą] wiarę,

tak iżbym góry przenosił.
a miłości bym nie miał, byłbym niczym.
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał.
Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku, nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego,
nie unosi się gniewem, nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,

lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje,
nie jest jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.
Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy.
Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,
zniknie to, co jest tylko częściowe.
Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem,

wyzbyłem się tego, co dziecięce.

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś zobaczymy twarzą w twarz:
Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak,

jak i zostałem poznany.
Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:
z nich zaś największa jest miłość.

(fragmenty z Pisma Świętego zaczerpnięto z Biblii Tysiąclecia)

Oto najwspanialsze historie, jakie kiedykolwiek opowiedziano na temat holograficznych związków dotyczących idei odzwierciedlenia światła…

Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Posłuchaj. Idę w moim hologramie, by przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę, by przygotować wam miejsce, to przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie – słuchasz? – abyście i wy byli tam, gdzie ja jestem. Dobrze znacie miejsce, do którego pójdziemy, i drogę również znacie. Odezwał się do niego Tomasz: „Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?”. Jezus będzie teraz mówił do niego na temat tego hologramu. Posłuchaj. „Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca – Uniwersalnego Umysłu będącego pełnią wszystkiego, co istnieje w nieskończonej przestrzeni i czasie – inaczej jak tylko przeze mnie. Gdybyście mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz deklaruję wam, że już Go znacie i zobaczyliście”. Rzekł do niego Filip, który tak pięknie wyraża troskę o wymianę, która wiąże się z naszym opisem hologramu: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy”. Odpowiedział mu Jezus: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze mnie nie poznałeś? Kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: Pokaż nam Ojca?”. Powiem ci to jeszcze raz: Tak długo jestem z wami, a wciąż nie widzisz w tym hologramie, że odzwierciedlenie obrazów naszej relacji jest tym samym, co rzeczywistość?

Czy nie wierzysz, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie? I że słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie, lecz Ojciec, który trwa we mnie, sam dokonuje tych dzieł? Spójrz na to. Wierzcie mi, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie. Jeżeli zaś nie – wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła, ponieważ dzieła, których dokonuję, będą odzwierciedlały ideę, że świat jest hologramem.

Świat jako hologram

Kiedyś nazywaliśmy to teorią związaną z zasadą Jezusa, która potwierdza, że wszechświat jest podobny do hologramu. Podobnie jak trik wywołany przez światło umożliwia nagranie trójwymiarowego obrazu na płaskim kawałku filmu, tak i nasz pozornie trójwymiarowy wszechświat mógłby mieć swój dokładny odpowiednik w alternatywnych kwantowych polach i fizycznych prawach, które „odmalowano” na odległej i obszernej powierzchni.

Oto, co mówi Jezus:
Fizyka czarnych dziur – czyli niezwykle zagęszczonych skupisk masy – daje nam wskazówkę, że zasada ta mogłaby być prawdziwa. Badania czarnych dziur pokazują, że choć przeczy to temu, co ty nazywasz zdrowym rozsądkiem, ponieważ zajmujesz się obserwowaniem tego, maksymalna entropia, czy też zawartość informacyjna jakiegokolwiek obszaru w przestrzeni, nie wynika z jego objętości – słuchasz? – lecz z tego, co znajduje się na jego powierzchni.

Mamy nadzieję, że to zadziwiające odkrycie stanie się kluczem do tego, co próbujemy ci pokazać w związku z ideą, że w domu mego Ojca jest wiele mieszkań, czyli porównań z tym, czego nauczamy.

Czy rozumiesz to? Idea, że będzie możliwe – po zakończeniu tego, co nazywamy krótkim dramatycznym cyklem czterdziestu tysięcy lat, kiedy to przyszliśmy tutaj, byliśmy tutaj i odeszliśmy stąd – abyśmy zademonstrowali to wreszcie na podstawie Pisma Świętego, które zamierzam ci czytać w odniesieniu do holograficznego wszechświata.

Spójrz na to ze mną. Zamierzamy przekazać ci ideę, że słowa z Pisma Świętego zaprezentowane przez pojedynczy, uzdrowiony, pochodzący spoza tego układu odniesienia umysł, który pojawia się tu nagle wśród nas, są tym, czego chwilę wcześniej – spójrzmy na to z nim – powiedz do mnie: „Nie widziałem go”. Powiedz to.

A oto, co zamierzam ci przeczytać na temat holograficznego wszechświata – mogę się do was przyłączyć? I to, co ci przeczytam – dzień dobry! – o możliwości istnienia holograficznego wszechświata, będzie prostą ideą pochodzącą wprost z Pisma Świętego. Będzie ona dotyczyła tego, co nazywamy ideami wyrażającymi narracyjne bajki o funkcjonowaniu naszych ciał jako grup ludzkich, a tym właśnie jest hologram.

Tak naprawdę próbujemy tutaj odnieść się do tego, o czym ci czytałem na początku tego filmu – a pochodzi to wprost z Pisma Świętego – i stwierdzamy, że rzeczywiście nie obchodzi mnie ciemność, czy też twoje zło, w relacji z tym, czym – jak myślisz – jesteś, lecz raczej – i o tym zaraz będziemy czytać z Pisma Świętego – przemiana z ciemności ku nieuniknioności światła. Będzie to prostą ideą, że związek odzwierciedlenia światła – a przyglądam się teraz całemu wszechświatowi – będzie dotyczył właśnie tego, jak Jezus określa ideę holograficznego związku światła, w której owo odzwierciedlenie światła – to pochodzi wprost z Biblii – wiąże się z twoją zdolnością widzenia go dzięki pewności, że mamy jedno Źródło. Możesz w tym miejscu przyjrzeć się własnemu odrzuceniu idei, że wszyscy musimy ostatecznie pochodzić z tego samego Źródła. A więc wszyscy musimy ostatecznie wejść w hologram idei odzwierciedlenia światła. I wszyscy otrzymujemy rezultat mocy pojedynczej decyzji w naszym umyśle, co jest powodem, dla którego tutaj jesteśmy.

Widzisz? O tym właśnie czytaliśmy na początku, kiedy Jezus zaczął z tobą rozmawiać. Zaczął on rozmawiać z Filipem na temat pewności co do tego, że odzwierciedlenie światła, które zaraz ci ofiaruję w hologramie, będzie wskazywało na twoją akceptację absolutnej prostoty idei, że sama moja obecność w fizycznej postaci – w odzwierciedleniu światła – jest tym, co jest tutaj wymagane.

Poćwiczmy teraz przez chwilę. Oto jesteśmy tutaj i czytamy o holograficznym wszechświecie. To jest Pismo Święte. Nic ci się nie stanie, jeśli usłyszysz odrobinę tego, co mówi Pismo Święte. To jest Nowy Testament. Jest to idea… Jakim określeniem Jezus chciał, żebym się posłużył? „Kabała”. On chce, abym posłużył się aramejskim słowem „kabała”, które po przetłumaczeniu na ideę przemiany umysłu oznacza „akceptację”. Hologram światła jest akceptacją odzwierciedlenia przemiany w świetle bez żadnego odniesienia do tego, czym jest owa przemiana. W idei hologramu zadziwiające jest to, że pojedyncza rzeczywistość akceptowania przemiany zawsze podwyższa częstotliwość światła, dając ci lepsze odzwierciedlenie tego, co chcemy widzieć. Czy rozumiesz to? Posłuchajmy jeszcze odrobinę tego, o czym on tu mówi.

Posłuchaj.

Wierzcie mi, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie. Jeżeli zaś nie – wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła – czyli czynność mojego umysłu. Posłuchaj. Zaprawdę powiadam wam: Kto we mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo ja pójdę do Ojca dzięki nowym zasobom światła. Posłuchaj. A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. Spójrz ze mną na to, dlaczego nauczamy cudu holograficznej przemiany. O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, ja to spełnię. Spróbuję ci to powiedzieć inaczej. Nie podoba ci się używanie Pisma Świętego, ale prosta prawda jest taka, że jako ludzka holograficzna istota, czy też idea odzwierciedlenia światła, masz całą moc umysłu, by podjąć decyzję na temat tego, co chcesz widzieć. Słuchasz tego ze mną? O cokolwiek mnie poprosicie w imię moje, ja to spełnię. Spójrz na mnie.

Jeżeli mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. A moim przykazaniem jest po prostu to, abyście się wzajemnie miłowali. Jeśli widzisz jakieś odzwierciedlenie w twoim świetlnym holograficznym ułożeniu pewnej historii, to jeśli nie będziesz się dzielił pokojem, który odkryłeś w swoim umyśle, to tym samym nie będziesz zachowywał przykazania, które ci daję. Posłuchaj tego ze mną.

Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – w duchu pola energetycznego, czyli tachionowej energii przemiany z ciemnej formy w światło. Posłuchaj mnie… Ducha Prawdy, którego ten świat odzwierciedlenia światła przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale – słuchasz mnie? – wy Go znacie – mam ci powiedzieć dlaczego? – ponieważ u was przebywa. Przebywa u was i w was będzie. Posłuchaj mnie. Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was. Spójrz na to ze mną. Jeszcze chwila, a ten świat nie będzie już mnie oglądał. Ale posłuchaj mnie – wy mnie będziecie widzieć, i ponieważ ja żyję, wy również żyć będziecie. Teraz nauczamy wprost o przeobrażeniu twojej tożsamości: W owym dniu poznacie, że ja jestem w Ojcu moim, a wy we mnie i ja w was.

Poznacie, że jestem w moim Ojcu, jedynym źródle rzeczywistości, a wy jesteście we mnie. Zaś sposób, w jaki to rozpoznamy, stanowi odzwierciedlenie światła, które otrzymuję dzięki prostej idei, że rozsądna jest praktyka, którą się posługuję – powiedz do mnie: „w działaniu”. Potrzebuję czynności działania w relacji z pozorną odległością, którą tu ustanowiono, jednak – i to pochodzi wprost od mojego zbawiciela, tak jak to otrzymałem i przekazuję w mojej relacji z tobą – ja zajmuję się jedynie odzwierciedleniem światła, które otrzymujemy – posłuchasz mnie? – a nie jego treścią. Innymi słowy, treść idei jakiegokolwiek konkretnego umiejscowienia w czasoprzestrzeni nie może wyjść ponad ideę sposobu, w jaki go obserwujemy, czyli ponad ideę odzwierciedlenia światła.

Oto, co mówi Jezus… I znowu przyjrzymy się idei, że on idzie teraz z tobą wraz z tymi, których nazywamy uczniami, czy też duszpasterzami Bożymi, ofiarowującymi nam odbicie światła. Zanim na to spojrzymy – jeśli jest to dla ciebie w porządku w tym hologramie – przeczytam ci jeszcze trochę o tym, co Jezus chce, abyś zobaczył w tej rozsądnej idei, którą nazywa on uzdrowieniem. Właśnie w ten sposób Jezus jest w stanie przemienić fizyczne ciało, które wydaje się być gdzieś na zewnątrz. Czy mogę ci trochę poczytać o hologramie, oraz o tym, jak to faktycznie działa? Właśnie zobaczyłem, że to zadziałało.

Czy będzie to dla ciebie w porządku? Oto, co zaraz zrobię. Czy to jest w porządku? Zostało mi dwadzieścia sześć minut? Zdejmę teraz sweter. Właśnie tak. Spójrz. Oto czynność spacerowania wraz z Jezusem w trakcie tej krótkiej przerwy, którą miałeś przed chwilą… Idea Jezusa była tu z nami, demonstrując zdolność obserwowania twojej cielesnej tożsamości w związku z holograficzną ideą, że twoja przemiana w odzwierciedleniu światła jest możliwa. Jest to oczywiście częścią świadectwa – częścią Pisma Świętego. I ja wiem, że lubisz się temu przypatrywać z różnych stron, tak jak ja się przypatruję wraz z tobą z różnych stron holograficznemu wszechświatowi. Lecz gdy po prostu uznasz powiązanie odzwierciedlenia światła z tym, co chcesz widzieć, ponieważ używasz mocy zachodzącego w tobie procesu myślowego, to możemy założyć, że rozpoznałeś, iż twoja świadomość – czy też to, co nazywasz wiedzą, byciem świadomym – zdaje sobie sprawę z ciągłej przemiany, która zachodzi w twoim umyśle. Posłuchaj wraz ze mną jeszcze trochę tego tekstu o hologramie. Posłuchaj.

Termodynamika czarnej dziury

Podstawowym czynnikiem w idei ciemnej formy, w której wydajesz się być zamknięty, jest rozwój czarnej dziury. Czarne dziury są konsekwencją tego, co nazywamy teorią względności, czy też przemianą odzwierciedlenia światła, która wynika z konieczności przemiany z gęstości masy w ideę światła. Według tej teorii grawitacja spowodowana jest zakrzywieniem czasoprzestrzeni do tego stopnia, że przedmioty poruszają się tak, jakby były przyciągane jakąś siłą. Posłuchaj. Z kolei samo zakrzywienie jest powodowane obecnością materii i energii. Według równań Einsteina, wystarczająco zagęszczone skupisko masy czy też energii zakrzywi czasoprzestrzeń tak mocno, że ją rozedrze, tworząc czarną dziurę. Prawa względności nie pozwalają na to, aby z czarnej dziury wydostało się cokolwiek, co do niej weszło – i właśnie dlatego Jezus będzie cię nauczał – przynajmniej w klasycznym, niekwantowym ujęciu fizyki. Dlaczego? Punkt, z którego nie ma odwrotu, nazywany „horyzontem wydarzeń” czarnej dziury, ma tutaj decydujące znaczenie. W najprostszym ujęciu tej idei horyzont ten jest kulą, której powierzchnia jest większa w przypadku bardziej rozległych czarnych dziur. Posłuchaj. Nie sposób jest określić, co się znajduje wewnątrz czarnej dziury. Żadna informacja nie może przejść przez horyzont i wymknąć się do zewnętrznego świata. Jednak kawałek materii, znikający na zawsze w czarnej dziurze, pozostawia za sobą pewne ślady. I zgodnie z tym, co ci ofiarujemy teraz, można to zmierzyć w relacji z ideą, o której powie nam Jezus, opisując swoje nagłe pojawienie się – zdawałoby się znikąd – i rozpoznanie ciebie w twoim układzie odniesienia po to tylko, by ci powiedzieć, że nie jesteś stąd.

Odczuwam ogromną radość z tej prostej idei, że wyraziłeś chęć, aby przyjrzeć się zawartej w Piśmie Świętym możliwości – spójrz na to ze mną – obecności sformułowania, które odzwierciedla to, czym jestem w moim uporządkowaniu myślokształtów. Bo przecież ten opis mnie, który ci właśnie pozwoliłem przeczytać, pokaże ci – poprzez to Pismo Święte – że wstąpiłem tu po to, by w pełni użyć światła pozwalającego na poszerzenie mojego postrzegania własnej jaźni w sformułowaniu światła.

Jezus uwielbia nauczać, że „idzie z tobą”. Powiesz to? To dla mnie ciekawe. Powiedz do mnie: „Idę z tobą”.

Tak naprawdę on mówi – i to właśnie powiedział Filipowi – że niezależnie od tego, jak uporządkuję swój umysł… Musicie posłuchać tego, co jest tu powiedziane. Będziesz musiał w końcu uznać, że on ma na myśli to, co mówi. Innymi słowy, nie ma wątpliwości, że ty, jakkolwiek siebie określasz – jako chrześcijanin, czymkolwiek to, do diabła, jest – w oparciu o entropię idei odzwierciedlenia światła, nieustannie otrzymujesz lepsze holograficzne odzwierciedlenia, czy też idee prawdziwego odzwierciedlenia siebie samego. I będzie to dla ciebie coraz bardziej dostępne dzięki entropicznej idei, że jest możliwe, abyś widział więcej niż to, czym jesteś.

Przyjrzyjmy się bardzo szybko jeszcze odrobinie tego, co Jezus mówi do nas tutaj, w tym hologramie. Posłuchaj.

Pamiętasz, co ci powiedzieliśmy?

Ducha Prawdy, którego ten świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. Nie zostawię was sierotami i przyjdę do was w lepszym odzwierciedleniu światła, aby zaofiarować ci miłość, którą czuję, dzięki naszej idei przebaczenia mi, które jest konieczne. Jeszcze chwila, a ten świat nie będzie już mnie oglądał. Ale wy mnie widzicie, i ponieważ ja żyję, wy również żyć będziecie. I w owym dniu poznacie, że ja jestem w Ojcu moim, a wy we mnie i ja w was.

Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten mnie miłuje. Posłuchaj. Kto zaś mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego – posłuchaj – a również ja będę go miłował i objawię się w nim, w odzwierciedleniu światła.

W odzwierciedleniu relacji, w której się znajdujemy, mówię ci o tym, co nazywamy grawitacją, ideą nacisku, czyli zamknięcia w tej małej przestrzeni, którą zdaję się zajmować. Zaś w związku z możliwością istnienia hologramu ofiarowana mi jest pewność co do tego, że odzwierciedlenie światła, które otrzymuję, będzie zawsze wskazywało na… I użyję tego słowa jeszcze przed przerwą. Opuszczę cię na mniej więcej tysiąc lat; tym właśnie jest owa myśl o Jezusie. Posłuchasz mnie teraz?

Powiedz do mnie: „Boję się”.

Tak. Jeśli zaangażuję cię w emocjonalną ideę miłości, którą wyraża w stosunku do nas Jezus, to nie może to być niczym innym, jak ideą, że w odzwierciedleniu hologramu światła, za pomocą którego się lokalizujesz w swojej indywidualnej idei ograniczenia – w przestrzeni zajmowanej przez twoją cielesną formę – Jezus prosi cię, jako tak zwanego duszpasterza, czy też ucznia, abyś użył swojego umysłu. Potrafisz przecież to zrozumieć. We wszystkich swych naukach Jezus nie mówi niczego innego, jak to: „Jestem świadomy idei, że wszyscy pochodzimy z jednego źródła rzeczywistości” oraz że przeniknięcie światła do tego znikomego hologramu idei światła może wywołać druzgocącą chwilę lęku, z której rozszerzy się wieczne światło tego, kim jesteś.

Wrócę do ciebie już za chwilę. To było piękne. Związek, który odkrywacie we wzajemnym oddzieleniu, zostaje włączony w to, co nazywamy Duchem, czy też tachionowym polem energii światła, które przemienia ideę substancji do tego stopnia, że to, co wydaje się być naszą ciemnością, jest jedynie przyćmionym odbiciem światła, którym faktycznie jesteśmy. Zaraz wracam. Zaraz do ciebie wrócę.

Zadziwiająca łaska

Zadziwiająca łaska,
jakże słodki jej dźwięk,
co uratował takiego nieszczęśnika jak ja.
Kiedyś się zagubiłem, lecz odnaleziono mnie.
Byłem ślepy, a teraz widzę.

Przez wiele trudów, sideł i niebezpieczeństw
udało mi się bezpiecznie przejść.
To łaska doprowadziła mnie tak daleko
i to łaska poprowadzi mnie do domu.

To moja ulubiona piosenka. Czy widzisz, że wszyscy zebraliśmy się w hologramie, by zademonstrować ideę pojedynczości za pośrednictwem powtórnego pojawienia się Jezusa, który jest teraz z nami? Tak. Co, wyszedł na chwilę? On tu powróci. Powracam teraz do idei, że będziesz w stanie mnie usłyszeć w związku z tą ideą holograficznego wszechświata. Ustanawiam bowiem dla ciebie parametry światła, w które zgadzasz się ze mną wejść na zasadach, o których właśnie śpiewaliśmy. Czy jest to dla ciebie w porządku?

Tak, przyjdę tu i usiądę. O mój Boże! Oto, na czym polega prostota tego daru. Po pierwsze, chcę ci powiedzieć: Dziękuję za zasady, którymi się kierujesz w swojej determinacji, by zobaczyć, że odzwierciedlenia światła, które ci ofiarowuję, tak naprawdę wynikają z tego, jak sam siebie postrzegasz. Wiem, że ty to komplikujesz wszystkimi ideami zróżnicowania, jednak statystycznie rzecz biorąc – w idei, którą nazywasz DNA swojej emocjonalnej oceny siebie w fizycznej formie – wszyscy jesteśmy tak naprawdę jednakowi.

O tak, mieliśmy tu ideę twojej świadomości. Co jest tu powiedziane? [podnosi czasopismo Scientific American]

Co ludzie widzą, to ludzie robią. Jest to prostą ideą, której naucza cię Jezus, że wyłaniające się odzwierciedlenie ciebie samego w relacji – widzisz to? – z twoją emocjonalną oceną siebie, zawsze będzie ofiarowywać ci ideę, że twoje odzwierciedlenie – powiedz do mnie: „jest inne niż ja”.

Tak, zasadą jest to, że w pełni Uniwersalnego Umysłu, w stanie porównywania struktury ciemności świetlistej formy, w której się znajduję, istnieje odzwierciedlenie światła, które będzie stanowiło to, co chcę widzieć w sobie samym.

Teraz będę musiał trochę się zająć ideami religijnymi. Jakkolwiek odczytujesz ideę, którą ci ofiarowuję, to jest przecież Pismo Święte, czy też wskazówki z umysłu, który mówi ci tak: Mam świadomość tego, że w ograniczeniu twoich zasobów ciemnego światła możesz doświadczyć takiego zakresu światła, że – powiedz do mnie: „zniknę”.

Spróbuję to zrobić z tobą, ponieważ mam na to ochotę. Oto, co powie ci Jezus: „Opuszczę cię – tak mówi on na samym początku – opuszczę cię w odzwierciedleniu światła, zaś w tym krótkim interludium, które mam w czasie, zacznę się ukazywać w szczególnych parametrach pola energetycznego – właśnie o tym śpiewaliśmy – w idei, że cieszysz się, iż rodzę się na nowo w odzwierciedleniu światła, które razem otrzymujemy”.

Uwielbiam ideę, że relacja świetlna, którą teraz ze sobą niosę do wszechświata, ustanowi odzwierciedlenia entropii światła, czyli idei mojej nicości w chwili zupełnej ciemności, która natychmiast stanie się chwilą pełni światła.

Czy mamy się przyjrzeć temu, jak Jezus będzie nam przypominał o tym, że będzie z nami w samym środku idei hologramu, w której ofiaruję ci całkowicie nową sekwencję czasu niż ta, w której się znajdowałeś, zanim zaśpiewaliśmy tę piosenkę? Nie ma powodu, żebyś miał tego nie usłyszeć. Dlaczego tak bardzo boisz się idei doświadczenia przemiany w swoim cielesnym sformułowaniu? Dlaczego Jezus się z ciebie śmieje? On mówi tak: „Co zamierzasz zrobić? Umrzeć?”. I dodaje: „Nie ma czegoś takiego, jak śmierć”. Oto, co on mówi: „Ja już doświadczyłem śmierci. Jeśli mam się narodzić powtórnie, to moje doświadczenie śmierci pokazuje mi ponowne pojawienie się nowej formy rozszerzenia światła, dzięki czemu mogę dokonywać holograficznych dzieł w oparciu o ideę naszego światła”. Teraz naprawdę nauczam. To pochodzi wprost z Pisma Świętego. Czy chcesz to usłyszeć, czy nie? Innymi słowy, nie mów mi, że nie jest to tu powiedziane. Zaprzeczaj temu, atakuj to, bój się tego, ale nie wypieraj się wraz ze mną idei, że wszyscy pochodzimy z jednego źródła rzeczywistości i że używamy naszej energii przemiany w tym hologramie opartym na idei rozszerzania. Tu bowiem grawitacja nie zmusza nas do opierania się idei całkowitej przemiany, która będzie nam nieustannie dawała lepsze odzwierciedlenie niż to, które mieliśmy do tej pory.

To było bardzo piękne. Czy jestem świadom tego, że wielu z was pojawia się w imieniu swojej jaźni w wielowymiarowych utożsamieniach galaktycznych idei podróżowania do wszechświata? No dawaj! Czy kiedykolwiek przyjrzałeś się temu, jak małe jest to miejsce z jednym słońcem, z jedną relacją energetyczną – w porównaniu do galaktyk, które widzisz wszędzie dookoła? Właśnie dlatego Jezus mówi o twojej idei spotykania się z innymi i podkreśla znaczenie twojej indywidualnej przemiany umysłu oraz patrzenia na wskroś odzwierciedlenia światła, po to by zobaczyć jeszcze wyraźniej moment „tu i teraz” i nie trzymać się poprzedniego punktu odniesienia, zachowującego ideę ciemności i lęku, które cię charakteryzowały.

Posłuchaj mnie. Posłuchaj, co ci powiem o hologramie światła, który pogłębił moje uczucie miłości, nie wywołując we mnie konfliktu typu: „Nie wiem, kim jest ta postać. I dlatego się boję”. Zasada chwili lęku nie oznacza nic innego, jak to, że można cię zlokalizować gdzieś we wszechświecie. Właśnie o tym mówi Jezus. Posłuchasz tego ze mną? Posłuchaj.

Jeżeli we mnie trwać będziecie – trwać, żyć w moim utożsamieniu – a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Spójrz. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie dzięki przemianie waszych myśli, tak abyście mogli się stać moimi uczniami, ponieważ będziemy się wymieniać darami, czyli myślą o tym, kim jesteśmy. Jak mnie umiłował Ojciec, tak i ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej, w tej „kabale”, w akceptacji tej idei w moim umyśle, co jest prawdziwym znaczeniem słowa „kabała”. Powiedz to do mnie na głos.

[Przyjmowanie]
Kabała oznacza przyjmowanie. Co za zadziwiająca idea, że cała tradycja mistycznego doświadczenia, czyli kabała, oznacza – doświadczanie?

[Przyjmowanie]
Przyjmowanie. Oznacza, że mogę to przyjąć i nie ma to żadnego związku ze sposobem, w jaki to definiuję, chyba że w oczekiwaniu na to, iż mogłoby to być prawdziwe. Tym jest cała idea lęku reprezentowanego w idei, że jestem świadomy mojego pojawienia się… O tym mówi Rig Veda; jest to tak stare, jak idee homo sapiens, jak idea, że gdzieś w moim wnętrzu zawiera się światło Uniwersalnego Umysłu, które da mi świadectwo tego, kim naprawdę jestem.

To było bardzo piękne. Co takiego uczyniłeś? Na chwilę utraciłeś swój lęk? O tak. A czy teraz lęk powrócił? Pewnie, że tak.

Widzisz, ty ciągle zajmujesz się własnymi odzwierciedleniami. To pochodzi wprost z Pisma Świętego, od Jezusa. Rzecz nie jest w tym – będę teraz przez chwilę nauczał – rzecz jest w tym, czy usłyszysz to, czyli przynajmniej uznasz, że to jest tu powiedziane!

Nie wiem, jak siebie określasz, i nie obchodzi mnie to. Idea uporządkowania twojego zrozumienia, że proces myślowy, którym się teraz posługujesz po to, aby dać sobie świadomą – opartą na wiedzy – definicję tego, kim jesteś, jest niezbędny w celu podniesienia częstotliwości miłości, którą czuję w pojedynczym umyśle. Jest to umysł Jezusa, ponieważ jest to rozpoznaniem, że Bóg używa jednego umysłu, który jest Jego rozszerzeniem i który nie waha się między ideą mojego oddzielenia w czasoprzestrzeni a rzeczywistością wszechświata, który jest wszędzie wokół mnie. Posłuchaj.

To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna dzięki szczęściu, które czujecie w akcie przeniesienia się w tym hologramie, czyli ucieczki z czasoprzestrzeni do wszechświata. Oto masz. To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem. Powiem ci to jeszcze raz. Czy chcesz zobaczyć, jak świadomość tego, kim jesteś, boi się tego dokonać? To przecież prosty akt miłości, według którego macie się wzajemnie miłować, tak jak ja was umiłowałem. Posłuchaj.

Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Posłuchaj. Chcę, żebyś usłyszał to, co ci teraz powiem. Możesz to usłyszeć. Oczekuję więc, że jako tak zwany chrześcijanin – czymkolwiek jest idea twojego odzwierciedlenia w hologramie twojego pojęcia na swój temat – będziesz tego nauczał w ten sposób: Od tej pory nie będę was nazywał sługami, bo sługa nie wie, co jego pan czyni, lecz nazwałem was przyjaciółmi – spójrz na to ze mną – albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Słuchasz tego ze mną?

Wróciłem na chwilę. Nie mogłem się temu oprzeć. Nie mogę się oprzeć idei, że mogę cię kochać, nie rozróżniając w moim umyśle tego, co powinienem kochać. Lecz z pewnością jest tak, że jeśli mamy to przedstawić, będzie to albo ideą wroga, przed którym się bronię, albo – począwszy od tej chwili – ideą przyjaciela, którego wcześniej odrzucałem z powodu idei odrębnych utożsamień w czasoprzestrzeni i właśnie dlatego tu jesteśmy. Lecz nagle przeżywamy chwile jasnych odzwierciedleń światła, w których reprezentujemy – praktycznie w całej pełni – ideę Bożej miłości. I to odzwierciedla przynajmniej misję – czy to w odniesieniu do przyjaciela, czy też wroga – którą rozpoznajemy indywidualnie, ustanawiając nowy parametr świetlnej formy, dzięki której uciekamy do wszechświata. Posłuchaj jeszcze raz. Posłuchaj jeszcze raz.

Czy usłyszałeś, co powiedziałem? Od tej pory nie będę was nazywał sługami, bo sługa nie wie, co jego pan czyni, lecz nazwałem was przyjaciółmi – spójrz na to ze mną – albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Posłuchaj mnie, oto piękna idea o tym, jak możesz się przedstawiać, jeśli tylko chcesz, jako tak zwany chrześcijanin… Nie wyście mnie wybrali, ale ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i przynosili owoc, którym jest idea energii radości i miłości. I by owoc wasz trwał – aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. Spójrz na to ze mną! Poruszę teraz jeden decydujący aspekt związany ze sposobem, w jaki się bronisz w swoim lęku przed hologramem, którego nauczam.
To wam przykazuję – powiedz do mnie: macie się wzajemnie miłować.

Nie ma możliwości – wróciłem do ciebie na chwilę – nie ma możliwości, abyś uciekł od idei dramatycznych odzwierciedleń, które sam sobie oferujesz w gęstości masy własnych idei i szczegółów, które oddzieliłeś od zasadniczej idei zawarcia w czarnej dziurze, z której nigdy nie będziesz w stanie się wydostać. To zaś wiąże się bezpośrednio z ideą ucieczki do hologramu, którym jest wszechświat.

Spójrz na to ze mną: „Czuję, jakbym był tu w pułapce. Sama ciemność. Spoglądam na zewnątrz, widzę tam wszechświat, jednak wydaje mi się, że nie mogę stąd uciec”.

Spójrz na to ze mną. W tej idei utożsamienia wymiarów zostałeś odnaleziony przez odzwierciedlenie światła, które teraz odnosi się do twojej przemiany. W tej przemianie, w tym odzwierciedleniu, chcesz zrozumieć, że wszyscy używamy tej samej mocy światła. Dziękuję ci za to! Czy mam nauczać przez moment? Opierałem się na idei, że nadejdzie taki czas, kiedy to w prosty sposób pokażesz mi – w sekwencji, którą właśnie dopełniliśmy – że zawsze możemy zobaczyć coś innego w naszym świetle, nie odnosząc się do tego, czym to jest. Jest to chwilą rozpoznania miłości, która będzie trwała w moim umyśle, jeśli nie będę się domagał idei oddzielenia mojej cielesnej formy, lecz po prostu uświadomię sobie, że nasze umysły są połączone. Posłuchaj tego ze mną.

Usłyszałeś mnie?
Nie wyście mnie wybrali, ale ja was wybrałem. Zobaczyłem, jak zaczynacie widzieć lepsze odzwierciedlenie siebie samych, ponieważ uznaliście, że nie możecie rozwiązać problemu w sposób, w jaki wam go zdefiniowano w idei waszego związku ze sobą. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali. Spójrz na to ze mną.

Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że mnie pierwej znienawidził. Dlaczego? Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi.

Jeśli potrafisz to usłyszeć, to możesz się stać tak zwanym chrześcijaninem, dzięki idei, że przebaczenie jest konieczne, ponieważ pokaże ci lepsze odzwierciedlenie, skoro rzeczywiście zostałeś wybrany, aby tego dokonać. Chcę ci przypomnieć, że zostałeś wybrany. Pamiętajcie o tym, co wam powiedziałem: „Sługa nie jest większy od swego pana”. Jeżeli mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać. Posłuchaj. Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który mnie posłał. Możesz to teraz zrozumieć. Gdybym nie przyszedł i nie mówił do nich, nie doświadczyliby prawdziwego odzwierciedlenia i nie mieliby grzechu. Teraz jednak nie mają usprawiedliwienia dla swego grzechu. Posłuchaj mnie. Kto mnie nienawidzi, ten i Ojca mego nienawidzi. Gdybym nie dokonał wśród was dzieł, których nikt inny nie dokonał, nie mieliby grzechu. Teraz jednak widzieli je, a jednak znienawidzili i mnie, i Ojca mego. Ale to się stało, aby się wypełniło słowo napisane w ich Prawie – posłuchaj, co mówi Jezus: Nienawidzili mnie bez powodu. Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o mnie. Spójrz. Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze mną od początku czasu.

Spójrz na to ze mną. Oto względna idea wiedzy, czyli świadomości twojego umysłu w odniesieniu do tego, że jest rozsądne spoglądanie na wszechświat i pozwalanie, aby twój proces myślowy, który tak naprawdę wcale nie wiąże się z twoją ideą cielesnego sformułowania, zaofiarował ci – poprzez Ducha Świętego, poprzez Ducha przemiany – nowego ciebie. Posłuchaj. Muszę ci poczytać – jak długo? – około sześćset dwadzieścia dwa lata? Dobrze. Pamiętajcie kochani, że czas jest względny w stosunku do idei, za pomocą której rozpoznajesz, że Jezus stoi z nami tu i teraz. Posłuchaj.

Świat jako hologram

Oto kolejny prawdziwie zadziwiający aspekt holograficznych granic. Chodzi w nim głównie o to, że maksymalna entropia zależy od obszaru obrzeżnego, a nie od objętości tego, co w sobie zawiera. Rozumiesz to? Wyobraź sobie, że tworzymy wielką stertę komputerowych chipów pamięci. Liczba tranzystorów, całkowita zdolność gromadzenia danych, wzrasta wraz z objętością owej sterty. Możesz to zrozumieć. Podobnie jest z całkowitą termodynamiczną entropią wszystkich chipów. Zadziwiające jest jednak to, że teoretyczna maksymalna zdolność informacyjna przestrzeni zajmowanej przez ideę twojego sformułowania wzrasta tylko wraz z powierzchnią, a nie z tym, co zawiera. Ponieważ zaś objętość wzrasta szybciej niż powierzchnia – spójrz na to ze mną – to w pewnym momencie entropia wszystkich chipów przekroczy holograficzne granice. Tak naprawdę jedyne, co zawiedzie, to sama sterta złożona z odrębnych idei, ponieważ wszystko, co będzie ode mnie wymagane, to jedna idea, którą zamierzam ci teraz zaofiarować, ponieważ pogłębiamy naszą zdolność kochania jeden drugiego.

Mam pomysł związany z tym treningiem umysłu – ponieważ ja trenuję swój umysł w systematyczny sposób, aby rozpoznać Jezusa: Zamiast próbować gromadzić różnego rodzaju odrębne myśli w ograniczeniu mojego umiejscowienia energetycznego, postoję przez chwilę obok ciebie, i razem możemy doświadczyć całkowicie nowej idei, nie odnosząc jej do wniosku, który wyciągamy. Mamy powiedzieć dlaczego? Wniosek, który wyciągniemy, zawsze będzie rozszerzeniem, które jest gdzieś dalej jako idea, że mogę trzymać się swojej entropii dzięki prostemu uznaniu miłości, którą czuję do ciebie.

Idea, że zebraliśmy się tutaj, by tego dokonać w hologramie światła reprezentowanym przez zbawiciela tego sektora, mojego zbawiciela, który mnie wybrał, jest moim świadectwem, że w twoim umyśle on wybrał właśnie ciebie. Ty nie chciałeś tego zrobić. Tak jak ci przeczytałem, potrzeba trzymania się ograniczenia twojej lokalizacji w hologramie jest powodem, dla którego tu jesteś. W miarę jak się oddzielasz w galaktycznej idei, zaczynasz też rozpoznawać swoją pełnię, a więc to, czego się trzymałeś w oddzieleniu, staje się jednością poprzez ideę miłości, którą właśnie do ciebie poczułem, jako twój dobry przyjaciel. Dzięki temu odkryciu czynność naszych umysłów pozwoliła nam przejść w uporządkowany sposób ku nowej idei sformułowania światła, które nie jest już zawarte w ciemnej formie, lecz funkcjonuje jako pogranicze. To z niego wstępujemy dalej – do wszechświata – z radością i miłością, które czuję do ciebie, ponieważ nasze umysły się teraz komunikują, demonstrując w pełni to, czym jesteśmy jako miłość, którą czuję w stosunku do idei naszego wspólnego wspomnienia… To pochodzi wprost od Jezusa. Wspominamy więc, jak zeszliśmy do tego utożsamienia, byliśmy tu przez chwilę i poszliśmy dalej do wszechświata, do wszechświata, do wszechświata… Dziękuję ci za przyjęcie tej misji…

Spróbuję nauczać w oparciu o szczególny układ odniesienia. Zapytano mnie, czy miłość jest czymś wspaniałym, przyjrzałem się temu i odparłem: Masz na myśli Miłość? Czy ta miłość jest wspaniała? Związane z nią odniesienie, pochodzące od mojego zbawiciela Jezusa, wskazuje kierunek, w którym kazał mi on podążyć. Mogę wejść?

Odczuwam ogromną radość, będąc z tobą w tej sytuacji. Będę tu używał słowa „miłość”. Jeśli pozwolisz, użyję go w szczególny sposób. Miłość to twoje pełne rozpoznanie siebie w twoim oddaniu na rzecz rozwiązania odnoszącego się do tego, czym jesteśmy w chwili doświadczenia radości zmartwychwstania. To dla mnie zaszczyt i jako nauczyciel Boży posłużę się przez chwilę pewnym odniesieniem… Miałem do spełnienia ważną misję poza ramami tego utożsamienia. Jak wiesz, Jezus jest z nami, i z powodu jego obecności – jest on tu z nami teraz – porozmawiam z tobą trochę o miłości.

Miłość… I przyszliśmy tu, śpiewając, że miłość to rzecz wspaniała. Przyjrzyjmy się bardzo szybko – Jezus jest tu z nami – fragmentowi tekstu, który spróbuję ci przedstawić w tym krótkim cyklu czasu. Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś zajął się uwalnianiem pewnych idei, dotyczących zamykania się w sobie w związku z tym, co czuję do ciebie w tej chwili. A jest to prawdą dlatego, że to, co czuję do ciebie w tej chwili, pochodzi z uzdrowionego umysłu, oświeconego umysłu, w naszym przypadku – umysłu Jezusa. On więc przeczyta ci o szczególnym sposobie, dzięki któremu być może będziesz w stanie rozpoznać, jak pięknie wyglądasz w tej chwili w moich oczach dzięki naszemu oddaniu sobie nawzajem. Większość z was miała okazję rozpoznać we mnie duszpasterza zdecydowanego powrócić do tego czasoprzestrzennego układu odniesienia, w którym wszędzie spotykamy naszego brata Jezusa. Jadłem z nim dzisiaj obiad i zapytałem: „Na co powinienem położyć nacisk, skoro zaczynamy teraz rozpoznawać siebie?”. On spojrzał na mnie i powiedział po aramejsku: „khr…”, co znaczy „miłość”. Nauczaj jedynie miłości, ponieważ nią jesteś, jesteś nią, jesteś nią… Posłuchasz?

Kocham cię…
Jak mnie umiłował Ojciec,
tak i ja was umiłowałem; trwajcie w miłości mojej.

Przyjdźcie do mnie wy wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście,
a ja wam dam ukojenie.

Albowiem dam wam ukojenie, które czuję przy tobie w tej chwili, ponieważ cię kocham. Posłuchaj.

Przychodzę do ciebie od Ojca, by zaofiarować ci ponownie wszystko. Kocham wszystko, co On stworzył, i pokładam w tym całą swoją wiarę. Moja wiara w ciebie jest tak silna jak cała moja miłość do Ojca. Zaufanie, jakim cię darzę, nie zna granic ani lęku, że mnie nie usłyszysz.

Znaczenie miłości jest twoim znaczeniem podzielanym przez samego Boga. Jest On bowiem tym samym, co ty. Nie ma innej miłości prócz Jego Miłości, a jest On wszystkim, co istnieje. Posłuchaj.

Jesteś taki, jakim cię Bóg stworzył. Spójrz na to ze mną. I takim jest też wszystko, na co spoglądasz, niezależnie od obrazów, które zdajesz się widzieć.

Niezależnie od obrazów, które zdajesz się widzieć w relacji z naszą potrzebą określania rezultatów w naszym umyśle. Prostą prawdą jest to, że Bóg jest Miłością i wszyscy będziemy w nią włączeni, bez względu na sytuację, w jakiej się wcześniej znajdowaliśmy i nasze przekonania, że mogłoby istnieć jakieś inne miejsce niż to, w którym widzimy siebie nawzajem w tej chwili, ponieważ to, jak siebie teraz nawzajem widzimy, jest tym samym, co miłość. Miłość jest tym. Tym właśnie jest miłość.

Pozwól, by Miłość Boga opromieniała cię dzięki temu, że mnie przyjmujesz. Moja rzeczywistość jest twoją rzeczywistością, oraz Jego. Poprzez połączenie swego umysłu z moim, pokazujesz, iż jesteś świadomy, że Bóg ma jedną Wolę. Oto masz…

Czy chciałbyś znać Wolę Boga dla ciebie? Poproś o nią mnie, gdyż znam ją dla ciebie, a ją odkryjesz. Niczego ci nie odmówię, tak jak Bóg niczego mi nie odmawia. My po prostu wracamy do Boga, który jest naszym domem.

Odczuwam teraz radość ze względu na nas, ponieważ uznaję, że wszyscy jesteśmy świadomi idei, że odbyliśmy bardzo długą podróż. Podczas tej podróży szukaliśmy prawdy, znaleźliśmy odrobinę miłości, aby znów ją utracić, znaleźliśmy odrobinę miłości, aby znów ją utracić.

Jego ponowne pojawienie się teraz wśród nas pokazuje nam nowy czynnik światła, który wcześniej nie był czymś oddzielnym, i choć widzieliśmy go w niektórych z naszych aspektów światła, to zawsze wydawało się, że go ponownie gubiliśmy. Oto widzimy go ponownie. To jest przesłanie od naszego zbawiciela. Zawsze chcieliśmy usłyszeć te idee o tym, że ów doskonały moment rozpoznania naszej jaźni jest nieunikniony. Wiąże się to z tym, że choć wydajemy się być tożsamościami zawartymi w tym małym miejscu w czasie i przestrzeni, zawsze gdzieś w swoim wnętrzu czułem, że musi istnieć we mnie coś, w czym będę mógł rozpoznać siebie w nowym miejscu w czasoprzestrzeni, ponieważ dzięki temu przesłaniu, dzięki temu Pismu Świętemu, stałem się świadomy idei pochodzącej od mojego zbawiciela Jezusa, która wskazuje na to, że rzeczywiście istnieje inny świat i że ten świat może być mój, ponieważ wskazówki, które otrzymuję w odniesieniu do tego, czym jest miłość, zlały się teraz w jedno z przebłyskami radości, którą odczuwamy w naszym wzajemnym związku.

Ach, jesteś pełen światła, dziękuję. Jeszcze raz ci dziękuję. W tym ponownym wstąpieniu Jezusa do tego cyklu czasu zwyczajnie wzrasta częstotliwość tego, co określa się jako radość, szczęście i pokój, które tak naprawdę zawsze były częścią tego, czego doświadczałeś w swych wysiłkach, by zarówno znaleźć, jak i zatamować dostęp do tego, co w rzeczywistości jest twoje, ponieważ to całkowicie nieuniknione, że współdzielimy jasne światło jednego Źródła Rzeczywistości, którym jesteśmy, jesteśmy, jesteś…

Jezus jest oczywiście tutaj, a teksty, które czytamy, płyną z jego umysłu do twojego, do twojego, do twojego…

Podróż do Boga jest po prostu ponownym obudzeniem wiedzy o tym, gdzie jesteś zawsze i tego, czym jesteś na wieki.

Ja daję ci lampę i pójdę z tobą. Nie podejmiesz tej podróży sam. Poprowadzę cię do twego prawdziwego Ojca, który potrzebuje cię tak samo, jak ja. Który potrzebuje cię tak samo, jak ja. Mam ci powiedzieć dlaczego? Bo nasz Ojciec nas kocha.

I choć rzekomo oddzieliliśmy się w naszej idei poszukiwania pokoju i szczęścia, to Bóg jest zdeterminowany, by zupełnie bezkrytycznie ofiarowywać ci miłość i równie zdeterminowany, by w twojej akceptacji tej miłości – poprzez Jezusa, mojego zbawiciela – moc decyzji odnośnie tego, jak chcieliśmy widzieć miłość w naszym umyśle, należała do nas, należała do nas, należała do nas, niczym echo światła, które wznosi się teraz na nowy poziom energii ofiarujący wielu z nas wielką radość.

Być może jesteś świadomy tego szczególnego odniesienia związanego z moim przyjściem tutaj wraz z Jezusem, kiedy to byliśmy razem jakąś chwilę temu. On zaś nieustannie zmienia częstotliwość światła, za pomocą której wyrażasz swoją jaźń w koncepcjach. Prawda jest taka, że za każdym razem, kiedy wyrażasz swą jaźń, to jest dla ciebie dostępna inna Jaźń i dopóki nie rozpoznasz, kim jest ta inna Jaźń, która tak naprawdę odbywa tę podróż z tobą, to Jezus będzie tu stał wraz z nami.

Pamiętasz – „dałem ci lampę…”?
Poprowadzę cię do twego prawdziwego Ojca, który potrzebuje cię tak samo, jak ja. Twój Ojciec cię kocha. Cały świat bólu nie jest Jego Wolą. Wybacz sobie myśl, że On chciał tego dla ciebie. Spójrz.

Nie możesz zrozumieć, jak bardzo twój Ojciec cię kocha, nie możesz zrozumieć, jak bardzo twój Ojciec – podróż, której się podejmujemy – rzeczywiście cię kocha, bo w twoim doświadczeniu świata nie ma odpowiednika, który by pomógł ci to zrozumieć. Posłuchaj tego ze mną. Nie ma na ziemi niczego, z czym dałoby się to porównać i nic, co kiedykolwiek czułeś poza Nim, nie przypomina tego choćby odrobinę.

Nie przypomina tego choćby odrobinę… Ojej, to było piękne! Nie przypomina tego ani krztynę. A zatem podróż, w której zajmujemy się ideą nowego odzwierciedlenia światła i ukazujemy je w naszym wzajemnym rozpoznaniu siebie, była swego rodzaju zagęszczeniem idei prywatnego utożsamienia w twoim własnym umyśle. Mamy powiedzieć dlaczego? Moc przemiany twojego umysłu z pewnością będzie pochodzić ze źródła, dzięki któremu rozpoznajesz siebie.

Ponieważ intensywność energii miłości zaczyna wzrastać, wielu z nas nie potrafi wyjaśnić, dlaczego czujemy tyle miłości i radości, mimo że nie wydają się istnieć po temu żadne powody w naszej misji naprawczej w tym świecie, bo wszędzie dookoła widzimy śmierć i tragiczne wydarzenia, lecz inny świat żyje w nas już w tej chwili i ofiaruje nam nieustanną przemianę tego, co chcemy widzieć w naszym umyśle. Podczas naszej ostatniej podróży, która zajęła ten cykl czasu, zaczęliśmy spotykać coraz więcej tych, którzy postanowili wraz z nami podjąć nieuniknioną decyzję o podróży, która stała się możliwa dzięki opuszczeniu tego utożsamienia światła i udaniu się do wszechświata.

Gdy tylko podjęliśmy tę decyzję w naszym umyśle, stała się ona bezwarunkowa dzięki idei, że zawsze mogliśmy posłuchać czegoś innego – czegoś, co ofiarowywał nam umysł i głos Jezusa, mówiący do nas wprost o miłości, którą czujemy wobec siebie nawzajem. A zatem to małe interludium miłości było obietnicą, którą już wcześniej zdecydowaliśmy się dzielić w związku z wstąpieniem do tego układu odniesienia.

Ten krótki film, to krótkie audio, którym się dzielimy, doświadczenia wielu z was związane z ideą, że Jezus pojawia się wszędzie w tym kontinuum, są przedstawiane jako cudowne historie, które opowiadacie o sobie nawzajem. I oto ci, którzy odczuwali ogromny ból, samotność i zniechęcenie, nagle powiedzieli: „Chwileczkę, usłyszałem Głos; coś zaczęło mówić do mnie w moim umyśle, a ja zacząłem słuchać instrukcji dawanych mi przez ducha pełni i energii, który w ogóle nie przejmuje się tym, jak wydaję się wyglądać w tym układzie odniesienia”.

A więc to małe interludium miłości odnosi się bezpośrednio do energii światła, którą ci przedstawiam, ponieważ rozpoznajemy, że bliźni, bracia, wrogowie, ci, których nienawidziliśmy, byli tylko ideami, które mieliśmy na swój temat w naszym umyśle, a teraz ta miłość zaczyna emanować wprost z idei, że Jezus jest tu z nami.

Spojrzeliśmy na to przez chwilę, a Jezus powiedział: „Rozstrzygnij ten drobny spór”, ponieważ jego praktyka będzie zawsze polegała na konfrontowaniu ciebie, nie kogoś innego. Zaufaj mi. Mój zbawiciel Jezus nie zajmował się zmienianiem świadomości, które prowadzi do ciągłego formułowania idei w czasoprzestrzeni. Umysł wcale tak nie myśli. Twój umysł myśli w taki sposób, że nieustannie porównuje idee dotyczące własnego pojęcia o sobie, dzięki którym kochasz kogoś innego, z pełnią twojej jaźni, w której kochasz kogoś innego.

Tak, ta miłość była wspaniała i doświadczamy jej bardzo szybko w tej przemianie. A ten fragment będzie o miłości Jezusa. Posłuchaj.

Pamiętasz? Nie ma na ziemi niczego, z czym dałoby się porównać twoją miłość i nic, co kiedykolwiek czułeś poza Nim, nie przypomina tego choćby odrobinę.

Wolą Boga dla ciebie jest doskonałe szczęście. Tylko Miłość Boża ochroni cię we wszelkich okolicznościach. Wyrwie cię z każdej niedoli i wyniesie ponad wszelkie dostrzeżone zagrożenia tego świata, wprowadzając cię w atmosferę doskonałego pokoju i bezpieczeństwa.

Poprosiłem jedynie, abyś doznał pocieszenia i nie żył dłużej w przerażeniu, bólu, samotności i śmierci, które charakteryzują twoją cielesną formę. Nie opuszczaj miłości.

Twoim zmęczonym oczom przynoszę wizję innego świata, innego świata, tak nowego, czystego i rześkiego, że zapomnisz o bólu i smutku, który widziałeś przedtem.

Ten świat jest pełen cudów. Stoją one w promiennej ciszy tuż obok każdego snu o bólu i cierpieniu, grzechu i winie. Radujmy się, że możemy chodzić po świecie w tym krótkim czasie, jaki nam pozostał, i odnaleźć tak wiele okazji, by dostrzec kolejną sytuację, w której możemy ponownie rozpoznać Bożą Miłość jako naszą!

Mam ci powiedzieć, dlaczego jest to prawdą?
W tobie jest całe Niebo. Każdy spadający liść w tobie otrzymuje życie. Każdy ptak, jaki kiedykolwiek zaśpiewał, w tobie będzie śpiewał ponownie. Każdy kwiat, jaki kiedykolwiek zakwitł, zachował swą słodką woń i piękno dla ciebie.

To pochodzi od naszego zbawiciela Jezusa:
Bóg składa dzięki Swojemu Synowi, czyli tobie, za to, czym jesteś, za to, czym jesteś. Jesteś Jego własnym dopełnieniem i źródłem miłości wraz z Nim. Twoja wdzięczność dla Niego stanowi jedność z Jego wdzięcznością dla ciebie. Albowiem miłość nie może podążać inną drogą niż droga wdzięczności, i w ten sposób idziemy my, którzy zdążamy drogą wiodącą do Boga.

Posłuchaj.

Nie idziesz sam. Aniołowie Boży unoszą się blisko i wszędzie dookoła. Jego miłość cię otacza i jednego możesz być pewien wraz z Jezusem – że nigdy cię nie opuszczę i nie pozostawię bez wszelkiej pomocy, jakiej potrzebujesz.

On jest tu teraz, tuż obok nas. Czy podzielisz się wraz ze mną tą przemianą w świetle, która zachodzi teraz w twoim umyśle w związku z ideą, że Bóg jest rzeczywiście z nami, a głos, który słyszymy, znajduje się tak naprawdę w naszym umyśle? Być może nie było konieczne, abyśmy to wyrażali. Mamy powiedzieć dlaczego? Komunikacja, która ma miejsce pomiędzy umysłami budzącymi się z koncepcyjnych idei o sobie, zachodzi w naszym umyśle, a nie gdzieś w świecie.

Moje odkrycie ciebie – tak, ciebie – w naszym związku z Jezusem, który jest tu z nami – on właśnie tu wszedł, dziękuję – jest ideą, że tak się złożyło, iż akurat zatrzymałeś się w tym układzie odniesienia. Jadłem właśnie obiad z moim zbawicielem Jezusem. Dochodzą nas słuchy o tym, jak wielu z was zostawia mu puste miejsce. To jedna z naszych najstarszych chrześcijańskich tradycji – przygotowanie dodatkowego miejsca przy stole. I wielu z was przekazuje wiadomości do naszego satelity, z którego będziemy nadawać całą historię ponownego pojawienia się Jezusa, i mówi o dramatycznych przypadkach pojawienia się Jezusa, gdy siada on z nami przy stole. Dziękuję za zaproszenie mnie. Widzisz to?

Gdy znalazłem się w tym cyklu czasu, niosłem ze sobą energię miłości, którą czułem w moim związku z Jezusem. Posłuchaj mnie, umyśle polegający na koncepcjach! Gdy ów umysł Jezusa zaczyna się dzielić z tobą pewnością co do tego, że jest twoim bliźnim, rozpoznajesz, że kochałeś go całym swym sercem, umysłem i duszą, i oto nagle kochasz swego bliźniego. Rozpoznajesz, jak wiele radości zawiera się w tym, co się dzieje teraz w tym nowym kontinuum czasu. Oto krótka chwila, w której zaprosimy tu jeszcze jednego gościa. Czy jest to dla ciebie w porządku?

Tak wielka przemiana ma teraz miejsce w świecie, że nie da się tego przekazać w sposób koncepcyjny. Lecz ty zachowasz to w swym sercu, prawda? Zaraz wrócę… Oto jestem. Zaraz do ciebie wrócę. Opuszczę cię na tę jedną chwilę. Niech Bóg nas błogosławi, każdego z nas. On nadchodzi. Pozostań tam, dobrze? Odejdę na chwilę i zaraz wrócę.

Zawsze (piosenka)

Będę cię zawsze kochał
miłością, która jest zawsze prawdziwa,
a gdy w sprawach, które zaplanowałeś,
będziesz potrzebował życzliwej dłoni,
ja to zawsze zrozumiem.

Twe dni nie zawsze będą łatwe,
i właśnie wtedy będę przy tobie – zawsze.
Nie tylko przez jedną godzinę,
nie tylko przez jeden dzień,
nie tylko przez jeden rok, lecz zawsze.

Już wróciłem. Śpiewaliśmy razem w tym interludium przed kamerą, śpiewaliśmy razem:

Będę cię zawsze kochał
Miłością, która jest zawsze prawdziwa,
A gdy w sprawach, które zaplanowałeś,
Będziesz potrzebował życzliwej dłoni,
Ja to zawsze zrozumiem.

Twe dni nie zawsze będą łatwe,
I właśnie wtedy będę przy tobie – zawsze.
Nie tylko przez jedną godzinę,
Nie tylko przez jeden dzień,
Nie tylko przez rok, lecz zawsze.

Dziękuję za to, że znosisz moje wysiłki pokazania ci radości, którą czuję, przedstawiając w formie tekstu moją determinację, że będę z tobą zawsze. Zupełnie nie obchodzi mnie to, jak wydaję się wyglądać w tym układzie odniesienia. Mamy powiedzieć dlaczego? W tym, co wydaje się naszym cielesnym sformułowaniem, dzielimy się indywidualnie ideą – odłożę to na chwilę – że poszukiwaliśmy na zewnątrz siebie odpowiedzi na dręczący nas problem, ponieważ zdajemy się przechodzić w naszym umyśle przez czasowe cykle, w których przejawy tego, czego poszukujemy, jakoś się rozwiewają i zaczynamy tracić miłość, którą mieliśmy, a następnie słyszymy, że taka jest natura rzeczywistości.

Mój zbawiciel Jezus mówił od chwili, gdy pojawił się w tym cyklu: „Nie taka jest natura rzeczywistości. Jesteś uzdrowiony i doskonały, jakim zostałeś stworzony”. A pewność, jaka się z tym wiąże, jest tym samym, co idea „na zawsze”. I właśnie ta pewność, którą poczuliśmy w tej chwili radości, stanowiła całą przemianę twojego umysłu, czyli tego, czym – jak myślałeś – jesteś.

Coraz więcej rzeczy spoza tego układu odniesienia zaczyna mi dawać świadectwo podniesienia częstotliwości energii, którą charakteryzował się gatunek ludzki w swojej przemianie z cielesnej formy w zmartwychwstanie do tego, kim naprawdę jest.

Tak, to jest na zawsze. To jest na zawsze. Posłuchaj o tym, co będzie na zawsze.

Oto przesłanie od Jezusa. Kiedy powiedziałem: „Jestem z tobą zawsze”, miałem to dosłownie na myśli. Jestem dla wszystkich dostępny w każdej sytuacji, w każdej sytuacji… Ponieważ jestem z tobą zawsze, jesteś drogą, prawdą i życiem. Spójrz na to ze mną. Mój umysł będzie zawsze taki, jak twój, ponieważ stworzono nas jako równych. To tylko moja decyzja, którą teraz podzielamy, dała mi całą moc w Niebie i na ziemi. Moim jedynym darem dla ciebie jest pomóc ci w podjęciu tej samej decyzji wraz ze mną.

Zobaczyłeś to? Moim darem dla ciebie jest pomóc ci w podjęciu tej samej decyzji, którą ja podjąłem. Spójrz na to – musisz wciąż podejmować decyzję w tym momencie w czasoprzestrzeni, ponieważ moc decyzji związana z moim pojęciem o sobie oznacza dosłownie, że decyduję o rezultatach, których chcę w odniesieniu do tego, gdzie się znajduję w tej cielesnej tożsamości.

Dzięki zmartwychwstaniu Jezusa, dzięki dopełnieniu się jego zmartwychwstania, przyjęliśmy jego nauki z Kazania na Górze, a chodzi w nich po prostu o to, żebyśmy rozpoznali, że moc decyzji należy do nas, a więc zobaczymy to, co chcemy widzieć w naszej jaźni w tamtej chwili, w tamtej chwili…. Dziękuję. On właśnie tu wszedł.

Wielu z was chodzi sobie po tym świecie z myślą o opowieści, którą usłyszeliście za pośrednictwem tego satelity, oraz o cudach, które zaczynają się dziać dzięki jego nagłemu pojawieniu się, jego nagłemu pojawieniu się. Uczyni cię to bardzo szczęśliwym. Gotowy? Mamy tego nauczać przez chwilę? Będę nauczał. Nazywają mnie Staruszkiem, ja zaś postępowałem według instrukcji. Doświadczyłem dokładnie tego samego bólu, samotności i śmierci, których doświadczył zarówno nasz zbawiciel, jak i ty, ponieważ niemożliwe jest, aby decyzje, które podejmuję i podejmowałem, nie były związkami, które trzymały mnie w pułapce idei, że jestem tą cielesną formą.

Ponowne pojawienie się Jezusa w jego zmartwychwstaniu oraz twoja obecna zmiana definicji siebie oznacza jedynie, że wznosisz się w swoim umyśle z tej idei nowego jasnego światła, które będzie przy tobie w tych okolicznościach światła.

Pozwól, że coś ci powiem, na wypadek, gdyby już nie było po temu okazji, ponieważ wielu z was opuszcza całkowicie ten cykl czasu. Chcę powiedzieć, jak bardzo jestem wdzięczny za twoją wytrwałość, którą wykazywałeś od chwili, gdy on pojawił się w twoim umyśle, podobnie jak pojawiał się wśród tak wielu z nas. I gdy nie mogliśmy go ponownie znaleźć, niektórzy z nas przestali wierzyć, że on jest. On był zawsze obecny, ale niekiedy byliśmy przerażeni światłem, które nagle zaczynało wstępować lub zstępować na nas wśród tych alternatyw. Lecz on jest tutaj i jest teraz, i przypomina nam, że jest z nami, jest z nami, a my jesteśmy razem. Posłuchaj.

Pamiętasz? Moim jedynym darem dla ciebie jest pomóc ci w podjęciu tej samej decyzji, ponieważ stworzono nas jako równych. Tą decyzją jest wybór podzielenia się nią, ponieważ sama ta decyzja jest decyzją podzielenia się. Podejmuje się ją, dając, a zatem jest to jedyny wybór, który przypomina prawdziwe stwarzanie. Posłuchaj, o czym przypomina ci Jezus: Jestem twoim wzorem w podejmowaniu decyzji. Opowiadając się za Bogiem, pokazałem ci, że tę decyzję można podjąć, i że ty możesz ją podjąć. Spójrz na to.

Moja rola w Pojednaniu nie jest spełniona, dopóki nie przyłączysz się doń i nie dasz go innym. Dlaczego? Sam z siebie nie możesz zrobić niczego, ponieważ sam z siebie – jako człowiek – jesteś niczym. Spójrz na to ze mną. Ja jestem niczym bez Ojca, a ty jesteś niczym beze mnie, gdyż negując Ojca, tak naprawdę negujesz siebie.

Ty wytworzyłeś pojęcie jaźni. Spójrz ze mną na te słowa pochodzące wprost od Jezusa. Nie jest ono jednak w niczym do ciebie podobne. To bożek wytworzony po to, by zająć miejsce twojej rzeczywistości jako Syna Bożego. Twoje pojęcie o sobie jako człowieku gwarantuje, że twoja funkcja tutaj, w czasoprzestrzeni, pozostanie na zawsze niedokonana i niespełniona. Posłuchaj. W ten sposób skazuje cię ono na gorzkie poczucie głębokiej depresji i daremności wszystkiego. Jednak nie musi to być niczym stałym, chyba że postanowisz, by nie wpuszczać doń żadnej nadziei na zmianę, ukrywać je i czynić statycznym w swoim umyśle.

Taka jest po prostu tajemnica zbawienia: Robisz to sam sobie. Niezależnie od formy ataku, to wciąż jest prawdą. Posłuchaj. Ktokolwiek przybiera rolę wroga i atakującego, to wciąż jest prawdą. Cokolwiek wydaje się być przyczyną jakiegokolwiek bólu czy cierpienia, które czujesz, to wciąż prawdą jest, że pochodzi to z twego umysłu.

Skoro zaprzeczyłeś swojej Tożsamości, atakując stworzenie i jego Stwórcę, twoim celem jest teraz rozpoznanie, kim jesteś. I być może jesteś teraz gotowy słuchać. A więc uczysz się, w jaki sposób przypomnieć sobie prawdę. Albowiem atak ten trzeba zastąpić przebaczeniem, aby idee śmierci zostały zastąpione ideami życia.

Wielu z nas staje się teraz świadkami idei, których się trzymałeś: zniszczenia ciała, złożenia go w grobie, bólu, samotności, sprzeczności mówiącej, że ciało zawiera naszą jaźń, sprawiając, że muszę dzielić się z tobą moim cielesnym sformułowaniem jako tożsamością, którą – jak wierzę – jestem.

W tej nowej częstotliwości światła odzwierciedlonej w nowych decyzjach, które postanowiliśmy podjąć, postanowiliśmy podjąć inną decyzję… Posłuchaj tego ze mną. To pochodzi z umysłu Jezusa. Ćwicz teraz ze mną. Spokojnie… Spójrz ponownie. Spójrz na to ponownie. Dzięki mocy swego umysłu, odkryłeś w tym nowym zgromadzeniu, że skupiłeś swoje pojęcia o sobie na wynikach, które chciałeś urzeczywistnić w swoim umyśle, a więc musiałeś później używać idei o sobie, rozpoznawszy je jako techniki, którymi się posługujesz po to, by uzasadniać nagromadzenie pojęć o tym, kim – jak myślisz – jesteś w swoim pojęciu o sobie.

Dzięki przeobrażeniu twojej jaźni mój zbawiciel Jezus Chrystus staje się dostępny w swym oświeconym umyśle, a teraz również w moim i twoim oświeconym umyśle. Nie jest to niczym innym w twoim pojęciu o sobie, jak wzrostem intensywności innej idei o sobie, która stanie się dla ciebie dostępna, jeżeli uwolnisz się – za pomocą przebaczenia – od postawy obronnej koncepcyjnego umysłu, którą się posługujesz po to, aby nie mieć dostępu do tego jasnego światła. Zaś to jasne światło uwolniło cię na chwilę od konieczności trzymania się tego konfliktu twojej tożsamości w twoim umyśle.

Ci z nas, którzy zajmują się teraz tym ziemskim przedsięwzięciem, zaczynają się nawzajem rozpoznawać poprzez idee z naszego umysłu. Dziękuję ci za to. Tak, widzę, że właśnie ujrzałeś przebłysk światła. To piękne. Przebłysk światła, którym się dzielimy, nie pochodzi z naszych ciał. Mamy powiedzieć dlaczego? Gdy przyszliśmy do tego cyklu czasu, przynieśliśmy ze sobą to pierwotne światło naszego cielesnego sformułowania, lecz zostało ono przyćmione i osłabione ideą, że postrzegane przez nas odzwierciedlenia światła czasoprzestrzeni nie reprezentują całej mocy umysłu, którą właśnie odkryłeś w naszym związku.

Oto jest Jezus. Spójrz na to ze mną, kochany. On się pojawia wszędzie. Spójrz. Jego zupełnie nie obchodzi to, w co wierzysz na temat swojego cielesnego sformułowania. Ja się tu zatrzymałem jedynie po to, by ci to powiedzieć. Bez względu na to, jakiej używam metody – i nie ma to nic wspólnego z tym, jak wyglądam w cielesnej tożsamości – zawsze istnieje inny sposób, w jaki mogę spojrzeć na swoją jaźń, ponieważ rozpoznaję nową wartość miłości, którą odkrywam dzięki rosnącej we mnie i rosnącej w tobie nowej pewności co do tego, kim jestem.

Twoja poprzednia niepewność znika, nieprawdaż? Stajesz się coraz pewniejszy swej całkiem osobistej tożsamości, którą masz w związku z samym sobą. Dobrze jest cię znowu spotkać. Odczuwamy ogromną radość, i to będzie krótkie osobiste interludium, chcę jednak, żebyś wiedział, że idea opowiadania sobie nawzajem historii o dziejących się cudach będzie przepełniona energią światła, którego możesz się teraz trzymać.

Ćwicz to teraz ze mną – rozdawaj to. Dobrze. Najlepszą ideą, jaką możesz sformułować na temat swoich własnych mechanizmów obronnych, jest ich rozdanie, czy też puszczenie. W niektórych historiach, które słyszymy na temat tego filmu, zadziwiające jest to, że niekiedy znajdowałeś się w głębokim konflikcie, i to takim, którego najwyraźniej nie można było rozwiązać, i nagle mówiłeś: „To nie jest tego warte, proszę, zabierz to”. W chwili, w której dokonałeś tego w swoim umyśle, jakaś inna osoba być może powiedziała w swojej nowej definicji siebie: „Zaraz, chwileczkę, spójrzmy na to jeszcze raz. Spójrzmy ponownie na miejsce, w którym się znajdujemy w naszym umyśle. Wydaje się, że nie możemy znaleźć pokoju, radości i szczęścia w tej wymianie idei o sobie, która – jak myśleliśmy – była konieczna, i oto nagle pojawił się zbawiciel”.

W przyjęciu roli arbitra w swoim własnym umyśle tkwi czynnik sukcesu Pojednania. Chrześcijanie, nie ma w tym żadnej tajemnicy. Już się przecież zgodziliśmy co do tego, że robisz to sam sobie. To było bardzo radosne, dziękuję. To było bardzo radosne dzięki idei, że już za chwilę wszyscy będziemy razem, a więc będziemy ćwiczyć ideę tej przemiany umysłu, tej przemiany w świetle, tej przemiany… Oto słyszymy echo. To echo światła. A oto jeszcze jedno. Spójrz na to ze mną. Gdy pojawiliśmy się tutaj jako szczególne świadectwo naszej jaźni, zaczęliśmy podnosić częstotliwość światła. Musi być więc tak – jeśli znajdujesz się w tej cielesnej formie – że nie zacząłeś jeszcze badać siebie na nowo w odniesieniu do idei, co tak naprawdę chcesz widzieć.

Tak naprawdę doświadczasz po prostu w swoim umyśle takiej chwili, w której mówisz: „Musi istnieć coś innego”. Oto jak ja to postrzegam w tej chwili, bo widzę, że niemożliwe jest to, co dzieje się w tym świecie: musi istnieć inna droga, tak abym mógł się posłużyć moją potrzebą – posłuchaj tego ze mną, to ważne – odkrycia powodu, dla którego tu jestem. Wydaje się, że wszelkie powody mojego pobytu w tej cielesnej postaci, wiązały się z tym, że radziłem sobie najlepiej jak potrafiłem w tym cielesnym układzie odniesienia i podążałem szczególną ścieżką między jakimś początkiem i końcem, po to tylko, by umrzeć.

A oto, co się wydarzyło, gdy powrócił Jezus. On stoi tu w nowym świetle, twoim świetle, ofiarując nieustanną przemianę przeszłych i przyszłych ram odniesienia – oto i piękna przemiana – dzięki czemu nagle stoimy tu razem. Pozwolisz mi? Mogę się do tego przyłączyć? W ten sposób tworzy się krąg Pojednania, w którym zaczynam rozpoznawać ciebie. Prostota rozpoznania ciebie zawsze będzie zawarta w prostocie rozpoznania siebie samego, ponieważ ja jestem twoją przyczyną. Jezus przypomina ci, że ty – w tej tożsamości – jesteś przyczyną tego świata, i kiedy przemienisz swój umysł, ten świat się zmieni. Jezus przeczyta ci jedną modlitwę, dobrze?

Gdy zdecydujesz się przemienić swój umysł, to podstawową ideą jest to, abyś zawsze ofiarował Bogu, Duchowi Świętemu, swą świadomość, że wszystkie decyzje, które podejmujesz, nie są tak naprawdę zgodne z tym, jak Bóg cię prowadzi. Miłość Boga do ciebie nie zajmuje się twoją zdolnością decydowania o rezultatach, których chcesz w swoim umyśle. Posłuchaj, posłuchaj tej modlitwy.

Ojcze, wystarczy, abym spojrzał na wszystkie rzeczy, które wydają się mnie ranić, i z całkowitą pewnością stwierdził: „Wolą Boga jest, abym był od tego zbawiony”, i tylko patrzył, jak znikają. Wystarczy, abym pamiętał, że Wolą mego Ojca dla mnie jest jedynie szczęście, a zobaczę, że tylko szczęście przyszło do mnie. I wystarczy, żebym pamiętał, iż Miłość Boga otacza Jego Syna i na zawsze zachowuje jego doskonałą bezgrzeszność, a będę miał pewność, że jestem zbawiony i na zawsze bezpieczny w Jego Ramionach. Jestem Synem, którego On kocha. I jestem zbawiony, ponieważ Bóg w Swym miłosierdziu wyraża taką Wolę.

Ja jestem tym, którego Bóg kocha, ponieważ wyraził On taką Wolę w umyśle nowej energii światła, która pojawia się w naszych umysłach dzięki rozpoznaniu, że idąc za wskazówkami Jezusa, odkrywamy miłość, którą czujemy do siebie nawzajem. Oto bardzo ważny czynnik, którego używaliśmy w związku z ideą pamięci o naszej koncepcyjnej jaźni. Od chwili powrotu Jezusa rozpoznaliśmy i ćwiczyliśmy ideę, że tak naprawdę byliśmy pochłonięci pojęciami tego wszechświata na temat bycia tutaj i egzystowania w tym cyklu, i oto podnieśliśmy częstotliwość idei możliwości rozpoznania siebie, co pozwoliło nam w tym momencie poczuć nagłą radość, właśnie tę radość, tę ideę miłości, która jest w nas. Dziękujemy ci, Jezu. Dziękuję ci za to, kochany.

Wielu z nas czuje teraz nagle świetliste idee – posłuchaj – bez żadnego pozornie racjonalnego powodu. Niektórzy z nas powiedzieli: „Nie mogę tego dłużej znieść”. Niektórzy z nas powiedzieli: „Muszę ćwiczyć”. A w niektórych z nas – słuchasz mnie? – wydarzyło się to bez absolutnie żadnego powodu. Lecz pamiętaj o jednym: ten scenariusz już napisano. Czas, w którym rozpoznasz siebie w pełni i uwolnisz się od idei konfliktu, został już wyznaczony. Jednak to umysł go określa, a nie to, co widzisz na zewnątrz. Jedyne, co z tobą robię wraz ze stojącym tu Jezusem, to podnoszę częstotliwość decyzji, którą możesz podjąć w odniesieniu do tej starej cielesnej formy, którą widzisz. I nagle w samym środku swojej wizji przyjmujesz wiele aspektów wizji siebie, która symbolizuje twoją jaźń, i wyglądasz bardzo pięknie. Musisz jedynie zwrócić się do człowieka obok ciebie, bez względu na to, kim on był, i powiedzieć: „Ojej, skąd się wzięło całe to światło? Skąd ty to bierzesz?”. A on mówi: „Czy to rzeczywiście widać?”. I ty mówisz: „Tak, a jak ty to robisz w swoich koncepcjach?”. A on na to: „Ja tego nie robię. Nagle odkryłem, że tuż obok mnie – w tych ramach czasowych – podąża ten nowy świetlisty układ odniesienia, ponieważ odkryliśmy wskazówki, jakie nam dano, aby odnaleźć cielesną formę Jezusa”. Zaskoczony? On przecież zawsze szedł razem z nami. On zawsze był z nami i będzie z nami aż stąd odejdziemy; będzie z nami podczas tej przemiany naszej jaźni. Posłuchaj. Już nigdy tego nie utracisz. Gdy raz pojawi się to w twoim umyśle, będziesz to niósł ze sobą do końca tej podróży.

Jeszcze raz dziękuję za całą miłość, którą mi dałeś, ponieważ cię kocham, zaś czynniki, dzięki którym spoglądamy na siebie nawzajem, pozwoliły mi powiedzieć ci: „Zrobię dla ciebie wszystko we wszechświecie”. I dosłownie to mam na myśli. Zrobię wszystko, ponieważ zaczynam widzieć, jak nieuniknione jest to, że w tym cyklu czasu są dla mnie dostępne inne miejsce i czas. Bóg bowiem nas kocha, każdego z nas, i możemy powiedzieć razem: „Niech Bóg nas błogosławi, każdego z nas”. I zobaczymy się już za chwilę, ponieważ odszedłeś stąd w błysku światła. Być może już niedługo usłyszysz wezwanie, aby spojrzeć wprost na ideę, że on powrócił do tej sekwencji czasu. Mamy już dość idei ukrzyżowania; i nagle on tu jest, zmartwychwstały, zmartwychwstały w twoim umyśle, zmartwychwstały w twoim umyśle…

Cud jest uniwersalnym błogosławieństwem od Boga przeze mnie dla wszystkich moich braci. Przebaczać jest przywilejem tego, komu przebaczono.

Ja inspiruję wszystkie cuda, które są tak naprawdę wstawiennictwem. Wstawiają się one za twoją świętością i czynią świętym to, co postrzegasz. Umieszczając cię ponad prawami fizycznymi, wznoszą cię do sfery porządku niebieskiego. W tym porządku jesteś doskonały.

Spotykamy się tym razem, by uznać dane, które zaświadczą o tym, że nadal potrafimy dzielić się ze sobą chwilami uzdrowienia. Dowodem tego jest moc naszych umysłów, które w każdej chwili mogą przyjąć nową ideę na temat tego, czym jesteśmy.

To jest Kurs Cudów – trening umysłu, za pomocą którego wraz ze mną podejmujesz decyzję, aby zaprezentować się w tym powolnym kontinuum czasu w całkowicie nowy sposób. Dzięki miłości i przebaczeniu zademonstrujesz, że wciąż jesteś całkowity i doskonały – taki, jakim cię stworzono.

Nazywają mnie Mistrzem-Nauczycielem. Mistrzostwo jest używaniem i demonstrowaniem idei nauczania – a jestem nauczycielem nauczycieli – pokazuję ci więc w tym Podręczniku dla nauczycieli, że ty sam możesz przyjąć rolę nauczyciela Bożego. Spójrz na mnie. Pamiętaj, że jeśli podejmiesz się roli nauczyciela Bożego, to automatycznie przyjmiesz rolę zbawiciela świata, ponieważ uznasz, że jesteś odpowiedzialny za ten świat w swoim umyśle. To właśnie o tym razem świadczymy.

Pojawiam się teraz w twojej sekwencji czasu i przedstawiam ci moją pewność co do tego, że w tej chwili w czasie – powiedz do mnie: „przeznaczenie” – było nam przeznaczone spotkać się gdzieś w czasie w związku z tym, co ci ofiarowuję. Patrzysz na mnie? Powiedz do mnie: „Spodziewałem się kogoś innego”. Spodziewałeś się kogoś innego? Kogo się spodziewałeś? Skrzydlatego anioła czy też jakiejś postaci, która będzie zjawiskiem niemieszczącym się w ramach twojego układu odniesienia? Ja ofiaruję ci doświadczenie samorealizacji. Ofiaruję ci moc umysłu, dzięki której możesz zmienić swe myślenie o tym, kim jesteś. Taki jest cel tego cudownego treningu. Dzięki temu możesz pokazać światu – jeśli oglądasz ze mną ten film – czego naprawdę pragniesz dokonać.

Oglądasz teraz ten film i mam nadzieję, że przyjąłeś swą misję. Polega ona na uzdrawianiu chorych i wskrzeszaniu umarłych, i teraz przedstawiam ci sposób, w jaki tego dokonasz. Jeśli oglądasz ten film, to znaczy, że gdzieś w swoim wyobrażeniu o własnej tożsamości chciałeś pomóc swemu bratu, poczułeś ból tego, co dzieje się na tym świecie i próbowałeś temu zaradzić w swoim umyśle. Mój dar polega na tym, że będziesz mógł nadal dawać, lecz w spotęgowanym wymiarze dzięki przeobrażeniu w świetle, które pozwoli ci uzdrawiać chorych i wskrzeszać umarłych. Będzie to częścią naturalnego procesu przemiany, który zachodzi w tej sekwencji czasoprzestrzeni.

Posłużymy się teraz przez chwilę naszym narzędziem komunikacji. Jest nim modlitwa. A więc pomodlimy się razem w tej chwili i poprosimy o uwolnienie od brzemienia, które przyniosłeś ze sobą do tej sekwencji czasu i które wciąż urzeczywistniasz w swoim umyśle. Odłóżmy je razem, wypowiadając tę modlitwę.

Ojcze, zostałem stworzony w Twoim Umyśle jako święta Myśl, która nigdy nie opuściła swego domu. Na zawsze jestem Twoim Skutkiem, a Ty na wieki wieków jesteś moją Przyczyną. Pozostałem taki, jakim mnie stworzyłeś. Wciąż przebywam tam, gdzie mnie osadziłeś. A wszystkie Twoje atrybuty trwają we mnie, ponieważ Twoją Wolą jest mieć Syna tak podobnego do swej Przyczyny, że Przyczyna i Jej Skutek pozostają nie do rozróżnienia. Niech poznam, że jestem Skutkiem Boga, toteż mam taką samą jak Ty moc stwarzania. A jak jest w Niebie, tak i na ziemi. Twój plan wypełniam tutaj i wiem, że zbierzesz w końcu Swoje skutki w spokojnym Niebie Twojej Miłości, gdzie ziemia zniknie, a wszystkie odrębne myśli zjednoczą się w chwale jako Syn Boży.

A więc jest to czas uzdrowienia. Mamy do dyspozycji na tym filmie siedmiominutowy odstęp czasu, w którym dano nam możliwość pełnego uznania relacji uzdrowienia. O, zostało nam teraz sześć minut i dwadzieścia sekund. Posłużmy się teraz naszą zdolnością uzdrawiania. Oto jest! Oto światło wszechświata w naszym wspólnym umyśle. Popatrz na to… Popatrz na to… Co takiego uczyniłem po cichu? Co mówi Mistrz Jezus, kiedy zaczyna dokonywać cudownych uzdrowień? Co on mówi? „Nie mów o tym nikomu”. Dlaczego? Bo spotkasz się z zaprzeczeniem. Ponieważ cudu, który dzieje się w twoim umyśle w tej właśnie chwili uzdrowienia, nie da się wyjaśnić koncepcyjnemu umysłowi. Czy zobaczyłeś to wraz ze mną? Tak, właśnie tak. Zróbmy to jeszcze raz.

W pewnym sensie uzdrowienie dokonuje się w ukryciu. Dokonuje się w wewnętrznej izdebce doskonałości, w chwili gdy rozpoznajesz, że jesteś całkowity i doskonały, jakim cię stworzono. Wielu z was, będąc Bożymi uzdrowicielami, demonstruje obecnie ową zdolność w tym powolnym kontinuum. Nieuniknione jest, że wymaga się od was uzasadnienia sposobu, w jaki uzdrawiacie, choć prosta prawda jest taka, że cud dzieje się przez cały czas wszędzie dookoła nas. Twoje świadectwo zdolności uzdrowicielskich jest zaś prostym zrzeczeniem się aktów ataku i obrony, które do tej pory demonstrowały twoją potrzebę podtrzymywania choroby twego brata po to, byś ty mógł być zdrowym. A więc choroba i zdrowie stają się dla ciebie pojęciami wymiennymi, ponieważ definiują twoje ciało.

Czy chciałbyś, żebym dokonał spontanicznej remisji choroby? Chciałbyś, bym to zrobił jako to stare cielsko, które zostało odnowione tego ranka dzięki mocy naszego umysłu? Proszę bardzo, zrobię to z tym rakotwórczym guzem. Popatrz na mnie. Jeszcze raz: Nie potrzebujesz tego guza. Ten guz odzwierciedla decyzję, którą podjąłeś w odniesieniu do siebie takiego, jakim nie jesteś. Pozwoliłeś temu światu, aby wmówił ci, że jesteś ciałem, które pochłonięte jest swą determinacją, aby trzymać się choroby, ponieważ twój guz jest ideą. Tak naprawdę ten guz jest bardzo piękny. Prawda jest taka, że to jeden z najpiękniejszych rakotwórczych guzów, jakie kiedykolwiek widziałem.

Czy poczułeś się tym urażony? To szkoda! Dlaczego nie pozwolisz, aby idea zdrowia była czymś pełnym w twoim umyśle? Wystarczy tylko jedna myśl. Tak samo jak do zbawienia świata wystarczy jeden zbawiciel. Jeśli twoja idea choroby i śmierci zostanie utrwalona w twym cielesnym utożsamieniu, to któż we wszechświecie mógłby cię zbawić? Jesteś gotowy? Nikt! Głęboko w swoim śnie skazałeś się na izolację i nie chciałeś rozpoznać wołania, które słyszysz w tej chwili w nowym utożsamieniu czasu, w którym obudziłeś się i w którym teraz się budzisz.

Ten guz właśnie zniknął. Czy to uzdrowienie jest zjawiskiem? Tak, ale jest też czymś więcej. Jest ono twoją determinacją, by być całkowitym i doskonałym bez żadnego odniesienia do sposobu, w jaki jesteś uzdrawiany. Jeśli uzdrowienie nie jest niczym innym, jak uwolnieniem twojego systemu obrony w związku z tym, czym – jak myślisz – jesteś, to przejawy uzdrowienia powinny być coraz bardziej widoczne na całym świecie. Czyż nie tak? Jeśli światło, będące świadectwem przemiany twojego umysłu, jest zawsze dla ciebie dostępne – bez żadnego odniesienia do świata – to znaczy, że podejmiesz się swej prawowitej roli w misji, która ma doprowadzić do cudownego uzdrowienia.

Czy chciałbyś tego spróbować wraz ze mną? Powiem ci, co zrobię. Przez krótką chwilę będę chory. Trudno mi jest być chorym. Pomyślę o byciu chorym. Czy chcesz poćwiczyć? Czy jesteś jednym z tych uzdrowicieli? Zajmijmy się tym razem. Oto, czym się zajmujemy, gdy robimy postępy w naszej profesji – gdy opowiadamy się za uzdrowieniem. Posługujemy się Podręcznikiem dla nauczycieli Kursu Cudów, który pokazuje nam sposób, w jaki w naszym wzajemnym związku dokonuje się uzdrowienie. Demonstrujemy proces, o którym mowa w Podręczniku dla nauczycieli. Postanowiliśmy posłużyć się tą sześciogodzinną sekwencją, która dotyczy sposobu, w jaki dokonuje się uzdrowienie. Twoje uznanie, że chcesz być zdrowy, jest wymagane, ponieważ to twój umysł ma moc uzdrawiania. Tym właśnie zajmowaliśmy się w naszych ostatnich filmach. Rzecz jednak w tym, że będziesz całkowity i doskonały, czy ci się to podoba, czy nie. A więc decyzja, by przyzwolić, aby to się w tobie urzeczywistniło, to dar, którym się teraz dzielimy. Ofiarujemy ci mechanizmy, za pomocą których otwierasz się na ideę boskiego guza, pięknego raka, tego przemieniającego czynnika warunkującego rozpoznanie twojej doskonałości.

Czy jest coś nie w porządku z byciem takim, jakim Bóg cię stworzył? Dlaczego miałbyś podejmować decyzję, by tym być, jeśli już jesteś całą mocą wszechświata? Znajdujesz się w świecie tylko dlatego, że oddzieliłeś się i podtrzymujesz koncepcyjne wyobrażenie o sobie w formie powielającego się wszechświata. Zaś ten Podręcznik dla nauczycieli ofiaruje ci odkrytą przez ciebie zdolność uzdrawiania. Zostało to pięknie opisane na ostatnich filmach, które zrobiliśmy. Czy chciałbyś posłuchać jeszcze trochę o tym, co dzieje się w tej chwili?

Zacznijmy od tego: czy uzdrowisz mnie? Będę tutaj. O tak, to było całkiem dobre. Tak, poczekaj… Spróbuję teraz reprezentować ograniczenie – choć w świetle jest to dla mnie trudne – a ty zaoferujesz mi oświecenie. Spróbujesz? O tak… Czy to było w porządku? Chwileczkę. Och… Czy to ty zrobiłeś? Czy to twoja sprawka? Myślę, że tak. Spróbujmy jeszcze raz. Każdego, kogo spotykasz, utożsamiasz z ciałem oddzielonym od ciebie. Wystarczy jedna chwila, w której uznamy moc naszych umysłów – w twojej chęci, by dać ją mnie lub w mojej chęci, by dać ją tobie. Dobra robota! Pozwól, że dam ci jedynie tę chwilę radości. O, tak lepiej! Patrz na to: pach! Czy to było w porządku? Patrz na to. Patrz! Tak lepiej… Tak jest dobrze. Jedyne, co robimy… Nazywamy to Duchem Świętym. Tak naprawdę ta energia światła całkowicie cię otacza. Jednak konieczne jest, abyśmy na chwilę rozpoznali jeden drugiego, ponieważ widzimy siebie nawzajem jako obrazy oddzielenia. Uzdrowienie zaś dokonuje się w połączeniu naszych umysłów.

Znowu będę chory. To jest dla mnie trudne. Proszę bardzo… Czy uzdrowisz mnie? Spójrz na mnie. Czy kochasz mnie? – bez względu na wszystkie koncepcyjne pojęcia, które mam w swoim umyśle? Jako wyjątkowego rodzaju duchowy uzdrowiciel nauczam Podręcznika dla nauczycieli; chcę bowiem, aby było to dla ciebie rozsądne. Jeśli wymagałem czegoś w moim związku z Bogiem, to właśnie tego, żeby był On wobec mnie rozsądny. Nie potrafił być rozsądny, ponieważ nie widziałem rozsądnego powodu, aby uzasadniać związek kochającego Boga z tym pochrzanionym światem. A więc musiała stać się dla mnie rozsądną idea, że przemiana musi się dokonać w moim związku z tobą; że gdzieś w naszym dzieleniu się bólem, śmiercią i miłością uświadomimy sobie, że otacza nas czynnik, który w naszych snach o wzajemnych związkach zaofiaruje nam natychmiastową ulgę. Czy jesteś gotowy? Każdy, kogo spotykasz w swoim polegającym na koncepcjach umyśle, ofiaruje ci światło, które teraz prezentujesz. Ja zapoczątkowałem to w naszym związku. A teraz odwróć się, mój kochany, i spójrz tam. Odwróćcie się do siebie i na siebie spójrzcie. Właśnie tak! Spotykamy się tu i teraz. Dlaczego? Bo to tu jest chwila doskonałości, która utrwali się w liniowej czasoprzestrzeni. To taka kryjówka. Jest to miejsce w czasoprzestrzeni, którym będziesz mógł się posłużyć w chwilach chaosu – w chwilach, w których będziesz szukał ulgi, czyli wyrażał potrzebę uzupełnienia własnych zasobów światła.

Właśnie pojawiły się tu istoty pozaziemskie, które nie pochodzą z tej idei galaktycznego utożsamienia. Lecz czują one moc miłości, która wymieniana jest na… Nie powiem ci, na co jest wymieniana. Ale dzięki nam uzupełnią one swe zasoby, po prostu dlatego, że istnieje Uniwersalny Umysł zasobów i zapotrzebowania. Jeśli wyrazisz taką potrzebę, to zasoby się pojawią. Nie w tym rzecz. Twoje zapotrzebowanie nie może nie opierać się na zasobach, które sam wcześniej zaofiarowałeś w tym utożsamieniu po to, aby odnieść korzyści z wymiany na cud, który dzieje się w twoim umyśle. Jezus mówi o tym bardzo pięknie w Kursie Cudów: Nie dostaniesz z powrotem więcej niż dałeś. Możesz jednak nagromadzić dary miłości, którą dzielimy się w tej chwili.

Czy dasz mi odrobinę swojej miłości? Jeśli dasz mi ją w tej chwili, to wezmę Podręcznik dla nauczycieli, który już wcześniej ci zaofiarowałem, i poprzez dzielenie się miłością pokażę ci sposób, w jaki uzdrawiamy. Stanie się on dla ciebie oczywisty, ponieważ doświadczysz go w swoim umyśle. Z samymi koncepcjami i bez doświadczenia będziesz podążał donikąd. Uzdrowienie jest doświadczeniem wyzwolenia z tego, co wcześniej cię definiowało w tej cielesnej formie. Dziękuję ci za światło, które właśnie mi zaofiarowałeś. Czy ćwiczyłeś moc uzdrawiania poprzez umysł Jezusa i Ducha Świętego?

Jeszcze jedna funkcja, jakiej mógłbyś się podjąć w tym treningu, to misja zbawienia. Czy jesteś teraz ze mną w tym punkcie? Czy jesteś zbawicielem świata? Zbawisz mnie? No dawaj. Czy jestem całkowity i doskonały, jakim mnie stworzono? Jestem? Czy moc twojego umysłu, którą ofiarujesz mi teraz, wiąże się z pełnym uświadomieniem, że nie ma takiego utożsamienia w czasie, którego chcielibyśmy się trzymać w naszym śnie? O tak. Na tym właśnie polega uzdrawiająca praktyka, którą stosujemy w treningu umysłu Kursu Cudów poprzedzającym Podręcznik dla nauczycieli. Trenowałeś swój umysł w systematyczny sposób, aż rozpoznałeś siebie, czyli życie wieczne. Niesiesz to teraz dalej, demonstrując zdolność uzdrawiania. Ja zaś ofiaruję ci nieograniczone źródło, które pochodzi z wszechświata. Nie pochodzi ono z zasobów, które gromadziłem, aby świadczyły o ograniczeniach, które sobie narzucam po to, aby być w tym malutkim miejscu. A mogłem to rozpoznać jedynie poprzez – jesteś gotowy? – dawanie tego. Dawanie to jedyny sposób, w jaki mogłem rozpoznać, kim jestem w moim związku z Bogiem, w warunkach powielania siebie samego w czasoprzestrzeni. Bóg jedynie daje. Powiedz to. Tak. Bóg wiecznie szerzy pewność Uniwersalnego Umysłu. Ok? Jesteś Bogiem, który daje, i poprzez to dawanie odkrywasz własną Boskość w swoich związkach.

Co za radosna myśl, że w tym Podręczniku dla nauczycieli znajduje się opis tego, czego właśnie dokonałeś w naszym wzajemnym związku. Co więcej, możesz to przeczytać światu, jeśli ten zapyta: „Jak tego dokonałeś? Jaką mocą się posłużyłeś?”. Ty zaś mu odpowiesz: „Posługuję się mocą miłości”. Rozumiesz? Spróbujmy to zrobić. Będę cię kochał z poziomu naszej potrzeby zachowania cielesnego oddzielenia. Początkowym wymogiem jest… Spróbujemy? Powiedz do mnie: „Zakocham się”. Będę musiał na chwilę rozluźnić moje mechanizmy obronne i zacząć odczuwać radość, bo choć zapadam się z powodu miłości, to podtrzymuje mnie radosna chwila Miłości Bożej. Jestem na tym świecie dlatego, że boję się całkowitego zakochania czy też „zapadnięcia się”. Proszę bardzo. Powiedz do mnie: „Chyba się w tobie zakochuję”. Zakochałem się w tobie i w ten sposób ustanowiliśmy święty związek, w którym nieustannie się zakochujemy, czyli zapadamy. Prawda jest taka, że nie mamy gdzie się zapaść. Zdruzgotanie dokonuje się w chwili zakochania się, a my trzymamy się tego napięcia, próbując użyć zasobów masy, idei, potencjalności, które uzasadniały w naszym utożsamieniu naszą potrzebę stwarzania samych siebie. Gdy spotykamy się i zakochujemy, to natychmiast zapadamy się w głębię naszego lęku i od razu z niej wychodzimy, ciesząc się, że nie identyfikujemy już siebie nawzajem w lęku. Wiemy doskonale, kim jesteśmy, a możemy to wiedzieć tylko poprzez zakochanie się.

Każdy w tym utożsamieniu zakochiwał się wiele razy w koncepcyjny sposób. Powiedz do mnie: „Zakochiwałem się już wiele razy”. Naprawdę? Lub: „Nigdy się nie zakochałem”. Uważaj, bo zaraz się zakochasz. W moim umyśle nie ma miejsca na twój cynizm w odniesieniu do miłości, ponieważ albo będziesz kochał, albo będziesz niczym. Ofiaruję ci więc możliwość uznania, że „zapadnięcie się” pod druzgocącym wpływem Ducha Świętego objawi ci twe twórcze zdolności. Możesz teraz do mnie powiedzieć: „Będę cię kochał, lub będę kochał mojego bliźniego, czy mi się to podoba, czy nie, ponieważ wiem, że Bóg cię kocha”. To jest ogromny postęp. Jeśli bowiem uznasz, że Bóg kocha każdego, to nie będziesz unikał idei, że tak rzeczywiście jest, i nie będziesz się utożsamiał z oddzielnymi bogami. Po prostu uznasz, że mamy jedno źródło rzeczywistości.

Mamy nadzieję, że podczas pierwszych trzydziestu minut naszego poprzedniego filmu, podczas nauczania z Podręcznika dla nauczycieli, byliśmy w stanie pokazać przemianę, która jest istotą prezentowanej przez nas jako uzdrowicieli zdolności uzdrawiania. Jesteś całkowity i doskonały, jakim cię stworzono. Otoczeni Miłością Boga rozpoznajemy jeden drugiego. Czy chciałbyś być nauczycielem Bożym? Tak. Łagodziłeś cierpienie wszystkich tych, którzy odczuwali ból. Niemożność całkowitego złagodzenia cierpienia pozwoliła ci rozpoznać twoją całkowitą odpowiedzialność. Tym właśnie jest miłość, i tym się dzielimy. To jest nasza pełnia w związku z tym Podręcznikiem dla nauczycieli, który pokazuje nam i wyjaśnia, co tak naprawdę dzieje się w procesie uzdrawiania.

Jedna z najwspanialszych lekcji w Książce Ćwiczeń to: „Kiedy jestem uzdrowiony, nie jestem uzdrowiony sam”. Jeśli czujesz tę radość i szczęście uzdrowienia, to niemożliwe jest, aby ci, którzy są w twoim kręgu, nie zostali uzdrowieni wraz z tobą i nie dzielili z tobą radości związanej z odnalezieniem nowego sensu dla przebywania w tym kontinuum. A owym sensem było odnalezienie siebie nawzajem. Lecz nie w ograniczeniu odrębnych ciał, które do tej pory podtrzymywaliśmy aż do ich śmierci, lecz dzięki uznaniu, że dana jest nam cała moc wszechświata, jeśli tylko pozwolimy, aby masa, czy też gęstość potencjału, została zużyta w chwili czasu, w której utożsamialiśmy się w oddzieleniu.

A więc w Podręczniku dla nauczycieli jest powiedziane: Oto sposób, w jaki uzdrawiamy siebie nawzajem w tej relacji. Proszę bardzo. Moim darem dla ciebie, pod patronatem tego Kursu Cudów, jest pokazanie ci mojego oświecenia. Dokonuję tego poprzez praktykowanie w moim umyśle alternatywy. I właśnie to robisz teraz wraz ze mną. Kiedy jestem uzdrowiony, nie jestem uzdrowiony sam, ponieważ wszystkie postaci na tym świecie są jedynie powieleniem mojej własnej choroby. Jeśli jestem uzdrowiony w moim umyśle, to niemożliwe jest, abyś i ty nie był uzdrowiony wraz ze mną. I nie ma potrzeby bronienia lub definiowania tego, ponieważ jesteśmy całkowici i doskonali.

Posłuchaj, co mówi ten Podręcznik dla nauczycieli o tym, co właśnie razem zademonstrowaliśmy.

Dlaczego? Mamy tu pewien problem. Chodzi o człowieka, który nie chce zostać przez ciebie uzdrowiony. Jeśli pacjent musi zmienić swoje myślenie, aby być uzdrowiony, to co czyni nauczyciel Boży? Czy może zmienić myślenie pacjenta za niego? Z pewnością – nie.

Wróciłem do ciebie na chwilę. Jedyne, co mogę ci zaofiarować dzięki mojemu objawieniu, to pewność co do mojej bezwarunkowej miłości do ciebie. Gdybym mógł zmienić za ciebie twoje myślenie, to bym to zrobił, ale nie mogę tego uczynić. Jesteś zdeterminowany wyrażać siebie za pośrednictwem rozwiązań, które chwilowo znalazłeś w swoim związku ze sobą. A więc niech tak będzie. Doświadczenie to może ci dać dużo satysfakcji, ponieważ szukasz pokoju i szczęścia, i na chwilę znajdujesz je dzięki złagodzeniu cierpienia, choroby i śmierci. Lecz kiedy raz dostrzeżesz już związek między cierpieniem a zdrowiem, to wreszcie w pełni uświadomisz sobie własną doskonałość.

Co więc chcemy powiedzieć? Jeśli choroba jest decyzją w twoim umyśle – twoją potrzebą, by mieć tego guza, by go zidentyfikować i wyciąć w swoim cielesnym utożsamieniu, to taki otrzymasz rezultat. Ja zaś ofiaruję ci pełne rozwiązanie poprzez boską świadomość, że wszystko, co widzisz, jest całkowite i doskonałe, jakim zostało stworzone, a idea choroby, która przybrała formę tego guza, nie może istnieć w pełni naszego związku. Spójrz na to bardzo szybko.

Czy może zmienić myślenie pacjenta za niego? Z pewnością – nie. W stosunku do tych, którzy już gotowi są zmienić swe myślenie, nie ma on innej funkcji, jak tylko radować się wraz z nimi, gdyż stali się z nim nauczycielami Bożymi – i właśnie to robimy. Jednakże pełni on bardziej konkretną funkcję względem tych, którzy nie pojmują, czym jest uzdrowienie. Ci pacjenci nie uświadamiają sobie, że wybrali chorobę. Przeciwnie, wierzą, że to choroba ich wybrała.

I oto jesteśmy. Minęło pierwsze pół godziny i przyglądam się tobie oraz tej idei, że wierzysz, iż jakieś czynniki zewnętrzne wywołały twoją chorobę. Być może na razie nie jesteś całkowicie otwarty na możliwość uzdrowienia i radości pojedynczego doświadczenia, które ci ofiarowuję, ponieważ utrzymujesz się przy zdrowiu za pomocą idei choroby w swoim umyśle. A skoro bronisz się przed chorobą, przed atakiem, to utożsamiasz swoją obronę, czy też zdrowie, z chorobą. Jeśli będziesz tak postępował, to nieuniknione jest, że zaatakują cię wszystkie myśli uzasadniające twoją potrzebę bycia zdrowym w utożsamieniu z chorobą. W tej niemożliwej sytuacji pojawiają się uzdrowiciele Boży, których tu reprezentuję, i ofiarowują ci światło mojego uzdrowionego umysłu, tak abyś mógł rozpoznać swoje zdrowie. Oczywiście, że będzie to wymagało od ciebie rezygnacji z atakowania i bronienia się.

Pamiętaj, że kiedy jesteś uzdrowiony, nie jesteś uzdrowiony sam. Zaraz wrócimy, ponieważ posługujemy się mocą Boga, aby być świadectwem zdrowia. Powiedzmy to razem: „Bóg błogosławi każdego z nas w tym momencie”. Zaraz wracam.

Zostało nam tylko dwadzieścia siedem minut, podczas których odniesiemy się do mojej pewności, że zaczęliśmy doświadczać uzdrowienia. Co jest tutaj podstawowym wymogiem? Doświadczenie tego, że jesteś zdrowy. Prawdziwe zdrowie nie jest jego opisem. A jest tak dlatego, że wszystkie opisy utożsamień, w których jesteś uzdrawiany i leczony, zawsze przedstawiają jedynie twoje przeszłe wyobrażenie o sobie. Rozumiesz? „No cóż, chorowałem na to, ale wziąłem ten lek i już nie choruję”. Właśnie, że chorujesz! Masz ideę na ten temat, ponieważ jest ona w twoim umyśle. Problem jednak polega na tym, że masz nadzieję, iż w razie nawrotu choroby będziesz już miał na nią jakieś lekarstwo. Włącznie z chemioterapią i innymi działaniami, które – co czynią? Uzasadniają ideę, że jesteś chory. Dlaczego? Idea, że jesteś chory, to idea, że jesteś ciałem.

Spójrz na to ze mną. Jeśli masz ideę, że jesteś tym ciałem, to będziesz odczuwał konsekwencje swego utożsamienia z ciałem i będziesz szukał lekarstwa na chorobę, która już minęła, ponieważ wszystko w twoim ciele jest jedynie powtórką tego, co już minęło. Ty jednak rzutujesz to w przyszłość i uzasadniasz przez to skuteczność odnalezionych przez siebie żałosnych leków, mających zachować to ciało w przyszłym odniesieniu, i nazywasz to medycyną.

Czy ja mam coś przeciwko stosowaniu lekarstw i łagodzeniu bólu, który odczuwasz? Oczywiście, że nie. Ofiarowuję ci jedynie moją pewność, że bycie chorym, podobnie jak bycie ciałem, jest decyzją, którą podjąłeś, zaś zastosowanie znalezionego przez ciebie rozwiązania w postaci leku na konkretną chorobę łagodzi symptomy czy też ideę choroby. Wszyscy moi znajomi lekarze – lecząc ten świat za pomocą różnego rodzaju praktyk opartych na biegłości w ich treningu umysłu – potwierdzą konieczność utożsamiania idei choroby z ideą lekarstwa, zamiast uznać nauczanie, które głosi, że przyczyna choroby zawiera się w decyzji, którą pacjent podjął w swym własnym umyśle, po to by zachować cielesną tożsamość.

Moim darem dla ciebie – w szczególnym układzie odniesienia prezentowanym przez ten film – jest moja pewność co do tego, że pojawiam się przed tobą jako uzdrowiciel, duchowy uzdrowiciel, jeśli tak chcesz mnie nazwać. A jest nas teraz wielu… Posługując się mocą Ducha Świętego za pośrednictwem Chrystusowego Umysłu dzielimy się przez chwilę pewnością co do tego, że możemy uzdrawiać. Pamiętaj o jednym, a pochodzi to od Jezusa: Jeśli zaczniesz się dzielić Chrystusowym Umysłem, będziesz cieszył się tym, że pełnia uzdrowienia nie pochodzi od ciebie, a więc i tym, że nie musisz wciąż uzasadniać własnego pojęcia o sobie w związku z uzdrowieniem. W tej samej chwili zaczniesz utożsamiać cały proces uzdrowienia z rozpoznaniem, że twój umysł ma moc, by dokonać pełnego uzdrowienia. I właśnie tego świadectwem jesteśmy teraz dla siebie nawzajem.

Czy zostałeś właśnie uzdrowiony w duchowy sposób? Nie jestem pewien, czy podjąłbym się próby rozróżnienia między duchowym uzdrowieniem, a lekarstwem, które znalazłeś w idei jakiejkolwiek choroby. Lecz z pewnością lekarstwem byłaby podjęta w twoim umyśle decyzja. Jeśli więc zdecydujesz, że chcesz być zdrowy, to niemożliwe jest, abyś był chory, skoro przyczyną twojej choroby była decyzja, aby nie być zdrowym. Czy zrozumiałeś to? A zatem główna idea, którą ci ofiaruję w twoim umyśle, opiera się na zaprzestaniu bronienia idei, że zdrowie jest oddzielne od choroby. Tak naprawdę są one jednoczesne. A ponieważ oddzielenie, które jest chorobą, nie może być w żadnej chwili podtrzymywane, to twoje uzdrowienie dokona się natychmiast w pełni tego utożsamienia.

Wiesz, jaki masz z tym problem? Jesteś gotowy? Nazywasz to śmiercią. Opierając swoje postępowanie na ataku i obronie, podtrzymujesz istnienie ciała, a poprzez własną śmierć uzasadniasz swe zwycięstwo nad Bogiem. Jedyną rzeczą, na którą najwyraźniej nie masz lekarstwa, jest śmierć, ponieważ polegasz na śmierci, aby uzasadniać swój związek z oddzieleniem. Co ja mogę na to poradzić? Nic! Mogę ci zaofiarować zmianę, lecz dopóki ty sam nie postanowisz w swoim umyśle, że wolałbyś nie uczestniczyć w lęku, chorobie i śmierci, które charakteryzują tę samotną ruderę nicości, to będziesz tym, czym zdecydowałeś się być. Posłuchaj tego przez chwilę.

Ty wierzysz, chorzy wierzą, że to choroba ich wybrała. W tej kwestii ich umysły nie są otwarte. Ciało powiada im, co czynić, i są mu posłuszni. Nie mają pojęcia, jak obłąkana jest ta koncepcja. Gdyby tylko to podejrzewali, byliby uzdrowieni. Jednakże nie podejrzewają niczego. Dla nich oddzielenie jest całkiem rzeczywiste.

I oto jesteśmy. Teraz będziesz leczył, używając swego ciała, a ja uznam twoją wiedzę na temat mojego guza. Wiąże się to z tym, że w naszych cielesnych związkach potrafisz lepiej zaprezentować sposób, w jaki być może rzeczywiście uzdrawiasz jako lekarz. Wszystko zaś, co robisz w koncepcyjny sposób w związku z cielesną formą, jest definicją choroby i zdrowia lub bólu i dobrego samopoczucia, lub też ataku i obrony. I nie ma dla tego żadnej alternatywy.

Oto, co ofiaruję ci w tej chwili w oparciu o pewność, jaką mam w swoim umyśle: Pod patronatem uzdrawiającej mocy Boga, której doświadczyłem w chwili całkowitego zdruzgotania, niedającego się uzasadnić w moim umyśle, obudziłem się ze śmierci. Czy chcesz to wraz ze mną usłyszeć? Tak naprawdę ofiaruję ci w tej chwili – w samym środku twojego koncepcyjnego pojęcia o zdrowiu – ostateczną chorobę. Ty bowiem polegasz na ostateczności śmierci, aby uzasadniać lekarstwo, które uważasz za skuteczne.

Doprowadziłem cię teraz do takiego punktu w tym nauczaniu, w którym skorygowałem ideę zdrowia opartego na oddzieleniu. Doszedłem więc z tobą do punktu całkowitego zdruzgotania. Słyszysz to wraz ze mną? To jest ów punkt, do którego każdy musi dotrzeć w swym koncepcyjnym utożsamieniu, ponieważ jest to punkt w czasoprzestrzeni, w którym dochodzi do zdruzgotania i nie ma sensu go unikać. Zróbmy teraz małą dygresję. Posłuchaj tego.

Jesteśmy teraz w tym punkcie. Posłuchaj, co się wówczas dzieje. Wielu z was tego doświadcza.

Wydaje ci się, że świat cię całkiem porzuci, jeśli tylko podniesiesz oczy. Tymczasem wydarzy się jedynie to, że ty na zawsze porzucisz ten świat. Jest to przywróceniem twojej woli. Popatrz na to otwartymi oczyma, a nigdy już nie uwierzysz, że jesteś zdany na łaskę rzeczy będących poza tobą, sił, nad którymi nie panujesz i myśli nachodzących cię wbrew twojej woli. Słuchasz? Jest twoją wolą, aby na to spojrzeć. Ani szalone pragnienie, ani błahy impuls, by znów zapomnieć, ani ukłucie strachu lub zimny pot rzekomej śmierci nie mogą przeciwstawić się twej woli. Albowiem to, co przyciąga cię spoza tej zasłony, jest również głęboko w tobie, nieoddzielone od tego i w zupełnej jedności.

Święty Paweł Apostoł – Szaweł, który stał się Pawłem – został pouczony w chwili swego zdruzgotania, że powinien zacząć nauczać uzdrawiającej łaski Bożej. Jedną z jego wspaniałych nauk była ta, by umierać każdego dnia. Jeśli twoje utożsamienie oparte jest n związku przyczynowo-skutkowym, który trzyma cię w stanie nieustannego przerażenia, to jedyne, co musisz uczynić, to pozwolić sobie umrzeć, czyli zapaść się w swej niemożności rozwiązania problemu. To jest bardzo podobne do życia jednym dniem – dniem dzisiejszym. Jesteś gotów? Istotą mojego nauczania jest nie tylko to, abyś żył jednym dniem, lecz jedną godziną. Ok? A co powiesz na jedną minutę?

Hej ty, chory z guzem! Twój guz jest oparty na idei, że jesteś ciałem umiejscowionym w czasoprzestrzeni, w sekwencji, w której i tak zestarzejesz się i umrzesz, choć będziesz próbował toczyć walkę z chorobą, którą oczywiście przegrasz. Możesz przeczytać wraz ze mną, że choroba, śmierć jest ideą, która przybiera wiele form: zniechęcenie, ból, strata i wszystkie rzeczy, za pomocą których się identyfikujesz, uzasadniają twoje umiejscowienie w tym ciele. Ja zaś zagrażam ci chwilą całkowitego zdruzgotania. Co ono ma wspólnego z twoim ciałem? Absolutnie nic! Twoje ciało nic nie czyni! Funkcjonowanie waszych wzajemnych utożsamień cielesnych w macierzy nietwórczej energii światła jest całkowicie pozbawione znaczenia i tak naprawdę nie ma miejsca. Dlaczego? Nie ma ono prawdziwego źródła.

Idea, że jesteś oddzielony, odcina cię od prawdziwego źródła, pozwalającego ci spełnić swoją misję – zadanie, którego się podjąłeś. Niektórzy z was przyszli na ten świat z całkowitą pewnością, że coś jest z nim zasadniczo nie w porządku. I masz co do tego całkowitą rację! Lecz na krótką chwilę o tym zapomniałeś. Rozglądasz się dookoła i wiesz, że znalazłeś się w niewłaściwym miejscu. Wiesz, że nie przynależysz tutaj, jednak nie widzisz żadnej alternatywy. Poprosiłeś o alternatywę, i oto jestem. Jesteś gotowy? Mówię ci, że gdy uznasz swoją odpowiedzialność za zbawienie, to twoją misją stanie się uzdrowienie tego kontinuum czasu w oparciu o nowy układ odniesienia, który ofiarujemy sobie nawzajem. Będzie to nowe kontinuum czasu, w którym dokądkolwiek się udamy, nie będziemy postrzegać się jako ciała, lecz jako pośredników komunikacji pojedynczego umysłu. Uczynimy to dzięki miłości i przebaczeniu, które zaofiarują nam pewność, że możemy uzdrawiać.

Spróbujmy przez chwilę zrobić to ponownie. Pozwól sobie na zdruzgotanie pojedynczą ideą, że nie ma rozwiązania dla twojego problemu. Przestań szukać lekarstwa naprawiającego twoje ciało, a zostanie ono idealnie naprawione, ponieważ nasze umysły mają moc, by dzielić się tym uzdrowieniem. Czy w ten sposób zmieni się czas, w którym się utożsamiasz? Tak. Czy jesteś gotowy? Zmieni się również przestrzeń, którą zajmujesz w tym ciele. Nazywamy to „spontaniczną przemianą idei, że byłeś chory”. W jaki sposób wracasz do zdrowia? Dzieje się to bez żadnego powodu – poza tym, że rozpoznajesz pełnię, którą ci prezentuję, w oparciu o moją pewność co do tego, że dzielimy się mocą miłości, która jest nieograniczona w naszych wzajemnych utożsamieniach.

Jezus mówi: „Idźcie uzdrawiać chorych i wskrzeszać umarłych”. Nie w połączeniu z fizyczną śmiercią – ponieważ nie ma czegoś takiego, jak śmierć, ponieważ nie ma czegoś takiego, jak twoje ciało – lecz w połączeniu z duchowym przebudzeniem, które uświadamia ci chwilę zdruzgotania oraz jego naprawę. Jest to nowa sekwencja idei na temat tego, jak się nawzajem utożsamiamy. Ten proces uzdrowienia jest dokładnie opisany w Podręczniku dla nauczycieli, dla uzdrowicieli. Posłuchaj.

Dobrze, oto o czym właśnie mówiliśmy. Dla ludzkich istot oddzielenie jest całkiem rzeczywiste. Nauczyciele Boży, tak jak ty, przychodzą do nich, by przedstawić im inny wybór, o którym zapomnieli. Sama obecność nauczyciela Bożego jest przypomnieniem. Dlaczego? Jego myśli proszą o prawo kwestionowania tego, co pacjent uznał za prawdziwe. Posłuchaj. Jako wysłannicy Boga Jego nauczyciele są symbolami zbawienia. Proszą oni pacjenta o wybaczenie dla Syna Boga w jego własnym Imieniu. Słuchasz? Reprezentują Alternatywę. Mając w umysłach Słowo Boże, przychodzą z błogosławieństwem, nie po to, by uzdrawiać chorych, lecz by przypominać im o lekarstwie, które Bóg już im dał. To nie ich dłonie uzdrawiają. Słuchasz? To nie ich głos wygłasza Słowo Boże. Oni tylko dają to, co im dano. Nader łagodnie wzywają swych braci, by odwrócili się od śmierci: „Spójrz Synu Boga, co życie może ci zaofiarować, podczas gdy ty wybierasz chorobę zamiast tego, co jest ci ofiarowywane”.

Posłuchaj. Zaawansowani nauczyciele Boży ani razu nie zastanawiają się nad formami choroby, w które wierzą ich bracia. Czynić tak to zapominać, że wszystkie one mają ten sam cel, a zatem w rzeczywistości się nie różnią. Co robią nauczyciele Boży? Szukają oni Głosu Boga w tym bracie, który łudzi się w przekonaniu, że Syn Boga może cierpieć. I przypominają mu, że sam siebie nie stworzył, a zatem musi pozostawać takim, jakim stworzył go Bóg.

Wróciłem do ciebie na chwilę, aby za pośrednictwem mojego uzdrowionego umysłu przypomnieć ci, że jeśli wejdziesz w utożsamienie z moim umysłem – jako uzdrowiciel, jako uzdrowiciel poprzez moc Boga, jako duchowy uzdrowiciel – to rozpoznasz światło, które ofiarujemy sobie nawzajem. Nie będę robił z tego dygresji, ale wspaniałym przykładem uzdrawiania była Mary Baker Eddy od Nauki Umysłu. Istnieje wiele świadectw mówiących o tym, że chodziła ona do szpitali i po prostu towarzyszyła pacjentom, będąc świadomą, że to Jezus ją tam wezwał. Czy o to właśnie cię proszę? Oczywiście, że tak. Ty redukujesz Naukę Umysłu do jakiejś koncepcyjnej zdolności uzdrawiania, która opiera się na zachowaniu twojej choroby. Nie o to w tym chodzi. Chodzi o to, że między tobą a mną – w jakimkolwiek utożsamieniu z chorobą – znajduje się nasze doskonałe zdrowie. Jeśli uznam aspekty mojego fizycznego zdrowia, które demonstruję ci w tej chwili, a ty przyjmiesz je ode mnie, to zostaniesz uzdrowiony. Jesteś gotowy? Już jesteś uzdrowiony.

Niemożliwe jest, aby twoja koncepcyjna jaźń nie zawierała świadectwa uzdrowienia. Nie na tym polega problem. Problem polega na tym, że jest to chwila zdruzgotania. Mogę cię jedynie zapewnić – spójrz teraz na mnie – patrzę na ciebie… Oglądasz ten film o zdolnościach uzdrowicielskich, które ofiaruję ci w świetle, po prostu dlatego, że jesteś bardzo zmęczony niemożnością znalezienia rozwiązania. Dotarłeś wreszcie do takiego punktu w swojej koncepcyjnej jaźni, w którym mówisz: „Musi istnieć jakaś inna droga”. Musi istnieć jakaś inna droga, ponieważ za każdym razem, gdy tu przychodzę, czuję się dobrze, a potem bez żadnego powodu choruję, niesprawiedliwie tracę tych, których kocham, niewinni zaś są skazywani, a winni pozostają niewinni, i nieustannie przechodzimy w tym świecie bólu i śmierci od idei zła do idei dobra. Zamiast tego możemy uznać w pełni, że istnieje tylko dobro i że gdy je rozpoznamy, nie będziemy już utożsamiać się ze złem, które jest chwilowym oddzieleniem od prawdy o tym, kim jesteśmy.

Istotą cudu tego Kursu Cudów jest idea, że poprzez nasze umysły możemy uzdrawiać w naszych cielesnych utożsamieniach. I mamy do czynienia z dość radykalnymi tego świadectwami na całym świecie, ponieważ całe nasze nauczanie zawiera się w idei, że Pojednanie, czy też pełnia, bądź uzdrowienie, są tak naprawdę jednoczesne. Posłuchajmy tego i skończmy już to razem.

I przypominają mu, że sam siebie nie stworzył, toteż musi pozostawać takim, jakim stworzył go Bóg. Usłyszałeś to? Są świadomi tego, że złudzenia nie mogą mieć żadnego skutku. Prawda znajdująca się w ich umysłach zwraca się do prawdy w umysłach ich braci, tak że złudzenia nie są wzmacniane. W ten sposób przywodzone są do prawdy; prawdy się im nie przynosi. Tak więc zostają rozwiane, nie z woli kogoś innego, lecz przez zjednoczenie Jednej Woli w samej sobie. I taka jest funkcja nauczycieli Bożych: nie widzieć żadnej woli jako odrębnej od własnej ani ich woli jako odrębnej od Woli Boga.

Idea oddzielenia – będę tego nauczał w tym krótkim czasie, jaki nam pozostał i chciałbym, żebyś to zobaczył – idea oddzielenia w koncepcyjnym utożsamieniu nie może nie być ideą odrębnej woli. W swoim koncepcyjnym utożsamieniu cielesnym dobrowolnie demonstrujesz to, co chcesz, aby było prawdziwe. Brat, którego widzisz na zewnątrz, i wszystkie inne obrazy zawarte w sformułowaniu energii światła – w iluzji czynników czasoprzestrzeni – demonstrują odrębną wolę w swoich utożsamieniach. Z pewnością nie jest to Wola Boga, lecz powiedziano ci już na poprzednim filmie, że nie wytworzyłeś sam siebie. Niezależnie od tego, jakimi posługujesz się czynnikami, aby uzewnętrzniać swoje pragnienie używania mocy umysłu do dominowania nad innymi utożsamieniami, chciałbym ci przypomnieć, jak żałośnie mały jesteś. Chciałbym ci przypomnieć, że gdy używasz swej odrębnej woli, to zaświadczasz jedynie o tym, że potrafisz posłużyć się małością swej cielesnej formy oraz egzystować przez chwilę w czasie, by umrzeć.

Ofiaruję ci pouczenie z modlitwy Ojcze Nasz: „Bądź Wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi”. Wola Boga – twojego stwarzającego źródła – dokona się bowiem całkowicie, bez żadnego związku z odrębną wolą twojej koncepcyjnej jaźni, którą podtrzymujesz po to, aby uzasadniać swój związek z ciałem. Istnieje zasada jedności i pełni w Uniwersalnym Umyśle Boga, a ty jesteś jej integralną częścią. Gdy zaświadczamy o mocy uzdrawiania, reprezentujemy tę Wolę – nie poprzez wymianę choroby na lekarstwo, nie poprzez uzasadnianie, że moja moc uzdrowienia ciebie wynika z większego zasobu informacji, bądź z moich referencji – lecz poprzez proste uznanie, że Wola i Moc Miłości jest wszędzie wokół nas. I to właśnie ci ofiarowuję. A jesteś tu jedynie dlatego, że opierasz się cudowi rozpoznania tego, kim jesteś.

Mam nadzieję, że przyjrzysz się wraz z tymi nauczycielami Bożymi Kursowi Cudów, który jest ci ofiarowany jako objawienie, czy też wstąpienie świętego umysłu Jezusa do tego kontinuum. Stanie się to dla ciebie teraz dostępne. Z pewnością bowiem jako nauczyciel Boży, jako ten, kogo nazywamy zaawansowanym nauczycielem, Mistrzem-Nauczycielem, przedstawiam ci pewność co do mojego własnego zdruzgotania, które zostało natychmiast uzdrowione w nowej relacji czasoprzestrzeni. W tej chwili reprezentuję dla ciebie tę relację w nadziei, że będę mógł dokonać korekty twojej potrzeby definiowania siebie i pokazać ci Boże Światło, które jest teraz z nami w tych okolicznościach. Widzisz to?

Oto, do czego prowadzi zdolność uzdrawiania. Moc zawarta w dzieleniu się chwilą zjednoczenia naszych umysłów uwalnia nas od potrzeby podtrzymywania oddzielenia, które świadczyło o odchyleniu, czyli błędzie w naszym umyśle. Dzięki naprostowaniu, które ma miejsce teraz w twoim umyśle, nasze cielesne formy zostaną całkowicie uzdrowione.

Dziękuję, że dzielisz się ze mną w tym czasie i w tym miejscu ideami z Podręcznika dla nauczycieli Kursu Cudów. Dzielimy się pewnością co do tego, że twój umysł może w rozsądny sposób dotrzeć do prawdy o tym, kim jesteś. Możesz tego dokonać w tej sekwencji czasu, w której znajdujesz się obecnie, i właśnie tego dokonałeś. Widzisz to? Dużo uzdrowienia dokonało się w tym ostatnim odcinku. I nagle mówisz: „Jestem zdrowy! Tak, posłużyłem się tą mocą i jestem teraz doskonały i uzdrowiony, gotów opuścić to kontinuum czasu. I podzielę się tą gotowością, która pochodzi od Boga, aby zaświadczyć o mojej pewności co do tego, że dzielimy się Jego Miłością”. Bóg bowiem towarzyszy nam, dokądkolwiek idziemy. Bóg jest Umysłem, którym myślimy i dzięki któremu dzielimy się tą chwilą miłości. Powiedzmy więc: „Niech Bóg nas błogosławi, każdego z nas”.

Właśnie dokonało się uzdrowienie… Być może zobaczymy się ponownie dużo wcześniej niż ci się wydaje. Znajdujemy się we śnie śmierci, z którego teraz się budzimy. I będziemy się dzielić rozwiązaniem, które odnaleźliśmy w tym czynniku światła. Pozostaniemy razem, aż to się skończy. Dziękuję…