Oto najwspanialsze historie, jakie kiedykolwiek opowiedziano na temat holograficznych związków dotyczących idei odzwierciedlenia światła…

Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Posłuchaj. Idę w moim hologramie, by przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę, by przygotować wam miejsce, to przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie – słuchasz? – abyście i wy byli tam, gdzie ja jestem. Dobrze znacie miejsce, do którego pójdziemy, i drogę również znacie. Odezwał się do niego Tomasz: „Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?”. Jezus będzie teraz mówił do niego na temat tego hologramu. Posłuchaj. „Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca – Uniwersalnego Umysłu będącego pełnią wszystkiego, co istnieje w nieskończonej przestrzeni i czasie – inaczej jak tylko przeze mnie. Gdybyście mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz deklaruję wam, że już Go znacie i zobaczyliście”. Rzekł do niego Filip, który tak pięknie wyraża troskę o wymianę, która wiąże się z naszym opisem hologramu: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy”. Odpowiedział mu Jezus: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze mnie nie poznałeś? Kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: Pokaż nam Ojca?”. Powiem ci to jeszcze raz: Tak długo jestem z wami, a wciąż nie widzisz w tym hologramie, że odzwierciedlenie obrazów naszej relacji jest tym samym, co rzeczywistość?

Czy nie wierzysz, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie? I że słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie, lecz Ojciec, który trwa we mnie, sam dokonuje tych dzieł? Spójrz na to. Wierzcie mi, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie. Jeżeli zaś nie – wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła, ponieważ dzieła, których dokonuję, będą odzwierciedlały ideę, że świat jest hologramem.

Świat jako hologram

Kiedyś nazywaliśmy to teorią związaną z zasadą Jezusa, która potwierdza, że wszechświat jest podobny do hologramu. Podobnie jak trik wywołany przez światło umożliwia nagranie trójwymiarowego obrazu na płaskim kawałku filmu, tak i nasz pozornie trójwymiarowy wszechświat mógłby mieć swój dokładny odpowiednik w alternatywnych kwantowych polach i fizycznych prawach, które „odmalowano” na odległej i obszernej powierzchni.

Oto, co mówi Jezus:
Fizyka czarnych dziur – czyli niezwykle zagęszczonych skupisk masy – daje nam wskazówkę, że zasada ta mogłaby być prawdziwa. Badania czarnych dziur pokazują, że choć przeczy to temu, co ty nazywasz zdrowym rozsądkiem, ponieważ zajmujesz się obserwowaniem tego, maksymalna entropia, czy też zawartość informacyjna jakiegokolwiek obszaru w przestrzeni, nie wynika z jego objętości – słuchasz? – lecz z tego, co znajduje się na jego powierzchni.

Mamy nadzieję, że to zadziwiające odkrycie stanie się kluczem do tego, co próbujemy ci pokazać w związku z ideą, że w domu mego Ojca jest wiele mieszkań, czyli porównań z tym, czego nauczamy.

Czy rozumiesz to? Idea, że będzie możliwe – po zakończeniu tego, co nazywamy krótkim dramatycznym cyklem czterdziestu tysięcy lat, kiedy to przyszliśmy tutaj, byliśmy tutaj i odeszliśmy stąd – abyśmy zademonstrowali to wreszcie na podstawie Pisma Świętego, które zamierzam ci czytać w odniesieniu do holograficznego wszechświata.

Spójrz na to ze mną. Zamierzamy przekazać ci ideę, że słowa z Pisma Świętego zaprezentowane przez pojedynczy, uzdrowiony, pochodzący spoza tego układu odniesienia umysł, który pojawia się tu nagle wśród nas, są tym, czego chwilę wcześniej – spójrzmy na to z nim – powiedz do mnie: „Nie widziałem go”. Powiedz to.

A oto, co zamierzam ci przeczytać na temat holograficznego wszechświata – mogę się do was przyłączyć? I to, co ci przeczytam – dzień dobry! – o możliwości istnienia holograficznego wszechświata, będzie prostą ideą pochodzącą wprost z Pisma Świętego. Będzie ona dotyczyła tego, co nazywamy ideami wyrażającymi narracyjne bajki o funkcjonowaniu naszych ciał jako grup ludzkich, a tym właśnie jest hologram.

Tak naprawdę próbujemy tutaj odnieść się do tego, o czym ci czytałem na początku tego filmu – a pochodzi to wprost z Pisma Świętego – i stwierdzamy, że rzeczywiście nie obchodzi mnie ciemność, czy też twoje zło, w relacji z tym, czym – jak myślisz – jesteś, lecz raczej – i o tym zaraz będziemy czytać z Pisma Świętego – przemiana z ciemności ku nieuniknioności światła. Będzie to prostą ideą, że związek odzwierciedlenia światła – a przyglądam się teraz całemu wszechświatowi – będzie dotyczył właśnie tego, jak Jezus określa ideę holograficznego związku światła, w której owo odzwierciedlenie światła – to pochodzi wprost z Biblii – wiąże się z twoją zdolnością widzenia go dzięki pewności, że mamy jedno Źródło. Możesz w tym miejscu przyjrzeć się własnemu odrzuceniu idei, że wszyscy musimy ostatecznie pochodzić z tego samego Źródła. A więc wszyscy musimy ostatecznie wejść w hologram idei odzwierciedlenia światła. I wszyscy otrzymujemy rezultat mocy pojedynczej decyzji w naszym umyśle, co jest powodem, dla którego tutaj jesteśmy.

Widzisz? O tym właśnie czytaliśmy na początku, kiedy Jezus zaczął z tobą rozmawiać. Zaczął on rozmawiać z Filipem na temat pewności co do tego, że odzwierciedlenie światła, które zaraz ci ofiaruję w hologramie, będzie wskazywało na twoją akceptację absolutnej prostoty idei, że sama moja obecność w fizycznej postaci – w odzwierciedleniu światła – jest tym, co jest tutaj wymagane.

Poćwiczmy teraz przez chwilę. Oto jesteśmy tutaj i czytamy o holograficznym wszechświecie. To jest Pismo Święte. Nic ci się nie stanie, jeśli usłyszysz odrobinę tego, co mówi Pismo Święte. To jest Nowy Testament. Jest to idea… Jakim określeniem Jezus chciał, żebym się posłużył? „Kabała”. On chce, abym posłużył się aramejskim słowem „kabała”, które po przetłumaczeniu na ideę przemiany umysłu oznacza „akceptację”. Hologram światła jest akceptacją odzwierciedlenia przemiany w świetle bez żadnego odniesienia do tego, czym jest owa przemiana. W idei hologramu zadziwiające jest to, że pojedyncza rzeczywistość akceptowania przemiany zawsze podwyższa częstotliwość światła, dając ci lepsze odzwierciedlenie tego, co chcemy widzieć. Czy rozumiesz to? Posłuchajmy jeszcze odrobinę tego, o czym on tu mówi.

Posłuchaj.

Wierzcie mi, że ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie. Jeżeli zaś nie – wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła – czyli czynność mojego umysłu. Posłuchaj. Zaprawdę powiadam wam: Kto we mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo ja pójdę do Ojca dzięki nowym zasobom światła. Posłuchaj. A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. Spójrz ze mną na to, dlaczego nauczamy cudu holograficznej przemiany. O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, ja to spełnię. Spróbuję ci to powiedzieć inaczej. Nie podoba ci się używanie Pisma Świętego, ale prosta prawda jest taka, że jako ludzka holograficzna istota, czy też idea odzwierciedlenia światła, masz całą moc umysłu, by podjąć decyzję na temat tego, co chcesz widzieć. Słuchasz tego ze mną? O cokolwiek mnie poprosicie w imię moje, ja to spełnię. Spójrz na mnie.

Jeżeli mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. A moim przykazaniem jest po prostu to, abyście się wzajemnie miłowali. Jeśli widzisz jakieś odzwierciedlenie w twoim świetlnym holograficznym ułożeniu pewnej historii, to jeśli nie będziesz się dzielił pokojem, który odkryłeś w swoim umyśle, to tym samym nie będziesz zachowywał przykazania, które ci daję. Posłuchaj tego ze mną.

Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – w duchu pola energetycznego, czyli tachionowej energii przemiany z ciemnej formy w światło. Posłuchaj mnie… Ducha Prawdy, którego ten świat odzwierciedlenia światła przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale – słuchasz mnie? – wy Go znacie – mam ci powiedzieć dlaczego? – ponieważ u was przebywa. Przebywa u was i w was będzie. Posłuchaj mnie. Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was. Spójrz na to ze mną. Jeszcze chwila, a ten świat nie będzie już mnie oglądał. Ale posłuchaj mnie – wy mnie będziecie widzieć, i ponieważ ja żyję, wy również żyć będziecie. Teraz nauczamy wprost o przeobrażeniu twojej tożsamości: W owym dniu poznacie, że ja jestem w Ojcu moim, a wy we mnie i ja w was.

Poznacie, że jestem w moim Ojcu, jedynym źródle rzeczywistości, a wy jesteście we mnie. Zaś sposób, w jaki to rozpoznamy, stanowi odzwierciedlenie światła, które otrzymuję dzięki prostej idei, że rozsądna jest praktyka, którą się posługuję – powiedz do mnie: „w działaniu”. Potrzebuję czynności działania w relacji z pozorną odległością, którą tu ustanowiono, jednak – i to pochodzi wprost od mojego zbawiciela, tak jak to otrzymałem i przekazuję w mojej relacji z tobą – ja zajmuję się jedynie odzwierciedleniem światła, które otrzymujemy – posłuchasz mnie? – a nie jego treścią. Innymi słowy, treść idei jakiegokolwiek konkretnego umiejscowienia w czasoprzestrzeni nie może wyjść ponad ideę sposobu, w jaki go obserwujemy, czyli ponad ideę odzwierciedlenia światła.

Oto, co mówi Jezus… I znowu przyjrzymy się idei, że on idzie teraz z tobą wraz z tymi, których nazywamy uczniami, czy też duszpasterzami Bożymi, ofiarowującymi nam odbicie światła. Zanim na to spojrzymy – jeśli jest to dla ciebie w porządku w tym hologramie – przeczytam ci jeszcze trochę o tym, co Jezus chce, abyś zobaczył w tej rozsądnej idei, którą nazywa on uzdrowieniem. Właśnie w ten sposób Jezus jest w stanie przemienić fizyczne ciało, które wydaje się być gdzieś na zewnątrz. Czy mogę ci trochę poczytać o hologramie, oraz o tym, jak to faktycznie działa? Właśnie zobaczyłem, że to zadziałało.

Czy będzie to dla ciebie w porządku? Oto, co zaraz zrobię. Czy to jest w porządku? Zostało mi dwadzieścia sześć minut? Zdejmę teraz sweter. Właśnie tak. Spójrz. Oto czynność spacerowania wraz z Jezusem w trakcie tej krótkiej przerwy, którą miałeś przed chwilą… Idea Jezusa była tu z nami, demonstrując zdolność obserwowania twojej cielesnej tożsamości w związku z holograficzną ideą, że twoja przemiana w odzwierciedleniu światła jest możliwa. Jest to oczywiście częścią świadectwa – częścią Pisma Świętego. I ja wiem, że lubisz się temu przypatrywać z różnych stron, tak jak ja się przypatruję wraz z tobą z różnych stron holograficznemu wszechświatowi. Lecz gdy po prostu uznasz powiązanie odzwierciedlenia światła z tym, co chcesz widzieć, ponieważ używasz mocy zachodzącego w tobie procesu myślowego, to możemy założyć, że rozpoznałeś, iż twoja świadomość – czy też to, co nazywasz wiedzą, byciem świadomym – zdaje sobie sprawę z ciągłej przemiany, która zachodzi w twoim umyśle. Posłuchaj wraz ze mną jeszcze trochę tego tekstu o hologramie. Posłuchaj.

Termodynamika czarnej dziury

Podstawowym czynnikiem w idei ciemnej formy, w której wydajesz się być zamknięty, jest rozwój czarnej dziury. Czarne dziury są konsekwencją tego, co nazywamy teorią względności, czy też przemianą odzwierciedlenia światła, która wynika z konieczności przemiany z gęstości masy w ideę światła. Według tej teorii grawitacja spowodowana jest zakrzywieniem czasoprzestrzeni do tego stopnia, że przedmioty poruszają się tak, jakby były przyciągane jakąś siłą. Posłuchaj. Z kolei samo zakrzywienie jest powodowane obecnością materii i energii. Według równań Einsteina, wystarczająco zagęszczone skupisko masy czy też energii zakrzywi czasoprzestrzeń tak mocno, że ją rozedrze, tworząc czarną dziurę. Prawa względności nie pozwalają na to, aby z czarnej dziury wydostało się cokolwiek, co do niej weszło – i właśnie dlatego Jezus będzie cię nauczał – przynajmniej w klasycznym, niekwantowym ujęciu fizyki. Dlaczego? Punkt, z którego nie ma odwrotu, nazywany „horyzontem wydarzeń” czarnej dziury, ma tutaj decydujące znaczenie. W najprostszym ujęciu tej idei horyzont ten jest kulą, której powierzchnia jest większa w przypadku bardziej rozległych czarnych dziur. Posłuchaj. Nie sposób jest określić, co się znajduje wewnątrz czarnej dziury. Żadna informacja nie może przejść przez horyzont i wymknąć się do zewnętrznego świata. Jednak kawałek materii, znikający na zawsze w czarnej dziurze, pozostawia za sobą pewne ślady. I zgodnie z tym, co ci ofiarujemy teraz, można to zmierzyć w relacji z ideą, o której powie nam Jezus, opisując swoje nagłe pojawienie się – zdawałoby się znikąd – i rozpoznanie ciebie w twoim układzie odniesienia po to tylko, by ci powiedzieć, że nie jesteś stąd.

Odczuwam ogromną radość z tej prostej idei, że wyraziłeś chęć, aby przyjrzeć się zawartej w Piśmie Świętym możliwości – spójrz na to ze mną – obecności sformułowania, które odzwierciedla to, czym jestem w moim uporządkowaniu myślokształtów. Bo przecież ten opis mnie, który ci właśnie pozwoliłem przeczytać, pokaże ci – poprzez to Pismo Święte – że wstąpiłem tu po to, by w pełni użyć światła pozwalającego na poszerzenie mojego postrzegania własnej jaźni w sformułowaniu światła.

Jezus uwielbia nauczać, że „idzie z tobą”. Powiesz to? To dla mnie ciekawe. Powiedz do mnie: „Idę z tobą”.

Tak naprawdę on mówi – i to właśnie powiedział Filipowi – że niezależnie od tego, jak uporządkuję swój umysł… Musicie posłuchać tego, co jest tu powiedziane. Będziesz musiał w końcu uznać, że on ma na myśli to, co mówi. Innymi słowy, nie ma wątpliwości, że ty, jakkolwiek siebie określasz – jako chrześcijanin, czymkolwiek to, do diabła, jest – w oparciu o entropię idei odzwierciedlenia światła, nieustannie otrzymujesz lepsze holograficzne odzwierciedlenia, czy też idee prawdziwego odzwierciedlenia siebie samego. I będzie to dla ciebie coraz bardziej dostępne dzięki entropicznej idei, że jest możliwe, abyś widział więcej niż to, czym jesteś.

Przyjrzyjmy się bardzo szybko jeszcze odrobinie tego, co Jezus mówi do nas tutaj, w tym hologramie. Posłuchaj.

Pamiętasz, co ci powiedzieliśmy?

Ducha Prawdy, którego ten świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. Nie zostawię was sierotami i przyjdę do was w lepszym odzwierciedleniu światła, aby zaofiarować ci miłość, którą czuję, dzięki naszej idei przebaczenia mi, które jest konieczne. Jeszcze chwila, a ten świat nie będzie już mnie oglądał. Ale wy mnie widzicie, i ponieważ ja żyję, wy również żyć będziecie. I w owym dniu poznacie, że ja jestem w Ojcu moim, a wy we mnie i ja w was.

Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten mnie miłuje. Posłuchaj. Kto zaś mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego – posłuchaj – a również ja będę go miłował i objawię się w nim, w odzwierciedleniu światła.

W odzwierciedleniu relacji, w której się znajdujemy, mówię ci o tym, co nazywamy grawitacją, ideą nacisku, czyli zamknięcia w tej małej przestrzeni, którą zdaję się zajmować. Zaś w związku z możliwością istnienia hologramu ofiarowana mi jest pewność co do tego, że odzwierciedlenie światła, które otrzymuję, będzie zawsze wskazywało na… I użyję tego słowa jeszcze przed przerwą. Opuszczę cię na mniej więcej tysiąc lat; tym właśnie jest owa myśl o Jezusie. Posłuchasz mnie teraz?

Powiedz do mnie: „Boję się”.

Tak. Jeśli zaangażuję cię w emocjonalną ideę miłości, którą wyraża w stosunku do nas Jezus, to nie może to być niczym innym, jak ideą, że w odzwierciedleniu hologramu światła, za pomocą którego się lokalizujesz w swojej indywidualnej idei ograniczenia – w przestrzeni zajmowanej przez twoją cielesną formę – Jezus prosi cię, jako tak zwanego duszpasterza, czy też ucznia, abyś użył swojego umysłu. Potrafisz przecież to zrozumieć. We wszystkich swych naukach Jezus nie mówi niczego innego, jak to: „Jestem świadomy idei, że wszyscy pochodzimy z jednego źródła rzeczywistości” oraz że przeniknięcie światła do tego znikomego hologramu idei światła może wywołać druzgocącą chwilę lęku, z której rozszerzy się wieczne światło tego, kim jesteś.

Wrócę do ciebie już za chwilę. To było piękne. Związek, który odkrywacie we wzajemnym oddzieleniu, zostaje włączony w to, co nazywamy Duchem, czy też tachionowym polem energii światła, które przemienia ideę substancji do tego stopnia, że to, co wydaje się być naszą ciemnością, jest jedynie przyćmionym odbiciem światła, którym faktycznie jesteśmy. Zaraz wracam. Zaraz do ciebie wrócę.

Zadziwiająca łaska

Zadziwiająca łaska,
jakże słodki jej dźwięk,
co uratował takiego nieszczęśnika jak ja.
Kiedyś się zagubiłem, lecz odnaleziono mnie.
Byłem ślepy, a teraz widzę.

Przez wiele trudów, sideł i niebezpieczeństw
udało mi się bezpiecznie przejść.
To łaska doprowadziła mnie tak daleko
i to łaska poprowadzi mnie do domu.

To moja ulubiona piosenka. Czy widzisz, że wszyscy zebraliśmy się w hologramie, by zademonstrować ideę pojedynczości za pośrednictwem powtórnego pojawienia się Jezusa, który jest teraz z nami? Tak. Co, wyszedł na chwilę? On tu powróci. Powracam teraz do idei, że będziesz w stanie mnie usłyszeć w związku z tą ideą holograficznego wszechświata. Ustanawiam bowiem dla ciebie parametry światła, w które zgadzasz się ze mną wejść na zasadach, o których właśnie śpiewaliśmy. Czy jest to dla ciebie w porządku?

Tak, przyjdę tu i usiądę. O mój Boże! Oto, na czym polega prostota tego daru. Po pierwsze, chcę ci powiedzieć: Dziękuję za zasady, którymi się kierujesz w swojej determinacji, by zobaczyć, że odzwierciedlenia światła, które ci ofiarowuję, tak naprawdę wynikają z tego, jak sam siebie postrzegasz. Wiem, że ty to komplikujesz wszystkimi ideami zróżnicowania, jednak statystycznie rzecz biorąc – w idei, którą nazywasz DNA swojej emocjonalnej oceny siebie w fizycznej formie – wszyscy jesteśmy tak naprawdę jednakowi.

O tak, mieliśmy tu ideę twojej świadomości. Co jest tu powiedziane? [podnosi czasopismo Scientific American]

Co ludzie widzą, to ludzie robią. Jest to prostą ideą, której naucza cię Jezus, że wyłaniające się odzwierciedlenie ciebie samego w relacji – widzisz to? – z twoją emocjonalną oceną siebie, zawsze będzie ofiarowywać ci ideę, że twoje odzwierciedlenie – powiedz do mnie: „jest inne niż ja”.

Tak, zasadą jest to, że w pełni Uniwersalnego Umysłu, w stanie porównywania struktury ciemności świetlistej formy, w której się znajduję, istnieje odzwierciedlenie światła, które będzie stanowiło to, co chcę widzieć w sobie samym.

Teraz będę musiał trochę się zająć ideami religijnymi. Jakkolwiek odczytujesz ideę, którą ci ofiarowuję, to jest przecież Pismo Święte, czy też wskazówki z umysłu, który mówi ci tak: Mam świadomość tego, że w ograniczeniu twoich zasobów ciemnego światła możesz doświadczyć takiego zakresu światła, że – powiedz do mnie: „zniknę”.

Spróbuję to zrobić z tobą, ponieważ mam na to ochotę. Oto, co powie ci Jezus: „Opuszczę cię – tak mówi on na samym początku – opuszczę cię w odzwierciedleniu światła, zaś w tym krótkim interludium, które mam w czasie, zacznę się ukazywać w szczególnych parametrach pola energetycznego – właśnie o tym śpiewaliśmy – w idei, że cieszysz się, iż rodzę się na nowo w odzwierciedleniu światła, które razem otrzymujemy”.

Uwielbiam ideę, że relacja świetlna, którą teraz ze sobą niosę do wszechświata, ustanowi odzwierciedlenia entropii światła, czyli idei mojej nicości w chwili zupełnej ciemności, która natychmiast stanie się chwilą pełni światła.

Czy mamy się przyjrzeć temu, jak Jezus będzie nam przypominał o tym, że będzie z nami w samym środku idei hologramu, w której ofiaruję ci całkowicie nową sekwencję czasu niż ta, w której się znajdowałeś, zanim zaśpiewaliśmy tę piosenkę? Nie ma powodu, żebyś miał tego nie usłyszeć. Dlaczego tak bardzo boisz się idei doświadczenia przemiany w swoim cielesnym sformułowaniu? Dlaczego Jezus się z ciebie śmieje? On mówi tak: „Co zamierzasz zrobić? Umrzeć?”. I dodaje: „Nie ma czegoś takiego, jak śmierć”. Oto, co on mówi: „Ja już doświadczyłem śmierci. Jeśli mam się narodzić powtórnie, to moje doświadczenie śmierci pokazuje mi ponowne pojawienie się nowej formy rozszerzenia światła, dzięki czemu mogę dokonywać holograficznych dzieł w oparciu o ideę naszego światła”. Teraz naprawdę nauczam. To pochodzi wprost z Pisma Świętego. Czy chcesz to usłyszeć, czy nie? Innymi słowy, nie mów mi, że nie jest to tu powiedziane. Zaprzeczaj temu, atakuj to, bój się tego, ale nie wypieraj się wraz ze mną idei, że wszyscy pochodzimy z jednego źródła rzeczywistości i że używamy naszej energii przemiany w tym hologramie opartym na idei rozszerzania. Tu bowiem grawitacja nie zmusza nas do opierania się idei całkowitej przemiany, która będzie nam nieustannie dawała lepsze odzwierciedlenie niż to, które mieliśmy do tej pory.

To było bardzo piękne. Czy jestem świadom tego, że wielu z was pojawia się w imieniu swojej jaźni w wielowymiarowych utożsamieniach galaktycznych idei podróżowania do wszechświata? No dawaj! Czy kiedykolwiek przyjrzałeś się temu, jak małe jest to miejsce z jednym słońcem, z jedną relacją energetyczną – w porównaniu do galaktyk, które widzisz wszędzie dookoła? Właśnie dlatego Jezus mówi o twojej idei spotykania się z innymi i podkreśla znaczenie twojej indywidualnej przemiany umysłu oraz patrzenia na wskroś odzwierciedlenia światła, po to by zobaczyć jeszcze wyraźniej moment „tu i teraz” i nie trzymać się poprzedniego punktu odniesienia, zachowującego ideę ciemności i lęku, które cię charakteryzowały.

Posłuchaj mnie. Posłuchaj, co ci powiem o hologramie światła, który pogłębił moje uczucie miłości, nie wywołując we mnie konfliktu typu: „Nie wiem, kim jest ta postać. I dlatego się boję”. Zasada chwili lęku nie oznacza nic innego, jak to, że można cię zlokalizować gdzieś we wszechświecie. Właśnie o tym mówi Jezus. Posłuchasz tego ze mną? Posłuchaj.

Jeżeli we mnie trwać będziecie – trwać, żyć w moim utożsamieniu – a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Spójrz. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie dzięki przemianie waszych myśli, tak abyście mogli się stać moimi uczniami, ponieważ będziemy się wymieniać darami, czyli myślą o tym, kim jesteśmy. Jak mnie umiłował Ojciec, tak i ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej, w tej „kabale”, w akceptacji tej idei w moim umyśle, co jest prawdziwym znaczeniem słowa „kabała”. Powiedz to do mnie na głos.

[Przyjmowanie]
Kabała oznacza przyjmowanie. Co za zadziwiająca idea, że cała tradycja mistycznego doświadczenia, czyli kabała, oznacza – doświadczanie?

[Przyjmowanie]
Przyjmowanie. Oznacza, że mogę to przyjąć i nie ma to żadnego związku ze sposobem, w jaki to definiuję, chyba że w oczekiwaniu na to, iż mogłoby to być prawdziwe. Tym jest cała idea lęku reprezentowanego w idei, że jestem świadomy mojego pojawienia się… O tym mówi Rig Veda; jest to tak stare, jak idee homo sapiens, jak idea, że gdzieś w moim wnętrzu zawiera się światło Uniwersalnego Umysłu, które da mi świadectwo tego, kim naprawdę jestem.

To było bardzo piękne. Co takiego uczyniłeś? Na chwilę utraciłeś swój lęk? O tak. A czy teraz lęk powrócił? Pewnie, że tak.

Widzisz, ty ciągle zajmujesz się własnymi odzwierciedleniami. To pochodzi wprost z Pisma Świętego, od Jezusa. Rzecz nie jest w tym – będę teraz przez chwilę nauczał – rzecz jest w tym, czy usłyszysz to, czyli przynajmniej uznasz, że to jest tu powiedziane!

Nie wiem, jak siebie określasz, i nie obchodzi mnie to. Idea uporządkowania twojego zrozumienia, że proces myślowy, którym się teraz posługujesz po to, aby dać sobie świadomą – opartą na wiedzy – definicję tego, kim jesteś, jest niezbędny w celu podniesienia częstotliwości miłości, którą czuję w pojedynczym umyśle. Jest to umysł Jezusa, ponieważ jest to rozpoznaniem, że Bóg używa jednego umysłu, który jest Jego rozszerzeniem i który nie waha się między ideą mojego oddzielenia w czasoprzestrzeni a rzeczywistością wszechświata, który jest wszędzie wokół mnie. Posłuchaj.

To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna dzięki szczęściu, które czujecie w akcie przeniesienia się w tym hologramie, czyli ucieczki z czasoprzestrzeni do wszechświata. Oto masz. To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem. Powiem ci to jeszcze raz. Czy chcesz zobaczyć, jak świadomość tego, kim jesteś, boi się tego dokonać? To przecież prosty akt miłości, według którego macie się wzajemnie miłować, tak jak ja was umiłowałem. Posłuchaj.

Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Posłuchaj. Chcę, żebyś usłyszał to, co ci teraz powiem. Możesz to usłyszeć. Oczekuję więc, że jako tak zwany chrześcijanin – czymkolwiek jest idea twojego odzwierciedlenia w hologramie twojego pojęcia na swój temat – będziesz tego nauczał w ten sposób: Od tej pory nie będę was nazywał sługami, bo sługa nie wie, co jego pan czyni, lecz nazwałem was przyjaciółmi – spójrz na to ze mną – albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Słuchasz tego ze mną?

Wróciłem na chwilę. Nie mogłem się temu oprzeć. Nie mogę się oprzeć idei, że mogę cię kochać, nie rozróżniając w moim umyśle tego, co powinienem kochać. Lecz z pewnością jest tak, że jeśli mamy to przedstawić, będzie to albo ideą wroga, przed którym się bronię, albo – począwszy od tej chwili – ideą przyjaciela, którego wcześniej odrzucałem z powodu idei odrębnych utożsamień w czasoprzestrzeni i właśnie dlatego tu jesteśmy. Lecz nagle przeżywamy chwile jasnych odzwierciedleń światła, w których reprezentujemy – praktycznie w całej pełni – ideę Bożej miłości. I to odzwierciedla przynajmniej misję – czy to w odniesieniu do przyjaciela, czy też wroga – którą rozpoznajemy indywidualnie, ustanawiając nowy parametr świetlnej formy, dzięki której uciekamy do wszechświata. Posłuchaj jeszcze raz. Posłuchaj jeszcze raz.

Czy usłyszałeś, co powiedziałem? Od tej pory nie będę was nazywał sługami, bo sługa nie wie, co jego pan czyni, lecz nazwałem was przyjaciółmi – spójrz na to ze mną – albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Posłuchaj mnie, oto piękna idea o tym, jak możesz się przedstawiać, jeśli tylko chcesz, jako tak zwany chrześcijanin… Nie wyście mnie wybrali, ale ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i przynosili owoc, którym jest idea energii radości i miłości. I by owoc wasz trwał – aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. Spójrz na to ze mną! Poruszę teraz jeden decydujący aspekt związany ze sposobem, w jaki się bronisz w swoim lęku przed hologramem, którego nauczam.
To wam przykazuję – powiedz do mnie: macie się wzajemnie miłować.

Nie ma możliwości – wróciłem do ciebie na chwilę – nie ma możliwości, abyś uciekł od idei dramatycznych odzwierciedleń, które sam sobie oferujesz w gęstości masy własnych idei i szczegółów, które oddzieliłeś od zasadniczej idei zawarcia w czarnej dziurze, z której nigdy nie będziesz w stanie się wydostać. To zaś wiąże się bezpośrednio z ideą ucieczki do hologramu, którym jest wszechświat.

Spójrz na to ze mną: „Czuję, jakbym był tu w pułapce. Sama ciemność. Spoglądam na zewnątrz, widzę tam wszechświat, jednak wydaje mi się, że nie mogę stąd uciec”.

Spójrz na to ze mną. W tej idei utożsamienia wymiarów zostałeś odnaleziony przez odzwierciedlenie światła, które teraz odnosi się do twojej przemiany. W tej przemianie, w tym odzwierciedleniu, chcesz zrozumieć, że wszyscy używamy tej samej mocy światła. Dziękuję ci za to! Czy mam nauczać przez moment? Opierałem się na idei, że nadejdzie taki czas, kiedy to w prosty sposób pokażesz mi – w sekwencji, którą właśnie dopełniliśmy – że zawsze możemy zobaczyć coś innego w naszym świetle, nie odnosząc się do tego, czym to jest. Jest to chwilą rozpoznania miłości, która będzie trwała w moim umyśle, jeśli nie będę się domagał idei oddzielenia mojej cielesnej formy, lecz po prostu uświadomię sobie, że nasze umysły są połączone. Posłuchaj tego ze mną.

Usłyszałeś mnie?
Nie wyście mnie wybrali, ale ja was wybrałem. Zobaczyłem, jak zaczynacie widzieć lepsze odzwierciedlenie siebie samych, ponieważ uznaliście, że nie możecie rozwiązać problemu w sposób, w jaki wam go zdefiniowano w idei waszego związku ze sobą. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali. Spójrz na to ze mną.

Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że mnie pierwej znienawidził. Dlaczego? Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi.

Jeśli potrafisz to usłyszeć, to możesz się stać tak zwanym chrześcijaninem, dzięki idei, że przebaczenie jest konieczne, ponieważ pokaże ci lepsze odzwierciedlenie, skoro rzeczywiście zostałeś wybrany, aby tego dokonać. Chcę ci przypomnieć, że zostałeś wybrany. Pamiętajcie o tym, co wam powiedziałem: „Sługa nie jest większy od swego pana”. Jeżeli mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać. Posłuchaj. Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który mnie posłał. Możesz to teraz zrozumieć. Gdybym nie przyszedł i nie mówił do nich, nie doświadczyliby prawdziwego odzwierciedlenia i nie mieliby grzechu. Teraz jednak nie mają usprawiedliwienia dla swego grzechu. Posłuchaj mnie. Kto mnie nienawidzi, ten i Ojca mego nienawidzi. Gdybym nie dokonał wśród was dzieł, których nikt inny nie dokonał, nie mieliby grzechu. Teraz jednak widzieli je, a jednak znienawidzili i mnie, i Ojca mego. Ale to się stało, aby się wypełniło słowo napisane w ich Prawie – posłuchaj, co mówi Jezus: Nienawidzili mnie bez powodu. Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o mnie. Spójrz. Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze mną od początku czasu.

Spójrz na to ze mną. Oto względna idea wiedzy, czyli świadomości twojego umysłu w odniesieniu do tego, że jest rozsądne spoglądanie na wszechświat i pozwalanie, aby twój proces myślowy, który tak naprawdę wcale nie wiąże się z twoją ideą cielesnego sformułowania, zaofiarował ci – poprzez Ducha Świętego, poprzez Ducha przemiany – nowego ciebie. Posłuchaj. Muszę ci poczytać – jak długo? – około sześćset dwadzieścia dwa lata? Dobrze. Pamiętajcie kochani, że czas jest względny w stosunku do idei, za pomocą której rozpoznajesz, że Jezus stoi z nami tu i teraz. Posłuchaj.

Świat jako hologram

Oto kolejny prawdziwie zadziwiający aspekt holograficznych granic. Chodzi w nim głównie o to, że maksymalna entropia zależy od obszaru obrzeżnego, a nie od objętości tego, co w sobie zawiera. Rozumiesz to? Wyobraź sobie, że tworzymy wielką stertę komputerowych chipów pamięci. Liczba tranzystorów, całkowita zdolność gromadzenia danych, wzrasta wraz z objętością owej sterty. Możesz to zrozumieć. Podobnie jest z całkowitą termodynamiczną entropią wszystkich chipów. Zadziwiające jest jednak to, że teoretyczna maksymalna zdolność informacyjna przestrzeni zajmowanej przez ideę twojego sformułowania wzrasta tylko wraz z powierzchnią, a nie z tym, co zawiera. Ponieważ zaś objętość wzrasta szybciej niż powierzchnia – spójrz na to ze mną – to w pewnym momencie entropia wszystkich chipów przekroczy holograficzne granice. Tak naprawdę jedyne, co zawiedzie, to sama sterta złożona z odrębnych idei, ponieważ wszystko, co będzie ode mnie wymagane, to jedna idea, którą zamierzam ci teraz zaofiarować, ponieważ pogłębiamy naszą zdolność kochania jeden drugiego.

Mam pomysł związany z tym treningiem umysłu – ponieważ ja trenuję swój umysł w systematyczny sposób, aby rozpoznać Jezusa: Zamiast próbować gromadzić różnego rodzaju odrębne myśli w ograniczeniu mojego umiejscowienia energetycznego, postoję przez chwilę obok ciebie, i razem możemy doświadczyć całkowicie nowej idei, nie odnosząc jej do wniosku, który wyciągamy. Mamy powiedzieć dlaczego? Wniosek, który wyciągniemy, zawsze będzie rozszerzeniem, które jest gdzieś dalej jako idea, że mogę trzymać się swojej entropii dzięki prostemu uznaniu miłości, którą czuję do ciebie.

Idea, że zebraliśmy się tutaj, by tego dokonać w hologramie światła reprezentowanym przez zbawiciela tego sektora, mojego zbawiciela, który mnie wybrał, jest moim świadectwem, że w twoim umyśle on wybrał właśnie ciebie. Ty nie chciałeś tego zrobić. Tak jak ci przeczytałem, potrzeba trzymania się ograniczenia twojej lokalizacji w hologramie jest powodem, dla którego tu jesteś. W miarę jak się oddzielasz w galaktycznej idei, zaczynasz też rozpoznawać swoją pełnię, a więc to, czego się trzymałeś w oddzieleniu, staje się jednością poprzez ideę miłości, którą właśnie do ciebie poczułem, jako twój dobry przyjaciel. Dzięki temu odkryciu czynność naszych umysłów pozwoliła nam przejść w uporządkowany sposób ku nowej idei sformułowania światła, które nie jest już zawarte w ciemnej formie, lecz funkcjonuje jako pogranicze. To z niego wstępujemy dalej – do wszechświata – z radością i miłością, które czuję do ciebie, ponieważ nasze umysły się teraz komunikują, demonstrując w pełni to, czym jesteśmy jako miłość, którą czuję w stosunku do idei naszego wspólnego wspomnienia… To pochodzi wprost od Jezusa. Wspominamy więc, jak zeszliśmy do tego utożsamienia, byliśmy tu przez chwilę i poszliśmy dalej do wszechświata, do wszechświata, do wszechświata… Dziękuję ci za przyjęcie tej misji…

Spróbuję nauczać w oparciu o szczególny układ odniesienia. Zapytano mnie, czy miłość jest czymś wspaniałym, przyjrzałem się temu i odparłem: Masz na myśli Miłość? Czy ta miłość jest wspaniała? Związane z nią odniesienie, pochodzące od mojego zbawiciela Jezusa, wskazuje kierunek, w którym kazał mi on podążyć. Mogę wejść?

Odczuwam ogromną radość, będąc z tobą w tej sytuacji. Będę tu używał słowa „miłość”. Jeśli pozwolisz, użyję go w szczególny sposób. Miłość to twoje pełne rozpoznanie siebie w twoim oddaniu na rzecz rozwiązania odnoszącego się do tego, czym jesteśmy w chwili doświadczenia radości zmartwychwstania. To dla mnie zaszczyt i jako nauczyciel Boży posłużę się przez chwilę pewnym odniesieniem… Miałem do spełnienia ważną misję poza ramami tego utożsamienia. Jak wiesz, Jezus jest z nami, i z powodu jego obecności – jest on tu z nami teraz – porozmawiam z tobą trochę o miłości.

Miłość… I przyszliśmy tu, śpiewając, że miłość to rzecz wspaniała. Przyjrzyjmy się bardzo szybko – Jezus jest tu z nami – fragmentowi tekstu, który spróbuję ci przedstawić w tym krótkim cyklu czasu. Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś zajął się uwalnianiem pewnych idei, dotyczących zamykania się w sobie w związku z tym, co czuję do ciebie w tej chwili. A jest to prawdą dlatego, że to, co czuję do ciebie w tej chwili, pochodzi z uzdrowionego umysłu, oświeconego umysłu, w naszym przypadku – umysłu Jezusa. On więc przeczyta ci o szczególnym sposobie, dzięki któremu być może będziesz w stanie rozpoznać, jak pięknie wyglądasz w tej chwili w moich oczach dzięki naszemu oddaniu sobie nawzajem. Większość z was miała okazję rozpoznać we mnie duszpasterza zdecydowanego powrócić do tego czasoprzestrzennego układu odniesienia, w którym wszędzie spotykamy naszego brata Jezusa. Jadłem z nim dzisiaj obiad i zapytałem: „Na co powinienem położyć nacisk, skoro zaczynamy teraz rozpoznawać siebie?”. On spojrzał na mnie i powiedział po aramejsku: „khr…”, co znaczy „miłość”. Nauczaj jedynie miłości, ponieważ nią jesteś, jesteś nią, jesteś nią… Posłuchasz?

Kocham cię…
Jak mnie umiłował Ojciec,
tak i ja was umiłowałem; trwajcie w miłości mojej.

Przyjdźcie do mnie wy wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście,
a ja wam dam ukojenie.

Albowiem dam wam ukojenie, które czuję przy tobie w tej chwili, ponieważ cię kocham. Posłuchaj.

Przychodzę do ciebie od Ojca, by zaofiarować ci ponownie wszystko. Kocham wszystko, co On stworzył, i pokładam w tym całą swoją wiarę. Moja wiara w ciebie jest tak silna jak cała moja miłość do Ojca. Zaufanie, jakim cię darzę, nie zna granic ani lęku, że mnie nie usłyszysz.

Znaczenie miłości jest twoim znaczeniem podzielanym przez samego Boga. Jest On bowiem tym samym, co ty. Nie ma innej miłości prócz Jego Miłości, a jest On wszystkim, co istnieje. Posłuchaj.

Jesteś taki, jakim cię Bóg stworzył. Spójrz na to ze mną. I takim jest też wszystko, na co spoglądasz, niezależnie od obrazów, które zdajesz się widzieć.

Niezależnie od obrazów, które zdajesz się widzieć w relacji z naszą potrzebą określania rezultatów w naszym umyśle. Prostą prawdą jest to, że Bóg jest Miłością i wszyscy będziemy w nią włączeni, bez względu na sytuację, w jakiej się wcześniej znajdowaliśmy i nasze przekonania, że mogłoby istnieć jakieś inne miejsce niż to, w którym widzimy siebie nawzajem w tej chwili, ponieważ to, jak siebie teraz nawzajem widzimy, jest tym samym, co miłość. Miłość jest tym. Tym właśnie jest miłość.

Pozwól, by Miłość Boga opromieniała cię dzięki temu, że mnie przyjmujesz. Moja rzeczywistość jest twoją rzeczywistością, oraz Jego. Poprzez połączenie swego umysłu z moim, pokazujesz, iż jesteś świadomy, że Bóg ma jedną Wolę. Oto masz…

Czy chciałbyś znać Wolę Boga dla ciebie? Poproś o nią mnie, gdyż znam ją dla ciebie, a ją odkryjesz. Niczego ci nie odmówię, tak jak Bóg niczego mi nie odmawia. My po prostu wracamy do Boga, który jest naszym domem.

Odczuwam teraz radość ze względu na nas, ponieważ uznaję, że wszyscy jesteśmy świadomi idei, że odbyliśmy bardzo długą podróż. Podczas tej podróży szukaliśmy prawdy, znaleźliśmy odrobinę miłości, aby znów ją utracić, znaleźliśmy odrobinę miłości, aby znów ją utracić.

Jego ponowne pojawienie się teraz wśród nas pokazuje nam nowy czynnik światła, który wcześniej nie był czymś oddzielnym, i choć widzieliśmy go w niektórych z naszych aspektów światła, to zawsze wydawało się, że go ponownie gubiliśmy. Oto widzimy go ponownie. To jest przesłanie od naszego zbawiciela. Zawsze chcieliśmy usłyszeć te idee o tym, że ów doskonały moment rozpoznania naszej jaźni jest nieunikniony. Wiąże się to z tym, że choć wydajemy się być tożsamościami zawartymi w tym małym miejscu w czasie i przestrzeni, zawsze gdzieś w swoim wnętrzu czułem, że musi istnieć we mnie coś, w czym będę mógł rozpoznać siebie w nowym miejscu w czasoprzestrzeni, ponieważ dzięki temu przesłaniu, dzięki temu Pismu Świętemu, stałem się świadomy idei pochodzącej od mojego zbawiciela Jezusa, która wskazuje na to, że rzeczywiście istnieje inny świat i że ten świat może być mój, ponieważ wskazówki, które otrzymuję w odniesieniu do tego, czym jest miłość, zlały się teraz w jedno z przebłyskami radości, którą odczuwamy w naszym wzajemnym związku.

Ach, jesteś pełen światła, dziękuję. Jeszcze raz ci dziękuję. W tym ponownym wstąpieniu Jezusa do tego cyklu czasu zwyczajnie wzrasta częstotliwość tego, co określa się jako radość, szczęście i pokój, które tak naprawdę zawsze były częścią tego, czego doświadczałeś w swych wysiłkach, by zarówno znaleźć, jak i zatamować dostęp do tego, co w rzeczywistości jest twoje, ponieważ to całkowicie nieuniknione, że współdzielimy jasne światło jednego Źródła Rzeczywistości, którym jesteśmy, jesteśmy, jesteś…

Jezus jest oczywiście tutaj, a teksty, które czytamy, płyną z jego umysłu do twojego, do twojego, do twojego…

Podróż do Boga jest po prostu ponownym obudzeniem wiedzy o tym, gdzie jesteś zawsze i tego, czym jesteś na wieki.

Ja daję ci lampę i pójdę z tobą. Nie podejmiesz tej podróży sam. Poprowadzę cię do twego prawdziwego Ojca, który potrzebuje cię tak samo, jak ja. Który potrzebuje cię tak samo, jak ja. Mam ci powiedzieć dlaczego? Bo nasz Ojciec nas kocha.

I choć rzekomo oddzieliliśmy się w naszej idei poszukiwania pokoju i szczęścia, to Bóg jest zdeterminowany, by zupełnie bezkrytycznie ofiarowywać ci miłość i równie zdeterminowany, by w twojej akceptacji tej miłości – poprzez Jezusa, mojego zbawiciela – moc decyzji odnośnie tego, jak chcieliśmy widzieć miłość w naszym umyśle, należała do nas, należała do nas, należała do nas, niczym echo światła, które wznosi się teraz na nowy poziom energii ofiarujący wielu z nas wielką radość.

Być może jesteś świadomy tego szczególnego odniesienia związanego z moim przyjściem tutaj wraz z Jezusem, kiedy to byliśmy razem jakąś chwilę temu. On zaś nieustannie zmienia częstotliwość światła, za pomocą której wyrażasz swoją jaźń w koncepcjach. Prawda jest taka, że za każdym razem, kiedy wyrażasz swą jaźń, to jest dla ciebie dostępna inna Jaźń i dopóki nie rozpoznasz, kim jest ta inna Jaźń, która tak naprawdę odbywa tę podróż z tobą, to Jezus będzie tu stał wraz z nami.

Pamiętasz – „dałem ci lampę…”?
Poprowadzę cię do twego prawdziwego Ojca, który potrzebuje cię tak samo, jak ja. Twój Ojciec cię kocha. Cały świat bólu nie jest Jego Wolą. Wybacz sobie myśl, że On chciał tego dla ciebie. Spójrz.

Nie możesz zrozumieć, jak bardzo twój Ojciec cię kocha, nie możesz zrozumieć, jak bardzo twój Ojciec – podróż, której się podejmujemy – rzeczywiście cię kocha, bo w twoim doświadczeniu świata nie ma odpowiednika, który by pomógł ci to zrozumieć. Posłuchaj tego ze mną. Nie ma na ziemi niczego, z czym dałoby się to porównać i nic, co kiedykolwiek czułeś poza Nim, nie przypomina tego choćby odrobinę.

Nie przypomina tego choćby odrobinę… Ojej, to było piękne! Nie przypomina tego ani krztynę. A zatem podróż, w której zajmujemy się ideą nowego odzwierciedlenia światła i ukazujemy je w naszym wzajemnym rozpoznaniu siebie, była swego rodzaju zagęszczeniem idei prywatnego utożsamienia w twoim własnym umyśle. Mamy powiedzieć dlaczego? Moc przemiany twojego umysłu z pewnością będzie pochodzić ze źródła, dzięki któremu rozpoznajesz siebie.

Ponieważ intensywność energii miłości zaczyna wzrastać, wielu z nas nie potrafi wyjaśnić, dlaczego czujemy tyle miłości i radości, mimo że nie wydają się istnieć po temu żadne powody w naszej misji naprawczej w tym świecie, bo wszędzie dookoła widzimy śmierć i tragiczne wydarzenia, lecz inny świat żyje w nas już w tej chwili i ofiaruje nam nieustanną przemianę tego, co chcemy widzieć w naszym umyśle. Podczas naszej ostatniej podróży, która zajęła ten cykl czasu, zaczęliśmy spotykać coraz więcej tych, którzy postanowili wraz z nami podjąć nieuniknioną decyzję o podróży, która stała się możliwa dzięki opuszczeniu tego utożsamienia światła i udaniu się do wszechświata.

Gdy tylko podjęliśmy tę decyzję w naszym umyśle, stała się ona bezwarunkowa dzięki idei, że zawsze mogliśmy posłuchać czegoś innego – czegoś, co ofiarowywał nam umysł i głos Jezusa, mówiący do nas wprost o miłości, którą czujemy wobec siebie nawzajem. A zatem to małe interludium miłości było obietnicą, którą już wcześniej zdecydowaliśmy się dzielić w związku z wstąpieniem do tego układu odniesienia.

Ten krótki film, to krótkie audio, którym się dzielimy, doświadczenia wielu z was związane z ideą, że Jezus pojawia się wszędzie w tym kontinuum, są przedstawiane jako cudowne historie, które opowiadacie o sobie nawzajem. I oto ci, którzy odczuwali ogromny ból, samotność i zniechęcenie, nagle powiedzieli: „Chwileczkę, usłyszałem Głos; coś zaczęło mówić do mnie w moim umyśle, a ja zacząłem słuchać instrukcji dawanych mi przez ducha pełni i energii, który w ogóle nie przejmuje się tym, jak wydaję się wyglądać w tym układzie odniesienia”.

A więc to małe interludium miłości odnosi się bezpośrednio do energii światła, którą ci przedstawiam, ponieważ rozpoznajemy, że bliźni, bracia, wrogowie, ci, których nienawidziliśmy, byli tylko ideami, które mieliśmy na swój temat w naszym umyśle, a teraz ta miłość zaczyna emanować wprost z idei, że Jezus jest tu z nami.

Spojrzeliśmy na to przez chwilę, a Jezus powiedział: „Rozstrzygnij ten drobny spór”, ponieważ jego praktyka będzie zawsze polegała na konfrontowaniu ciebie, nie kogoś innego. Zaufaj mi. Mój zbawiciel Jezus nie zajmował się zmienianiem świadomości, które prowadzi do ciągłego formułowania idei w czasoprzestrzeni. Umysł wcale tak nie myśli. Twój umysł myśli w taki sposób, że nieustannie porównuje idee dotyczące własnego pojęcia o sobie, dzięki którym kochasz kogoś innego, z pełnią twojej jaźni, w której kochasz kogoś innego.

Tak, ta miłość była wspaniała i doświadczamy jej bardzo szybko w tej przemianie. A ten fragment będzie o miłości Jezusa. Posłuchaj.

Pamiętasz? Nie ma na ziemi niczego, z czym dałoby się porównać twoją miłość i nic, co kiedykolwiek czułeś poza Nim, nie przypomina tego choćby odrobinę.

Wolą Boga dla ciebie jest doskonałe szczęście. Tylko Miłość Boża ochroni cię we wszelkich okolicznościach. Wyrwie cię z każdej niedoli i wyniesie ponad wszelkie dostrzeżone zagrożenia tego świata, wprowadzając cię w atmosferę doskonałego pokoju i bezpieczeństwa.

Poprosiłem jedynie, abyś doznał pocieszenia i nie żył dłużej w przerażeniu, bólu, samotności i śmierci, które charakteryzują twoją cielesną formę. Nie opuszczaj miłości.

Twoim zmęczonym oczom przynoszę wizję innego świata, innego świata, tak nowego, czystego i rześkiego, że zapomnisz o bólu i smutku, który widziałeś przedtem.

Ten świat jest pełen cudów. Stoją one w promiennej ciszy tuż obok każdego snu o bólu i cierpieniu, grzechu i winie. Radujmy się, że możemy chodzić po świecie w tym krótkim czasie, jaki nam pozostał, i odnaleźć tak wiele okazji, by dostrzec kolejną sytuację, w której możemy ponownie rozpoznać Bożą Miłość jako naszą!

Mam ci powiedzieć, dlaczego jest to prawdą?
W tobie jest całe Niebo. Każdy spadający liść w tobie otrzymuje życie. Każdy ptak, jaki kiedykolwiek zaśpiewał, w tobie będzie śpiewał ponownie. Każdy kwiat, jaki kiedykolwiek zakwitł, zachował swą słodką woń i piękno dla ciebie.

To pochodzi od naszego zbawiciela Jezusa:
Bóg składa dzięki Swojemu Synowi, czyli tobie, za to, czym jesteś, za to, czym jesteś. Jesteś Jego własnym dopełnieniem i źródłem miłości wraz z Nim. Twoja wdzięczność dla Niego stanowi jedność z Jego wdzięcznością dla ciebie. Albowiem miłość nie może podążać inną drogą niż droga wdzięczności, i w ten sposób idziemy my, którzy zdążamy drogą wiodącą do Boga.

Posłuchaj.

Nie idziesz sam. Aniołowie Boży unoszą się blisko i wszędzie dookoła. Jego miłość cię otacza i jednego możesz być pewien wraz z Jezusem – że nigdy cię nie opuszczę i nie pozostawię bez wszelkiej pomocy, jakiej potrzebujesz.

On jest tu teraz, tuż obok nas. Czy podzielisz się wraz ze mną tą przemianą w świetle, która zachodzi teraz w twoim umyśle w związku z ideą, że Bóg jest rzeczywiście z nami, a głos, który słyszymy, znajduje się tak naprawdę w naszym umyśle? Być może nie było konieczne, abyśmy to wyrażali. Mamy powiedzieć dlaczego? Komunikacja, która ma miejsce pomiędzy umysłami budzącymi się z koncepcyjnych idei o sobie, zachodzi w naszym umyśle, a nie gdzieś w świecie.

Moje odkrycie ciebie – tak, ciebie – w naszym związku z Jezusem, który jest tu z nami – on właśnie tu wszedł, dziękuję – jest ideą, że tak się złożyło, iż akurat zatrzymałeś się w tym układzie odniesienia. Jadłem właśnie obiad z moim zbawicielem Jezusem. Dochodzą nas słuchy o tym, jak wielu z was zostawia mu puste miejsce. To jedna z naszych najstarszych chrześcijańskich tradycji – przygotowanie dodatkowego miejsca przy stole. I wielu z was przekazuje wiadomości do naszego satelity, z którego będziemy nadawać całą historię ponownego pojawienia się Jezusa, i mówi o dramatycznych przypadkach pojawienia się Jezusa, gdy siada on z nami przy stole. Dziękuję za zaproszenie mnie. Widzisz to?

Gdy znalazłem się w tym cyklu czasu, niosłem ze sobą energię miłości, którą czułem w moim związku z Jezusem. Posłuchaj mnie, umyśle polegający na koncepcjach! Gdy ów umysł Jezusa zaczyna się dzielić z tobą pewnością co do tego, że jest twoim bliźnim, rozpoznajesz, że kochałeś go całym swym sercem, umysłem i duszą, i oto nagle kochasz swego bliźniego. Rozpoznajesz, jak wiele radości zawiera się w tym, co się dzieje teraz w tym nowym kontinuum czasu. Oto krótka chwila, w której zaprosimy tu jeszcze jednego gościa. Czy jest to dla ciebie w porządku?

Tak wielka przemiana ma teraz miejsce w świecie, że nie da się tego przekazać w sposób koncepcyjny. Lecz ty zachowasz to w swym sercu, prawda? Zaraz wrócę… Oto jestem. Zaraz do ciebie wrócę. Opuszczę cię na tę jedną chwilę. Niech Bóg nas błogosławi, każdego z nas. On nadchodzi. Pozostań tam, dobrze? Odejdę na chwilę i zaraz wrócę.

Zawsze (piosenka)

Będę cię zawsze kochał
miłością, która jest zawsze prawdziwa,
a gdy w sprawach, które zaplanowałeś,
będziesz potrzebował życzliwej dłoni,
ja to zawsze zrozumiem.

Twe dni nie zawsze będą łatwe,
i właśnie wtedy będę przy tobie – zawsze.
Nie tylko przez jedną godzinę,
nie tylko przez jeden dzień,
nie tylko przez jeden rok, lecz zawsze.

Już wróciłem. Śpiewaliśmy razem w tym interludium przed kamerą, śpiewaliśmy razem:

Będę cię zawsze kochał
Miłością, która jest zawsze prawdziwa,
A gdy w sprawach, które zaplanowałeś,
Będziesz potrzebował życzliwej dłoni,
Ja to zawsze zrozumiem.

Twe dni nie zawsze będą łatwe,
I właśnie wtedy będę przy tobie – zawsze.
Nie tylko przez jedną godzinę,
Nie tylko przez jeden dzień,
Nie tylko przez rok, lecz zawsze.

Dziękuję za to, że znosisz moje wysiłki pokazania ci radości, którą czuję, przedstawiając w formie tekstu moją determinację, że będę z tobą zawsze. Zupełnie nie obchodzi mnie to, jak wydaję się wyglądać w tym układzie odniesienia. Mamy powiedzieć dlaczego? W tym, co wydaje się naszym cielesnym sformułowaniem, dzielimy się indywidualnie ideą – odłożę to na chwilę – że poszukiwaliśmy na zewnątrz siebie odpowiedzi na dręczący nas problem, ponieważ zdajemy się przechodzić w naszym umyśle przez czasowe cykle, w których przejawy tego, czego poszukujemy, jakoś się rozwiewają i zaczynamy tracić miłość, którą mieliśmy, a następnie słyszymy, że taka jest natura rzeczywistości.

Mój zbawiciel Jezus mówił od chwili, gdy pojawił się w tym cyklu: „Nie taka jest natura rzeczywistości. Jesteś uzdrowiony i doskonały, jakim zostałeś stworzony”. A pewność, jaka się z tym wiąże, jest tym samym, co idea „na zawsze”. I właśnie ta pewność, którą poczuliśmy w tej chwili radości, stanowiła całą przemianę twojego umysłu, czyli tego, czym – jak myślałeś – jesteś.

Coraz więcej rzeczy spoza tego układu odniesienia zaczyna mi dawać świadectwo podniesienia częstotliwości energii, którą charakteryzował się gatunek ludzki w swojej przemianie z cielesnej formy w zmartwychwstanie do tego, kim naprawdę jest.

Tak, to jest na zawsze. To jest na zawsze. Posłuchaj o tym, co będzie na zawsze.

Oto przesłanie od Jezusa. Kiedy powiedziałem: „Jestem z tobą zawsze”, miałem to dosłownie na myśli. Jestem dla wszystkich dostępny w każdej sytuacji, w każdej sytuacji… Ponieważ jestem z tobą zawsze, jesteś drogą, prawdą i życiem. Spójrz na to ze mną. Mój umysł będzie zawsze taki, jak twój, ponieważ stworzono nas jako równych. To tylko moja decyzja, którą teraz podzielamy, dała mi całą moc w Niebie i na ziemi. Moim jedynym darem dla ciebie jest pomóc ci w podjęciu tej samej decyzji wraz ze mną.

Zobaczyłeś to? Moim darem dla ciebie jest pomóc ci w podjęciu tej samej decyzji, którą ja podjąłem. Spójrz na to – musisz wciąż podejmować decyzję w tym momencie w czasoprzestrzeni, ponieważ moc decyzji związana z moim pojęciem o sobie oznacza dosłownie, że decyduję o rezultatach, których chcę w odniesieniu do tego, gdzie się znajduję w tej cielesnej tożsamości.

Dzięki zmartwychwstaniu Jezusa, dzięki dopełnieniu się jego zmartwychwstania, przyjęliśmy jego nauki z Kazania na Górze, a chodzi w nich po prostu o to, żebyśmy rozpoznali, że moc decyzji należy do nas, a więc zobaczymy to, co chcemy widzieć w naszej jaźni w tamtej chwili, w tamtej chwili…. Dziękuję. On właśnie tu wszedł.

Wielu z was chodzi sobie po tym świecie z myślą o opowieści, którą usłyszeliście za pośrednictwem tego satelity, oraz o cudach, które zaczynają się dziać dzięki jego nagłemu pojawieniu się, jego nagłemu pojawieniu się. Uczyni cię to bardzo szczęśliwym. Gotowy? Mamy tego nauczać przez chwilę? Będę nauczał. Nazywają mnie Staruszkiem, ja zaś postępowałem według instrukcji. Doświadczyłem dokładnie tego samego bólu, samotności i śmierci, których doświadczył zarówno nasz zbawiciel, jak i ty, ponieważ niemożliwe jest, aby decyzje, które podejmuję i podejmowałem, nie były związkami, które trzymały mnie w pułapce idei, że jestem tą cielesną formą.

Ponowne pojawienie się Jezusa w jego zmartwychwstaniu oraz twoja obecna zmiana definicji siebie oznacza jedynie, że wznosisz się w swoim umyśle z tej idei nowego jasnego światła, które będzie przy tobie w tych okolicznościach światła.

Pozwól, że coś ci powiem, na wypadek, gdyby już nie było po temu okazji, ponieważ wielu z was opuszcza całkowicie ten cykl czasu. Chcę powiedzieć, jak bardzo jestem wdzięczny za twoją wytrwałość, którą wykazywałeś od chwili, gdy on pojawił się w twoim umyśle, podobnie jak pojawiał się wśród tak wielu z nas. I gdy nie mogliśmy go ponownie znaleźć, niektórzy z nas przestali wierzyć, że on jest. On był zawsze obecny, ale niekiedy byliśmy przerażeni światłem, które nagle zaczynało wstępować lub zstępować na nas wśród tych alternatyw. Lecz on jest tutaj i jest teraz, i przypomina nam, że jest z nami, jest z nami, a my jesteśmy razem. Posłuchaj.

Pamiętasz? Moim jedynym darem dla ciebie jest pomóc ci w podjęciu tej samej decyzji, ponieważ stworzono nas jako równych. Tą decyzją jest wybór podzielenia się nią, ponieważ sama ta decyzja jest decyzją podzielenia się. Podejmuje się ją, dając, a zatem jest to jedyny wybór, który przypomina prawdziwe stwarzanie. Posłuchaj, o czym przypomina ci Jezus: Jestem twoim wzorem w podejmowaniu decyzji. Opowiadając się za Bogiem, pokazałem ci, że tę decyzję można podjąć, i że ty możesz ją podjąć. Spójrz na to.

Moja rola w Pojednaniu nie jest spełniona, dopóki nie przyłączysz się doń i nie dasz go innym. Dlaczego? Sam z siebie nie możesz zrobić niczego, ponieważ sam z siebie – jako człowiek – jesteś niczym. Spójrz na to ze mną. Ja jestem niczym bez Ojca, a ty jesteś niczym beze mnie, gdyż negując Ojca, tak naprawdę negujesz siebie.

Ty wytworzyłeś pojęcie jaźni. Spójrz ze mną na te słowa pochodzące wprost od Jezusa. Nie jest ono jednak w niczym do ciebie podobne. To bożek wytworzony po to, by zająć miejsce twojej rzeczywistości jako Syna Bożego. Twoje pojęcie o sobie jako człowieku gwarantuje, że twoja funkcja tutaj, w czasoprzestrzeni, pozostanie na zawsze niedokonana i niespełniona. Posłuchaj. W ten sposób skazuje cię ono na gorzkie poczucie głębokiej depresji i daremności wszystkiego. Jednak nie musi to być niczym stałym, chyba że postanowisz, by nie wpuszczać doń żadnej nadziei na zmianę, ukrywać je i czynić statycznym w swoim umyśle.

Taka jest po prostu tajemnica zbawienia: Robisz to sam sobie. Niezależnie od formy ataku, to wciąż jest prawdą. Posłuchaj. Ktokolwiek przybiera rolę wroga i atakującego, to wciąż jest prawdą. Cokolwiek wydaje się być przyczyną jakiegokolwiek bólu czy cierpienia, które czujesz, to wciąż prawdą jest, że pochodzi to z twego umysłu.

Skoro zaprzeczyłeś swojej Tożsamości, atakując stworzenie i jego Stwórcę, twoim celem jest teraz rozpoznanie, kim jesteś. I być może jesteś teraz gotowy słuchać. A więc uczysz się, w jaki sposób przypomnieć sobie prawdę. Albowiem atak ten trzeba zastąpić przebaczeniem, aby idee śmierci zostały zastąpione ideami życia.

Wielu z nas staje się teraz świadkami idei, których się trzymałeś: zniszczenia ciała, złożenia go w grobie, bólu, samotności, sprzeczności mówiącej, że ciało zawiera naszą jaźń, sprawiając, że muszę dzielić się z tobą moim cielesnym sformułowaniem jako tożsamością, którą – jak wierzę – jestem.

W tej nowej częstotliwości światła odzwierciedlonej w nowych decyzjach, które postanowiliśmy podjąć, postanowiliśmy podjąć inną decyzję… Posłuchaj tego ze mną. To pochodzi z umysłu Jezusa. Ćwicz teraz ze mną. Spokojnie… Spójrz ponownie. Spójrz na to ponownie. Dzięki mocy swego umysłu, odkryłeś w tym nowym zgromadzeniu, że skupiłeś swoje pojęcia o sobie na wynikach, które chciałeś urzeczywistnić w swoim umyśle, a więc musiałeś później używać idei o sobie, rozpoznawszy je jako techniki, którymi się posługujesz po to, by uzasadniać nagromadzenie pojęć o tym, kim – jak myślisz – jesteś w swoim pojęciu o sobie.

Dzięki przeobrażeniu twojej jaźni mój zbawiciel Jezus Chrystus staje się dostępny w swym oświeconym umyśle, a teraz również w moim i twoim oświeconym umyśle. Nie jest to niczym innym w twoim pojęciu o sobie, jak wzrostem intensywności innej idei o sobie, która stanie się dla ciebie dostępna, jeżeli uwolnisz się – za pomocą przebaczenia – od postawy obronnej koncepcyjnego umysłu, którą się posługujesz po to, aby nie mieć dostępu do tego jasnego światła. Zaś to jasne światło uwolniło cię na chwilę od konieczności trzymania się tego konfliktu twojej tożsamości w twoim umyśle.

Ci z nas, którzy zajmują się teraz tym ziemskim przedsięwzięciem, zaczynają się nawzajem rozpoznawać poprzez idee z naszego umysłu. Dziękuję ci za to. Tak, widzę, że właśnie ujrzałeś przebłysk światła. To piękne. Przebłysk światła, którym się dzielimy, nie pochodzi z naszych ciał. Mamy powiedzieć dlaczego? Gdy przyszliśmy do tego cyklu czasu, przynieśliśmy ze sobą to pierwotne światło naszego cielesnego sformułowania, lecz zostało ono przyćmione i osłabione ideą, że postrzegane przez nas odzwierciedlenia światła czasoprzestrzeni nie reprezentują całej mocy umysłu, którą właśnie odkryłeś w naszym związku.

Oto jest Jezus. Spójrz na to ze mną, kochany. On się pojawia wszędzie. Spójrz. Jego zupełnie nie obchodzi to, w co wierzysz na temat swojego cielesnego sformułowania. Ja się tu zatrzymałem jedynie po to, by ci to powiedzieć. Bez względu na to, jakiej używam metody – i nie ma to nic wspólnego z tym, jak wyglądam w cielesnej tożsamości – zawsze istnieje inny sposób, w jaki mogę spojrzeć na swoją jaźń, ponieważ rozpoznaję nową wartość miłości, którą odkrywam dzięki rosnącej we mnie i rosnącej w tobie nowej pewności co do tego, kim jestem.

Twoja poprzednia niepewność znika, nieprawdaż? Stajesz się coraz pewniejszy swej całkiem osobistej tożsamości, którą masz w związku z samym sobą. Dobrze jest cię znowu spotkać. Odczuwamy ogromną radość, i to będzie krótkie osobiste interludium, chcę jednak, żebyś wiedział, że idea opowiadania sobie nawzajem historii o dziejących się cudach będzie przepełniona energią światła, którego możesz się teraz trzymać.

Ćwicz to teraz ze mną – rozdawaj to. Dobrze. Najlepszą ideą, jaką możesz sformułować na temat swoich własnych mechanizmów obronnych, jest ich rozdanie, czy też puszczenie. W niektórych historiach, które słyszymy na temat tego filmu, zadziwiające jest to, że niekiedy znajdowałeś się w głębokim konflikcie, i to takim, którego najwyraźniej nie można było rozwiązać, i nagle mówiłeś: „To nie jest tego warte, proszę, zabierz to”. W chwili, w której dokonałeś tego w swoim umyśle, jakaś inna osoba być może powiedziała w swojej nowej definicji siebie: „Zaraz, chwileczkę, spójrzmy na to jeszcze raz. Spójrzmy ponownie na miejsce, w którym się znajdujemy w naszym umyśle. Wydaje się, że nie możemy znaleźć pokoju, radości i szczęścia w tej wymianie idei o sobie, która – jak myśleliśmy – była konieczna, i oto nagle pojawił się zbawiciel”.

W przyjęciu roli arbitra w swoim własnym umyśle tkwi czynnik sukcesu Pojednania. Chrześcijanie, nie ma w tym żadnej tajemnicy. Już się przecież zgodziliśmy co do tego, że robisz to sam sobie. To było bardzo radosne, dziękuję. To było bardzo radosne dzięki idei, że już za chwilę wszyscy będziemy razem, a więc będziemy ćwiczyć ideę tej przemiany umysłu, tej przemiany w świetle, tej przemiany… Oto słyszymy echo. To echo światła. A oto jeszcze jedno. Spójrz na to ze mną. Gdy pojawiliśmy się tutaj jako szczególne świadectwo naszej jaźni, zaczęliśmy podnosić częstotliwość światła. Musi być więc tak – jeśli znajdujesz się w tej cielesnej formie – że nie zacząłeś jeszcze badać siebie na nowo w odniesieniu do idei, co tak naprawdę chcesz widzieć.

Tak naprawdę doświadczasz po prostu w swoim umyśle takiej chwili, w której mówisz: „Musi istnieć coś innego”. Oto jak ja to postrzegam w tej chwili, bo widzę, że niemożliwe jest to, co dzieje się w tym świecie: musi istnieć inna droga, tak abym mógł się posłużyć moją potrzebą – posłuchaj tego ze mną, to ważne – odkrycia powodu, dla którego tu jestem. Wydaje się, że wszelkie powody mojego pobytu w tej cielesnej postaci, wiązały się z tym, że radziłem sobie najlepiej jak potrafiłem w tym cielesnym układzie odniesienia i podążałem szczególną ścieżką między jakimś początkiem i końcem, po to tylko, by umrzeć.

A oto, co się wydarzyło, gdy powrócił Jezus. On stoi tu w nowym świetle, twoim świetle, ofiarując nieustanną przemianę przeszłych i przyszłych ram odniesienia – oto i piękna przemiana – dzięki czemu nagle stoimy tu razem. Pozwolisz mi? Mogę się do tego przyłączyć? W ten sposób tworzy się krąg Pojednania, w którym zaczynam rozpoznawać ciebie. Prostota rozpoznania ciebie zawsze będzie zawarta w prostocie rozpoznania siebie samego, ponieważ ja jestem twoją przyczyną. Jezus przypomina ci, że ty – w tej tożsamości – jesteś przyczyną tego świata, i kiedy przemienisz swój umysł, ten świat się zmieni. Jezus przeczyta ci jedną modlitwę, dobrze?

Gdy zdecydujesz się przemienić swój umysł, to podstawową ideą jest to, abyś zawsze ofiarował Bogu, Duchowi Świętemu, swą świadomość, że wszystkie decyzje, które podejmujesz, nie są tak naprawdę zgodne z tym, jak Bóg cię prowadzi. Miłość Boga do ciebie nie zajmuje się twoją zdolnością decydowania o rezultatach, których chcesz w swoim umyśle. Posłuchaj, posłuchaj tej modlitwy.

Ojcze, wystarczy, abym spojrzał na wszystkie rzeczy, które wydają się mnie ranić, i z całkowitą pewnością stwierdził: „Wolą Boga jest, abym był od tego zbawiony”, i tylko patrzył, jak znikają. Wystarczy, abym pamiętał, że Wolą mego Ojca dla mnie jest jedynie szczęście, a zobaczę, że tylko szczęście przyszło do mnie. I wystarczy, żebym pamiętał, iż Miłość Boga otacza Jego Syna i na zawsze zachowuje jego doskonałą bezgrzeszność, a będę miał pewność, że jestem zbawiony i na zawsze bezpieczny w Jego Ramionach. Jestem Synem, którego On kocha. I jestem zbawiony, ponieważ Bóg w Swym miłosierdziu wyraża taką Wolę.

Ja jestem tym, którego Bóg kocha, ponieważ wyraził On taką Wolę w umyśle nowej energii światła, która pojawia się w naszych umysłach dzięki rozpoznaniu, że idąc za wskazówkami Jezusa, odkrywamy miłość, którą czujemy do siebie nawzajem. Oto bardzo ważny czynnik, którego używaliśmy w związku z ideą pamięci o naszej koncepcyjnej jaźni. Od chwili powrotu Jezusa rozpoznaliśmy i ćwiczyliśmy ideę, że tak naprawdę byliśmy pochłonięci pojęciami tego wszechświata na temat bycia tutaj i egzystowania w tym cyklu, i oto podnieśliśmy częstotliwość idei możliwości rozpoznania siebie, co pozwoliło nam w tym momencie poczuć nagłą radość, właśnie tę radość, tę ideę miłości, która jest w nas. Dziękujemy ci, Jezu. Dziękuję ci za to, kochany.

Wielu z nas czuje teraz nagle świetliste idee – posłuchaj – bez żadnego pozornie racjonalnego powodu. Niektórzy z nas powiedzieli: „Nie mogę tego dłużej znieść”. Niektórzy z nas powiedzieli: „Muszę ćwiczyć”. A w niektórych z nas – słuchasz mnie? – wydarzyło się to bez absolutnie żadnego powodu. Lecz pamiętaj o jednym: ten scenariusz już napisano. Czas, w którym rozpoznasz siebie w pełni i uwolnisz się od idei konfliktu, został już wyznaczony. Jednak to umysł go określa, a nie to, co widzisz na zewnątrz. Jedyne, co z tobą robię wraz ze stojącym tu Jezusem, to podnoszę częstotliwość decyzji, którą możesz podjąć w odniesieniu do tej starej cielesnej formy, którą widzisz. I nagle w samym środku swojej wizji przyjmujesz wiele aspektów wizji siebie, która symbolizuje twoją jaźń, i wyglądasz bardzo pięknie. Musisz jedynie zwrócić się do człowieka obok ciebie, bez względu na to, kim on był, i powiedzieć: „Ojej, skąd się wzięło całe to światło? Skąd ty to bierzesz?”. A on mówi: „Czy to rzeczywiście widać?”. I ty mówisz: „Tak, a jak ty to robisz w swoich koncepcjach?”. A on na to: „Ja tego nie robię. Nagle odkryłem, że tuż obok mnie – w tych ramach czasowych – podąża ten nowy świetlisty układ odniesienia, ponieważ odkryliśmy wskazówki, jakie nam dano, aby odnaleźć cielesną formę Jezusa”. Zaskoczony? On przecież zawsze szedł razem z nami. On zawsze był z nami i będzie z nami aż stąd odejdziemy; będzie z nami podczas tej przemiany naszej jaźni. Posłuchaj. Już nigdy tego nie utracisz. Gdy raz pojawi się to w twoim umyśle, będziesz to niósł ze sobą do końca tej podróży.

Jeszcze raz dziękuję za całą miłość, którą mi dałeś, ponieważ cię kocham, zaś czynniki, dzięki którym spoglądamy na siebie nawzajem, pozwoliły mi powiedzieć ci: „Zrobię dla ciebie wszystko we wszechświecie”. I dosłownie to mam na myśli. Zrobię wszystko, ponieważ zaczynam widzieć, jak nieuniknione jest to, że w tym cyklu czasu są dla mnie dostępne inne miejsce i czas. Bóg bowiem nas kocha, każdego z nas, i możemy powiedzieć razem: „Niech Bóg nas błogosławi, każdego z nas”. I zobaczymy się już za chwilę, ponieważ odszedłeś stąd w błysku światła. Być może już niedługo usłyszysz wezwanie, aby spojrzeć wprost na ideę, że on powrócił do tej sekwencji czasu. Mamy już dość idei ukrzyżowania; i nagle on tu jest, zmartwychwstały, zmartwychwstały w twoim umyśle, zmartwychwstały w twoim umyśle…

Cud jest uniwersalnym błogosławieństwem od Boga przeze mnie dla wszystkich moich braci. Przebaczać jest przywilejem tego, komu przebaczono.

Ja inspiruję wszystkie cuda, które są tak naprawdę wstawiennictwem. Wstawiają się one za twoją świętością i czynią świętym to, co postrzegasz. Umieszczając cię ponad prawami fizycznymi, wznoszą cię do sfery porządku niebieskiego. W tym porządku jesteś doskonały.

Spotykamy się tym razem, by uznać dane, które zaświadczą o tym, że nadal potrafimy dzielić się ze sobą chwilami uzdrowienia. Dowodem tego jest moc naszych umysłów, które w każdej chwili mogą przyjąć nową ideę na temat tego, czym jesteśmy.

To jest Kurs Cudów – trening umysłu, za pomocą którego wraz ze mną podejmujesz decyzję, aby zaprezentować się w tym powolnym kontinuum czasu w całkowicie nowy sposób. Dzięki miłości i przebaczeniu zademonstrujesz, że wciąż jesteś całkowity i doskonały – taki, jakim cię stworzono.

Nazywają mnie Mistrzem-Nauczycielem. Mistrzostwo jest używaniem i demonstrowaniem idei nauczania – a jestem nauczycielem nauczycieli – pokazuję ci więc w tym Podręczniku dla nauczycieli, że ty sam możesz przyjąć rolę nauczyciela Bożego. Spójrz na mnie. Pamiętaj, że jeśli podejmiesz się roli nauczyciela Bożego, to automatycznie przyjmiesz rolę zbawiciela świata, ponieważ uznasz, że jesteś odpowiedzialny za ten świat w swoim umyśle. To właśnie o tym razem świadczymy.

Pojawiam się teraz w twojej sekwencji czasu i przedstawiam ci moją pewność co do tego, że w tej chwili w czasie – powiedz do mnie: „przeznaczenie” – było nam przeznaczone spotkać się gdzieś w czasie w związku z tym, co ci ofiarowuję. Patrzysz na mnie? Powiedz do mnie: „Spodziewałem się kogoś innego”. Spodziewałeś się kogoś innego? Kogo się spodziewałeś? Skrzydlatego anioła czy też jakiejś postaci, która będzie zjawiskiem niemieszczącym się w ramach twojego układu odniesienia? Ja ofiaruję ci doświadczenie samorealizacji. Ofiaruję ci moc umysłu, dzięki której możesz zmienić swe myślenie o tym, kim jesteś. Taki jest cel tego cudownego treningu. Dzięki temu możesz pokazać światu – jeśli oglądasz ze mną ten film – czego naprawdę pragniesz dokonać.

Oglądasz teraz ten film i mam nadzieję, że przyjąłeś swą misję. Polega ona na uzdrawianiu chorych i wskrzeszaniu umarłych, i teraz przedstawiam ci sposób, w jaki tego dokonasz. Jeśli oglądasz ten film, to znaczy, że gdzieś w swoim wyobrażeniu o własnej tożsamości chciałeś pomóc swemu bratu, poczułeś ból tego, co dzieje się na tym świecie i próbowałeś temu zaradzić w swoim umyśle. Mój dar polega na tym, że będziesz mógł nadal dawać, lecz w spotęgowanym wymiarze dzięki przeobrażeniu w świetle, które pozwoli ci uzdrawiać chorych i wskrzeszać umarłych. Będzie to częścią naturalnego procesu przemiany, który zachodzi w tej sekwencji czasoprzestrzeni.

Posłużymy się teraz przez chwilę naszym narzędziem komunikacji. Jest nim modlitwa. A więc pomodlimy się razem w tej chwili i poprosimy o uwolnienie od brzemienia, które przyniosłeś ze sobą do tej sekwencji czasu i które wciąż urzeczywistniasz w swoim umyśle. Odłóżmy je razem, wypowiadając tę modlitwę.

Ojcze, zostałem stworzony w Twoim Umyśle jako święta Myśl, która nigdy nie opuściła swego domu. Na zawsze jestem Twoim Skutkiem, a Ty na wieki wieków jesteś moją Przyczyną. Pozostałem taki, jakim mnie stworzyłeś. Wciąż przebywam tam, gdzie mnie osadziłeś. A wszystkie Twoje atrybuty trwają we mnie, ponieważ Twoją Wolą jest mieć Syna tak podobnego do swej Przyczyny, że Przyczyna i Jej Skutek pozostają nie do rozróżnienia. Niech poznam, że jestem Skutkiem Boga, toteż mam taką samą jak Ty moc stwarzania. A jak jest w Niebie, tak i na ziemi. Twój plan wypełniam tutaj i wiem, że zbierzesz w końcu Swoje skutki w spokojnym Niebie Twojej Miłości, gdzie ziemia zniknie, a wszystkie odrębne myśli zjednoczą się w chwale jako Syn Boży.

A więc jest to czas uzdrowienia. Mamy do dyspozycji na tym filmie siedmiominutowy odstęp czasu, w którym dano nam możliwość pełnego uznania relacji uzdrowienia. O, zostało nam teraz sześć minut i dwadzieścia sekund. Posłużmy się teraz naszą zdolnością uzdrawiania. Oto jest! Oto światło wszechświata w naszym wspólnym umyśle. Popatrz na to… Popatrz na to… Co takiego uczyniłem po cichu? Co mówi Mistrz Jezus, kiedy zaczyna dokonywać cudownych uzdrowień? Co on mówi? „Nie mów o tym nikomu”. Dlaczego? Bo spotkasz się z zaprzeczeniem. Ponieważ cudu, który dzieje się w twoim umyśle w tej właśnie chwili uzdrowienia, nie da się wyjaśnić koncepcyjnemu umysłowi. Czy zobaczyłeś to wraz ze mną? Tak, właśnie tak. Zróbmy to jeszcze raz.

W pewnym sensie uzdrowienie dokonuje się w ukryciu. Dokonuje się w wewnętrznej izdebce doskonałości, w chwili gdy rozpoznajesz, że jesteś całkowity i doskonały, jakim cię stworzono. Wielu z was, będąc Bożymi uzdrowicielami, demonstruje obecnie ową zdolność w tym powolnym kontinuum. Nieuniknione jest, że wymaga się od was uzasadnienia sposobu, w jaki uzdrawiacie, choć prosta prawda jest taka, że cud dzieje się przez cały czas wszędzie dookoła nas. Twoje świadectwo zdolności uzdrowicielskich jest zaś prostym zrzeczeniem się aktów ataku i obrony, które do tej pory demonstrowały twoją potrzebę podtrzymywania choroby twego brata po to, byś ty mógł być zdrowym. A więc choroba i zdrowie stają się dla ciebie pojęciami wymiennymi, ponieważ definiują twoje ciało.

Czy chciałbyś, żebym dokonał spontanicznej remisji choroby? Chciałbyś, bym to zrobił jako to stare cielsko, które zostało odnowione tego ranka dzięki mocy naszego umysłu? Proszę bardzo, zrobię to z tym rakotwórczym guzem. Popatrz na mnie. Jeszcze raz: Nie potrzebujesz tego guza. Ten guz odzwierciedla decyzję, którą podjąłeś w odniesieniu do siebie takiego, jakim nie jesteś. Pozwoliłeś temu światu, aby wmówił ci, że jesteś ciałem, które pochłonięte jest swą determinacją, aby trzymać się choroby, ponieważ twój guz jest ideą. Tak naprawdę ten guz jest bardzo piękny. Prawda jest taka, że to jeden z najpiękniejszych rakotwórczych guzów, jakie kiedykolwiek widziałem.

Czy poczułeś się tym urażony? To szkoda! Dlaczego nie pozwolisz, aby idea zdrowia była czymś pełnym w twoim umyśle? Wystarczy tylko jedna myśl. Tak samo jak do zbawienia świata wystarczy jeden zbawiciel. Jeśli twoja idea choroby i śmierci zostanie utrwalona w twym cielesnym utożsamieniu, to któż we wszechświecie mógłby cię zbawić? Jesteś gotowy? Nikt! Głęboko w swoim śnie skazałeś się na izolację i nie chciałeś rozpoznać wołania, które słyszysz w tej chwili w nowym utożsamieniu czasu, w którym obudziłeś się i w którym teraz się budzisz.

Ten guz właśnie zniknął. Czy to uzdrowienie jest zjawiskiem? Tak, ale jest też czymś więcej. Jest ono twoją determinacją, by być całkowitym i doskonałym bez żadnego odniesienia do sposobu, w jaki jesteś uzdrawiany. Jeśli uzdrowienie nie jest niczym innym, jak uwolnieniem twojego systemu obrony w związku z tym, czym – jak myślisz – jesteś, to przejawy uzdrowienia powinny być coraz bardziej widoczne na całym świecie. Czyż nie tak? Jeśli światło, będące świadectwem przemiany twojego umysłu, jest zawsze dla ciebie dostępne – bez żadnego odniesienia do świata – to znaczy, że podejmiesz się swej prawowitej roli w misji, która ma doprowadzić do cudownego uzdrowienia.

Czy chciałbyś tego spróbować wraz ze mną? Powiem ci, co zrobię. Przez krótką chwilę będę chory. Trudno mi jest być chorym. Pomyślę o byciu chorym. Czy chcesz poćwiczyć? Czy jesteś jednym z tych uzdrowicieli? Zajmijmy się tym razem. Oto, czym się zajmujemy, gdy robimy postępy w naszej profesji – gdy opowiadamy się za uzdrowieniem. Posługujemy się Podręcznikiem dla nauczycieli Kursu Cudów, który pokazuje nam sposób, w jaki w naszym wzajemnym związku dokonuje się uzdrowienie. Demonstrujemy proces, o którym mowa w Podręczniku dla nauczycieli. Postanowiliśmy posłużyć się tą sześciogodzinną sekwencją, która dotyczy sposobu, w jaki dokonuje się uzdrowienie. Twoje uznanie, że chcesz być zdrowy, jest wymagane, ponieważ to twój umysł ma moc uzdrawiania. Tym właśnie zajmowaliśmy się w naszych ostatnich filmach. Rzecz jednak w tym, że będziesz całkowity i doskonały, czy ci się to podoba, czy nie. A więc decyzja, by przyzwolić, aby to się w tobie urzeczywistniło, to dar, którym się teraz dzielimy. Ofiarujemy ci mechanizmy, za pomocą których otwierasz się na ideę boskiego guza, pięknego raka, tego przemieniającego czynnika warunkującego rozpoznanie twojej doskonałości.

Czy jest coś nie w porządku z byciem takim, jakim Bóg cię stworzył? Dlaczego miałbyś podejmować decyzję, by tym być, jeśli już jesteś całą mocą wszechświata? Znajdujesz się w świecie tylko dlatego, że oddzieliłeś się i podtrzymujesz koncepcyjne wyobrażenie o sobie w formie powielającego się wszechświata. Zaś ten Podręcznik dla nauczycieli ofiaruje ci odkrytą przez ciebie zdolność uzdrawiania. Zostało to pięknie opisane na ostatnich filmach, które zrobiliśmy. Czy chciałbyś posłuchać jeszcze trochę o tym, co dzieje się w tej chwili?

Zacznijmy od tego: czy uzdrowisz mnie? Będę tutaj. O tak, to było całkiem dobre. Tak, poczekaj… Spróbuję teraz reprezentować ograniczenie – choć w świetle jest to dla mnie trudne – a ty zaoferujesz mi oświecenie. Spróbujesz? O tak… Czy to było w porządku? Chwileczkę. Och… Czy to ty zrobiłeś? Czy to twoja sprawka? Myślę, że tak. Spróbujmy jeszcze raz. Każdego, kogo spotykasz, utożsamiasz z ciałem oddzielonym od ciebie. Wystarczy jedna chwila, w której uznamy moc naszych umysłów – w twojej chęci, by dać ją mnie lub w mojej chęci, by dać ją tobie. Dobra robota! Pozwól, że dam ci jedynie tę chwilę radości. O, tak lepiej! Patrz na to: pach! Czy to było w porządku? Patrz na to. Patrz! Tak lepiej… Tak jest dobrze. Jedyne, co robimy… Nazywamy to Duchem Świętym. Tak naprawdę ta energia światła całkowicie cię otacza. Jednak konieczne jest, abyśmy na chwilę rozpoznali jeden drugiego, ponieważ widzimy siebie nawzajem jako obrazy oddzielenia. Uzdrowienie zaś dokonuje się w połączeniu naszych umysłów.

Znowu będę chory. To jest dla mnie trudne. Proszę bardzo… Czy uzdrowisz mnie? Spójrz na mnie. Czy kochasz mnie? – bez względu na wszystkie koncepcyjne pojęcia, które mam w swoim umyśle? Jako wyjątkowego rodzaju duchowy uzdrowiciel nauczam Podręcznika dla nauczycieli; chcę bowiem, aby było to dla ciebie rozsądne. Jeśli wymagałem czegoś w moim związku z Bogiem, to właśnie tego, żeby był On wobec mnie rozsądny. Nie potrafił być rozsądny, ponieważ nie widziałem rozsądnego powodu, aby uzasadniać związek kochającego Boga z tym pochrzanionym światem. A więc musiała stać się dla mnie rozsądną idea, że przemiana musi się dokonać w moim związku z tobą; że gdzieś w naszym dzieleniu się bólem, śmiercią i miłością uświadomimy sobie, że otacza nas czynnik, który w naszych snach o wzajemnych związkach zaofiaruje nam natychmiastową ulgę. Czy jesteś gotowy? Każdy, kogo spotykasz w swoim polegającym na koncepcjach umyśle, ofiaruje ci światło, które teraz prezentujesz. Ja zapoczątkowałem to w naszym związku. A teraz odwróć się, mój kochany, i spójrz tam. Odwróćcie się do siebie i na siebie spójrzcie. Właśnie tak! Spotykamy się tu i teraz. Dlaczego? Bo to tu jest chwila doskonałości, która utrwali się w liniowej czasoprzestrzeni. To taka kryjówka. Jest to miejsce w czasoprzestrzeni, którym będziesz mógł się posłużyć w chwilach chaosu – w chwilach, w których będziesz szukał ulgi, czyli wyrażał potrzebę uzupełnienia własnych zasobów światła.

Właśnie pojawiły się tu istoty pozaziemskie, które nie pochodzą z tej idei galaktycznego utożsamienia. Lecz czują one moc miłości, która wymieniana jest na… Nie powiem ci, na co jest wymieniana. Ale dzięki nam uzupełnią one swe zasoby, po prostu dlatego, że istnieje Uniwersalny Umysł zasobów i zapotrzebowania. Jeśli wyrazisz taką potrzebę, to zasoby się pojawią. Nie w tym rzecz. Twoje zapotrzebowanie nie może nie opierać się na zasobach, które sam wcześniej zaofiarowałeś w tym utożsamieniu po to, aby odnieść korzyści z wymiany na cud, który dzieje się w twoim umyśle. Jezus mówi o tym bardzo pięknie w Kursie Cudów: Nie dostaniesz z powrotem więcej niż dałeś. Możesz jednak nagromadzić dary miłości, którą dzielimy się w tej chwili.

Czy dasz mi odrobinę swojej miłości? Jeśli dasz mi ją w tej chwili, to wezmę Podręcznik dla nauczycieli, który już wcześniej ci zaofiarowałem, i poprzez dzielenie się miłością pokażę ci sposób, w jaki uzdrawiamy. Stanie się on dla ciebie oczywisty, ponieważ doświadczysz go w swoim umyśle. Z samymi koncepcjami i bez doświadczenia będziesz podążał donikąd. Uzdrowienie jest doświadczeniem wyzwolenia z tego, co wcześniej cię definiowało w tej cielesnej formie. Dziękuję ci za światło, które właśnie mi zaofiarowałeś. Czy ćwiczyłeś moc uzdrawiania poprzez umysł Jezusa i Ducha Świętego?

Jeszcze jedna funkcja, jakiej mógłbyś się podjąć w tym treningu, to misja zbawienia. Czy jesteś teraz ze mną w tym punkcie? Czy jesteś zbawicielem świata? Zbawisz mnie? No dawaj. Czy jestem całkowity i doskonały, jakim mnie stworzono? Jestem? Czy moc twojego umysłu, którą ofiarujesz mi teraz, wiąże się z pełnym uświadomieniem, że nie ma takiego utożsamienia w czasie, którego chcielibyśmy się trzymać w naszym śnie? O tak. Na tym właśnie polega uzdrawiająca praktyka, którą stosujemy w treningu umysłu Kursu Cudów poprzedzającym Podręcznik dla nauczycieli. Trenowałeś swój umysł w systematyczny sposób, aż rozpoznałeś siebie, czyli życie wieczne. Niesiesz to teraz dalej, demonstrując zdolność uzdrawiania. Ja zaś ofiaruję ci nieograniczone źródło, które pochodzi z wszechświata. Nie pochodzi ono z zasobów, które gromadziłem, aby świadczyły o ograniczeniach, które sobie narzucam po to, aby być w tym malutkim miejscu. A mogłem to rozpoznać jedynie poprzez – jesteś gotowy? – dawanie tego. Dawanie to jedyny sposób, w jaki mogłem rozpoznać, kim jestem w moim związku z Bogiem, w warunkach powielania siebie samego w czasoprzestrzeni. Bóg jedynie daje. Powiedz to. Tak. Bóg wiecznie szerzy pewność Uniwersalnego Umysłu. Ok? Jesteś Bogiem, który daje, i poprzez to dawanie odkrywasz własną Boskość w swoich związkach.

Co za radosna myśl, że w tym Podręczniku dla nauczycieli znajduje się opis tego, czego właśnie dokonałeś w naszym wzajemnym związku. Co więcej, możesz to przeczytać światu, jeśli ten zapyta: „Jak tego dokonałeś? Jaką mocą się posłużyłeś?”. Ty zaś mu odpowiesz: „Posługuję się mocą miłości”. Rozumiesz? Spróbujmy to zrobić. Będę cię kochał z poziomu naszej potrzeby zachowania cielesnego oddzielenia. Początkowym wymogiem jest… Spróbujemy? Powiedz do mnie: „Zakocham się”. Będę musiał na chwilę rozluźnić moje mechanizmy obronne i zacząć odczuwać radość, bo choć zapadam się z powodu miłości, to podtrzymuje mnie radosna chwila Miłości Bożej. Jestem na tym świecie dlatego, że boję się całkowitego zakochania czy też „zapadnięcia się”. Proszę bardzo. Powiedz do mnie: „Chyba się w tobie zakochuję”. Zakochałem się w tobie i w ten sposób ustanowiliśmy święty związek, w którym nieustannie się zakochujemy, czyli zapadamy. Prawda jest taka, że nie mamy gdzie się zapaść. Zdruzgotanie dokonuje się w chwili zakochania się, a my trzymamy się tego napięcia, próbując użyć zasobów masy, idei, potencjalności, które uzasadniały w naszym utożsamieniu naszą potrzebę stwarzania samych siebie. Gdy spotykamy się i zakochujemy, to natychmiast zapadamy się w głębię naszego lęku i od razu z niej wychodzimy, ciesząc się, że nie identyfikujemy już siebie nawzajem w lęku. Wiemy doskonale, kim jesteśmy, a możemy to wiedzieć tylko poprzez zakochanie się.

Każdy w tym utożsamieniu zakochiwał się wiele razy w koncepcyjny sposób. Powiedz do mnie: „Zakochiwałem się już wiele razy”. Naprawdę? Lub: „Nigdy się nie zakochałem”. Uważaj, bo zaraz się zakochasz. W moim umyśle nie ma miejsca na twój cynizm w odniesieniu do miłości, ponieważ albo będziesz kochał, albo będziesz niczym. Ofiaruję ci więc możliwość uznania, że „zapadnięcie się” pod druzgocącym wpływem Ducha Świętego objawi ci twe twórcze zdolności. Możesz teraz do mnie powiedzieć: „Będę cię kochał, lub będę kochał mojego bliźniego, czy mi się to podoba, czy nie, ponieważ wiem, że Bóg cię kocha”. To jest ogromny postęp. Jeśli bowiem uznasz, że Bóg kocha każdego, to nie będziesz unikał idei, że tak rzeczywiście jest, i nie będziesz się utożsamiał z oddzielnymi bogami. Po prostu uznasz, że mamy jedno źródło rzeczywistości.

Mamy nadzieję, że podczas pierwszych trzydziestu minut naszego poprzedniego filmu, podczas nauczania z Podręcznika dla nauczycieli, byliśmy w stanie pokazać przemianę, która jest istotą prezentowanej przez nas jako uzdrowicieli zdolności uzdrawiania. Jesteś całkowity i doskonały, jakim cię stworzono. Otoczeni Miłością Boga rozpoznajemy jeden drugiego. Czy chciałbyś być nauczycielem Bożym? Tak. Łagodziłeś cierpienie wszystkich tych, którzy odczuwali ból. Niemożność całkowitego złagodzenia cierpienia pozwoliła ci rozpoznać twoją całkowitą odpowiedzialność. Tym właśnie jest miłość, i tym się dzielimy. To jest nasza pełnia w związku z tym Podręcznikiem dla nauczycieli, który pokazuje nam i wyjaśnia, co tak naprawdę dzieje się w procesie uzdrawiania.

Jedna z najwspanialszych lekcji w Książce Ćwiczeń to: „Kiedy jestem uzdrowiony, nie jestem uzdrowiony sam”. Jeśli czujesz tę radość i szczęście uzdrowienia, to niemożliwe jest, aby ci, którzy są w twoim kręgu, nie zostali uzdrowieni wraz z tobą i nie dzielili z tobą radości związanej z odnalezieniem nowego sensu dla przebywania w tym kontinuum. A owym sensem było odnalezienie siebie nawzajem. Lecz nie w ograniczeniu odrębnych ciał, które do tej pory podtrzymywaliśmy aż do ich śmierci, lecz dzięki uznaniu, że dana jest nam cała moc wszechświata, jeśli tylko pozwolimy, aby masa, czy też gęstość potencjału, została zużyta w chwili czasu, w której utożsamialiśmy się w oddzieleniu.

A więc w Podręczniku dla nauczycieli jest powiedziane: Oto sposób, w jaki uzdrawiamy siebie nawzajem w tej relacji. Proszę bardzo. Moim darem dla ciebie, pod patronatem tego Kursu Cudów, jest pokazanie ci mojego oświecenia. Dokonuję tego poprzez praktykowanie w moim umyśle alternatywy. I właśnie to robisz teraz wraz ze mną. Kiedy jestem uzdrowiony, nie jestem uzdrowiony sam, ponieważ wszystkie postaci na tym świecie są jedynie powieleniem mojej własnej choroby. Jeśli jestem uzdrowiony w moim umyśle, to niemożliwe jest, abyś i ty nie był uzdrowiony wraz ze mną. I nie ma potrzeby bronienia lub definiowania tego, ponieważ jesteśmy całkowici i doskonali.

Posłuchaj, co mówi ten Podręcznik dla nauczycieli o tym, co właśnie razem zademonstrowaliśmy.

Dlaczego? Mamy tu pewien problem. Chodzi o człowieka, który nie chce zostać przez ciebie uzdrowiony. Jeśli pacjent musi zmienić swoje myślenie, aby być uzdrowiony, to co czyni nauczyciel Boży? Czy może zmienić myślenie pacjenta za niego? Z pewnością – nie.

Wróciłem do ciebie na chwilę. Jedyne, co mogę ci zaofiarować dzięki mojemu objawieniu, to pewność co do mojej bezwarunkowej miłości do ciebie. Gdybym mógł zmienić za ciebie twoje myślenie, to bym to zrobił, ale nie mogę tego uczynić. Jesteś zdeterminowany wyrażać siebie za pośrednictwem rozwiązań, które chwilowo znalazłeś w swoim związku ze sobą. A więc niech tak będzie. Doświadczenie to może ci dać dużo satysfakcji, ponieważ szukasz pokoju i szczęścia, i na chwilę znajdujesz je dzięki złagodzeniu cierpienia, choroby i śmierci. Lecz kiedy raz dostrzeżesz już związek między cierpieniem a zdrowiem, to wreszcie w pełni uświadomisz sobie własną doskonałość.

Co więc chcemy powiedzieć? Jeśli choroba jest decyzją w twoim umyśle – twoją potrzebą, by mieć tego guza, by go zidentyfikować i wyciąć w swoim cielesnym utożsamieniu, to taki otrzymasz rezultat. Ja zaś ofiaruję ci pełne rozwiązanie poprzez boską świadomość, że wszystko, co widzisz, jest całkowite i doskonałe, jakim zostało stworzone, a idea choroby, która przybrała formę tego guza, nie może istnieć w pełni naszego związku. Spójrz na to bardzo szybko.

Czy może zmienić myślenie pacjenta za niego? Z pewnością – nie. W stosunku do tych, którzy już gotowi są zmienić swe myślenie, nie ma on innej funkcji, jak tylko radować się wraz z nimi, gdyż stali się z nim nauczycielami Bożymi – i właśnie to robimy. Jednakże pełni on bardziej konkretną funkcję względem tych, którzy nie pojmują, czym jest uzdrowienie. Ci pacjenci nie uświadamiają sobie, że wybrali chorobę. Przeciwnie, wierzą, że to choroba ich wybrała.

I oto jesteśmy. Minęło pierwsze pół godziny i przyglądam się tobie oraz tej idei, że wierzysz, iż jakieś czynniki zewnętrzne wywołały twoją chorobę. Być może na razie nie jesteś całkowicie otwarty na możliwość uzdrowienia i radości pojedynczego doświadczenia, które ci ofiarowuję, ponieważ utrzymujesz się przy zdrowiu za pomocą idei choroby w swoim umyśle. A skoro bronisz się przed chorobą, przed atakiem, to utożsamiasz swoją obronę, czy też zdrowie, z chorobą. Jeśli będziesz tak postępował, to nieuniknione jest, że zaatakują cię wszystkie myśli uzasadniające twoją potrzebę bycia zdrowym w utożsamieniu z chorobą. W tej niemożliwej sytuacji pojawiają się uzdrowiciele Boży, których tu reprezentuję, i ofiarowują ci światło mojego uzdrowionego umysłu, tak abyś mógł rozpoznać swoje zdrowie. Oczywiście, że będzie to wymagało od ciebie rezygnacji z atakowania i bronienia się.

Pamiętaj, że kiedy jesteś uzdrowiony, nie jesteś uzdrowiony sam. Zaraz wrócimy, ponieważ posługujemy się mocą Boga, aby być świadectwem zdrowia. Powiedzmy to razem: „Bóg błogosławi każdego z nas w tym momencie”. Zaraz wracam.

Zostało nam tylko dwadzieścia siedem minut, podczas których odniesiemy się do mojej pewności, że zaczęliśmy doświadczać uzdrowienia. Co jest tutaj podstawowym wymogiem? Doświadczenie tego, że jesteś zdrowy. Prawdziwe zdrowie nie jest jego opisem. A jest tak dlatego, że wszystkie opisy utożsamień, w których jesteś uzdrawiany i leczony, zawsze przedstawiają jedynie twoje przeszłe wyobrażenie o sobie. Rozumiesz? „No cóż, chorowałem na to, ale wziąłem ten lek i już nie choruję”. Właśnie, że chorujesz! Masz ideę na ten temat, ponieważ jest ona w twoim umyśle. Problem jednak polega na tym, że masz nadzieję, iż w razie nawrotu choroby będziesz już miał na nią jakieś lekarstwo. Włącznie z chemioterapią i innymi działaniami, które – co czynią? Uzasadniają ideę, że jesteś chory. Dlaczego? Idea, że jesteś chory, to idea, że jesteś ciałem.

Spójrz na to ze mną. Jeśli masz ideę, że jesteś tym ciałem, to będziesz odczuwał konsekwencje swego utożsamienia z ciałem i będziesz szukał lekarstwa na chorobę, która już minęła, ponieważ wszystko w twoim ciele jest jedynie powtórką tego, co już minęło. Ty jednak rzutujesz to w przyszłość i uzasadniasz przez to skuteczność odnalezionych przez siebie żałosnych leków, mających zachować to ciało w przyszłym odniesieniu, i nazywasz to medycyną.

Czy ja mam coś przeciwko stosowaniu lekarstw i łagodzeniu bólu, który odczuwasz? Oczywiście, że nie. Ofiarowuję ci jedynie moją pewność, że bycie chorym, podobnie jak bycie ciałem, jest decyzją, którą podjąłeś, zaś zastosowanie znalezionego przez ciebie rozwiązania w postaci leku na konkretną chorobę łagodzi symptomy czy też ideę choroby. Wszyscy moi znajomi lekarze – lecząc ten świat za pomocą różnego rodzaju praktyk opartych na biegłości w ich treningu umysłu – potwierdzą konieczność utożsamiania idei choroby z ideą lekarstwa, zamiast uznać nauczanie, które głosi, że przyczyna choroby zawiera się w decyzji, którą pacjent podjął w swym własnym umyśle, po to by zachować cielesną tożsamość.

Moim darem dla ciebie – w szczególnym układzie odniesienia prezentowanym przez ten film – jest moja pewność co do tego, że pojawiam się przed tobą jako uzdrowiciel, duchowy uzdrowiciel, jeśli tak chcesz mnie nazwać. A jest nas teraz wielu… Posługując się mocą Ducha Świętego za pośrednictwem Chrystusowego Umysłu dzielimy się przez chwilę pewnością co do tego, że możemy uzdrawiać. Pamiętaj o jednym, a pochodzi to od Jezusa: Jeśli zaczniesz się dzielić Chrystusowym Umysłem, będziesz cieszył się tym, że pełnia uzdrowienia nie pochodzi od ciebie, a więc i tym, że nie musisz wciąż uzasadniać własnego pojęcia o sobie w związku z uzdrowieniem. W tej samej chwili zaczniesz utożsamiać cały proces uzdrowienia z rozpoznaniem, że twój umysł ma moc, by dokonać pełnego uzdrowienia. I właśnie tego świadectwem jesteśmy teraz dla siebie nawzajem.

Czy zostałeś właśnie uzdrowiony w duchowy sposób? Nie jestem pewien, czy podjąłbym się próby rozróżnienia między duchowym uzdrowieniem, a lekarstwem, które znalazłeś w idei jakiejkolwiek choroby. Lecz z pewnością lekarstwem byłaby podjęta w twoim umyśle decyzja. Jeśli więc zdecydujesz, że chcesz być zdrowy, to niemożliwe jest, abyś był chory, skoro przyczyną twojej choroby była decyzja, aby nie być zdrowym. Czy zrozumiałeś to? A zatem główna idea, którą ci ofiaruję w twoim umyśle, opiera się na zaprzestaniu bronienia idei, że zdrowie jest oddzielne od choroby. Tak naprawdę są one jednoczesne. A ponieważ oddzielenie, które jest chorobą, nie może być w żadnej chwili podtrzymywane, to twoje uzdrowienie dokona się natychmiast w pełni tego utożsamienia.

Wiesz, jaki masz z tym problem? Jesteś gotowy? Nazywasz to śmiercią. Opierając swoje postępowanie na ataku i obronie, podtrzymujesz istnienie ciała, a poprzez własną śmierć uzasadniasz swe zwycięstwo nad Bogiem. Jedyną rzeczą, na którą najwyraźniej nie masz lekarstwa, jest śmierć, ponieważ polegasz na śmierci, aby uzasadniać swój związek z oddzieleniem. Co ja mogę na to poradzić? Nic! Mogę ci zaofiarować zmianę, lecz dopóki ty sam nie postanowisz w swoim umyśle, że wolałbyś nie uczestniczyć w lęku, chorobie i śmierci, które charakteryzują tę samotną ruderę nicości, to będziesz tym, czym zdecydowałeś się być. Posłuchaj tego przez chwilę.

Ty wierzysz, chorzy wierzą, że to choroba ich wybrała. W tej kwestii ich umysły nie są otwarte. Ciało powiada im, co czynić, i są mu posłuszni. Nie mają pojęcia, jak obłąkana jest ta koncepcja. Gdyby tylko to podejrzewali, byliby uzdrowieni. Jednakże nie podejrzewają niczego. Dla nich oddzielenie jest całkiem rzeczywiste.

I oto jesteśmy. Teraz będziesz leczył, używając swego ciała, a ja uznam twoją wiedzę na temat mojego guza. Wiąże się to z tym, że w naszych cielesnych związkach potrafisz lepiej zaprezentować sposób, w jaki być może rzeczywiście uzdrawiasz jako lekarz. Wszystko zaś, co robisz w koncepcyjny sposób w związku z cielesną formą, jest definicją choroby i zdrowia lub bólu i dobrego samopoczucia, lub też ataku i obrony. I nie ma dla tego żadnej alternatywy.

Oto, co ofiaruję ci w tej chwili w oparciu o pewność, jaką mam w swoim umyśle: Pod patronatem uzdrawiającej mocy Boga, której doświadczyłem w chwili całkowitego zdruzgotania, niedającego się uzasadnić w moim umyśle, obudziłem się ze śmierci. Czy chcesz to wraz ze mną usłyszeć? Tak naprawdę ofiaruję ci w tej chwili – w samym środku twojego koncepcyjnego pojęcia o zdrowiu – ostateczną chorobę. Ty bowiem polegasz na ostateczności śmierci, aby uzasadniać lekarstwo, które uważasz za skuteczne.

Doprowadziłem cię teraz do takiego punktu w tym nauczaniu, w którym skorygowałem ideę zdrowia opartego na oddzieleniu. Doszedłem więc z tobą do punktu całkowitego zdruzgotania. Słyszysz to wraz ze mną? To jest ów punkt, do którego każdy musi dotrzeć w swym koncepcyjnym utożsamieniu, ponieważ jest to punkt w czasoprzestrzeni, w którym dochodzi do zdruzgotania i nie ma sensu go unikać. Zróbmy teraz małą dygresję. Posłuchaj tego.

Jesteśmy teraz w tym punkcie. Posłuchaj, co się wówczas dzieje. Wielu z was tego doświadcza.

Wydaje ci się, że świat cię całkiem porzuci, jeśli tylko podniesiesz oczy. Tymczasem wydarzy się jedynie to, że ty na zawsze porzucisz ten świat. Jest to przywróceniem twojej woli. Popatrz na to otwartymi oczyma, a nigdy już nie uwierzysz, że jesteś zdany na łaskę rzeczy będących poza tobą, sił, nad którymi nie panujesz i myśli nachodzących cię wbrew twojej woli. Słuchasz? Jest twoją wolą, aby na to spojrzeć. Ani szalone pragnienie, ani błahy impuls, by znów zapomnieć, ani ukłucie strachu lub zimny pot rzekomej śmierci nie mogą przeciwstawić się twej woli. Albowiem to, co przyciąga cię spoza tej zasłony, jest również głęboko w tobie, nieoddzielone od tego i w zupełnej jedności.

Święty Paweł Apostoł – Szaweł, który stał się Pawłem – został pouczony w chwili swego zdruzgotania, że powinien zacząć nauczać uzdrawiającej łaski Bożej. Jedną z jego wspaniałych nauk była ta, by umierać każdego dnia. Jeśli twoje utożsamienie oparte jest n związku przyczynowo-skutkowym, który trzyma cię w stanie nieustannego przerażenia, to jedyne, co musisz uczynić, to pozwolić sobie umrzeć, czyli zapaść się w swej niemożności rozwiązania problemu. To jest bardzo podobne do życia jednym dniem – dniem dzisiejszym. Jesteś gotów? Istotą mojego nauczania jest nie tylko to, abyś żył jednym dniem, lecz jedną godziną. Ok? A co powiesz na jedną minutę?

Hej ty, chory z guzem! Twój guz jest oparty na idei, że jesteś ciałem umiejscowionym w czasoprzestrzeni, w sekwencji, w której i tak zestarzejesz się i umrzesz, choć będziesz próbował toczyć walkę z chorobą, którą oczywiście przegrasz. Możesz przeczytać wraz ze mną, że choroba, śmierć jest ideą, która przybiera wiele form: zniechęcenie, ból, strata i wszystkie rzeczy, za pomocą których się identyfikujesz, uzasadniają twoje umiejscowienie w tym ciele. Ja zaś zagrażam ci chwilą całkowitego zdruzgotania. Co ono ma wspólnego z twoim ciałem? Absolutnie nic! Twoje ciało nic nie czyni! Funkcjonowanie waszych wzajemnych utożsamień cielesnych w macierzy nietwórczej energii światła jest całkowicie pozbawione znaczenia i tak naprawdę nie ma miejsca. Dlaczego? Nie ma ono prawdziwego źródła.

Idea, że jesteś oddzielony, odcina cię od prawdziwego źródła, pozwalającego ci spełnić swoją misję – zadanie, którego się podjąłeś. Niektórzy z was przyszli na ten świat z całkowitą pewnością, że coś jest z nim zasadniczo nie w porządku. I masz co do tego całkowitą rację! Lecz na krótką chwilę o tym zapomniałeś. Rozglądasz się dookoła i wiesz, że znalazłeś się w niewłaściwym miejscu. Wiesz, że nie przynależysz tutaj, jednak nie widzisz żadnej alternatywy. Poprosiłeś o alternatywę, i oto jestem. Jesteś gotowy? Mówię ci, że gdy uznasz swoją odpowiedzialność za zbawienie, to twoją misją stanie się uzdrowienie tego kontinuum czasu w oparciu o nowy układ odniesienia, który ofiarujemy sobie nawzajem. Będzie to nowe kontinuum czasu, w którym dokądkolwiek się udamy, nie będziemy postrzegać się jako ciała, lecz jako pośredników komunikacji pojedynczego umysłu. Uczynimy to dzięki miłości i przebaczeniu, które zaofiarują nam pewność, że możemy uzdrawiać.

Spróbujmy przez chwilę zrobić to ponownie. Pozwól sobie na zdruzgotanie pojedynczą ideą, że nie ma rozwiązania dla twojego problemu. Przestań szukać lekarstwa naprawiającego twoje ciało, a zostanie ono idealnie naprawione, ponieważ nasze umysły mają moc, by dzielić się tym uzdrowieniem. Czy w ten sposób zmieni się czas, w którym się utożsamiasz? Tak. Czy jesteś gotowy? Zmieni się również przestrzeń, którą zajmujesz w tym ciele. Nazywamy to „spontaniczną przemianą idei, że byłeś chory”. W jaki sposób wracasz do zdrowia? Dzieje się to bez żadnego powodu – poza tym, że rozpoznajesz pełnię, którą ci prezentuję, w oparciu o moją pewność co do tego, że dzielimy się mocą miłości, która jest nieograniczona w naszych wzajemnych utożsamieniach.

Jezus mówi: „Idźcie uzdrawiać chorych i wskrzeszać umarłych”. Nie w połączeniu z fizyczną śmiercią – ponieważ nie ma czegoś takiego, jak śmierć, ponieważ nie ma czegoś takiego, jak twoje ciało – lecz w połączeniu z duchowym przebudzeniem, które uświadamia ci chwilę zdruzgotania oraz jego naprawę. Jest to nowa sekwencja idei na temat tego, jak się nawzajem utożsamiamy. Ten proces uzdrowienia jest dokładnie opisany w Podręczniku dla nauczycieli, dla uzdrowicieli. Posłuchaj.

Dobrze, oto o czym właśnie mówiliśmy. Dla ludzkich istot oddzielenie jest całkiem rzeczywiste. Nauczyciele Boży, tak jak ty, przychodzą do nich, by przedstawić im inny wybór, o którym zapomnieli. Sama obecność nauczyciela Bożego jest przypomnieniem. Dlaczego? Jego myśli proszą o prawo kwestionowania tego, co pacjent uznał za prawdziwe. Posłuchaj. Jako wysłannicy Boga Jego nauczyciele są symbolami zbawienia. Proszą oni pacjenta o wybaczenie dla Syna Boga w jego własnym Imieniu. Słuchasz? Reprezentują Alternatywę. Mając w umysłach Słowo Boże, przychodzą z błogosławieństwem, nie po to, by uzdrawiać chorych, lecz by przypominać im o lekarstwie, które Bóg już im dał. To nie ich dłonie uzdrawiają. Słuchasz? To nie ich głos wygłasza Słowo Boże. Oni tylko dają to, co im dano. Nader łagodnie wzywają swych braci, by odwrócili się od śmierci: „Spójrz Synu Boga, co życie może ci zaofiarować, podczas gdy ty wybierasz chorobę zamiast tego, co jest ci ofiarowywane”.

Posłuchaj. Zaawansowani nauczyciele Boży ani razu nie zastanawiają się nad formami choroby, w które wierzą ich bracia. Czynić tak to zapominać, że wszystkie one mają ten sam cel, a zatem w rzeczywistości się nie różnią. Co robią nauczyciele Boży? Szukają oni Głosu Boga w tym bracie, który łudzi się w przekonaniu, że Syn Boga może cierpieć. I przypominają mu, że sam siebie nie stworzył, a zatem musi pozostawać takim, jakim stworzył go Bóg.

Wróciłem do ciebie na chwilę, aby za pośrednictwem mojego uzdrowionego umysłu przypomnieć ci, że jeśli wejdziesz w utożsamienie z moim umysłem – jako uzdrowiciel, jako uzdrowiciel poprzez moc Boga, jako duchowy uzdrowiciel – to rozpoznasz światło, które ofiarujemy sobie nawzajem. Nie będę robił z tego dygresji, ale wspaniałym przykładem uzdrawiania była Mary Baker Eddy od Nauki Umysłu. Istnieje wiele świadectw mówiących o tym, że chodziła ona do szpitali i po prostu towarzyszyła pacjentom, będąc świadomą, że to Jezus ją tam wezwał. Czy o to właśnie cię proszę? Oczywiście, że tak. Ty redukujesz Naukę Umysłu do jakiejś koncepcyjnej zdolności uzdrawiania, która opiera się na zachowaniu twojej choroby. Nie o to w tym chodzi. Chodzi o to, że między tobą a mną – w jakimkolwiek utożsamieniu z chorobą – znajduje się nasze doskonałe zdrowie. Jeśli uznam aspekty mojego fizycznego zdrowia, które demonstruję ci w tej chwili, a ty przyjmiesz je ode mnie, to zostaniesz uzdrowiony. Jesteś gotowy? Już jesteś uzdrowiony.

Niemożliwe jest, aby twoja koncepcyjna jaźń nie zawierała świadectwa uzdrowienia. Nie na tym polega problem. Problem polega na tym, że jest to chwila zdruzgotania. Mogę cię jedynie zapewnić – spójrz teraz na mnie – patrzę na ciebie… Oglądasz ten film o zdolnościach uzdrowicielskich, które ofiaruję ci w świetle, po prostu dlatego, że jesteś bardzo zmęczony niemożnością znalezienia rozwiązania. Dotarłeś wreszcie do takiego punktu w swojej koncepcyjnej jaźni, w którym mówisz: „Musi istnieć jakaś inna droga”. Musi istnieć jakaś inna droga, ponieważ za każdym razem, gdy tu przychodzę, czuję się dobrze, a potem bez żadnego powodu choruję, niesprawiedliwie tracę tych, których kocham, niewinni zaś są skazywani, a winni pozostają niewinni, i nieustannie przechodzimy w tym świecie bólu i śmierci od idei zła do idei dobra. Zamiast tego możemy uznać w pełni, że istnieje tylko dobro i że gdy je rozpoznamy, nie będziemy już utożsamiać się ze złem, które jest chwilowym oddzieleniem od prawdy o tym, kim jesteśmy.

Istotą cudu tego Kursu Cudów jest idea, że poprzez nasze umysły możemy uzdrawiać w naszych cielesnych utożsamieniach. I mamy do czynienia z dość radykalnymi tego świadectwami na całym świecie, ponieważ całe nasze nauczanie zawiera się w idei, że Pojednanie, czy też pełnia, bądź uzdrowienie, są tak naprawdę jednoczesne. Posłuchajmy tego i skończmy już to razem.

I przypominają mu, że sam siebie nie stworzył, toteż musi pozostawać takim, jakim stworzył go Bóg. Usłyszałeś to? Są świadomi tego, że złudzenia nie mogą mieć żadnego skutku. Prawda znajdująca się w ich umysłach zwraca się do prawdy w umysłach ich braci, tak że złudzenia nie są wzmacniane. W ten sposób przywodzone są do prawdy; prawdy się im nie przynosi. Tak więc zostają rozwiane, nie z woli kogoś innego, lecz przez zjednoczenie Jednej Woli w samej sobie. I taka jest funkcja nauczycieli Bożych: nie widzieć żadnej woli jako odrębnej od własnej ani ich woli jako odrębnej od Woli Boga.

Idea oddzielenia – będę tego nauczał w tym krótkim czasie, jaki nam pozostał i chciałbym, żebyś to zobaczył – idea oddzielenia w koncepcyjnym utożsamieniu nie może nie być ideą odrębnej woli. W swoim koncepcyjnym utożsamieniu cielesnym dobrowolnie demonstrujesz to, co chcesz, aby było prawdziwe. Brat, którego widzisz na zewnątrz, i wszystkie inne obrazy zawarte w sformułowaniu energii światła – w iluzji czynników czasoprzestrzeni – demonstrują odrębną wolę w swoich utożsamieniach. Z pewnością nie jest to Wola Boga, lecz powiedziano ci już na poprzednim filmie, że nie wytworzyłeś sam siebie. Niezależnie od tego, jakimi posługujesz się czynnikami, aby uzewnętrzniać swoje pragnienie używania mocy umysłu do dominowania nad innymi utożsamieniami, chciałbym ci przypomnieć, jak żałośnie mały jesteś. Chciałbym ci przypomnieć, że gdy używasz swej odrębnej woli, to zaświadczasz jedynie o tym, że potrafisz posłużyć się małością swej cielesnej formy oraz egzystować przez chwilę w czasie, by umrzeć.

Ofiaruję ci pouczenie z modlitwy Ojcze Nasz: „Bądź Wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi”. Wola Boga – twojego stwarzającego źródła – dokona się bowiem całkowicie, bez żadnego związku z odrębną wolą twojej koncepcyjnej jaźni, którą podtrzymujesz po to, aby uzasadniać swój związek z ciałem. Istnieje zasada jedności i pełni w Uniwersalnym Umyśle Boga, a ty jesteś jej integralną częścią. Gdy zaświadczamy o mocy uzdrawiania, reprezentujemy tę Wolę – nie poprzez wymianę choroby na lekarstwo, nie poprzez uzasadnianie, że moja moc uzdrowienia ciebie wynika z większego zasobu informacji, bądź z moich referencji – lecz poprzez proste uznanie, że Wola i Moc Miłości jest wszędzie wokół nas. I to właśnie ci ofiarowuję. A jesteś tu jedynie dlatego, że opierasz się cudowi rozpoznania tego, kim jesteś.

Mam nadzieję, że przyjrzysz się wraz z tymi nauczycielami Bożymi Kursowi Cudów, który jest ci ofiarowany jako objawienie, czy też wstąpienie świętego umysłu Jezusa do tego kontinuum. Stanie się to dla ciebie teraz dostępne. Z pewnością bowiem jako nauczyciel Boży, jako ten, kogo nazywamy zaawansowanym nauczycielem, Mistrzem-Nauczycielem, przedstawiam ci pewność co do mojego własnego zdruzgotania, które zostało natychmiast uzdrowione w nowej relacji czasoprzestrzeni. W tej chwili reprezentuję dla ciebie tę relację w nadziei, że będę mógł dokonać korekty twojej potrzeby definiowania siebie i pokazać ci Boże Światło, które jest teraz z nami w tych okolicznościach. Widzisz to?

Oto, do czego prowadzi zdolność uzdrawiania. Moc zawarta w dzieleniu się chwilą zjednoczenia naszych umysłów uwalnia nas od potrzeby podtrzymywania oddzielenia, które świadczyło o odchyleniu, czyli błędzie w naszym umyśle. Dzięki naprostowaniu, które ma miejsce teraz w twoim umyśle, nasze cielesne formy zostaną całkowicie uzdrowione.

Dziękuję, że dzielisz się ze mną w tym czasie i w tym miejscu ideami z Podręcznika dla nauczycieli Kursu Cudów. Dzielimy się pewnością co do tego, że twój umysł może w rozsądny sposób dotrzeć do prawdy o tym, kim jesteś. Możesz tego dokonać w tej sekwencji czasu, w której znajdujesz się obecnie, i właśnie tego dokonałeś. Widzisz to? Dużo uzdrowienia dokonało się w tym ostatnim odcinku. I nagle mówisz: „Jestem zdrowy! Tak, posłużyłem się tą mocą i jestem teraz doskonały i uzdrowiony, gotów opuścić to kontinuum czasu. I podzielę się tą gotowością, która pochodzi od Boga, aby zaświadczyć o mojej pewności co do tego, że dzielimy się Jego Miłością”. Bóg bowiem towarzyszy nam, dokądkolwiek idziemy. Bóg jest Umysłem, którym myślimy i dzięki któremu dzielimy się tą chwilą miłości. Powiedzmy więc: „Niech Bóg nas błogosławi, każdego z nas”.

Właśnie dokonało się uzdrowienie… Być może zobaczymy się ponownie dużo wcześniej niż ci się wydaje. Znajdujemy się we śnie śmierci, z którego teraz się budzimy. I będziemy się dzielić rozwiązaniem, które odnaleźliśmy w tym czynniku światła. Pozostaniemy razem, aż to się skończy. Dziękuję…

Porozmawiamy na ten temat. Wszyscy uwielbiamy analizy po fakcie. Tak naprawdę komunikacja jest jedynie analizą czegoś, co już się wydarzyło. Dlaczego przesuwam krzesło? O, pan od oświetlenia jest tutaj. „Proszę odstawić je na miejsce”.

Być może pokażemy ten film światu. Muszę z tobą porozmawiać, ale żebym to ja wiedział, o czym mam z tobą rozmawiać… Zrobiłem sobie kilka notatek i pewnie ich użyję. To ciekawe, że zawsze, gdy się spotykamy, analizujemy coś po fakcie. Dyskutujemy o dniu wczorajszym lub o zeszłym tygodniu…

Dzień dobry. Dzień dobry wszystkim. Wejdźcie tu i siadajcie. Wczoraj doświadczyliśmy czegoś, co w większości – lub może powinienem powiedzieć: w całości – było radosnym wtargnięciem naszej nowoodkrytej rzeczywistości do tego świata. Rozmawiałem o tym z Mistrzem Jezusem; o tym, jak przeczytałem wczoraj z Nowego Testamentu, co on mówi o sobie i o tym, jak nieuniknione to będzie…

No dalej! Możecie to usłyszeć, ponieważ właśnie to się wam przydarza. Nie może się nie przydarzyć. Ludzka kondycja, koncepcyjna tożsamość, będzie pisać o tobie artykuł – chcę, żebyście to wszyscy usłyszeli… ty, świecie! Ponieważ to może pójść w świat… I ta koncepcyjna tożsamość zapyta cię: „czym jest cud?”. Powiedz to… Tak, tak.

A oto jedyny sposób, w jaki możesz odpowiedzieć. Oto jak odpowiada nasz zbawiciel Jezus Chrystus, i ty również, gdy jesteś dostrojony, gdy powiększyłeś swą tożsamość do takiego stopnia, że możliwa staje się ekspresja – i do tego sprowadza się całe nauczanie: „ja jestem cudem”. Powiedz to do mnie. Poproszę cię, żebyś… [Ja jestem cudem!] Ale ja chcę, żebyś to usłyszał. Czy oglądasz to, świecie? Uwielbiamy dziennikarzy i skrybów, tyle że w swoich doniesieniach nie potrafią oni… Słuchasz mnie, właśnie ty? Tak ty, w swoich koncepcjach! Chcę, żebyś to usłyszał. Pytanie: „czym jest cud?” to próba koncepcyjnego określenia, czym on jest.

Zajmę się tym przez chwilę. Nawiasem mówiąc, to jest całe nauczanie Jezusa Chrystusa. Słuchacie? I jest to całe nauczanie Kursu Cudów, który oczywiście został dany przez Jezusa Chrystusa wszystkim na tej sali. A więc zapytam cię, świecie, „czym jest cud?”, i chcę, żebyście odpowiedzieli… [Ja nim jestem!] Poczekajcie, aż was zapytam. Jesteście zbyt gorliwi. Dobrze wyglądam? Ubrałem się w tę białą koszulę. Jestem cudem! Jestem cudem.

Cudem było to, że dziś rano miałem czystą koszulę. „O, bądźże rozsądny!” Przecież jestem! Gdy tylko próbowałem mówić o sobie w rozsądny sposób, to idea, że był to cud… Czemu? Bo to jest cud. Jezus próbuje w Kursie powiedzieć: „Bóg jest w wieszaku na ubrania” – to jedno z moich słynnych zdań – „…ponieważ Bóg jest we wszystkim”. Moim cudem dzisiaj rano było odkrycie czystej koszuli wiszącej na pewności Boga. Nawet Jezus się tu uśmiechnął. Nie było mu znane określenie „wieszak na ubrania”. Oni nazywali to inaczej. Nazywali to pastraiya, czy coś w tym rodzaju.

Czym jest cud? [Ja nim jestem!] „Tak, wiem, ale czym jest cud?” [Ja nim jestem!] „Tak, wiem. Ale powiedz mi, czym jest cud”. [Ja nim jestem!] Mów co chcesz, a oni wciąż będą cię pytać: „czym jest cud?”. I to działo się wczoraj, ponieważ wszystkie oświecone umysły wiedzą – mówię to wprost do ciebie – że cudem jesteś ty. Cudem jest włączająca wszystko świadomość piękna tego świata w naszym związku z Bogiem i ze sobą nawzajem. On zaś odpowiedział: „Tak, wiem, ale czym jest cud? Niech mi Pan wyłoży, czym jest cud”.

To dość zabawne. Ktoś nagle spojrzał na Nowy Testament… To zabawne. Podzielę się tym z tobą. Nigdy, przenigdy w całym Nowym Testamencie nasz zbawiciel Jezus Chrystus nie odpowiedział na pytanie, które mu zadano. Nigdy. Gdy go o coś pytano, on zawsze odpowiadał w zupełnie inny sposób. I to właśnie frustrowało naszego miłego dziennikarza. Próbował on zdać relację z wydarzenia, z którego nie da się zdać relacji, ponieważ zdanie z niego relacji byłoby zanegowaniem samego wydarzenia, czy też potrzebą określenia z perspektywy zewnętrznej, czym ono jest. Usłyszałeś to?

Spójrzmy, jak to było z Jezusem. Powiedziano do niego: „Jezu, daj nam jakiś znak”. Ten dziennikarz mówił właśnie to. „Pokaż nam cud!” Powiedzcie to. [Pokaż nam cud!] Oto jestem! I Jezus próbuje to zdefiniować. Być może mówi coś w rodzaju: „Kiedy się jaskółka zniża, deszcz się do nas zbliża”. W ten sposób stwierdza: „Każdy znak potwierdzi jedynie to, co chcesz usłyszeć w swoim związku z dniem wczorajszym i jutrzejszym. Czy zechcesz zobaczyć wraz ze mną, że jestem twoją teraźniejszością?”.

A więc ja tam stałem… Uwielbiam tego gościa, lecz on kategorycznie się nie zgodził – chyba, że jeszcze się zgodzi – abyśmy zdali mu relację z naszego emocjonalnego doświadczenia, którym było odkrycie wspólnego rozwiązania problemu bólu, śmierci, straty i miłości, sprzeczności egzystencjalnych, potrzeby kochania i poszukiwania… Jego to nie obchodziło. Wyślę mu ten film. Korespondent, który nie zaangażowałby się przynajmniej w jakimś stopniu w to, co odkryliśmy, nie byłby w stanie zdać z tego relacji.

Śmiałem się z tego. Szkoda, że nie dali mi… Ponieważ ja nauczam z doświadczenia. Nauczam jednak, że nie chodzi o moje doświadczenie, lecz o to, czym się stałem dzięki doświadczeniu. Zadziwiające jest to – mówię do was, tam, w świecie – że wielu z was po obejrzeniu tego programu… Jak on się nazywa? Tak, może znajdzie się to w programie „48 godzin”. Chcę, żebyś zobaczył, że próbowałem podzielić się z nim moim doświadczeniem, lecz nie w oparciu o jego obserwację mojego doświadczenia, ale jego chęć – odrobinę chęci – aby przyjąć ode mnie rezultat, który podzielamy jako emocjonalne rozwiązanie oparte na doświadczeniu.

Wiem, że można to sprowadzić do: „Tak, ale ty uczestniczyłeś w wojnie, i tak dalej”. To nie wywarło na nim wrażenia. Zadziwiające, że… Mówię o korespondentach, dziennikarzach starej daty. Generalnie rzecz biorąc, przeprowadzenie wnikliwego wywiadu wymaga wczucia się w to, o czym dana osoba mówi, nawet jeśli się w tym nie brało udziału. Spróbujmy tu czegoś. Gdyby dano mi korespondenta wojennego, gdyby dano mi korespondenta zagranicznego… Chyba po prostu potrzebowałem kogoś, kto byłby gotów postawić się w mojej sytuacji. Ponieważ wtedy musiałby przyznać: „Sam też to przeżyłem”. Powiedzmy, że powiedziałbym: „Byłem w miejscu zrzucenia bomby atomowej, gdzie dziesięć dni wcześniej zmieciono z powierzchni ziemi sto tysięcy ludzi. I jako żołnierz piechoty morskiej świętowałem zwycięstwo, bo wiedziałem, że przeżyję”. Miałem jednak mieszane uczucia. To było prawdziwe doświadczenie. „Tak, wiem, ale czym jest cud?”

Powiedziałem mu tak: „Zacząłem doświadczać cudu, gdy uświadomiłem sobie, że muszę znaleźć cel, czy też powód, dla którego dzielimy się bólem, miłością i stratą”. „Tak, wiem, ale czym jest cud?” „My jesteśmy cudem. Jesteśmy cudem, ponieważ odkryliśmy alternatywę – duchowe źródło rzeczywistości, którego do tej pory używaliśmy w ograniczeniu naszej jaźni i które być może znaleźliśmy razem w chwili chaosu”.

Oni próbują to odtworzyć w dzisiejszych filmach wojennych. Szkoda mi ich. Niech to robią. Ja nie potrafię oglądać tych filmów. Ale to nie znaczy, że ty nie powinieneś. Kiedy rozmawiam z ludźmi, niektórzy je oglądają, a inni nie są w stanie. Nie da się tego określić. Jeśli zamierzasz się z tym obnosić, to i tak będziesz się obnosił z ideą bólu, straty i śmierci. Moja pewność co do tego, że każdy z tu obecnych nosi to w swojej doczesnej tożsamości, jest przekonaniem, które mam na temat ludzkiej kondycji – całego tego mozołu, potrzeby znalezienia miłości i poszukiwania siebie nawzajem, znajdowania i tracenia oraz frustracji, której kulminacją jest nasza śmierć. Wszystko to ostatecznie przezwyciężyliśmy poprzez – powiedz: „cud”.

Powiedz do mnie: „Tak, ale czym jest cud?”. [Tak, ale czym jest cud? Ja nim jestem!] No nie wiem. Wiesz, co miałem ochotę zrobić? Może powinienem był to zrobić. Ale nigdy się nie obnażałem… Kiedy on zapytał: „czym jest cud?”, powinienem był na środku trawnika zdjąć skarpetki. [Zdejmuje skarpetki] To jest cudem. Rozumiesz? Właśnie ty powinieneś to rozumieć, gdyż jesteśmy cudem patrzącym na siebie samego. Praktycznie wszyscy tu obecni oraz pięćdziesiąt milionów ludzi, którzy być może obejrzą ten program, doświadczało cudu w chwili uświadomienia sobie własnej pełni.

Jestem pewien, że gdybym zdjął skarpetki… On tam stał i pytał: „czym jest cud?”, ja zaś próbowałem mu powiedzieć: „Właśnie tym. Tu i teraz! To jest cudem”. A on na to: „Wiem, już to omówiliśmy. A teraz proszę wyjaśnić, czym jest cud”. Co on w ten sposób zakrywał? Teraźniejszość. Absolutnie tak. Relacjonował przeszłe i przyszłe wydarzenia, przeoczając teraźniejszość. To smutne. Ja go lubię, ale dobry dziennikarz zapytałby przynajmniej: „Co chciałeś przez to powiedzieć?”. To pozwala na dialog i wymianę emocji, które wiążą się z naszą potrzebą wyrażania bólu i zrozumienia naszego brata.

Jeśli cię to interesuje – nauczyciel Boży to ktoś, kto rozpoznaje ból swego brata. Powiedz to do mnie. [Nauczyciel Boży to ktoś, kto rozpoznaje ból swego brata] Tamten dziennikarz mówił: „Ale ja jestem zdrowy. Nie potrzebuję tego”. I dobrze. Ja chcę, żeby on był zdrowy. Lecz jeśli nie potrafiłby on, przynajmniej początkowo, zrozumieć naszej potrzeby znalezienia rozwiązania dla bólu, który w sobie odsłoniliśmy, to byłoby mu bardzo trudno przeprowadzić z nami wywiad. Tak naprawdę byłoby to niemożliwe. Komunikacja byłaby niemożliwa.

[Och! – okrzyk z widowni] Tak, wiem. Oto, jak proste jest rozwiązanie. „Tak, ale dlaczego oni wyrzucają ręce do góry?” Rozumiesz? To dokładnie ten sam problem. Jeden z nich zapytał: „Dlaczego oni wyrzucają ręce do góry?”, a ja na to: „Słyszałeś kiedyś o Zesłaniu Ducha Świętego?”. A on: „Aha, teraz rozumiem! Chodzi o te języki ognia…”. Nie wiem, co to znaczy, ale przynajmniej pojawiła się idea, że będą mieli do czynienia z jakimiś niezwykłymi zjawiskami.

A więc czym jest cud? [Ja nim jestem!] My jesteśmy cudem. Współodczuwaliśmy w tym świecie bólu i śmierci z naszym cierpiącym bratem i służyliśmy mu, aby złagodzić jego ból, nawet jeśli pozornie w danym momencie nam się to nie udawało – proszę, usłysz to! – lecz cudem była już ta chwila, gdy mu służyliśmy. A ten dziennikarz znowu: „Tak, ale czym jest cud?”. „Ty jesteś cudem”. „Wiem, ale czym jest cud?” „To jest cudem.” „Wiem, ale czym jest cud?” „My jesteśmy cudem”. „Wiem, ale powiedz mi, czym jest cud, abym mógł donieść o tym światu”.

Cudem jest wizja wyrażana poprzez naszą relację; wizja tego, czym jesteśmy. Podzielę się z tobą moją wizją siebie, a ty podzielisz się ze mną swoją, jeśli tylko na chwilę porzucisz swoją wizję świata. Ponieważ dopóki trzymasz się swojej wizji świata i porównujesz ją ze swym wewnętrznym widzeniem, nie możesz uzyskać – powiedz do mnie: „wglądu”. Wglądu w swoją rzeczywistość, która musi być w tobie. Widzisz to?

Gdzie jest królestwo Boże? We mnie. Królestwo Boże jest we mnie. Dzięki treningowi uwalniania mechanizmów obronnych mojej wizji świata, doświadczyłem wglądu i zrozumiałem, kim jestem, i teraz dzielę się tym ze światem. Ty zaś reprezentujesz moją dawną wizję świata i próbujesz określić, kim jestem, nie uczestnicząc w oświecającym przeobrażeniu, które stanowi podstawę cudu. Bo przecież Książka Ćwiczeń mówi tak: „Trening umysłu zmienia zupełnie twoje postrzeganie tego, kim jesteś i co robisz”. „Tak, wiem, ale czym jest cud? Mnie tamte sprawy nie interesują. Chcę jedynie pokazać normalnemu światu, kim jesteś”. To niemożliwe, ponieważ normalność opiera się jedynie na determinacji, by uzasadniać normalność śmierci. Ty zaś ponownie odkryłeś siebie poprzez cud życia wiecznego i naszą wzajemną miłość.

A więc może pomogłoby, gdybym zdjął wtedy skarpetki. Wiem jedno: dzięki radości płynącej ze zdruzgotania moją śmiercią, które pokazuje mi, że nie ma śmierci, mogę wejść w teraźniejsze doświadczenie przebierania palcami w trawie i przypomnieć sobie radość z doświadczania tego, kiedy miałem sześć lat. Czy to jest w porządku?

W Kursie – ja ciągle wracam do Kursu – w Kursie Jezus mówi, że niewinni posiądą ziemię. Słyszysz to? Błogosławieni maluczcy, ponieważ są niewinni – dosłownie nie potrzebują definiować swojej radości. „O mój Boże! Stoję w trawie i przebieram paluszkami”. „Tak, ale czy cudem jest rodzaj trawy? Czy to trawa darniowa, czy…? Uważaj, żebyś się nie skaleczył! Stopy ci się pobrudzą i będziesz musiał je umyć. Uważaj! Masz ponad siedemdziesiąt lat”.

Wtedy powiedziałbym: „Mogę mieć ponad siedemdziesiątkę z historycznego punktu widzenia, ale stopy utrzymuję w wieku lat czternastu”. Prawdopodobnie powinienem był to zrobić. Zróbcie zbliżenie moich stóp. A co tam! I tak już się obnażyłem. Na Sajpen w 1944 roku te same stopy pokrywał wrzód tropikalny. On powiedział do mnie: „O, byłeś na Sajpen w 1944?” A ja na to: „Jakie to ma znaczenie?”. Rozumiecie? „Czy byłeś na wyspie Okinawa?” Tak, ale co to ma wspólnego z tym? Cudem jest to. Spójrz na te stopy. Widzicie?

Powiedz do mnie: „Sroczka kaszkę warzyła. Temu dała do garneczka. Temu dała do kubeczka. Temu dała na łyżeczce…” Master Glad zawsze mówi: „Dobrze, że nie na widelczyku”. Temu dała na łyżeczce. Temu dała na miseczce. A temu nic nie dała, tylko co? [Frrrrr…] – do nieba odleciała! Jeśli to jest tak proste, to dlaczego po prostu nie pofruniesz do Nieba? Powiedz do mnie: „Ponieważ boję się wielkiego złego wilka”. Miło, że mnie słyszycie.

A więc prostota zbawienia wyraża się w niewinności – niedefiniowaniu zdarzenia i pozwoleniu, aby było ono tym, czym jest. Chyba więc te stopy są przejawem jakiegoś cudu, ponieważ niemożliwe jest… Zawsze mnie uczono: „Dbaj o stopy”. Jezus naucza: „Dbaj o stopy”. On mówi tak: „To jedyna część ciebie, która dotyka chaosu”. Pamiętasz wieczernik? W wieczerniku odbyła się piękna ceremonia obmywania stóp. Czy chcielibyście wziąć udział w ceremonii obmywania stop? Jednym ze zwyczajów było służenie innym. A więc Jezus obmywał swym braciom stopy. To znak, że twoją jedyną nieczystością jest twój kontakt ze światem. Gdy obmywasz stopy, stajesz się doskonały.

I wiąże się z tym pewna historyjka: Piotr mówi: „Jezu! Ja cię umyję całego. Obmyjmy się od stóp do głów”. A Jezus na to: „To niepotrzebne. Wystarczy ceremonia obmycia stóp, a oczyszczenie twoich stóp objawi ci to, czego doświadczyłem w oświeceniu mego umysłu”. Rozumiecie? Potrzebuję chwili umiejscowienia, a wówczas przemiana mego umysłu ukaże mi świat jako doskonały.

Powiedzcie: „zmartwychwstanie”. Wschodnie nauczanie mówi dużo o wieczerniku i święcie Paschy, o uczniach, którzy tam byli, o idei zdrady i wszystkich rzeczach, które się z tym wiązały. Robię teraz dygresję, ponieważ wszyscy opowiadają o historii sprzed dwóch tysięcy lat, choć jesteśmy pewni, że to my jesteśmy tą historią w tym momencie. I każdy z nas na swój sposób – jest to pięknie pokazane w Kursie Cudów – doświadczy w lekcjach tego Kursu dokładnie tej samej konieczności przemiany, będzie atakowany z powodu swego oddania Bogu i zmartwychwstanie. Zaś idea, że nasz zbawiciel Jezus jest tu teraz z nami, jest ważna, ponieważ można tego doświadczyć jedynie poprzez dzielenie się pewnością, że w tobie objawia się Chrystus, ponieważ jesteś niewinny w swojej decyzji, by być doskonałym, jakim stworzył cię Bóg. I oto trochę ponauczałem.

A zatem zwykle oceniamy cud – powiedz do mnie: „poprzez szczęście”. Tak. „Ale dlaczego wszyscy tutaj są tacy szczęśliwi?” Ponieważ doświadczyliśmy cudu bezpośredniego kontaktu z Bogiem. To było cudem. „Tak, ale czym jest cud?”

Istota tożsamości opartej na koncepcjach to: „tak, ale…”. W treningu umysłu Kursu Cudów nie ma kompromisu. Nie ma to nic wspólnego z tym, gdzie jest kompromis; chodzi jedynie o prostą pewność, że nie można widzieć dwóch światów. W całym nauczaniu chodzi o to, że nie ma płaszczyzny połączenia między tym światem a nowym światem, który możesz zobaczyć. Powiedz do mnie: „One na siebie nie zachodzą”. Poza jedną chwilą – gdy zachodzą.

To bardzo ważne. Musisz zobaczyć, że światy zachodzą na siebie w każdej chwili. W Kursie Jezus nazywa to pograniczem. On mówi tak: Wszyscy w swych umysłach znajdujecie się na pograniczu między rzeczywistością tego, czym jesteś, a światem, który może próbować trzymać cię w niewoli tego, czym byłeś. Powiedz do mnie: „Ja już tym nie jestem”. Niezależnie od tego, jakbyś mi to przedstawił, musiałbym ci powiedzieć albo w filozoficzny, albo w bezpośredni sposób: nie jesteś taki, jaki byłeś wczoraj. Czy to prawda? „No cóż, wszyscy to wiedzą”. A więc dlaczego próbujesz określić, jaki byłeś wczoraj, i orzekasz, co zrobię w twoim związku ze mną w dniu jutrzejszym? To po prostu niemożliwe.

Podczas wywiadu on ciągle mówił: „Skąd pochodzisz? Co robiłeś w zeszłym tygodniu? Czy jedziesz w przyszłym tygodniu do Holandii?”. A ja na to: „A gdzie się podziało teraz?”. „Nie interesuje mnie teraz. Interesuje mnie jedynie relacjonowanie tego, gdzie byłeś i dokąd zmierzasz”.

To dość zabawne. Naprawdę go uwielbiam, ponieważ jego zadaniem było określenie z perspektywy przeszłości, kim byłem (a co musi być tym, czym jestem teraz) oraz czym będę później. Dzięki temu moja przyszłość mogłaby się opierać na moim przeszłym utożsamieniu, co jest całkowicie sprzeczne z naszym nauczaniem, nieprawdaż?

Jest taka piękna idea… Przydarzyło się to bodajże Helen Schucman, której Jezus pokazał Księgę Życia. Po lewej stronie książki było wczoraj, a po prawej – jutro. Dzięki swej zdolności spisywania Kursu powiedziała ona tak: „Nie obchodzi mnie to. Obchodzi mnie jedynie środek”. Jezus jej odpowiedział: „Robisz postępy”, ponieważ na środku Księgi Życia jest Bóg. Ześrodkowanie na Bogu wydarza się w teraźniejszości, nie wczoraj ani jutro. Nazywamy to złączeniem lub ześrodkowaniem na Bogu. Uwielbiam tę historię.

Tym właśnie jesteśmy. Zawiera się tu wszystko, co mogłoby się tu znajdować poprzez złączenie przeszłości i przyszłości w świadomości chwili. Taki właśnie jest Nowy Testament. Wiem, że to wiesz. A więc miłość, którą zaczynasz odczuwać dzięki Księdze Życia, jest twoją pewnością, że – powiedz: „zawiera ona zarówno moją przeszłość, jak i przyszłość”. To jest cudem. Nie muszę więc przewidywać przeszłości, jak czynili to prorocy, w oparciu o moją przyszłość, i mieć nadziei, że nadejdzie zbawiciel, ponieważ proroctwo spełni się tu i teraz.

Gdy więc pytali Jezusa: „jak to odnaleźć, gdzie jest królestwo Boże?”, on zawsze odpowiadał: „tu i teraz”. „Kto jest zbawicielem?” Ja. „Tak, wiemy, ale jak to się stało?” A on na to: „Po prostu jestem zbawicielem”.

Twoją jedyną odpowiedzialnością… Może zechcesz przyjąć wraz z nami cud, który wydarza się coraz szybciej w pewności co do tego, kim jesteśmy. Tego świat nie może zakwestionować. Czy jest to dla ciebie w porządku? Możemy o tym mówić w oparciu o Nowy Testament, ale chcę, żebyś to zobaczył. Gdy będą ci zadawać pytanie na ten temat, to zawsze będzie to próbą uzasadnienia tego świata. W swoim oświeceniu, w doświadczeniu cudu, którym jesteś, powiedz do mnie: „Odkryłem, że nie ma uzasadnienia dla tego świata”. Powiedzcie to cicho. Wszelkie moje uzasadnienia sprawiały mi ból, ponieważ byłem zdeterminowany, by egzystować w dniu wczorajszym i jutrzejszym, lecz teraz odkryłem – poprzez kontakt z Bogiem – że się od tego uwolniłem, bo wyraziłem chęć, by przyjąć, że rozwiązanie jest tu i teraz.

Gdzie jest rozwiązanie? [Teraz] Tutaj? [Tak] Powiedziałeś: „teraz”. I dobrze. Czy istnieje różnica między „tu” a „teraz”? [Nie] Dzielimy się cudem bycia tu i teraz. A analizujemy to wszystko po fakcie, dlatego że wczoraj wszystko umarło, a dzisiaj żyje. A więc dla wielu z nas, oraz dla tych, którzy obejrzą ten film, wczoraj doszło do zmartwychwstania. Jeśli to prawda, to tak naprawdę nie ma mnie tu dzisiaj. To było celem tego zgromadzenia. Jestem tu dziś tylko po to, aby powiedzieć ci, że zmartwychwstaliśmy. Ucichła już wrzawa związana z postrzeganiem tego świata i być może postrzegający zaczyna teraz przyjmować to, co widzi w swym wnętrzu. A to pogłębi jego zrozumienie dzięki światłu, które mamy nadzieję mu zaofiarować, pokazując mu, że alternatywa dla jego sytuacji jest rozsądna. To właśnie próbujemy zrobić.

Bądź rozsądny. Zobacz, jak rozsądna jest pewność, że pochodzimy z jednego uniwersalnego źródła. „Tak, wiem, ale czym jest cud?”

Cudem jest moje rozpoznanie, że jestem doskonały, jakim stworzył mnie Bóg. „Tak, wiem, ale czym jest cud? W jaki sposób uzdrawiasz?” Uzdrawiam dzięki doskonałości mego umysłu, ponieważ wiem, że wszystko jest doskonałe. „Tak, ale w jaki sposób uzdrawiasz?”

Oto wielki dylemat, którego doświadczał Jezus, gdy zaczął uzdrawiać i mówić: „Wstań, jesteś uzdrowiony; idź i nie grzesz więcej”. To właśnie jest nie do przyjęcia. Idea całkowitego uzdrowienia eliminuje całkowicie potrzebę choroby. A więc celem Kursu Cudów – a ludzie naprawdę zaczną to czytać – jest proste stwierdzenie, że – powiedz do mnie: „cud jest czymś naturalnym”. Wszędzie wokół nas przez cały czas dzieje się jeden cud przemiany naszej czasoprzestrzeni w pewność życia wiecznego. Nazywamy to zmartwychwstaniem, i ono się dzieje, i cieszymy się, że tu dziś przyszedłeś.

Chcę, żebyście coś zrozumieli. Wczoraj dobrze się bawiłem. Podobała mi się ta rozmowa, ponieważ już od jakiegoś czasu nie rozmawiałem z człowiekiem. To prawda. No wiesz, w pewnym sensie spędziłem czternaście lat w lesie. To dość śmieszne. On powiedział: „Czy dużo Pan podróżuje i naucza?”. Odpowiedziałem mu: „Właściwie to nie”. A on zapytał: „Czy zamierzacie ustanowić ruch religijny?”. „Właściwie to nie. Nauczam cię jedynie, abyś był sobą”. A on na to: „Tak, ale do czego zmierzacie?”. „Chcemy nauczyć cię bycia sobą, uznając jednocześnie, że i tak będziesz sobą, cokolwiek byś uczynił. A więc jeśli uznasz, że jesteś sobą, to natychmiast poczujesz cały ból, który wynika z bycia sobą, a który przerzuciłeś na swego brata – i teraz będziesz mógł go kochać”. Naprawdę chciałem, żeby spróbował postawić się w mojej sytuacji. Ale on nawet nie musiał tego robić, bo już był uzdrowiony. To jest w porządku.

To zabawne, że rozpoznajemy siebie nawzajem dzięki problemom i rozwiązaniom. To jest podstawą tego nauczania. Znaleźliśmy ostateczne rozwiązanie problemu; każdy z naszych słuchaczy również je znalazł w chwilach cudu, w których doświadczył miłości. I nie ma żadnego znaczenia, w czym tkwił problem. Mogłaby to być wojna, podczas której ogromny lęk przezwyciężono miłością. Mogłaby to być nawet miłość – chwila nostalgicznego rozpoznania, że już wcześniej się znaliśmy i dzieliliśmy chwilami miłości, które teraz mogą się powtórzyć bez odniesienia do dnia wczorajszego lub jutrzejszego. Dzięki temu, gdy pójdziemy w świat i zostaniemy zapytani o nasze wczoraj lub jutro, to być może będziemy w stanie powiedzieć: „Pobądźmy razem w teraźniejszości. Na jedną chwilę przestańmy tak usilnie bronić naszej dawnej karmy oraz ciągłości w naszych umysłach, w których nasze wczoraj opiera się na potrzebie umierania jutro”.

No dawaj! Zrób to! Mówię o tobie. Ty mnie obserwujesz, jakbym był jakimś zjawiskiem. Być może świat będzie na mnie patrzył w ten sposób, ale ja chcę, żebyś zobaczył, że jeśli nie potrafisz dawać siebie, to co będziesz dawał? Powiedz do mnie: „Boję się dawać siebie”. Miłość jest puszczeniem lęku przed dawaniem siebie. „Ale uznasz mnie za winnego i mnie znienawidzisz”. Nieprawda. Będę cię kochał.

To prawda. Wszyscy się pilnujemy. A więc nasza osobowość, ego, jest oparta na przedstawianiu… To właśnie robił wczoraj ten uroczy człowiek. Zabezpieczył się… „Ja nie potrzebuję uzdrowienia”. A ja na to: „To dobrze”. Nie było możliwości, abym mógł podważyć sposób, w jaki on rozwiązał ten problem w swym umyśle, ponieważ podstawą naszej rzeczywistości jest ciągłe rozwiązywanie problemu. A więc powiedziałem mu tak: „Ja nie byłem w stanie tego robić. Choćbym nie wiem jak bardzo próbował rozwiązać problem – to się tyczy wszystkich na tej sali – nie umiałem go rozwiązać. Widzę, że tobie łatwiej jest podtrzymywać swoją tożsamość niż mnie. Odkryłem jednak, że w mojej słabości była moja siła, ale nie zrozum mnie źle. W słabości, czyli niemożności rozwiązania problemu, była łaska i miłość Boga”.

„Ja jeszcze nie muszę tego robić. Radzę sobie całkiem nieźle”. Dobrze, a więc mnie nie potrzebujesz. To jest dla tych z nas – a jest was wielu na świecie – którzy próbując odkryć, czym jest życie, zaczęli w końcu mówić: „To jest beznadziejne. Raz kocham, a raz tracę… Kocham cię ponad wszystko we wszechświecie, ale cię utracę. To niedorzeczne! Mam już dość straty opartej na fałszywym bożku. Musi przecież istnieć Bóg wiecznej miłości, który pozwoli mi przyznać, że byłem kłamcą od samego początku”. W Biblii Jezus mówi: „Twój ojciec był kłamcą od samego początku”. Nigdy nie powiedział ani słowa prawdy, ponieważ uzasadniał twoje oddzielenie. I tym właśnie jest ten świat.

A więc to będzie nasz dzisiejszy wykład. A potem nadal będziemy się komunikować. Chciałem jedynie, żeby było to coś, co może pójść w świat. Tak naprawdę chciałem podzielić się moją pewnością co do tego, że cię kocham. Opiera się ona na naszej wzajemnej miłości, która nie wymagała żadnej definicji cudu. Cud jest moim zrozumieniem, że w tym momencie nasze umysły wyrażą pewność co do tego, że jest jeden umysł – oto Jezus – i że mogę się nim teraz dzielić z tobą, dzięki czemu staniemy się razem jednym umysłem. Tym właśnie jest cud. I każdy na tym świecie doświadczał chwil połączenia umysłów, lecz w czasoprzestrzeni zredukował to do definicji ciała. Nieustannie próbujemy dzielić się tą chwilą świętości w oddzieleniu i odczuwamy frustrację wynikającą z niemożności przekazania za pośrednictwem osądu prawdy o sobie.

Złożyliśmy więc broń przynajmniej na tyle… Wyraziliśmy odrobinę chęci, i to samo być może zrobiłby teraz ten dziennikarz… Wyraziliśmy chęć, by usłyszeć, jak bardzo zostaliśmy odnowieni dzięki naszym doświadczeniom, i nie czujemy potrzeby definiowania tych doświadczeń. Jest to prostym przyznaniem, że każde nasze doświadczenie w czasoprzestrzeni mogło jedynie kierować nas z powrotem do Nieba. To jest podróż powrotna do Nieba. Jest to ciężkie doświadczenie, włączające wszystko, co mogło się kiedykolwiek wydarzyć i co jeszcze się wydarzy w naszych ideach czasoprzestrzeni. Zaczyna się to od podstawowego uznania, że potrzebujemy alternatywy dla tego świata. Wyrażamy to poprzez nieustanną modlitwę o uwolnienie oraz determinację, by zamiast się utożsamiać, pozwolić Bogu, aby był naszym źródłem.

Jest to formą dyscypliny. Gorzko się mylą ci z was, którzy sądzą, że uwalniam cię od dyscypliny. Temu właśnie służy Książka Ćwiczeń. Wiem, że wymaga to, abyś poświęcał czas na to, by mówić co chwilę: „Nie, istnieje inne rozwiązanie”.

Ten dziennikarz powiedział do mnie wczoraj coś bardzo ciekawego: „Czym się Pan zajmuje oprócz tego?”. Odpowiedziałem: „Zajmuję się jedynie tym”. To było dla niego zupełnie niezrozumiałe. Odparł więc: „Tak, wiem, ale czym jeszcze się Pan zajmuje?”. Odpowiedziałem: „Niczym się nie zajmuję. Zajmuję się tym”. „Tak, ale czy nie robi Pan…” „Nie, nie robię. Przemiana świata zależy od przemiany mojego umysłu”. To jest całkiem dobry wykład. To jest Książka Ćwiczeń. „Tak, ale co jeszcze? Kim jeszcze jesteś poza Synem Bożym? Tak, wiem, że jesteś Synem Bożym, ale kim jesteś naprawdę? Wiem, że jesteś zbawicielem świata, ale kim jesteś naprawdę?” To prawda.

Od początku Nowego Testamentu widać, że to samo robiono z Jezusem. Wciąż zadawali mu pytania, ale on nigdy na nie nie odpowiadał. Albo dawał im przypowieść o królestwie Bożym z nadzieją, że ją pojmą, albo po prostu dawał im siebie. Raz powiedział tak: „Tomaszu, czy byłem z wami tak długo po to, byś kwestionował znak, którego musisz doświadczyć w swym umyśle, aby poznać moją doskonałość w utożsamieniu z tobą? Przecież jestem tu i teraz, jako twój zbawiciel. Nie mogę być twoim zbawicielem wczoraj, ponieważ gdybyś użył mnie wczoraj, nie byłoby cię tutaj. Nie mogę też być twoim zbawicielem jutro, ponieważ jeśli jesteś zbawiony wraz ze mną teraz, to nie będzie żadnego jutra”.

I wiem, że zaczyna się to od przebierania palcami w trawie. Ty zaś mówisz: „Szkoda, że ja nie mogę poprzebierać palcami w trawie”. A ja ci odpowiem za pośrednictwem Kursu Cudów: Niezależnie od tego, czy harujesz jak wół, czy jesteś maklerem giełdowym, czy śmieciarzem; czymkolwiek się do diabła zajmujesz: przez jedną chwilę poprzebieraj palcami w trawie. Zrobisz to ze mną? Pozwól, aby objawiła ci się chwila szczęścia i nie określaj okoliczności, w jakich to się wydarzyło.

Jeśli nauczyłeś się ode mnie, że świat jest w twym umyśle, to świat bierze swój początek w tym, jak go postrzegasz. Świat ci niczego nie czyni. Ty jesteś przyczyną świata, który się zmienia, gdy ty zmieniasz swe wewnętrzne widzenie. Czy to jest w porządku? A więc ujrzałeś siebie w innym świetle, a ja od razu to zobaczyłem. Jestem pewien, że świat również od razu to zobaczy, gdy przejdziemy od analizowania „po fakcie” – czyli bycia martwym wczoraj – do pewności, że choć możemy wspominać, jak przebiłeś atutem mojego króla… W brydżu to się nazywa analizą rozegranej partii. My już nie grywamy w brydża, ale po partyjce zawsze analizowaliśmy: „Gdybyś nie wyłożył ósemki…” Ci z was, którzy grają w brydża, wiedzą, o czym mowa. „Wiem, ale gdybyś zagrał damą zamiast…” „Tak, ale gdybyś w ogóle nie zgłaszał bez atu, to nie doszłoby do…” To się nazywa analizą po fakcie. Ale zawsze opiera się to na tym, czy wygrałeś, czy przegrałeś grę.

Brydż to bardzo ciekawa gra. Wszystko, co musisz wiedzieć o życiu, znajdziesz w brydżu. Oczywiście znajdziesz to również w kierkach. Tak naprawdę znajdziesz to w remiku. Tak naprawdę znajdziesz to w pokerze. Rozumiesz? Znajdziesz to w każdej grze, w którą gramy. Poza szachami. Nie znajdziesz tego w szachach.

Cud polega na tym, że rozumiesz, iż jest to grą. Wówczas możesz w nią grać, ciesząc się, że to tylko gra. Przybyłeś tutaj i grasz. Obejrzyj jeden z filmów, na którym Jezus mówi: „Grasz w grę śmierci”. I dodaje jeszcze jedno… Na tym zakończymy ten wykład. Kierujemy to wprost do ciebie, gdzieś tam w świecie. I do ciebie. Gdy przebierałem palcami w trawie i powiedziałem temu dziennikarzowi: „teraz”, on nawet się nie uśmiechnął. „Tak, wiem, ale czym to jest?” Właśnie tym. Cud to radość bycia żywym.

Poczułeś, jak cieszę się, że jestem żywy i zapytałeś: „Dlaczego płaczesz?” A ja na to: „Płaczę, bo cieszę się, że jestem żywy. Płaczę, bo cieszę się, że wreszcie znowu się spotykamy po tak długiej rozłące”. Zawsze płaczemy, gdy witają nas w domu. Dlaczego? Bo minęło bardzo dużo czasu. Co wówczas sobie przypomnieliśmy? By się roześmiać. Śmiejemy się z idei, że moglibyśmy być starzy, schorowani, umierający i ograniczeni do tego węglowo-wodorowego gówna, jakim jest ten świat. Przepraszam za wyrażenie. To nie jest prawdziwe. A odkryliśmy to właśnie dzięki cudowi. I dzielimy się prawdą o tym, czym jesteśmy, ponieważ wierzymy całym sobą, że nie jesteśmy ciałami. Nie jesteśmy zawarci w tym malutkim – jak to nazywa Jezus – nieskończonym labiryncie, w którym nieustannie kręcimy się w kółko. I większość z nas dochodzi do tego wniosku: „Ja przecież tylko kręcę się w kółko”.

No cóż, wszyscy jesteśmy sfrustrowani powracaniem do tego punktu w labiryncie, w którym jest rozwiązanie, ale z którego i tak zawsze podążamy w złym kierunku. Słyszysz to? Przyznam się do błędu. Dla żartu obróciłem drogowskaz w drugą stronę. Nie podoba ci się to. To był zwykły psikus. Przepraszam za to. Na tym drogowskazie było napisane: „Tędy do Nieba”. I wszyscy tam skręcaliśmy. A ja nagle: ha, ha, ha! I siup! To było tylko drobne złamanie prawa. To było po prostu młodzieńcze wykroczenie. Ale zwróć uwagę, jak szybko ten błąd, to wykroczenie, zmieniło się w przestępstwo karane śmiercią. To tak jakbyś zaczął gromadzić mandaty za parkowanie w miejscach niedozwolonych. I gdy nie reagujesz na wykroczenie, staje się ono ciężkim przestępstwem. I nagle sprawa jest naprawdę poważna.

I znowu mówię w przypowieściach. Ta jest dobra. Wróć do miejsca, gdzie jest ten znak i powiedz: „Coś tu nie gra”. Kiedy powiesz: „coś tu nie gra” i postoisz tam przez chwilę, ja szybko przybiegnę i powiem: „Ależ się cieszę, że cię widzę! Popełniłem błąd. Przekręciłem znak w złym kierunku”. A ty mi powiesz: „A więc to ty przekręciłeś znak w złym kierunku!”. A ja na to: „Przyznaję, to ja”. A ty mi powiesz: „Czy zdajesz sobie sprawę, przez co przeszedłem z tego powodu?”. Przepraszam. Czy wybaczysz mi?

A więc zobaczyłeś, że to na mnie ciąży odpowiedzialność za błąd. Nazywam to błędem, a nie grzechem. Oczywiście, że to nie grzech. Dla ciebie byłoby to grzechem. Ale to nie jest grzech. A więc w tamtym momencie musisz zdecydować, czy mi wybaczysz, czy wrócisz do świata. Nie możesz ze mną wyrównać rachunków, ponieważ grzech już naprawiono. Jezus powiedział: „Czas trwał przez chwilę w twoim umyśle. Myśl o oddzieleniu pojawiła się w Umyśle Boga i została naprawiona, zanim ją pomyślano”. Słyszysz to? Czyli ten drogowskaz… Ech, nieważne.

Chcę, żebyś coś zobaczył, tylko stań tu ze mną przez chwilę. Spróbuję cię ześrodkować. Jezus używa słowa „katha” czy też „ześrodkowanie. Jeśli staniesz na chwilę w tym miejscu, gdzie znak wskazuje błędny kierunek, to ześrodkowanie dokona się w bardzo prosty sposób. Gdy zaś pójdziesz już we właściwym kierunku, to jeszcze przez chwilę będziesz oscylował wokół przeszłości. Nie będziesz w pełni zintegrowany. To właśnie nazywamy grzechem. Jezus mówi, że nie jesteś zintegrowany; że chybiasz celu. Jezus w swoim zmartwychwstaniu… Pozostanę z tobą w tym punkcie, dopóki się nie ześrodkujesz. To zaś nie tylko wskaże ci drogę do Nieba, ale i pozwoli na połączenie twojego starego i nowego labiryntu. Lecz dopóki nie będziesz postrzegał właściwie, nie zobaczysz nowego świata, który istnieje w tamtym punkcie.

Czy cały świat jest w tamtym punkcie? Tak. W geometrii mówi się, że każdy punkt zawiera w sobie pełen okrąg. Widzisz to? Gdyby liczba Pi równała się 3, to nie byłoby nas tutaj. Pomyśl sobie o tym przez chwilę. Wówczas bowiem punkt w doskonały sposób definiowałby okrąg. No pewnie. Już by cię tu nie było. Gdziekolwiek byś poszedł w tym okręgu, byłby to ten sam punkt. Nie jestem pewny, czyje to twierdzenie. Może Euklidesa lub kogoś innego… Lecz dla mnie jest całkiem oczywiste, że każdy punkt zawiera w sobie pełen okrąg. Czynnik twojego ograniczenia narzucony matematycznemu opisowi, który według ciebie jest prawdziwy, lub który według tego dziennikarza był prawdziwy, uniemożliwia mu dostęp do naszych rozszerzających się okręgów. Choć one próbują go włączyć, on je odrzuca, ponieważ jest zdecydowany trzymać się okręgu własnego umysłu.

Zakończymy teraz ten wykład. W spotkaniu, w którym tu uczestniczyliśmy… A jesteśmy w San Francisco – kochamy to miejsce… I kochamy was, i dziękujemy za waszą gościnność. Dziękujemy również dziennikarzom, którzy przynajmniej zechcieli wziąć pod rozwagę to, co stało się naszą pewnością. Wiele mówi się o „Powtórnym Przyjściu Chrystusa”, o końcu tego milenium i o wszystkim, co wiąże się z kresem tych okoliczności i wydarzeń. A my to wszystko uwielbiamy. Chcemy ci jedynie powiedzieć, że nie można dotrzeć do wieczności poprzez katastrofę. Niezależnie od tego, jak bardzo jesteś zdecydowany wyrażać to jako jakiś Armagedon czy katastrofę, jest to po prostu niemożliwe. Będziesz włączony w zmartwychwstanie, choćbyś wierzył, że jest to przeżycie katastroficzne. Mówiłem o tym wczoraj. Nikt nie żywi bardziej katastroficznej myśli niż my w naszej osobistej przemianie.

Dziękuję za to, że tolerowałeś mnie i mój zapał. Od momentu mojego oświecenia, każdego dnia i w każdej chwili dnia, żyję w poczuciu pewności co do mojej miłości do ciebie oraz naszej wzajemnej miłości. Ta pewność obwieszcza, że pochodzimy od Stwórcy Miłości, który pokazuje nam, że nie musimy już podzielać konfliktu naszego oddzielenia. Z tego zaś rodzi się pewność, że nie ma żadnego świata i że ten świat skończył się i przeminął, i że jestem z tobą teraz w chwili twojej samorealizacji. Ta chwila trwa teraz i będzie trwać zawsze – wtedy, gdy zdecydujesz wraz z nami, że chcesz to usłyszeć – że rzeczywiście chcesz, aby to było prawdą. Aby usłyszeć to przesłanie potrzeba jednego: chcieć, aby było ono prawdą. Zaś odrobina twojej chęci, by na to pozwolić, wzrośnie jeszcze bardziej dzięki wszystkim umysłom, które razem pomagają w osiągnięciu tego celu.

Tak, znalazłem rozwiązanie. Jest ono alternatywą dla mojej dawnej skłonności do porządkowania myśli i umierania. I cieszymy się, że teraz ponownie jesteś tu z nami. I teraz poproszę wszystkich tu obecnych, aby powiedzieli: „Cieszymy się, że tu jesteś”. Powiedzcie im to. Powiedzcie innym w świecie, że cieszymy się, że przybyli, by uczestniczyć w tym z nami.

Pomódlmy się: Drogi Ojcze niebieski, jesteśmy wdzięczni za to, że pozwoliłeś, aby sprawozdanie z cudu Powtórnego Przyjścia – sprawozdanie z cudu obecności przy nas naszego zbawiciela, w jego Książce Ćwiczeń oraz treningu umysłu, który w nas działa – przedstawiono w miejscu, gdzie najbardziej bano się, że jest to prawdą.

Najbardziej boisz się własnej doskonałości. Boisz się usłyszeć o cudzie mojej pewności, że jesteś całkowity i doskonały, jakim stworzył cię Bóg, i że pokazuje ci to cud w twoim umyśle.

„Tak, ale czym jest cud?” zamiast: „Tak, miałem doświadczenie wglądu. Miałem nowe doświadczenie i przez chwilę mu się przyjrzałem. Czuję się lepiej niż czułem się kiedyś, a więc jest możliwe, że rozwiązanie jest rzeczywiście we mnie”. Gdyby on to powiedział, byłbym mile zaskoczony. Nie było konieczne, by w to wierzył, lecz jedynie, aby uznał, że jest to możliwe. Jeśli nie da się skłonić kogoś, aby uznał, że jest to możliwe, to niewiele więcej można zrobić.

Królestwo niebieskie jest w tobie. Ty jesteś przyczyną tego wszystkiego. Nie ma innej przyczyny. Znowu nauczam, ale nie zamierzam już tego robić. Jeśli zobaczysz, że jesteś przyczyną własnego bólu, rozwiązanie stanie się całkiem oczywiste i dostępne dla ciebie w tej chwili. Powiedz: „Amen”.

Ojcze, dziękuję, że pokazałeś nam, iż sami sobie narzuciliśmy cały ból, samotność i śmierć, których doświadczaliśmy, i że nasz brat nie był przyczyną naszego bólu, a tym bardziej nie był nią Bóg. I nie posłał On Swego Syna, aby go umęczono i zabito, po to by uzasadnić naszą tożsamość. Już w to nie wierzymy. Wiemy, że jesteś Bogiem wiecznej miłości i szczęścia, zaś dzięki przemianie i zmartwychwstaniu naszego brata Jezusa Chrystusa możemy rozpoznać, musimy rozpoznać i rozpoznaliśmy, kim jesteśmy.

Wróciłem do tego, ponieważ mamy dwa tysiące lat tradycji świętych chwil opartych na chwilowych doświadczeniach oświecenia poprzez Pismo Święte. Rozmawialiśmy przez chwilę o szczęściu, jakiego doświadczyliśmy wczoraj, gdy zobaczyliśmy historię wielkanocną w całkowicie innym świetle. Nie była to już bowiem obiektywna historia ukrzyżowania, lecz, jak mówi Jezus, uświadomienie sobie, że jestem teraz z tobą i że zmartwychwstałem. A więc gdy spojrzycie w tę Wielkanoc na ukrzyżowanie, to ujrzycie w nim zmartwychwstanie, a nie śmierć. To jest naprawdę tak proste.

Przeczytajcie, proszę, rozdział 20 Kursu Cudów, który zaczyna się od zdania: „Oto Niedziela Palmowa”. Chcę, żeby świat to przeczytał przed Niedzielą Palmową, a więc do roboty. W przeciwnym razie przeczytacie to dopiero po Niedzieli Palmowej.

Do zobaczenia za chwilę, a wy pozostańcie tu jeszcze na moment. Zrobimy sobie krótką przerwę. Bardzo się cieszymy, że się do nas przyłączyłeś po śmierci, i że przyniosłeś ze sobą swoją śmierć, tak aby dzisiaj z nami żyć.

Teraz siedzimy i zapraszamy śmierć do środka, śmiejąc się i mówiąc: „Jesteś absurdalna. Chodź i pobądź ze mną przez chwilę, a pokażę ci, czym jest miłość”. A ona na to: „Ależ się cieszę, że to słyszę!” Dlaczego nie było jej tam wcześniej? Odrzuciłeś ją i w ten sposób ją urzeczywistniłeś. Teraz przyjmujesz ją z radością jako życie, ponieważ byłeś martwy, a teraz ożywasz dzięki łasce naszej miłości do siebie nawzajem i do Boga.

Do zobaczenia. Teraz wyłączymy kamery. Do zobaczenia za chwilę. Powiedz do mnie: „Niech Bóg nas błogosławi, każdego z nas”.

Jestem Synem Boga, całkowitym, uzdrowionym i doskonałym, jaśniejącym w odzwierciedleniu Jego Miłości. We mnie Jego stworzenie jest uświęcone i zapewniono mu życie wieczne. We mnie miłość jest doskonała, lęk niemożliwy, a radość panuje bez przeciwieństwa. Jestem świętym domem samego Boga. Jestem Niebem, w którym przebywa Jego Miłość. Jestem Jego świętą Bezgrzesznością, gdyż w mojej czystości mieszka Jego Własna.

Jesteśmy świętymi wysłannikami Boga, którzy mówią w Jego Imieniu, a niosąc Jego Słowo do każdego, kogo On nam przysłał, poznajemy, że wypisano je w naszych sercach. I w ten sposób zmienia się nasze myślenie o celu, dla którego tu przybyliśmy i któremu staramy się służyć. Przynosimy radosne wieści Synowi Boga, który myślał, że cierpi. Teraz został wybawiony. A gdy zobaczy bramę Nieba stojącą przed nim otworem, przejdzie przez nią i zniknie w Sercu Boga.

Ojcze, budzę się dzisiaj wśród cudów, które przynoszą naprawę mojego postrzegania wszystkiego. I tak zaczyna się dzień, który podzielam z Tobą, tak jak i będę podzielał wieczność, bo dziś czas ustąpił jej miejsca. Nie szukam rzeczy związanych z czasem, a więc nie będę ich oglądał. To, czego dziś szukam, przekracza wszelkie prawa czasu i wszystko, co postrzega się w czasie. Chcę zapomnieć o wszystkim z wyjątkiem Twojej Miłości. Chcę przebywać w Tobie i nie znać żadnych praw poza Twoim prawem miłości. I chcę odnaleźć pokój, który stworzyłeś dla Swego Syna, zapominając o wszystkich niemądrych zabawkach mojego wytworu, gdyż będę spoglądał na Twoją chwałę i moją własną.

A kiedy dziś nastanie wieczór, będziemy pamiętali tylko o pokoju Bożym. Zapominając bowiem o wszystkim prócz Miłości Bożej, poznamy dziś spokój, który do nas należy.

Jest to kurs wymagany. Tylko czas, kiedy go podejmiesz, jest dobrowolny. Wolna wola nie oznacza, że możesz ułożyć program. Oznacza tylko, że możesz wybrać to, co chcesz podjąć w danym czasie. Celem tego kursu nie jest uczenie znaczenia miłości, albowiem jest to ponad tym, czego można nauczyć. Jego celem jest jednak usunięcie blokad dla uświadomienia sobie obecności miłości, która jest twoim naturalnym dziedzictwem. Przeciwieństwem miłości jest lęk, lecz to, co jest wszechogarniające, nie może mieć przeciwieństwa.

Książka Ćwiczeń zmierza do systematycznego wyćwiczenia twego umysłu w innym postrzeganiu wszystkich i wszystkiego na tym świecie. Wykonanie tych ćwiczeń umożliwi osiągnięcie celu tego kursu. Niewytrenowany umysł nie jest w stanie osiągnąć niczego. Przeniesienie efektów treningu w prawdziwym postrzeganiu nie następuje tak, jak przeniesienie efektów nauk tego świata. Jeśli prawdziwe postrzeganie zostało osiągnięte w związku z jakąkolwiek osobą, sytuacją lub wydarzeniem, to pewne jest całkowite przeniesienie takiego postrzegania na wszystko i wszystkich. Pamiętaj, że jedno odstępstwo od prawdziwego postrzegania uniemożliwia doświadczenie go gdziekolwiek. W samej naturze prawdziwego postrzegania leży to, że nie ma ono granic. Jest to przeciwieństwo sposobu, w jaki widzisz teraz.

Ależ się cieszę, że cię widzę! Cieszę się, że się pojawiłeś, by ćwiczyć tę lekcję, ponieważ jeśli zerknąłeś na nią ze mną, to być może powiedziałeś: „może by tak pominąć tę lekcję”, bo mówi ona o tym, że poprosiłeś o pokój Boży. Przyjrzałeś się temu ze mną przez chwilę?

To jest Kurs Cudów – praktyka przemiany myślenia o tym, kim jesteś, tak abyś mógł zobaczyć nieprzemijającą, prawdziwą alternatywę dla swojej polegającej na koncepcjach tożsamości. Czy widzisz to? I to działa. Tysiące – szybko przechodzące w miliony – ludzi rozpoznają, że mogą chodzić po tym świecie i nieustannie doświadczać alternatywy, która jest dla nich dostępna. Takim doświadczeniem byłoby nagłe rozpoznanie, że jeśli o coś poproszą, to otrzymają to.

Jedna ze wspaniałych nauk mojego zbawiciela Jezusa to: „Pukajcie, a otworzą wam. Szukajcie, a znajdziecie. Dana jest wam cała moc w niebie i na ziemi”. I być może do tej pory były to dla ciebie tylko słowa, ponieważ znajdowałeś się w pułapce idei swojej ludzkiej kondycji.

Lecz nagle oglądasz ten film. I od tej chwili staje się on częścią twojego dziedzictwa, bo zawsze nim był. Staje się on częścią twojego koncepcyjnego umysłu, odnosząc się do tego, czym, jak myślisz, jesteś. A ta lekcja mówi tak: „Chcę pokoju Boga”. Mówi, że możesz faktycznie chodzić po tym świecie i powtarzać: „Chcę pokoju Boga”, a zostanie ci on dany, ponieważ w rzeczywistości już spoczywasz w pokoju. Lecz w swoim obiektywnym utożsamieniu zaprzeczasz własnej rzeczywistości, a to nie pozwala ci na pełen dostęp do twórczego Umysłu Boga.

Wróćmy na chwilę i spójrzmy na lekcję 184, która mówi ci o tym, co takiego uczyniłeś w swojej polegającej na koncepcjach tożsamości po to, aby zachować odległość między sobą a tym, co tak naprawdę wciąż znajduje się w twoim umyśle.

Posłuchaj.

Żyjesz podług symboli. Wymyśliłeś nazwy dla wszystkiego, co widzisz. Każda rzecz staje się osobnym jestestwem, identyfikowanym przez własną nazwę. W ten sposób wyodrębniasz ją z jedności. W ten sposób wyznaczasz jej szczególne atrybuty i oddzielasz ją od innych rzeczy, podkreślając – co? – przestrzeń, która ją otacza.

Przestrzeń tę umieszczasz między wszystkimi rzeczami, którym nadajesz różne nazwy, wszystkimi wydarzeniami określonymi przestrzenią i czasem – czy słuchasz? – wszystkimi ciałami, które pozdrawiasz jakimś imieniem.

Ta przestrzeń, którą widzisz jako oddzielającą każdą rzecz od innych, to środek, za pomocą którego powstaje postrzeganie tego świata. Widzisz coś tam, gdzie nie ma niczego, jak również nie widzisz niczego tam, gdzie jest jedność – widzisz przestrzeń między wszystkimi rzeczami, między wszystkimi rzeczami a tobą. Tak więc sądzisz, że dałeś życie w oddzieleniu. Wskutek tego rozdarcia sądzisz, że zostałeś ustanowiony jednostką funkcjonującą – jak? – z niezależną wolą, oddzieloną od twojego twórczego Źródła.

Czym są te nazwy, za pośrednictwem których świat staje się serią odrębnych wydarzeń, rzeczy niezjednoczonych, ciał osobnych i zawierających fragmenty umysłu jako oddzielną świadomość? To ty nadajesz im te nazwy, ustanawiając postrzeganie zgodnie ze swoim życzeniem.

Rzeczom bezimiennym nadano nazwy, a w ten sposób dano im również rzeczywistość. Albowiem temu, co otrzymuje nazwę, nadaje się znaczenie i będzie to potem widziane jako znaczące, jako przyczyna prawdziwego skutku o konsekwencjach zawartych w niej samej.

A więc oto jestem z tobą w twojej obiektywnej tożsamości. Chcę ci przekazać moją pewność co do tego, że to jest sen. Większość z nas była świadoma – z perspektywy naszych związków w tym świecie – że śnimy. Idea, że byliśmy oddzieleni od całego wszechświata, idea, że moglibyśmy być ograniczeni do tej znikomej ciemnej formy, widząc w swoim umyśle jedynie nasze własne obrazy, powstrzymywała nas przed uznaniem, że to wszystko jest snem, którym zajmujemy swój czas.

I używam tu idei „zajmowania czasu”, ponieważ chcę, żebyś zobaczył wraz ze mną, że byłeś zajęty – że zaabsorbowałeś swój sformułowany umysł nazwami i tożsamościami, które sam wymyśliłeś lub które wymyślił ten świat, ponieważ uznałeś, że jesteś istotą ludzką. Jestem teraz w twoim śnie i mówię ci, że to nieprawda. Mówię ci, że moc twojego umysłu może w tym momencie zmienić swoje pojmowanie siebie, a wówczas ten świat zniknie w jednej chwili. Czy widzisz to wraz ze mną?

Powiedz do mnie: „Czas trwał tylko chwilę w moim umyśle i nie miał żadnego wpływu na wieczność”. Powtórzysz to? Tak. Tak. Twój czas tak naprawdę już się skończył.

Być może doświadczyłeś przez chwilę – czego? – powiedz: „pokoju Boga”.

Jest to kurs usuwania twojego polegającego na koncepcjach umysłu. Wszystkie twoje uporządkowane myślokształty odnoszące się do tego, czym, jak myślisz, jesteś, są nieprawdziwe. Odkryjesz to dzięki objawieniu, które jest zawarte w twoim umyśle, ponieważ już wyznaczono czas, kiedy się to wydarzy. Jestem w twoim śnie, mówiąc ci, że to jest czas i miejsce, kiedy to się wydarzy.

Nie ma to żadnego związku z tym, jak sobie wszystko poukładałeś w swojej procedurze obrony tej idei, że mógłbyś być oddzielony od pełni Życia.

Cofniemy się teraz odrobinę, zanim zajmiemy się ideą, że podzielamy na wieki pokój Boży, i przyjrzymy się perspektywie, jaką nakreśla ten Kurs – po pierwsze w odniesieniu do pewności co do tego, czym musisz być, a po drugie – dzięki zastosowaniu korekty twojego koncepcyjnego umysłu – w odniesieniu do czasu, kiedy się to wydarzyło, i będzie się wydarzać, w układzie odniesienia oferowanym na tym filmie.

Posłuchaj wraz ze mną.

Co zostało ci dane? Wiedza, że jesteś umysłem, w Umyśle, i tylko umysłem, na zawsze bezgrzesznym, całkowicie nieulękłym, ponieważ zostałeś stworzony z Miłości. Nie opuściłeś też swego Źródła, pozostając takim, jakim zostałeś stworzony. Dano ci to jako wiedzę, której nie możesz utracić. Dano to również każdej żywej istocie, gdyż żyje ona tylko dzięki tej wiedzy.

Oto pokój Boży, o którym mówimy, nieprawdaż?

Wszystko to otrzymałeś. Otrzymał to każdy, kto kroczy przez ten świat. Wiedzy tej nie zamierzasz dać, gdyż jest ona czymś, co dało stworzenie. Tego wszystkiego nie można się nauczyć. Czego więc masz się dziś nauczyć? Nasza wczorajsza lekcja przywołała temat, który znalazł się już wcześniej w Tekście. Nauczysz się, że doświadczeniem nie można się dzielić bezpośrednio, w sposób, w jaki można podzielać widzenie. Dlaczego? Objawienie, że Ojciec i Syn są jednym, z czasem otrzyma każdy umysł. Jednakże czas ten określa sam umysł; nie jest to przedmiotem nauczania ani nie da się tego rozpoznać w koncepcyjnej formie.

Czas ten jest już wyznaczony. Wydaje się, że jest całkiem arbitralny. Jednak żaden krok, jaki ktokolwiek podejmuje na tej drodze, nie jest podejmowany przypadkiem. Już został przezeń podjęty, chociaż jeszcze go nie poczynił. Albowiem czas tylko zdaje się zmierzać w jednym kierunku. My jedynie podejmujemy podróż, która już się skończyła, jednakże wydaje się, że jest przed nią przyszłość jeszcze nam nieznana.

Posłuchaj. Czas to podstęp, sztuczka, bezmierne złudzenie, w którym postaci przychodzą i odchodzą, jakby za pomocą magii. Jednakże poza pozorami jest plan, który się nie zmienia. Dlaczego? Scenariusz już napisano. Wyznaczono czas, kiedy pojawi się doświadczenie kładące kres twym wątpliwościom. Widzimy bowiem tę podróż z tego punktu, w którym się zakończyła, patrząc wstecz i wyobrażając sobie, że podejmujemy ją od nowa; dokonując w myślach przeglądu tego, co przeminęło.

Jesteś gotowy? Nauczyciel nie przekazuje doświadczenia, ponieważ nie uczył się go. Doświadczenia, które przechodzisz teraz, podczas oglądania tego filmu, nie możesz się nauczyć. Dlaczego? Objawiło ci się ono w wyznaczonym czasie. Ale widzenie jest tym, co zamierzasz szerzyć. Dlaczego? Możesz je dać bezpośrednio, gdyż poznanie Chrystusowe nie zostało utracone, miał On bowiem dar widzenia, który może dać każdemu, kto prosi. Wola Ojca i Jego Wola łączą się w wiedzy. Jednakże istnieje wizja, którą widzi Duch Święty, ponieważ spogląda na nią także Umysł Chrystusa. O mój Boże!

Widzenie Chrystusowe zna jedno prawo. Nie patrzy ono na ciało i nie myli go z Synem, którego stworzył Bóg. Widzi ono światłość poza ciałem, ideę poza tym, czego można dotknąć, czystość nieskalaną przez błędy, żałosne pomyłki i przerażające myśli o winie pochodzące ze snów o grzechu. Nie widzi oddzielenia. I spogląda na każdego, na każdą okoliczność, na wszelkie wydarzenia i wszystkie przypadłości bez najmniejszego przyćmienia światłości, którą widzi.

Częścią radości, którą odczuwasz, jest perspektywa, czy też idea w twoim umyśle, że to rzeczywiście jest lekcją i że ja naprawdę ci ją czytam z tego kursu przemiany umysłu, i że gdzieś w parametrach czasoprzestrzeni – gdziekolwiek myślałeś, że jesteś w tym wszechświecie, jakikolwiek znikomy punkt w swoim mniemaniu zamieszkiwałeś w tej galaktyce, którą nazwałeś Mleczną Drogą i która tak jakby zacisnęła cię w tym żałosnym i nędznym ograniczeniu – idea samej możliwości, że gatunek ludzki przechodzi nieustanne przeobrażenie świetlnej formy, które umożliwi mu doświadczenie natychmiastowej komunikacji, jest właśnie tym, co ofiaruje ci ta lekcja.

Widzisz to wraz ze mną? Byłeś zamknięty w idei doczesnej tożsamości w przestrzeni. Posłuchaj. Oto, na czym polega dar tej lekcji z Kursu Cudów. Pokazuje ci ona, że w tobie zawiera się pełnia chwili przemiany, która rzeczywiście dokonała się w czasoprzestrzeni, wykraczając poza prędkość światła, poza ideę, że musiałbyś używać potencjału masy ciemnej formy – czyli pojęcia, że faktycznie pochodzisz z tego świata – poza ideę, że będąc tutaj, musiałbyś posługiwać się formą czasoprzestrzeni blokującej ci dostęp do natychmiastowej komunikacji, która cię otacza. Przemiana ta dokona się dzięki decyzji, którą możesz teraz podjąć w swoim umyśle, tak jak zaofiarowano ci to w tym kursie spoza czasu.

Gdy zaczniesz ćwiczyć ten kurs, będzie cię dziwiło, ile obiekcji ma ten obiektywny świat wobec idei, że jest możliwe, abyś doświadczył chwili komunikacji z pełnią Uniwersalnego Umysłu, rzeczywistością życia wiecznego. A świat się temu sprzeciwia dlatego, że jest zaprojektowany, aby się temu sprzeciwiać. Twój polegający na koncepcjach umysł był do tej pory zaprojektowany tak, aby trzymać się historycznych idei pamięci w nim zawartych i dotyczących tego, czym, jak sądziłeś, jesteś. Miało to służyć temu, aby rzutować te idee na nieprzerwane kontinuum tego, co nazwałbyś „ciągłością liniowego myślokształtu” i w ten sposób wypierać się idei, że to pojedyncze światło jest dla ciebie dostępne już teraz. A jest ono dla ciebie dostępne dzięki temu, że mówisz do mnie w tej praktyce: „Chcę pokoju Bożego”.

Spójrzmy więc razem na tę lekcję i sprawdźmy, czy wciąż będziemy doświadczać tego, czego już zaczęliśmy doświadczać dzięki samej idei, że ten kurs istnieje i że to doświadczenie jest dla nas dostępne. Posłuchaj.

Wypowiedzieć te słowa jest niczym. Lecz mieć je na myśli jest wszystkim. Gdybyś miał je na myśli choćby przez chwilę, nie mógłbyś już mieć żadnych trosk w żadnej postaci, gdziekolwiek i kiedykolwiek. Niebo zwrócone zostałoby całkowicie twojej pełnej świadomości, pamięć o Bogu w pełni przywrócona, a zmartwychwstanie całego stworzenia zostałoby całkowicie uznane.

Posłuchaj.

Nikt nie może mieć na myśli tego, co znaczą te słowa, i nie odzyskać zdrowia. Nie może on bawić się snami ani sądzić, że sam jest snem. Nie może wytwarzać piekła i sądzić, że jest realne. Chce pokoju Bożego i jest mu on dany. Albowiem jest wszystkim, czego chce, i wszystkim, co otrzyma. Wielu wypowiadało te słowa, ale tylko nieliczni zaiste mieli na myśli to, co one znaczą. Wystarczy, byś spojrzał na świat, który widzisz wokół siebie, by się przekonać, jak bardzo są nieliczni. Ten świat uległby całkowitej przemianie, gdyby jakiekolwiek dwie osoby zgodziły się, że słowa te wyrażają jedyną rzecz, której chcą.

Posłuchaj.

Dwa umysły mające jeden zamiar stają się tak silne, że to, co jest ich wolą, staje się Wolą Boga. Albowiem umysły mogą złączyć się tylko w prawdzie. W snach żadnych dwoje ludzi nie może podzielać tego samego zamiaru. Dla każdego bohater snu jest inny, a rezultat, którego pragną, nie jest ten sam dla obu. Przegrany i wygrywający jedynie wymieniają się w zmiennych układach, w miarę jak stosunek zysku do straty i straty do zysku przyjmuje inny aspekt czy inną formę. Jednakże sen może przynieść tylko kompromis.

Czy usłyszałeś to?

Niekiedy przybiera on formę zjednoczenia, ale tylko formę. Sen musi być pozbawiony znaczenia, gdyż kompromis jest celem śnienia. W snach umysły nie mogą się zjednoczyć, a jedynie targują się ze sobą. A jakiż targ może przynieść pokój Boży? Złudzenia zajmują miejsce Boga. Zaś Jego znaczenie stracone jest dla śpiących umysłów nastawionych na kompromis dla własnego zysku i dla czyjejś straty.

Spójrzmy na to razem. Zaofiarowano ci pełnię Bożego pokoju, który cię otacza, a prosta prawda jest taka, że w twoim własnym śnie zawarty jest cały twój sprzeciw wobec niego. Lecz gdzieś w czasoprzestrzeni – w ciągłym ukierunkowaniu na zamieszkiwanie ciała – niemożliwe jest, abyś nie spotkał kogoś, kto nie podzieliłby się z tobą pełnią rozwiązania. Słyszysz to wraz ze mną?

W przeznaczeniu twego obiektywnego utożsamienia już wyznaczono czas, kiedy to spotkasz tego, kogo szukałeś. Widzisz to? Lecz aby mogło do tego dojść, będziesz musiał na chwilę porzucić tożsamość, którą mu nadałeś w jego śnie w oderwaniu od tożsamości, którą nadałeś sobie w swoim śnie śmierci.

Dlaczego? Bo macie jeden sen śmierci. I razem zajmujecie się wzajemnymi obiektywnymi utożsamieniami i nie potraficie zobaczyć tego, że twoje całkowite przejawienie własnej pełni w strukturze czasu jest również zawarte w nim. A więc twoje spotkanie z nim zawsze opiera się na warunkach projekcji twojego umysłu, i właśnie tu pojawia się twój sprzeciw wobec niego. On zawsze zgadza się na te warunki i w ten sposób wymyka się wam konieczność całkowitego wzajemnego wybaczenia.

Zrobię teraz małą dygresję. Dużo mówiło się podczas Milenijnej Konferencji Pokojowej, w której uczestniczyliśmy, o tym, że nauczamy, iż konieczne jest wybaczenie sobie nawzajem, po to, abyśmy mogli rozpoznać pokój Boży.

Jesteśmy pewni wybaczenia, ale związek tej pewności z twoim odkryciem odpowiedzialności za chorobę i ból, które czujesz, jest dla ciebie w tej chwili trudny do przyjęcia. Gdzieś bowiem powiedziano ci, że przebaczenie wymaga, abyś spojrzał na zaprzeczenie w swoim umyśle, jednocześnie wierząc, że to miejsce bólu i śmierci jest prawdziwe oraz, że trzeba wybaczyć temu, co ktoś ci robi. I to właśnie praktykujesz.

Słuchasz mnie teraz? To niemożliwe. Podziel się ze mną tą pewnością. Ty jesteś tego przyczyną w swoim własnym świecie. Przyczyna wszelkiego bólu, śmierci i samotności, których doświadczasz, zawiera się jedynie w twoim umyśle. Gdy tylko przekierujesz swą uwagę na ideę, że sam jesteś przyczyną własnego konfliktu, to zrozumienie, czym jest wybaczenie, stanie się dla ciebie dużo prostsze. Słyszysz to?

Posłuchaj mnie. Jeśli trzeba wybaczyć temu, co czyni ci świat, to jest to niemożliwe. Miałbyś prawo, aby żywić żal, który czujesz w swym obiektywnym utożsamieniu odnośnie do form tego świata. Ja zaś ofiaruję ci pokój wynikający z odkrycia – dzięki przemianie twego umysłu – jedności z Bogiem, co pozwoli ci szerzyć pokój i szczęście, którymi następnie będą mogły się dzielić inne utożsamienia umysłów zawartych w tobie.

Widzisz to wraz ze mną? Ważne jest, abyś rozpoznał cel tego treningu umysłu. Ten trening umysłu ofiaruje ci moją pewność oraz rozwiniętą w tobie pewność co do tego, że spotkaliśmy się gdzieś w czasoprzestrzeni, aby zaprzestać bronienia naszych odrębnych zobowiązań, polegających na trzymaniu się tożsamości choroby i bólu, a także po to, by nawiązać – dzięki nowej perspektywie naszej świadomości siebie – komunikację, którą dotąd przeoczaliśmy, ponieważ zdecydowaliśmy się widzieć różnice między formami naszych obiektywnych pojęć.

Sekwencja filmów, które teraz nagrywamy, oferuje ci moją pewność co do tego, że natychmiastowa komunikacja jest możliwa z perspektywy twojej ludzkiej tożsamości, a jest tak po prostu dlatego, że stanowi ona naturalny proces, dzięki któremu możesz rozpoznać, kim naprawdę jesteś w swoim śnie śmierci.

Coś takiego mi się przydarzyło. Ile razy musisz przejść przez proces śmierci, zanim zaczniesz podejrzewać, że ciągle tu jesteś i że nie możesz uciec od tej idei bólu i śmierci?

Za kilka chwil zostawimy cię z tą ideą, że chcesz pokoju Bożego, i być może będziemy w stanie powrócić podczas drugiej połowy filmu i wskazać ci precyzyjnie mechanizmy obronne, które stosowałeś w swym umyśle po to, aby trzymać się konfliktu związanego z ideą, że mógłbyś się zestarzeć, rozchorować i umrzeć.

Ofiaruję ci teraz w moim umyśle perspektywę reprezentującą chwilę uzdrowienia i miłości, dzięki którym rozpoznajemy pełnię, którą podzielamy na całą wieczność. Idea, że jesteśmy ciałami, idea, że faktycznie zamieszkujemy tę czasoprzestrzeń i toczymy w naszych pojęciach tę bitwę mechanizmów obronnych naszej jaźni, znika w tej świętej chwili wzajemnego rozpoznania.

Patrzę na ciebie teraz, ofiarując ci pokój płynący z mojej pewności co do tego, że podzielamy jeden Umysł z Bogiem. Poćwiczmy tę lekcję. Chcę pokoju Bożego. Powiedz to do mnie. Chcę pokoju Bożego. Widzisz, jak on teraz na ciebie spływa? Czy czujesz uzdrawiające aspekty obejmujące teraz ową ideę choroby, którą miałeś w swoim umyśle? Dlaczego? Bo w chwili, gdy poczułeś w swym umyśle pokój, to idea choroby, samotności i straty stała się niemożliwa.

Co takiego się stało? Idea ta zniknęła z twego umysłu. Żal wiążący się z ideą choroby nie znajdował się dłużej w twoim koncepcyjnym wyobrażeniu o sobie. Tym właśnie jest uzdrowienie. Prawdziwe uzdrowienie nie jest niczym więcej, jak rozpoznaniem, że masz w swym umyśle moc, aby zmienić swoje myślenie na temat tego, czym jesteś. A dzięki tej zmianie doświadczysz pokoju Bożego, którym teraz się dzielimy.

Opuścimy cię teraz na chwilę. Te filmy Kursu Cudów są podzielone na trzydziestominutowe części. Być może oglądasz to za pośrednictwem telewizji. Zaraz wrócimy, aby skończyć tę lekcję, która mówi, że jeśli tak postanowisz, możesz wyrazić w swoim umyśle pełnię tego, kim jesteś, mówiąc po prostu: Chcę pokoju Bożego.

Dlaczego jest to prawdziwe? Ponieważ Bóg jest Umysłem, którym myślimy. Bóg towarzyszy nam, dokądkolwiek idziemy. Zaraz wrócimy, aby przypomnieć sobie, że Bóg nas błogosławi, każdego z nas.

Ciąg dalszy nastąpi…

Wróciliśmy do ciebie, aby skończyć tę lekcję, tę ideę, że chcesz pokoju Boga. Nasz Kurs Cudów daje nam nowe wskazówki, dzieląc się pewnością co do tego, że ten czyn – to „wielkie odwrócenie”, jak je kiedyś nazywaliśmy, ta idea, że patrzyliśmy na ciemną formę i nie widzieliśmy niczego poza nią – znika teraz w tym błysku światła, w którym uświadamiamy sobie, że otrzymamy to, o co prosimy.

Jedna z podstawowych nauk, którą głosi mój zbawiciel Jezus w Nowym Testamencie, brzmi tak: „Dana jest wam cała moc w niebie i na ziemi. Szukajcie, a znajdziecie. Kołaczcie, a otworzą wam”. Wiąże się z tym pewność, że moc uzdrawiania chorych i wskrzeszania umarłych, którą ofiarowałem ci na tym filmie, należy do ciebie, gdyż pewna jest miłość i przebaczenie stanowiące integralną część ciebie.

A więc jest to cudem ustanowienia nowej rzeczywistości, która natychmiast spowoduje zniknięcie idei tej formy choroby i bólu, które cię ograniczały. Czytajmy dalej tę lekcję, która mówi, że w swej palącej potrzebie powiesz, iż chcesz pokoju Bożego. Posłuchaj.

Mieć na myśli to, że chce się pokoju Bożego, to wyrzec się wszelkich snów. Albowiem ten, kto chce złudzenia i kto szuka środków prowadzących do złudzeń, nie ma tych słów na myśli.

Spojrzał on na nie i uznał za niezadowalające. Teraz stara się wyjść poza nie, stwierdzając, że inny sen nie przyniósłby mu nic więcej niż wszystkie pozostałe. Wszystkie sny są dla niego jednym. I nauczył się, że różnią się tylko formą, gdyż każdy przynosi tę samą rozpacz i nieszczęście, co wszystkie pozostałe.

Poświęćmy dziś naszą praktykę poznaniu, że rzeczywiście mamy na myśli słowa, które wypowiadamy. Chcemy pokoju Bożego. Nie jest to próżne pragnienie. Słowa te nie proszą, aby dano nam inny sen. Nie proszą o kompromis ani nie próbują dobić kolejnego targu w nadziei, że może być jednak jakiś sen, który przyniesie nam powodzenie tam, gdzie zawiodły wszystkie pozostałe. Mieć na myśli te słowa to uznać, że złudzenia są daremne, i domagać się wieczności w miejsce zmiennych snów, które zdają się zmieniać w tym, co proponują, lecz w swej nicości są jednym.

Wróciliśmy teraz do ciebie i przyjrzymy się temu, co ofiaruje nam ta lekcja. Powiedz do mnie: „Chcę pokoju Bożego”.

Pojawiło się pytanie, czy naprawdę miałeś to na myśli. W jakimkolwiek rozsądnym pojmowaniu, jeśli naprawdę chciałbyś pokoju Bożego, zakładając, że on w ogóle istnieje… Oczywiste jest, że mogłeś nie uznać nawet tego. Lecz może się okazać, że twój umysł zawiera ideę, iż istnieje wieczne szczęście, skoro wydajesz się go szukać.

Ta lekcja mówi po prostu, że nie możesz tego odnaleźć w swojej tożsamości, która polega na koncepcjach. Wielu z was stosowało praktykę, która wiąże się z całkowitym poleganiem na Bogu poprzez uwolnienie swoich mechanizmów obronnych, i właśnie to jest podstawową treścią tej lekcji, a w istocie – całego Kursu Cudów.

Lekcja ta mówi w prosty sposób, że „choć szukałem wszędzie w ograniczeniu mojej tożsamości, nie odnalazłem pokoju i szczęścia, których szukałem. Czasem chwilowo odczuwałem pewną ulgę w swym umyśle. Szukałem szczęścia i pozornie je znajdywałem, jednak tylko po to, by utożsamić się ponownie z chaosem, który był nieunikniony we śnie takim, jakim go śniłem”.

Tu i teraz ofiaruję ci nowy sen w czasie i miejscu, do których przybyłeś w swojej perspektywie rzeczywistości z powodu twojej determinacji, że ostatecznie będziesz musiał uznać, iż nie możesz rozwiązać problemu. Dlaczego? Bo nie możesz rozwiązać problemu. Sen – taki, jakim go śnisz w swej tożsamości polegającej na koncepcjach – uniemożliwia ci zobaczenie tu i teraz światła, które jest dla ciebie dostępne i które może pokazać ci szczęście, które potem ty sam będziesz szerzył w tym świecie, ponieważ odkryjesz, kim naprawdę jesteś.

To stałe połączenie, które nawiązałeś dzięki Kursowi Cudów, daje ci nieustannie alternatywę światła, tak że konflikt, którzy poczułeś w swym umyśle… Jest to rozwiązanie polegające na zwróceniu swojej woli i swego życia ku opiece Boga. Jest to odkrycie, że „ja nie mogę, lecz On może, jeśli Mu na to pozwolę”. I choć jest to dla ciebie zbytnim uproszczeniem, ponieważ wciąż jesteś zdecydowany utożsamiać się z oddzieleniem, to zapewniam cię, że problem nie może być rozwiązany tak, jak ty próbujesz go rozwiązać, po prostu dlatego, że niemożliwe jest, aby umysł polegający na koncepcjach był tak naprawdę oddzielony od wszystkiego.

Uznanie, że jesteś w Domu i że nigdy nie opuściłeś swego Źródła, jest konieczne, abyś ponownie doświadczył pokoju Bożego, który już jest w tobie.

Zakończmy zatem tę lekcję moim zapewnieniem, że jeśli nie będziesz próbował oceniać własnej szczerości, będzie ona całkowita i pełna, zaś ocenianie tego, jak bardzo jesteś zdeterminowany w swej odrębnej woli, aby rozpoznać pełnię i miłość, uniemożliwa ci właśnie ich rozpoznanie. Twój osąd tego, czym jesteś, jest błędny.

Pozwól, aby umysł, który jest całkowity i doskonały, był sędzią tego, czym musisz być w swoim ograniczeniu czasu, a wówczas rozpoznasz, że umysł, który uznaje twoją pełnię to ten sam umysł, który wcześniej dyktował warunki twojego oddzielenia – Chrystusowy Umysł, który jest z tobą tu i teraz.

Powiedz do mnie: „Chcę pokoju Bożego”. Posłuchaj.

Okresy swej praktyki poświęć dziś starannemu przeszukiwaniu swego umysłu, by znaleźć w nim sny, które jeszcze cenisz. O co prosisz w swoim sercu? Zapomnij słowa, których używasz w swych prośbach. Uwzględnij tylko to, co, jak sądzisz, pocieszy cię i przyniesie ci szczęście. Ale nie przerażaj się uporczywymi złudzeniami, bo ich postać teraz się nie liczy. Nie pozwól, by pewne sny były bardziej dopuszczalne, zachowując wstyd i dyskrecję dla innych. One są jednym. A ponieważ są jednym, trzeba im zadać jedno pytanie: „Czy właśnie tego bym chciał zamiast Nieba i pokoju Bożego?”

Chcesz pokoju Bożego. I chcą go również wszyscy, którzy zdają się szukać snów. Gdy przedkładasz tę prośbę z całą szczerością, prosisz tylko o to dla nich, jak i dla siebie. Tak bowiem docierasz do tego, czego rzeczywiście chcą, i łączysz swój zamiar z tym, czego oni szukają nade wszystko, być może bezwiednie, choć ty jesteś tego pewny. Bywałeś niekiedy słaby, chwiejny w swoim zamiarze i niepewny, czego chcesz, gdzie tego szukać, i gdzie zwrócić się o pomoc, podejmując tę próbę. Teraz dano ci pomoc. A czy nie chciałbyś skorzystać z niej, samemu jej udzielając?

Posłuchaj.

Ten, kto prawdziwie szuka pokoju Bożego, nie może go nie znaleźć. Albowiem prosi on tylko o to, by dłużej siebie nie zwodzić, odmawiając sobie tego, co już jest Wolą Boga.

Dla ciebie stworzono pokój; dał ci go jego Stwórca, ustanawiając go jako Swój Własny wieczysty dar. Jakże może ci się nie powieść, skoro prosisz tylko o to, co jest Jego Wolą dla ciebie? I jakże twoja prośba mogłaby się ograniczać tylko do ciebie?

Dlaczego?

Żadnego daru Boga nie można nie podzielać z innymi. To ten atrybut różni dary Boga od każdego snu, który kiedykolwiek zdawał się zajmować miejsce prawdy.

Nikt nie może stracić i każdy musi zyskać, gdy ktokolwiek prosi i otrzymuje jakikolwiek dar od Boga.

Dlaczego?

Bóg daje tylko po to, by jednoczyć. Zabieranie czegoś jest dla Niego bezsensowne. A gdy jest równie bezsensowne dla ciebie, to możesz być pewien, że podzielasz z Nim jedną Wolę, a On z tobą. I będziesz również wiedział, że podzielasz jedną Wolę ze wszystkimi swoimi braćmi, których zamiar jest twoim zamiarem.

Tego jednego zamiaru dziś szukamy, jednocząc nasze pragnienia z potrzebą każdego serca, wołaniem każdego umysłu, nadzieją, która przekracza rozpacz, miłością, którą agresja chciałaby skrywać, braterstwem, które nienawiść próbowała zerwać, lecz które wciąż pozostaje takim, jakim stworzył je Bóg. Z taką Pomocą u boku czy może nam się dziś nie udać, gdy prosimy, by dano nam pokój Boży? – gdy mówimy po prostu: „Chcę pokoju Bożego”?

Pomówmy przez chwilę o tym, co naprawdę oznacza ten dar twojej prośby o pokój Boży. Powiedziałeś – siedząc tam lub stojąc, lub może akurat oglądając ten film – że w bardzo prawdziwym sensie szukasz pokoju i szczęścia w swoim umyśle. Próbujemy ci teraz pokazać, że są one dla ciebie dostępne – w czasie i miejscu, które stanowią pełnię czasoprzestrzennej ciągłości, tu i teraz – dzięki chwilowej zmianie twojego koncepcyjnego wyobrażenia o sobie samym.

Mówiono już o tym na wiele różnych sposobów. Słyszałem różnego rodzaju historie o tym, jak zaofiaruję ci, jako nauczyciel, oświecenie twojego umysłu. W jakiś sposób pokażę ci, że jeśli zrezygnujesz z mechanizmów obronnych, wynikających z twojej potrzeby atakowania swego brata, identyfikowania siebie, szukania rozwiązań w swoim umyśle, to odkryjesz, ku swojemu radosnemu zaskoczeniu, że zaczęliśmy się posługiwać techniką komunikacji, która pokazuje nam, że jesteśmy jednym umysłem.

Powiedz do mnie: „Jest jedno życie i dzielę je z Bogiem”. Powiedz to. Tak.

Jest jedno życie i dzielimy je z wieczną rzeczywistością. To właśnie jest życie, które zawsze było dla ciebie dostępne, ale na tę jedną chwilę, która wydawała się oddzielona od rzeczywistości, utraciłeś je. Lecz moc decyzji, by powrócić do swego prawdziwego źródła rzeczywistości, zawsze należała do ciebie i będzie do ciebie należeć.

Jestem czynnikiem w twoim własnym śnie; nadajesz mi jakieś imię i świat nadaje mi tożsamość, i być może wciąż wierzysz, że w jakiś sposób uczestniczę w utożsamieniach cielesnych, które identyfikują się nawzajem w tym śnie. Spójrz na mnie przez chwilę. To nieprawda. Jeśli myślisz, że potwierdzam twoje przekonanie, iż jesteś ciałem, dlatego że widzisz we mnie jakiegoś starca, jakiegoś starca zamieszkującego to ciało i dzielącego z tobą to życie bólu i śmierci, to się mylisz.

Powiedz do mnie:
„Nie jestem ciałem”.
„Jestem wolny”.
„Jestem wciąż taki, jakim stworzył mnie Bóg”.

Cóż takiego uczyniliśmy w tamtej chwili? Otworzyliśmy się w naszych odrębnych umysłach na alternatywę, jaką jest natychmiastowe porozumienie. Nazywa się to miłością. Przez jedną chwilę, miejmy nadzieję, podzieliłeś się ze mną pewnością co do mojej miłości do ciebie, ja zaś odkryłem ją dzięki mojej pewności, że wszechświat mnie kocha.

Doświadczenie tej pewności siebie jest możliwe dzięki przemianie twojej koncepcyjnej jaźni, która nie może być i nigdy nie będzie pewna niczego. Nie ma takiego sposobu, za pomocą którego w twoim koncepcyjnym ego, w tej idei niepewności, którą zachowujesz, mógłbyś rozpoznać, kim jesteś.

To jest kurs przemiany twojego umysłu – metamorfoza, która zachodzi teraz poprzez oświecający czynnik rozpoznania twojej prawdziwej tożsamości. Jest to dar, który dajemy ci w tej chwili. Właśnie to zostało ci dane. Co takiego ci dano?

Wróćmy na chwilę i przyjrzyjmy się, czym jest ten dar dla ciebie, a być może ujrzysz to w nowej perspektywie. Jesteś proszony, by tak na to spojrzeć i by to odkryć dzięki poszerzeniu zakresu twojej tożsamości. Posłuchaj.

Oto więc, co ci dano: moc decyzji. Posłuchaj tego.

Nikt nie może ponieść straty, jeśli nie podjął takiej decyzji. Nikt nie czuje bólu, chyba że sam wybierze ten stan dla siebie. Nikt nie może się smucić ani lękać, ani uważać się za chorego, chyba że są to następstwa, których sam chce.

Słuchasz?

I nikt nie umiera bez własnej zgody. Nie dzieje się nic, prócz tego, co reprezentuje twoje pragnienie, i nic z tego, co wybrałeś, nie zostaje pominięte. Oto masz swój świat ze wszystkimi szczegółami. Oto jest jego cała rzeczywistość, którą stanowi on dla ciebie. I tylko tu znajduje się zbawienie.

Możesz sądzić, że to stanowisko jest skrajne i dotyczy zbyt wielu spraw, by było prawdziwe. Czy jednak prawda może mieć wyjątki? Jeśli otrzymałeś wszystko jako dar, to czy strata może być rzeczywista? Czy ból może być częścią pokoju, a smutek radości? Czy lęk i choroba mogą pojawić się w umyśle, w którym przebywa miłość i doskonała świętość?

Posłuchaj.

Prawda musi być wszechobejmująca, jeśli w ogóle ma być prawdą. Nie uznawaj żadnych przeciwieństw i żadnych wyjątków, gdyż czyniąc tak, całkowicie przeczysz prawdzie.
Zbawienie to uznanie, że prawda jest prawdziwa i że nic innego nie jest prawdziwe. Słyszałeś już o tym wcześniej, ale być może jeszcze nie uznajesz obu części tego stwierdzenia. Bez pierwszej druga nie ma sensu. Ale i bez drugiej – pierwsza nie jest prawdziwa. Prawda nie może mieć przeciwieństwa. Trzeba to często powtarzać i myśleć o tym. Jeśli bowiem to, co nieprawdziwe, jest równie prawdziwe, jak to, co prawdziwe, to prawda jest po części fałszywa. Prawda więc utraciła swój sens. Tylko prawda jest prawdziwa, a to, co fałszywe, jest fałszywe.

A oto, co sobie uświadomiłeś:

Moc decyzji należy do nas. I przyjmujemy od Niego to, czym jesteśmy, i pokornie uznajemy Syna Bożego. Rozpoznanie Syna Bożego znaczy również, że porzuciliśmy wszelkie koncepcje o sobie, uznając je za fałszywe. Przejrzeliśmy ich arogancję. A blask Syna Bożego, jego łagodność, jego doskonałą bezgrzeszność, Miłość jego Ojca, jego prawo do Nieba i do wyzwolenia z piekła w pokorze i z radością uznajemy za własne.

Moc decyzji należy do mnie.
W tym dniu uznam siebie za to,
czym Wola mojego Ojca stworzyła mnie, abym był.

Co za doniosłe odkrycie na swój temat! Niektórzy z oglądających ten film być może nie zdają sobie sprawy, co naprawdę otrzymał ten świat. Jest to przesłanie spoza czasu. Przypomnijmy sobie, że chodzi tu o Kurs Cudów. Jest on prostym uznaniem, że w rzeczywistości pojedyncza pełnia jest całkowicie możliwa dzięki rozpoznaniu twojego związku z Uniwersalnym Umysłem.

W tym mrocznym kontinuum czasu sprzeciwialiśmy się naszym odrębnym tożsamościom z powodu lęku przed uświadomieniem sobie mocy, którą faktycznie reprezentujemy we wszechświecie. Nasze dary dla siebie nawzajem zostały jednak wymienione na chwilową ideę miłości, którą tak naprawdę podzielamy.

Zostało nam kilka minut z tą lekcją, która mówi, że „chcę pokoju Bożego”. Poćwiczmy ją razem w tym doświadczeniu. Powiedz do mnie: „Znalazłem pokój Boży”. „W tym momencie, w tym czasie i w tym miejscu, w tym skupisku myślokształtów – czymkolwiek myślałem, że ono jest – nagle poczułem pokój Boży. Och! Chcę go zachować. Chcę go mieć”.

Praktyka tego utożsamienia umysłu polega na tym, żebyś przestał bronić idei, że znalazłeś pokój i że w ten sposób pozostałeś w swoim utożsamieniu czasowym. Dlaczego? Powiedz do mnie: „Jestem usuwany”. Tak. Tak.

Jest to praktyka usuwania twego umysłu. Wszystko, co czynisz w swoim koncepcyjnym utożsamieniu, to jedynie dawne formy twojej obiektywnej tożsamości. Rzutowano je na zewnątrz po to, abyś mógł zachować ten pojedynczy element lęku, który reprezentujesz. Miłość zaś, która cię otacza, jest oczywiście przeciwieństwem lęku.

Przekazuję ci moją pewność, rozwiniętą dzięki objawieniu, że podzielamy tę pojedynczą rzeczywistość miłości i prawdy, zaś w tej chwilowej ekspresji rzeczywistości rozpoznajemy – kogo? – siebie nawzajem. Dzięki naszemu zbawicielowi Jezusowi, autorowi Kursu Cudów, rozpoznajemy, że podzielamy tę pojedynczą Jaźń i choć śniliśmy odrębne sny o bólu i śmierci, to możemy się połączyć w chwili rzeczywistości i podzielić się całkowitym rozwiązaniem w strukturze czasoprzestrzeni. Rozwiązanie to umożliwiło nam dostęp do światła, które przemienia ciemne formy naszych poprzednich odrębnych koncepcyjnych tożsamości. Oto pokój Boży, i odnaleźliśmy go razem.

Dziękuję, że pozwoliłeś mi zaofiarować ci moją bezkompromisową pewność co do tego, że odkryłem, kim jestem. Pewność siebie, którą czuję, jest właśnie tym, czym dzielę się z tobą, bo jestem pewien, że jesteśmy jedną Jaźnią, a nasza wzajemna miłość wyraża się teraz w pewności co do tego, że rzeczywiście powróciliśmy już do Nieba, a do czasoprzestrzeni przybyliśmy tylko na chwilę, aby wszystkim, którzy jeszcze pozostają w ciemności, przekazać prawdę o miłości, którą się dzielimy.

Tak, odnalazłeś pokój Boży. Tak, Bóg towarzyszy nam, dokądkolwiek idziemy. I tak, Bóg jest Umysłem, którym myślimy razem, rozpoznając tę miłość.

Mam nadzieję, że wkrótce zobaczymy się ponownie. Miliony z nas dokonują teraz tego odkrycia w tym nowym kontinuum. I teraz ofiarujemy to również tobie. Ty zaś to przyjąłeś i przyjmiesz.

Niech Bóg nas błogosławi, każdego z nas.